ماه: جولای 2018

تلاش مزدوران و غلامان تازه نفس آمریکا و ناتو در افغانستان برای انحراف مسیر جهاد مسلمین

به قلم: ابوصلاح الدین الکوردی

همچنانکه  انگلیس کسانی چون ابوبصیر طرطوسی و هانی و … را جهت ایجاد درگیری های فرقه ای و مذهبی میان مسلمین پرورش داده است به همان شیوه کانادا هم کسانی طارق عبدالحلیم و اردن (حیات خلوت اسرائیل) هم کسانی چون ابوقتاده فلسطینی و… و حکومت سکولار و طاغوتی ترکیه هم کسانی چون عبدالحمید عالی و عبدالرزاق مهدی و… و  آل سعود هم دسته های زیادی را برای این هدف پرورش داده است .

هدف تمام این حکومتهای ظالم و طاغوتی این است که مسلمین را به مسلمین مشغول کرده و تولید درگیریهای لفظی و حتی نظامی داخلی کنند تا فرصتی برای جنگ و درگیری با  دشمنان اصلی که کفار سکولار و اشغالگر خارجی هستند نداشته باشند .

حکومت دست نشانده ی افغانستان هم به سفارش اربابانش از این بازی کثیف غافل نبوده است از سیفا و مجددی و صدها بلعم باعوارا تا کنون استفاده کرده است . حالا که این نوکران جنگ روانی فرسوده شده اند غلامی تازه نفس به نام حکمتیار را آورده اند که به تازگی جرقه های اختلافات مذهبی و فرقه ای میان مسلمین افغانستان را زده است .

این شخص قبلا می گفت: “اگر یک سرباز آمریکایی در افغانستان باشد؛ به کابل بیایم امت رسول الله نباشم”

حالا طبق همین گفته ی خودش باید ازش پرسید از امت چه کسی است ؟ ناتو یا آمریکا؟

آنچه نوکران و غلامان آمریکا در افغانستان نمی خواهند مردم در مورد توهم صلح بفهمند

ارائه دهنده: ابوصلاح الدین الکوردی

چندی پیش وزیر خارجه ی آمریکا مایک پمپیو به تاریخ ۱۰ جولایی در یک سفر اعلام نا شده به افغانستان آمد. وی پس از دیدار با نظامیان بلند پایه  ی امریکا در افغانستان با  مقامات رژیم دست نشانده کابل  هم دیدار کرد. پمپیو در نشست مشترک با سران رژیم دست نشانده ی خود در کابل دو موقف کاملا متضاد گرفت، یعنی «از صلح حمایت می کند و طالبان در انتظار خروج ما نباشند».

این یعنی دعوت مسلمین افغانستان به پذیرش ذلیلی و تسلیم شدن در برابر کفار اشغالگر خارجی و نوکران محلی آنها . چه کسی وجود ندارد که فرق بین «تسلیم شدن» با «صلح» را نداند؟

ملت و صاحبان فهم و دانش به این باور اند که عامل جنگ جاری در افغانستان اشغال کشور از سوی امریکا است، اگر اشغال نباشد جنگ متوقف می گردد و صلح بر می گردد، اما صلح در حضور اشغالگران محال است، زیرا همین اشغالگران بودند که صلح را لگدمال و آتش جنگ را داغ ساختند. امتزاج صلح و اشغالگران همچون یکجا شدن آب و آتش است.

ترامپ، پمپیو و……. باید به زورگویی خود اصرار نکنند، ایشان باید از زیان های بشری، مالی، سیاسی و اخلاقی طولانی ترین جنگ تاریخ شان عبرت بگیرند، دیگر باید در خواب پیروزی در افغانستان نباشند، برای خاموش شدن مقاومت جهادی بسیار انتظار کشیدند، هر چیزی را آزمودند و از سلاح های ممنوع الاستعمال استفاده کردند، درین جا آن ارزشهای خود را نیز پامال ساختند که در امریکا برایش سر خم می کنند، چنان جنایاتی را تکرار کردند که  کمونیسم و نازیسم نیز ازآن شرم داشتند، اما باز هم اثر و نشانه ی پیروزی به ذره بین هم معلوم نمی شود.

