Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

Бисмиллахир рохманир рохим

“ба рости хамд ва сипос танхо лойиқи худост уро шукр мегуем ва аз у дархости кўмак ва омурзиш мекунем, ва панох мебарем ба худо аз шурури нафсхойимон ва аз бадийхойи аъмолимон, хар касики худо уро хидоят кунад хеч каси наметавонад уро гумрох кунад ва хар касики худованд уро гумрох намояд хеч каси наметавонад уро хидоят дихад ва шаходат медихамки хеч илохи бар хаққи ба жуз аллох нестки танхо ва бешарик аст, ва шаходат медихамки Мухаммад банда ва фристодайи уст”.

-“эй касоники иймон овардаид ончунонки шойиста аст, аз аллох пархез кунид ва намирид магар онки мусалмон бошид”.

-“эй мардум аз парвардигоритон бипархезид, парвардигорики шуморо аз ек инсон биёфарид ва (сипас) хамсаришро аз новъи у офарид ва аз он ду нафар мардон ва занони фаровони мунташир сохт. Ва аз худойи бипархезидки хамдигарро баду сўганд медихид, ва бапархезид аз инки пейванди хешовандиро қатъ кунид зеро бегумон худованд муроқиби шумо аст.”

-“эй мўъминон аз аллох пархез кунид ва сухани хақ ва дуруст бигуйид. Дар натижа аллох аъмолитонро шойиста мегардонад ва гунохонитонро мебахшояд. Ва хар каси аз аллох ва пайғамбариш фармонбурдорий кунад , қатъан ба пийрузий ва комёбийи бузурги даст меёбад.”

Аммо баъад: росттарин сухан, китоби худо ва бехтарин равиш, равиши Мухаммад саллаллоху алайхи васаллам аст, ва бадтарин умур навоварий дар дин аст, ва хар тоза пейдо шудайи дар дин, бидъат; ва хар бидъати гумрохий ва хар гумрохий дар оташ аст.

 Ассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух.

Аллох мутаол рози баъсати тамоми фристодахойишро дар миёни тамоми умматхо ингуна баён мекунад:

    وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ (نحل/۳۶)

-Ва дар миёни хар уммати пайғамбариро барангехтемки аллохро ибодат кунид ва аз тоғут дурий кунид.

Ва дар мовриди касоники ин дастуришро анжом медиханд мефармояд:

فَمَن يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِن بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىٰ(بقره/۲۵۶)

-Касики ба тоғут кофар шавад ва ба худо иймон овард, ба дастгирайи мохками чанг зада астки, гусистан ва пора шудан барои он нест.

Пас, тамоми пайғамбарон дар тули торих барои ин омадандки ибтидо ба инсонхо ёд бидихандки аз тоғут дурий кунанд ва куфр ба тоғут кунанд, ва ба дунболи ин амри мухим, ибодатхойишонро ба аллох ихтисос диханд; ва медонем ибодат , хам тамоми умури зиндагийи инсон хамчун аъмоли қалбий ва забоний ва баданий ва молий аз кор кардан бигир то иқомайи намоз, жиход кардан, садақа додан, касби илм ва ……… ва хатто шевайи мурданро нез дар бар мегирад. Ба хамин далил астки аллох мутаол амр мекунадки:

قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ*لَا شَرِيكَ لَهُ ۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ(انعام/۱۶۲-۱۶۳)

Бигу дар хақиқат намози ман ва ибодатхо ва шаъоири ман ва зиндагий ва марги ман барои худо парвардигори жахониён аст. Уро шарики нест ва бар ин (кор) дастур ёфтам ва ман нухустин мусалмонам.

Дар ин сурат, куфр ба тоғут муқаддамайи барои иймон ба аллох ва ибодати аллох мешавад. Иймон ба аллох ва ибодати аллох, табақайи дувуми сохтумони ақидайи мусалмонро ташкил медихадки бар руйи куфр ба тоғут ва дурий аз тоғут ва тўлидоти ақидатийи зидди тўвхидийи тоғут бано шуда аст, ва хамма медонемки руйи хаво наметавон табақайи дувуми сохтумонро сохт. Балки, аввал бояд пояхойи табақайи аввалро устувор кунем, ба дунболи он суроғи табақайи дувум ва жузъиёти табақайи дувум биравем. Хар чи пояхойи табақайи аввал мустахкамтар ва аз руйи илм ва огохий  бано шаванд, ба хамон мезон табақайи баъдий аз истихком ва амнияти болотари бархурдор мешавад.

