بهانه ی غنی کابل و شاه پهلوی ایران هنگام فرار از دست مردم و انقلابیون
به قلم: علیرضا بامیانی
غنی دو روز قبل از انکه از کابل فرار کند گفت : من به امان الله خان احترام دارم ولی او فرار کرد و من فرار نمی کنم.
اما همه دیدیم که از ترس جانش فرار کرد و امروز گفت که اگر فرار نمی کرد کشته می شد . اما سه روز قبل یعنی روز یکشنبه ۱۵ اگست (۲۴ اسد) ساعاتی پس از بیرون شدن از افغانستان در یک پیام فیسبوک نوشت: “امروز با انتخاب سختی روبرو شدم؛ می‌ایستادم تا با طالبان مسلح که قصد داخل شدن به ارگ را داشتند، مقابل می‌شدم یا از وطن عزیزم که ۲۰ سال زندگی‌ام را وقف حفاظت و ترقی آن کرده بودم، بروم.”
غنی در این پیام نگاشته است که اگر در افغانستان می‌ماند شمار زیاد مردم کشته می‌شد و شهر کابل با بربادی و ویرانی روبرو می‌شد که پیامد آن در شهر کابل با جمعیت شش میلیون نفر “فاجعۀ بزرگ بشری” می‌بود.
غنی گفته است: “طالبان واضح ساخته بودند که برای کنار راندن من حاضر بودند بر تمام کابل و مردم شریف آن حملات خونین را انجام دهند. برای اینکه از جاری شدن سیل خون جلوگیری شود، مناسب دیدم که بروم.”
سخنان این کذاب ما را یاد سخنان شاه کذاب پهلوی ایران می اندازد که می گوید به خاطر اینکه مردم کشته نشوند از ایران فرار کردم . اما همه می دانیم که این دو نفر دروغ می گویند، چون مردم از قبل خود را برای ورد طالبان اماده کرده بودند همچنانکه مردم ایران هم از قبل خود را برای ورود رهبر انقلابی خود اماده کرده بودند و مسافت طولانی از فرودگاه تا داخل شهر را با گل آراسته بودند.
این مزدوران آمریکا دشمنان راستین مردم هستند که در زندانهای این جنایتکاران هزاران مبارز استقلال طلب قتل عام شده اند و در زمان همین غنی هزاران زن و مرد و پیر و جوان و دانش آموز و حاقظ قران و … توسط هواپیماها و بمبهایش در افغانستان قتل عام شده اند.
این جنایتکاران برای حفظ مقام خود از هیچ جنایتی کوتاهی نکرده اند و حالا که راهی جز فرار برایشان باقی نمانده و ارتش و مردم انها را رها کرده اند بهانه می اورند که ما به به این دلیل فرار کرده این که مردم کشته نشوند. رویتان سیاه تر باد ای روسیاهان تاریخ.