تاریخ شاهد است و ملت ها و دولت های هوشیار می دانند که مسلمانانی که اهل جهاد و عزت باشند را نمی توان مستعمره ساخت، ملت مجاهد افغانستان یکی از این ملتهای اهل جهاد و عزت است که ذلیلی را از هیچ ظالمی نمی پذیرد مخصوصا از ظالمین کافر اشغالگر خارجی . شکست انگلیس و روس ها حرف های دیروز و آن روز است، امریکایی ها نیز باید در انتظار شکست حتمی شان در افغانستان باشند.

با اتکاء به نصرت الله تعالی و مردمی بودن جهاد در افغانستان و همکاری صمیمانه ی مسلمین افغانستان با اعتقادی راسخ می توان گفت : همچنانکه مجاهدین توانستند طاغوتها و بتهای قرن ۱۹ و ۲۰ را در سرزمین خود بشکنند قادر هستند که طاغوت بت قرن ۲۱ یعنی آمریکا را نیز نابود کرده و دشمن اصلی قانون شریعت الله و مسلمین را از خاک افغانستان وادار به فرار کنند . ان شاء الله تعالی

آماده سازی  فتوی و قطعنامه توسط کفار سکولار جهانی و اعلان و انتساب آن به علمای درباری در مورد جهاد مسلمین افغانستان

 ارائه دهنده: مسلم الافغانی

چند ماه پیش، فرمانده عمومی نیروهای اشغالگر در افغانستان جنرال نیکلسون بسیار به صراحت گفته بود که در پهلوی فشارهای سیاسی و نظامی، فشار مذهبی نیز بر طالبان وارد می کنیم، وی از نشست احتمالی عالمان در اندونیزیا به حیث فشار مذهبی یاد کرده بود، سپس نشست مشابهی در کابل به راه انداخته شد و اینک نشست تازه ای در عربستان سعودی دائر گردید.

در نشست سعودی حرف های زیادی در مورد مشکلات افغانستان زده شد، اما کسی هم جرات نکرد در مورد ریشه های این مشکلات حرف بزند، رییس هیئت رژیم قیام الدین کشاف به تفصیل صحبت کرد، تکتیک های جنگی طالبان را یک به یک یاد کرد، اما در مورد عملیات های شب هنگام، حملات درون، پرتاب میزایل های سنگین و بمباران کورکورانهء اشغالگران که بیشتر قربانیان آن مردم ملکی اند، اشاره ای هم نکرد.

اشغالگران و رژیم کابل از راه های مختلف تلاش می کنند مسئولیت آغاز و دوام جنگ را به دوش طالبان بیاندازند، اما واقعیت اینست که جنگ کنونی را نه طالبان آغاز کرده اند و نه ادامه داده اند، این جنگ را اشغالگران به کمک حامد کرزیی، اشرف غنی، عبدالله، دوستم و…….آغاز کرده اند و تا هنوز برای رسیدن به اهداف نا مشروع شان ادامه داده اند، طالبان برای جنگ به امریکا و اروپا نرفته اند، اما امریکایی ها و اروپایی ها با توپ، تانگ و طیارات جنگی شان بسیار به وحشت به افغانستان آمدند، امنیت سراسری کشور را به جنگ خونین بدل کردند، ده ها هزار افغان ها را زندانی و صدها هزار دیگر را شهید و زخمی ساختند.

