دولت اول آل سعود چگونه با اتحاد شیعی، حنفی و شافعی از بین رفت و دوباره شکل گرفت؟
به قلم: ابوبکر الخراسانی
زمانی هم پیمانی شیخ محمد بن عبدالوهاب با محمد بن سعود جان می گیرد که دولت قدرتمند عثمانی در سراشیبی سقوط قرار گرفته بود و در برابر، دو کشور سکولار جهانی به نام انگلیس و فرانسه در حال رقابت بر سر تصاحب منابع طبیعی جهان اسلام به سر می بردند.
به محض ایجاد پیمان میان شیخ محمد با محمد بن سعود اولین اقدام آنها تصرف منطقه قصیم با هدف استیلا بر مسیر حجاج و بهرمندی از منافع آن بود. بعد از مرگ محمد بن عبدالوهاب و عبدالعزیز اول و پیوستن بنی حرب به افکار محمد بن عبدالوهاب زمینه برای فتح مدینه فراهم شد. فتح مدینه در ۱۲۱۸ق و پس از آن فتح مکه بعد از محاصره سه ماهه، مشروعیت عثمانی به عنوان خادم الحرمین را به چالش کشید.
آل سعود که به تدریج به مسقط و بحرین نزدیک شده بود نیروهای انگلیس هم در خلیج فارس حضور فعال داشتند اما سلفیون نجدی این سکولاریستهای مشرک را جزو اهل کتاب به حساب می آوردند به همین دلیل جنگ با اهل کتاب انگلیسی را لازم نمی دانستند و با آنها متحد شدند و تنها به مسلمینی حمله می کردند و با آنها متحد نمی شدند که منکر تعالیم محمد بن عبدالوهاب بودند. در این شرایط نیروهای شیعی ایرانی و اهل سنت عثمانی ومصر هر کدام مستقلاً بر نیروهای آل سعود یورش بردند.
از سوی ایران صادق خان، فرمانده نظامی قاجاراز سواحل جنوبی خلیج فارس وارد شبه جزیره ی عربستان شد و نیروهای آل سعود را در قطیف و در نزدیکی درعیه شکست داد و آغازی بر پایان حکومت اول آل سعود شد. با پیروزی سپاه شیعی ایرانی بر سلفیون نجدی، دولت حنفی عثمانی نیز حمله نظامی به سلفیون نجد را امکان پذیر دید و بهترین و تنها گزینه ای که می توانست در مقابل سلفیون نجد قرار بگیرد، نه والیان شام و بغداد بودند، بلکه دستگاه شافعی مذهب حکومت مصر بود.
پس از پنج سال درگیری و کناره گیری بنی حرب از آل سعود، در ذیحجه ۱۲۳۳ عبدالله سعود تسلیم قوای مصری شد. درعیه نیز بعد از هفت ماه محاصره به تصرف درآمد و حکومت اول آل سعود برچیده شد.
اما این اتحاد مذاهب مختلف اسلامی به نفع هیچ یک از قدرتهای سکولار و کافر جهانی نبود و بقای پس مانده های آل سعود می توانست ابزاری در دست دشمنان جهت ایجاد جنگ مذهبی میان مسلمین و سرگرم کردن مسلمین به مسلمین گردد تا این کفار بتوانند با خیال راحت به جنایات و چپاول سرزمینهای مسلمین بپردازند.
در این زمان است که حکومت سکولار فرانسه به فرماندهی ناپلئون به حکومت شافعی مذهب مصر حمله می کند و روسهای سکولار نیز به سرزمینهای شمالی ایران حمله می کنند و به سعود ثانی فرصت دوباره می دهند که مکه و مدینه را بار دیگر اشغال کند و به تدریج به اشغال سایر مناطق بپردازند و تا کنون به عنوان یک ابزار در اختیار کفار سکولار جهانی قرار گیرد.