Пас, шинохти тоғут ва куфр ба он, амри бисёр мухимми астки бахши асосий аз ақидайи мусалмонро ташкил медиханд; ва нисфи рисолати тамоми пайғамбарон дар тули торихи башарият буда аст, аммо агар хамин алъон дар бисёри аз жавомеъ биравид ва бипурсид тамоми пайғамбарон барои чи чизи омаданд? Мумкин аст камтар каси битавонад жавоби сахих бидихад, дар холики нисфи ақидайи онхоро ташкил медихад.

Аммо, агар аз хамин афрод дар мовриди  он ۵۰ дар сади дигарики табақайи дувуми ақида аст суъол кунид, мумкин аст боз дар мовриди наздик ба ۴۰ дар сади он,мисли шинохт ва иймон ба илохики худиш худишро дар каломиш маърифий карда, шинохт ва иймон ба бехишт ва жаханнамики аллох дар шариатиш маърифий карда, душман шиносий ва даража бандийи шаръийи душманон, жиход фи сабилиллах, лузуми тахкими шариати аллох ва хукумати исломий, жойгохи вахдат дар миёни муслимин, дуст доштани аллох ва авлиёйи аллох, чигунагийи хидояти зиндагий ва марг дар масирики аллох дуст дорад ва масоили ин чанини суъол бипурсид, боз шинохти онхо зиёд ба қуръон наздик нест, ва мумкин аст шинохти ончунони надошта бошанд ва бештар шинохтишон шинохти олудайи бошад. Аммо, агар дар мовриди одоби шахсий чун шевайи тахорат, сивок, азкори субхгохон ва шомгохон, азкори пас аз намоз, намозхойи суннат, эътикоф, риояти хижоб , пархез аз нишастан бар руйи қабр, ва садхо масалайи ризи дигар аз ин мусулмон суъол шавад маъмулан иттилоъати хубий дар ихтиёри шумо қарор медихад. Амалан ин банда худо ба шумо мефахмонадки масоили дигарро барояш мухимтар нишон доданд, ё худиш аз миёни инхамма масоили шариат танхо ин масоил барояш мухим хастандки аз аллох бигирад ва ……..

 Ва агар аз онхо бипурсид барои чи чанин амри мухимми чун куфр ба тоғут ва соири умури ақидаро намедонид аксаран мегуянд намедонем аслан тоғут чистки ба он куфр кунем?!, ё иддайи бахона меоваранд ва мегуянд:…..

 …مَّا سَمِعْنَا بِهَذَا فِي آبَائِنَا الْأَوَّلِينَ(مؤمنون/۲۴)

“дар миёни падарони нухустини худ чанин(чизи) нашанидаем”. Ингор дар ин жохилият, чун аз атрофиёни худ дар мовриди тоғут ва куфр ба тоғут ва соири лавозими иймон нашаниданд пас мафхуми куфр ба тоғут наметавонад амри мухимми бошад.

Ё иддайики маъмулан ба афкори секуляристий ва жохилият олуда шуданд бахс дар ин заминаро ба манзилайи вайрон кардани ақоиди ботил ва хужуми ба ахзоби дилхавохишон талаққий мекунанд ба хамин далил бахона меоваранд чун мулло фалоний нагуфта пас зарурати надорад; ин банда худо фаромуш карда ё худишро ба фаромуший задаки аллох мутаол ба инсон ақл дода ва ин тавоноий хам ба у додаки дар хар радайи аз савод ё синники бошад, битавонад мустақиллан дар куфр ба тоғут ва иймон ба аллох хақро аз ботил ташхис бидихад ва тахти хеч шароити набояд ақли худишро ба дигарон ижора дихад.

