مجادله با مسلمین و ارتباط آن با قساوت قلب، محروم شدن از علم ، تولید خشم و یاری جبهه ی دشمن
به قلم: آغسار تورکمن
در قرآن سوره ای به نام مجادله وجود دارد که به معنی بحث و گفتگو آمده است اما گفتگوئی که شبیه جروبحث و کشمکش و جنگ روانی با دشمن است که در ضمن آن هر یک از طرفین می خواهند نظر خود را به دیگر بقبولاند و یکی از طرفین شکست خورده و دستچاچه و بهت زده می شود. در اینجا هدف شکست دادن و محکوم کردن طرف مخالف است.
مسلمین با داشتن منابع مشترکی چون قرآن سعی دارند با کمک هم به حقایقی دست یابند و سعی ندارند در مورد مسائل فقهی و مختصات فقهی مذهب یا تفسیر خودشان با سایر مسلمین وارد مجادله شوند هر چند ممکن است در جنگ روانی خود با کفار با حکمت و موعضه ی حسنه از این شیوه استفاده نموده ( وَجادِلهُم بِالَّتي هِيَ أَحسَنُ ۚ) و حتی پس از شکست آنها باعث حیرت و تعجب آنها نیز شوند: فَبُهِتَ الَّذِی کَفَرَ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ .
در این صورت نمیتوان خیری در کل کل کردن و مجادله ی مسلمین بر سر مختصات فقهی همدیگر پیدا کرد، و آن دسته از مسلمینی که به نام شیعه یا سنی یا حنفی و سلفی و اخوانی و مکتبی و صوفی و… همواره در شبکه های ماهواره ای و مجازی در حال مجادله با همدیگر بوده و حتی از این مجادله نیز لذت می برند، به گمان خود در حال انجام کار خیری هستند در حالی که نیکی در ترک این مجادله با مسلمین است .
خداوند می فرماید: قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالاً * الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَهُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً (کهف/۱۰۳-۱۰۴)(ای پیغمبر) بگو: آیا شما را از زیانکارترین مردم آگاه سازم؟ آنان کسانیند که تلاش و تکاپویشان در زندگی دنیا هدر می‌رود (و بیسود می‌شود) و خود گمان می‌برند که به بهترین وجه کار نیک می‌کنند.
هیثم بن جمیل گوید: «قلت لمالك رحمه الله یا أبا عبد الله الرجل یكون عالماً بالسنن یجادل عنها؟ قال: لا، ولكن یخبر بالسنة فإن قبلت منه وإلا سكت».«به مالک بن انس رحمه الله گفتم: ای ابا عبدالله اگر مردی به سنت آگاه باشد بوسیله آن با مردم مجادله می کند؟ فرمود: خیر، بلکه سنت را به مردم می رساند، اگر قبول کرد چه بهتر وگرنه ساکت شود». [۱]
و اسحاق بن عیسی گفت: كان مالك رحمه الله یقول: «المراء والجدال فی العلم یذهب بنور العلم من قلب الرجل».[۲]امام مالک می گفت: «نزاع و مجادله در علم، نور علم را از قلب شخص می زداید».
و عبدالله بن وهب گفت: «سمعت مالكاً رحمه الله یقول: المراء فی العلم یقسی القلب، ویورث الضغن».[۳]«شنیدم که امام مالک رحمه الله می فرمود: مجادله در علم موجب قساوت قلب و ایجاد کینه می شود».
امام اوزاعی هم گفت:«إن الله إذا أراد أن یحرم عبده بركة العلم ألقى على لسانه المغالیط، فلقد رأیتهم أقل الناس علماً».«هرگاه خداوند متعال بخواهد بنده اش را از برکت علم محروم سازد، مغلطه و سفسطه را بر زبانش القاء می کند، و برای همین می بینی که کم علم ترین مردم آنها هستند».
و میمون بن مهران گفت: «لا تمار عالما ولا جاهلا، فإنّك إذا ماریت عالما خزن عنك علمه، وإن ما ریت جاهلا خشّن بصدرك».[۴] «نه با فرد عالم و نه جاهل مجادله نکن، زیرا اگر با شخص عالم مجادله کنی علمش را از تو محروم می کند، و اگر با شخص جاهل مجادله کنی تو را به خشم می آورد».
پس بیائید با تمام مسلمین – صرف نظر از مذهب و تفسیر آنها – با تمرکز بر هزاران نقطه ی مشترک وارد تبادل آراء شویم، و در مورد مختصات فقهی همدیگر تا رسیدن به شورای اولی الامر (به عنوان تنها قاضی) هرگز وارد جدل و مجادله نشویم که در صورت مجادله با مسلمین قبل از هر چیزی به قلب و روحیه و آینده ی خود صدمه زده ایم و بعد خود را به عنوان سرباز بی مزد جنگ روانی دشمن مشغول ضربه زدن به مسلمین و یاری رساندن جبهه ی کفار سکولار و اشغالگر خارجی و نوکران محلی آنها کرده ایم.
رسول الله صلی الله علیه وسلم امر فرموده که نباید شیطان را بر علیه
مسلمین یاری کرد. الله تعالی می فرماید : أَفَتَتَّخِذُونَهُۥ
وَذُرِّیَّتَهُۥٓ أَوۡلِیَآءَ«آیا او وفرزندانش را، به جای من سرپرست ومددکار خود
می‌گیرید؟!».
[۱] جامع العلوم والحكم / ص: ۱۰۲
[۲] جامع العلوم والحكم / ص : ۱۰۲
[۳] جامع العلوم والحکم” / ص : ۱۰۲
[۴] جامع بيان العلم وفضله