در نشست جده، افراطیت و تروریزم تقبیح شد، افراطیت و تروریزم در واقعیت قابل نکوهش است، اما ایشان آنعده حرکت ها و تنظیم های جهان اسلام را تروریست می خوانند که برای رهایی ملت خود از پنجه های خون آشام نیروهای استعمارگران مبارزه می کنند، در خاک خود استقلال می خواهند و می کوشند اشغالگران را از خاک خود برانند. روشن است که این گونه حرکت ها در آغوش ملت پرورش می یابد و به همکاری ملت مبارزه می کنند، به طور مثال، امارت اسلامی در افغانستان، حماس در فلسطین حرکت های مردمی است که اشغالگران از راه های مختلف برای از بین بردن آن می کوشند.

مقام تعجب و تاسف است که مبارزهء طالبان را بر ضد اشغالگران را افراطیت و تروریزم می نامند، اما نظامیان که از هزاران کلومتر دور جبراً آمده اند نه تنها تروریست خوانده نمی شوند بلکه پاسداران صلح و بشر دوستان نامیده می شوند و برای ادامهء حضور نا روا و جنایات جاری آن ها زمینه سازی می شود. تاسف آور اینست که استعمارگران و مزدوران آنان از زبان عالمان برائت می گیرند، برای کارهای نا درست شان مشروعیت پیدا می کنند و برای حضور مردود، غیر شرعی و غیر قانونی شان دلائل می تراشند.

یک دلیل روشن و انکار ناپدیر برای پروژه ای بودن نشست سعودی اینست که رژیم کابل پیش از پیش گفته است که « در کنفرانس سعودی بر عدم مشروعیت جنگ طالبان فتوی داده می شود، از طالبان خواسته می شود که از جنگ دست بگیرند و گفتگوهای صلح با رژیم را آغاز بکنند» .

این جا باید دقت صورت بگیرد، پیش از آغاز نشست چگونه معلوم شد که جنگ طالبان ناروا خوانده می شود ؟ جنگ زمانی روا یا نا روا خوانده می شود که عالمان دین تحقیقات همه جانبه بکنند، همه ابعاد جنگ را بررسی بکنند و علل و اسباب آن را تشخیص بدهند. اما هرگاه پیش از آغاز نشست، جهان از تصامیم نشست خبر باشد. آیا این گونه تصامیم حاصل بحث های نشست می باشد و یا اینکه پیش از پیش آماده شده و سپس برای اشتراک کنندگان قرائت می گردد ؟

آیا فیصله های از قبل نوشته شدهء نشست های فرمایشی حیثیت شرعی دارد ؟ آیا فیصله های سیاسی این چنین نشست ها فتوای شرعی خوانده می شود و اشتراک کنندگان چنین نشست ها آزاد هستند و به خواست خود درین نشست ها شرکت کرده اند و یا به اساس مجبوریت زر و زور رژیم آمادهء حضور درین نشست ها شده اند ؟ قضیه روشن است، مقامات استعمار و فرماندهان اجیر در برنامه ریزی چنین نشست ها مستقیما دست دارند، و فتوی و قطعنامه را نیز آن ها آماده می سازند، اما تنها از زبان عالمان که گردهم آورده شده اند اعلان می شود و به آن ها منسوب می گردد.

وزیر دفاع امریکا بخاطر برگذاری این نشست به مقامات سعودی سپاس نامه نوشته است، ابراز بسیار خوشحالی کرده و این را یک دست آورد بزرگ خود خوانده است. اگر نشست سعودی در واقعیت ابتکار سازمان کنفرانس اسلامی، عالمان دین، دولت سعودی و رژیم کابل می بود پس جیمز ماتیس خود را چرا مجبور پنداشت تا سپاسگذاری بکند، به سپاسگذاری وی چه نیازی بود ؟ این جا است که موضوع به اصل خود ( فشار مذهبی نیکلسون ) بر می گردد، این پروژهء نیکلسون بود. بناءً ماتیس لازم می داند از میزبانان و اشتراک کنندگان سپاسگذاری بکند.

ادامه خواندن آماده سازی  فتوی و قطعنامه توسط کفار سکولار جهانی و اعلان و انتساب آن به علمای درباری در مورد جهاد مسلمین افغانستان