Қуръон хам бо забони возих ва ошкор ва содайи нозил шуда аст. Ақоид хам хийли сода ва ба сурати такрорий ва дар қолиби достон ва мисол ва …….баён шуданд, ва хар каси метавонад ба андозайи вусъатики аллох ба у дода дар он тадаббур ва таъаққул кунад ва онро бипазирад ва ба андозайи вусъатиш соири умури шариатро бифахмад. Дар ин сурат, бахонайи барояш боқий намемонад ва хаммайи инсонхойи ғейри девона ин тавоноийро дорандки ла илаха- иллаллохро мутаважжих шаванд.

Қуръон сода, ва барои хамма қобили фахм аст, ва аллох мутаол хам дар қуръон тамоми усули ақоидро ба шевайи сода ва қобили фахм барои хамма баён фармуда, аз куфр ба тоғут ба унвони ними аз “ла илаха” ва “иллаллох” то ними дигар он яъни: иймон ба худо ва фариштахо, китобхойи осмоний, пайғамбарон, рузи қиёмат ва тақдири хейр ва шарри хаммаро баён кардаки, мажмуъан “иллаллох” ро ташкил медихад. Ақида, мисли усули ахкоми чун намоз, закот, руза, хаж ва …….нестки тафсили ин маворидро суннат ва аходис ба ухда гирифта бошанд ва инсон дар оройи мухталифи фуқахо гир кунад, балки бисёр сода, ровшан ва комил дар қуръон баён шуда аст.

Агар ақида инқадар сода ва барои хамма қобили фахм набуд, хар каси метавонист дар қиёмат бахона биёварадки ин қуръон ва ақоиди он дар хадди фахми ман набуданд, ва танхо босаводхо, жавонон, дипломахо, лисонсахо ва докторхо, муллохо, мовлавийхо, шуйух ва донишмандон  мефахмиданд. Аммо мебинемки ингуна нест, ва ақидаро хар инсони оқили болиғи, дар хар радайи аз таъаққулки бошад метавонад бифахмад ва ба он иймон биёварад ё онро аслан қабул накунад. Дар инжо, танхо девонахо ва кудакон узр доранд.

 Нуктайи мухимтар инки, хар шахси танхо ва бидуни хузури каси, дар қиёмат мухосиба мешавад  ва наметавонад ба бахонайи оммий будан, дар ақидаш, ихтиёр ва ақлишро, ба касони дигари ижора бидихад, ва аз инсон будани худ сарфи назар намуда ва бо риволи оддийи шариати аллох дар қуръон мухолифат кунад.

Ақида бисёр сода ва барои хар мукаллафи қобили фахм аст ва тақлиди нест ва мо наметавонем хеч бахонайиро барои худимон қабул кунем. Барои хамин, ночоремки ақидамонро аз масири дурусти он ёд бигирем. Мусалмоники тоғутро нашнохта ва балад нест чигуна куфр ба тоғут кунад, дар воқеъ, масирро нашнохта ва мумкин аст ба мақсад нарасад, ё дар расидан ба мақсад бо мушкилот ва мавонеъи бузурги бархурд кунад, ё мумкин аст дар кул, масирро гум кунад ва сар аз жохойи дигари дар биёварад, хамчунонки хийлихо аз жохойи дигари сар дар овордандки иртиботи ба дини ислом надорад. 

Сарфи назар аз маъонийи луғавийки бисёри аз ахли илм оворданд, тоғут дар маънийи шаръийи он яъни “кофар” ва хар жо дар қуръон ва суннат исми аз тоғут оворда шуда аст яъни “кофар”ики мисдоқи “тоғут” ибтидо шайтон ва баъад пейравони кофари у хастандки баъди аз баъсати пайғамбар хотам саллаллоху алайхи васаллам то рузи қиёмат дар миёни инсонхо ۵ даста аслий хастанд:  1- аллазина хаду,۲- вассобеин,۳- ваннасоро ,۴- валмажус,۵- валлазина ашроку (хаж/۱۷)

Куфр ба тоғут хам яъни шайтон ва тамоми куффорро инкор куни ва нодида бигири. Ба хамин содагий мегуйем: кафарна бикум- шуморо қабул надорем. Чиро ин тоғутхо ва куффорро қабул надорем?

    ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ (حج/۶۲)

Ин ба хотири он астки танхо аллох хақ аст ва хар чи ба жойи у мехонанд ботил аст.

