دین اسلام امری شخصی است یا کاربردی سیاسی و حکومتی دارد؟
به قلم: م. الکوردی
همچنان که می دانیم خداوند خالق “انسان”است و خالق به دلیل شناخت مطلق از خلق وخوی مخلوق ونیازهای متفاوت او،برنامه جهت تأمین نیازهایش را ازطریق انبیاء علیهم الصلاة والسلام ارسال می کند.
خداوند به دلیل احترام به “شعور” و “فهم” انسان،هرگز برنامه هایش را به صورت تحمیلی با وجود “خالق بودن” براو عرضه نمی کند،بلکه از میان انسان ها فردی با سابقه ی شخصیتی با ثبات وشناخت عموم از عملکرد او و از جنس خود آنها انتخاب و برنامه را برایشان ارسال می کند وطبق همین اصل و روش و سنت خداوندی،درهر جامعه ای مدعیان یک فکر،لحظه ای ظهور نمی کنند،بلکه باید عموم از شخصیت و منش و اخلاق آنها شناخت داشته باشند ودرغیر این صورت محکوم به شکست است.
یکی از برنامه های ارسالی از سوی خداوند برای نسل بشر بخش و بُعد سیاسی و حکومت داری است، یعنی “کتاب”الهی همچنان که قابلیت تزکیه و شخصیت سازی و فرهنگ و اخلاق را دارا می باشد دربُعد مسائل سیاسی هم برنامه دارد و این بخش را نیز به انسان موکول نکرده است، اما به دلیل اینکه مسائل فقهی شخصی و عبادی بیشتر مورد توجه قرارگرفته است، مسئله ی حکومت داری و کار و فعالیت سیاسی دراسلام به کلی فراموش شده است و به گونه ای به این بخش جفا شده است که حتی عده ای معتقد به”جدایی دین از سیاست”هستند و فکر می کنند دین یک برنامه ی شخصی است و کاربرد “سیاسی و حکومت داری ” را دارا نمی باشد!
اما اگر به خوبی دقت کنند متوجه خواهند شد بسیاری از احکام اسلامی مربوط به روشهای اقتصادی و نظامی و امنیتی و بخصوص امور مربوط به حقوق بین الملل و جزائی و خانواده و مدنی که در قرآن و سنت صحیح وجود دارند تنها از طریق قدرت حکومتی قابلیت اجرا دارند و چنانچه حکومتی اسلامی وجود نداشته باشد که این قوانین و احکام را اجرا کند عملا این بخش از دین اسلام تعطیل می گردد .
در این صورت واضح و روشن است دین اسلام مثل نصرانیت تنها به مسائل اخلاق شخصی نمی پردازد بلکه تمام جوانب زندگی فردی و اجتماعی و سیاسی و حکومتی انسان را نیز شامل می شود .