Ин чизхойики ин тоғутхо ба жойи аллох ба фарёд мехонанд ва барои онхо аз хадди маъмулийки аллох баройишон таъйин карда хаққи қоил мешаванд, ба онхо “жибт” гуфта мешавад. “жибт” аз тўлидоти тоғутхо ва доми тоғутхост ва замоники барои ин “жибт” хаққи жалби манфаъат ё дафъи зарар ба сурат мустақил қоил шаванд ин “жибт” табдил мешавад ба “илохи”ки иддайи ба ин “илох”хо иймон меоваранд

 «واتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهم يُنْصَرُونَ(یس/۷۴)

Ва иймон ба “жибт” ё “илох”хо хам худ ба худ мунжар ба таъйиди тоғутхо ва иймон ба тоғутхо мешавад бахусус таъйиди тоғутхо дар баробари мўъминин ба аллох. Аллох таоло мефармояд:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ أُوتُواْ نَصِیباً مِّنَ الْکِتَابِ یُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَیَقُولُونَ لِلَّذِینَ کَفَرُواْ هَؤُلاء أَهْدَى مِنَ الَّذِینَ آمَنُواْ سَبِیلاً ‏(نساء/۵۱)

Оё дар шигуфти нести аз касоники бахрайи аз китоби (осмоний) бадишон расида аст ба жибт ва тоғут иймон меоваранд ва дарборайи кофарон (қурайш) мегуяндки инон аз мусалмонони бархақтар ва рох ёфтатаранд!?

Аллох таоло муроажаъайи секулярзадахо (дорудастайи мунофиқин) ба куффори яхудий то инки ба жойи қонуни шариати аллох бейни онхо хукм шавадро мурожаъа ба тоғут маърифий мекунад ва мефармояд:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُواْ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِکَ یُرِیدُونَ أَن یَتَحَاکَمُواْ إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُواْ أَن یَکْفُرُواْ بِهِ وَیُرِیدُ الشَّیْطَانُ أَن یُضِلَّهُمْ ضَلاَلاً بَعِیداً (نساء/۶۰)‏

(эй пайғамбар!) оё таъажжуб намекуни аз касоники мегуяндки онон бидончи бар ту нозил шуда ва бидончи пеш аз ту нозил шуда иймон доранд ( ва ле бо ин вужуд) мехоханд доварийро ба пеши тоғут бибаранд ( ва хукми уро ба жойи хукми худо бипазиранд?!) ва холи онки бадишон фармон дода шуда астки ба тоғут куфр кунанд. Ва шайтон мехохадки ишонро баси гумрох кунад. Пас куфр ба тоғут яъни куфр ба куффор. Ба хамин содагий. Замоники мегуйи ман шайтон ва яхудийхо ва насронийхо ва собеин ва зардўштийхо ва секуляристхоро қабул надорем ва амал:

 كَفَرْنَا بِكُمْ (ممتحنه/۴)

ро бо бебовар шудан ва куфр ба ин куффор бажо меовари ва ин куффор рад мешаванд ва зерипо гузошта мешаванд ва ё ба истелох ба онхо куфр мешавад, ба сурати худкор ба ақоиди онхо нез бебовар мешави ва тамоми ончизхойики ба унвони “жибт” тўлид карда ва табдил ба “илох” кардандро нез рад мекуни ва ин яъни нисфи “ла илаха – иллаллох” аст, ва хар касики бихохад мусалмон шавад аммо нисбат ба тоғут бебовар набошад ва ин куффор ва ақоидишон дар мовриди “жибт”хо ва “илох”хоро рахо накунад боз ғейри мусалмон аст ва вориди доирайи ислом нашуда аст. 

Аммо тоғут нез мисли солат,жиход, хаж, закот, мушрик ва мушрикин, хадис, суннат, рахн, васият ва ғейрих доройи ек маънийи луғавий нез хаст ва иддайи аз бузургворони ахли илм аз лахози луғавий онро ба кор бурдандки дар маънойи ғейри аз маъно ва мафхум ва истелохи шаръий ба кор меравад. Адами диққат дар ин замина боиси иштибохи возихи дар бардошт,гуфтор ва амали бисёри аз азизон шуда астки гох сар аз такфири нобажойи ахли қибла дар оварда аст ва лозим медонам тўвзихоти дар ин замина ироя дихам.

Тоғут, масдар аст аммо маънийи фоилий дорад; яъни тоғий. Ин калама, хашт бор дар қуръон омада ва мурод аз он куффори хастандки аз хад ва марзики аллох барои махлуқот таъйин карда тажовуз карданд. Тоғут, сиғайи муболаға аз моддайи туғён ба маънийи таъаддий ва тажовуз аз хад ва марз аст, ва аз лахози луғавий ба хар чизики аз хад ва марзики барояш таъйин шуда фаротар биравад мегуянд туғён карда аст на инки тоғут шуда бошад, ё мисли касики дучори ширк шуда гуфта мешавад ширк карда на инки мушрик шуда бошад, хамчунонки аллох таоло ба ахли китоб мефармояд:

 سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ (توبه/۳۱)

Рудхонайики аз хадди маъмули худ фаротар равад мегуянд туғён карда, ва инсоники махлуқ аст ва бояд дар хадди махлуқ будан боқий бимонад мехохад адойи кори холиқро дар биёварад ва мехохад кори холиқро анжом дихад ва аз хадди худиш фаротар меравад, ин хам туғён карда аст; аммо хар туғёни тавассути инсонхо боис намешавад шахс аз лахози шаръий лақаби тоғут бигирад хамчунонки доро будани баъзи аз сифоти мунофиқин хам боис намешавадки ба шахси мусалмон гуфта шавад мунофиқ ё иртикоби ширк дар ашхос боис намешавад аз лахози шаръий ба онхо гуфт мушрик, чун аввалан мушрикин ё ахзоб ё секуляристхо гурухи жудогона ва мушаххаси аз куффор хастанд ва сониян дар тамоми ин маворид бояд дар мовриди муслимин завобити такфир риоят шаванд ва шахс аз “۴ филътери” аслий ۱-исботи журм,۲- таъйиди журм тавассути аллох ва росулиш саллаллоху алайхи васаллам,۳- шурути такфир, ۴- мавонеъи такфир абур дода шавад ва чунончи бидуни доштани узри мўътабари шаръий ва бидуни кучактарин шак ва шубхайи ва бо яқин фосид ташхис дода шуд онвақт метавон ба у гуфт: муртад: муртадики еки аз анвоъи тоғутхост.

Пас тоғут дар кул ба инсон ё жини кофар гуфта мешавад аммо

Санг ё хок ё чубики сохта шудаки аз он чизи сохта шавад; масалан бо он хона бисозем ва корхойимонро бо он анжом дихем аммо тоғути ба он санг еки аз вижагихойи махсуси аллохро медихад ва аз хаддики худо барои онхо таъйин карда фаротаришон мебаранд, дар ин сурат, ин санг ва чуб ва хок бо онки аз хаддики аллох бароишон таъйин карда болотар бурда шуданд ва тоғутхо онхоро аз хаддишон тажовуз доданд аммо инхо табдил ба тоғут намешаванд, чун кофар нестанд балки “жибт”и хастандки тавассути тоғутхо табдил ба “илох” шуданд.

Касоники метавонанд малоика ё еки аз пайғамбарон, авлиёйи мурда, инсони зинда ё хар махлуқи дигариро аз хаддики бароишон таъйин шуда болотар бибаранд онхоро ба “илох” табдил кунанд. Дар ин сурат, “жибт” луғати аст умумий ва фарогир ва барои хар махлуқики еки аз вижагихойи хосси аллох ба он дода шуда ва дар ин вижагий мисли худо ва жойгузини аллох дар хейр расондан ё дафъи зарар тасаввур шуда ва бо қудрати рубубиятики ба ин “жибт” табдил шуда ба “илох” доданд мисли аллох аз он пазирофта мешавад. Хамин пазириш яъни ибодат кардани ин махлуқ доройи сифати рубубият дар вижагий ва сифотики махсуси аллох аст, мисли касики дар баробари қонуни аллох, дар порламони худ мисли дорун надвайи қурайш ё сақифайи бани соидайи ясриб ё порламонхойи кунунийи секуляристхо қонуни дуруст мекунад ва адойи аллохро дар қонунгузорий дар меоворад ва ба порламон сифати аллох медихад, яъни сифати қонунгузорийро ва ахкоми хуружийи ин порламонро хам мепазирад; дар ин сурат, чанин порламони мисли хамон санг, чуб ва хок табдил шуда ба “илох”.

Бо онки куффори пинхони дохилий барои мо қобили ташхис нестанд  аммо баъди аз шайтон тоғутхойики бояд ба онхо куфр кунем барои мо комилан мушаххас ва махдуд хастанд ва дар миёни инсонхо шомили ۵ даста аслий:   

۱-الَّذِينَ هَادُوا ۲- وَالصَّابِئِينَ۳-  وَالنَّصَارَىٰ ۴-  وَالْمَجُوسَ ۵- وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا (حج/۱۷)

Ва дастайи муртаддин:

مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ (مائده/۵۴)

Хастандки бояд ба онхо куфр бикунем ва муртаддин хам маъмулан баъди аз иртидод ба еки аз “куффори панжгона” йи аслий мулхақ мешаванд, аммо “жибт” ва “илох” хойики тавассути ин тоғутхо тўлид шуданд теъдоди зиёдий хастандки шояд натавон хаммайи ин “илох” хойи тўлид шуда тавассути тамоми ин куффорро баршуморад. Фақат кофий аст тасаввур кунидки дар миёни қурайш ба теъдоди рузхойи сол “илох” ро кинор бигузоранд ва таслими ек “илох”и тўлид шуда буд ва секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) қурайш аз инки инхамма “илох” ро кинор бигузоранд ва таслими ек “аллох”и вохид бишаванд таъажжуб мекарданд ва мегуфтанд:

أَجَعَلَ الْآلِهَةَ إِلَٰهًا وَاحِدًا ۖ إِنَّ هَٰذَا لَشَيْءٌ عُجَابٌ(ص/۵)

Оё у ба жойи ин хамма худоён, ба худойи вохиди мўътақид аст ва ба жойи инхамма илох ек илохро қарор медихад? Воқеан ин (харфики мезанад) чизи ажиби аст.

Имоми Моварди рохимахуллох ривоят мекунадки секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) мегуфтанд: мо сесад ва шаст бут доремки бо хамма онхо хануз ниёзхойи мо бартараф намешавад, холо чигуна ек “илох”и вохид ниёзхойи хамма халқро бартараф кунад?!  ^[1]

Табдил ба “жибт” ё “илох” кардан, яъни шахсиро, қонун ё барномайиро, ё дар кул махлуқиро, жойгузини зот, сифот, афъол ё еки аз вижагихо ва ибодоти мухтасси аллох кунид; холо ин жойгузини дар баъзи маворид бошад ё дар тамоми маворид. Яъни фақат еки аз вижагихойи мухлуқотиш бидихид, ё чандин вижаги, ё тамоми вижагихойи аллохро ба махлуқ бидихид, дар хар сурат он чизро дар он мавориди хос жойгузини аллох кардайи ва пейруйи “илохи” ғейри аз аллох шудайи.

Дар ин заминайи “илох” созий, лозим аст тўвзихи мухтасари дода шавадки аллох бар хақ кист? Ва худойи ботил чист? Магар худойи дуруғин хам доремки аллох дастур дода онро инкор кунем ва ба он куфр кунем? Чигуна хар “жибти”  ва чизики табдил ба “илох” мешавад дар воқеъ вижагихойи аллох ба он дода шуда, ва аллох ва худойи ботили мешавад дар кинори аллох мутаолки дар куфр ба тоғут ва дар хамон қадами аввал вуруд ба ислом ва қисмати аввали шаходатайн яъни “ла илаха” бояд рад шавад ва зери по гузошта шавад?

Дар кул, худо яъни он сарчишмайики манхаж ва қонуни идорайи зиндагийи даруний ва дунёйи худитро аз он гирифтайи ё еки аз ибодатхойи қалбий, забоний, баданий ва молийи худитро барояш анжом додайи ва дар мовқеъи ниёз ба у мурожаъа мекуни ва аз у истиъонат ва ёрий межуйи , холо он “илох” ва худо, “илох” ва худойи хақ бошад ё ботил.

Худойи хақ яъни аллох; зотики ман ва шумо ва тамоми мавжудотро халқ карда, молики тамоми жахон ва молики рузи қиёмат аст, розиқ, идора кунанда ва  хоким ва қонун гузор аст, меронанда ва зинда кунандайи хаммайи мо ва тамоми махлуқоти астки бояд бимиранд ва дубора зинда шаванд, ва хисоб ва китоб, жазо ва подош, бехишт ва жаханнам хам дар ихтиёриш қарор дорад ва бар хамма чиз, қудрати мутлақ ва номутанохий дорад ва хаққи қонунгузорий ва таъйини хукмро хам дар инхисори худиш қарор дода аст.

Дар ин сурат , худойики сохиби он хамма азамат ва қудрат бошад, танхо хамин худо шойистайи он астки ибодат шавад ва танхо хамин худо шойистагий дорадки аз у харф шинаво шавад. Ба хамин далил, ин аллох барои офаридахо ва махлуқотиш барнома , қонун ва шариати қарор додаки ислом аст ва ба мо амр кардаки тамоми ибодотхойимон дар ин дунё яъни мудирияти умури даруний ва забоний ва кор, зиндагийи шахсий, зиндагийи хонуводагий, зиндагийи ижтимоий, хукумат, иқтисод, омузиш ва парвариш ва тамоми умури зиндагийи дунёвийи мон ва хатто равиши маргимон хам мухтасси у ва дар масири қавонини у бошад.

    قُلْ إِنَّ صَلاتي‏ وَنُسُکي‏ وَمَحْيايَ وَمَماتي ‏لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ(انعام/۱۶۲)

Пас, хар мовжудики натавонист холиқ шавад хақ надорадки омир ( амр ва нахий кунанда) бошад.

أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ(اعراف/۵۴)

Бояд аллох омир бошад чун холиқ аст, худиш хар чизиро ба андоза ва кейфияти муайян халқ карда ва мушкилот ва рохи халхойи умури ин мовжудотро медонад ва танхо худиш чигунагийи идора ва контроли онхоро медонад; дар ин сурат, мовжуди дигари ғейри аз аллох хаққи қонун гузорий надорад.

“илох” ва худойи нохақ ва ботил хам яъни: хавойи нафс ва тамоми хотирот, қавонин, барномахо, конол, ва  ибодатхойики аз жониби ғейри аллох барои махлуқоти аллох ба вужуд омаданд ва ба жойи вижагихо ва сифоти аллох ва қавонин ва барномахойи аллох қарор гирифтандки лозим медонем ба чанд мовриди он ишора кунем мисли:

 1-Бисёри аз одоб ва русуми гузаштахо ё соири милал дар замони холки, мухолифати ошкори бо қонуни шариати аллох ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам доранд. Дар ин сурат, худи ин одоб ва русумки халофи шаръи хастанд, табдил ба худо шуда ва иддайи аз мардуми жохил хам бо анжом ддани ин одоб ва русум онхоро ибодат мекунанд. Мисли сурох кардани бадан ё захмий кардани он тавассути иддайи аз мардум ба нияти ибодат. Дар холики аллох мутаол ба сирохат аз садама задан ба бадан нахий карда аст. Ин одоб ва русуми жохилий дар асоси тахти унвони “тойпусом” еки аз жашнхойи хундухойи мушрик ё секуляр астки ашхос барои инки нишон диханд чиқадар ба еки аз худоёни хиндухо тахти унвони “мавругон” эътиқод доранд чанин корхойиро анжом медиханд.

 Ё иддайи бо баргузорийи хурофоти марбут ба чохоршанба сурий, ровшан кардани оташ ва паридан руйи он ё дўври он тавоф кардан ба сурати оддий ё хамрох бо рақс ва пойкубий, ё нажас донистани адад ۱۳ ва пейравий аз ийди пурими яхудийхойи рузи сездах ба дар хам берун мераванд ва ……..тавассути жохилиятики дар қолиби нўвруз табдил ба “илох” шуда хамма ва хамма мехоханд нишон дихандки барои табиат ва сарневишти инсонхо дар соли жадид, дар кинори худованди мутаол асар гузорийи мустақил бар зиндагийи онхо ва жахон вужуд дорад, мехоханд бигуянд чизхойи дигари хам хастки метавонад мустақил аз аллох дар зиндагийи онхо таъсир бигузорад ва ин яъни жохилият, ширк ва “илох”и дар кинори аллох таолоки ибодат мешавад.

۲-Еки дигар аз худоёни дуруғин, касони хастандки иқдом ба қонунгузорийи ғейри шаръий мекунанд. Аваз кардани қонуни аллох бо қонун ва барномайи дигар. Қонуни сохта шуда тавассути башар ё дини секуляризмики айнан чизи мисли шаръ ва дин аст. Барнома ва қонуни мактуб шудайи бар халофи қонуни шариати аллох астки , дар он рох ва расми идорайи зиндагийи фардий, ижтимоъий, иқтисодий, сиёсий, омузиш ва парвариш, амр ва нахий, хад ва худуд, арзиш ва зидди арзиш , мужозот ва тамоми умури ижроийи марбут ба зиндагийи дақиқан дар он мушаххас шуда аст.

  Касоники чанин қонуниро невишта ва ё дар тадвини чанин қонуни мушорикат доштанд дар ин сурат, ба худ сифати худойи дода ва еки аз вижагихойи худоро ба худ доданд ва табдил ба “илох” шуданд, чун чанин кори танхо хаққи аллох аст; онхойи хамки ба чанин қонуни раъй доданд, мисли ин астки бигуянд дин ва қонуни аллох ба дардимон намехурад ва онро намехохем ва ба худо ва “илохи” ғейри аз аллох дар ин моврид эътироф кардандки бароишон қонун невишта аст. Дар қуръон ва суннат омада астки:

  أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبارَکَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ (اعراف/۵۴)

Огох бошидки танхо у меофаринад ва танхо у фармон медихад.

إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ لِلَّهِ (یوسف/۷۶)

Танхо хукм ва фармон аз он аллох аст.

أَمْ لَهُمْ شُرَکاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّينِ مالَمْ يَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ (شوری/۲۱)

Шояд онон шурако ва маъбудхойиро дорандки барои ишон диниро падид овардандки худо бидон ижоза надода астки бароишон шаръ таъйин кунад ( ва худо аз он бехабар аст?)

وَاللَّهُ يَحْکُمُ لامُعَقِّبَ لِحُکْمِهِ (رعد/۴۱)

Ва худованд хукм мекунад ва фармониш хечгуна родеъ ва монеъ надорад.

Аммо, аъзойи порламони секуляристийки аз тарафи мардуми жохил интихоб шуданд рози нестандки аллох ба танхоий доройи ин хаққи қонунгузорий бошад. Ба хамин далил бо гирифтан ва ихтисос додани хаққи қонунгузорийки аз сифоти аллох аст ба худ, худро шабихи аллох жо зада ва ба жойи аллох ва мустақил аз аллох тибқи хостахойи худ ва хавойи нафси худ ва хостахойи мардум, шуруъ мекунанд ба қонунгузорий, халол ва харом таъйин кардан аз ин озод ва мамнуъ ва халол харомики карданд, ва барои тамоми умури зиндагий қонун таъйин мекунанд хамчунонки аллох барои тамоми умури зиндагийи мо қонун таъйин карда, ва мардумони хамки бо раъйи худ чанин мовжудоти секуляриро ба унвони намояндайи худ интихоб намуданд ба ин амр қонеъ набудандки фақат аллох, худованди онхо бошад. Ба хамин далил ин худовандони дуруғинро жихати паст ва мақоми худоён интихоб мекунандки, дар ибодатгохи порламон дастуротишон содир мешавад.  

۲-мовриди дигарки тавассути иддайи табдил ба “илох” ва худойи дуруғин шуда, қонуни секуляристийи созмони милали муттахид астки онхам худойи аст ва мажмуъайи аз қавонинро тадвин кардаки милал, ахзоб ва гуруххойи мутахосим жихати халли мушкилотишон ба он панох мебаранд, ба хамин шевайики муслимин дар хенгоми мушкилот ва ихтилофотишон ба қонуни шариати аллох ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва шўройи улил амри худ панох мебаранд.

Аллох таоло хам мефармоянд:

 يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُوْلِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌوَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا (نساء/۵۹)

Эй касоники иймон овардаид! Аз худо (қуръон) ва аз пайғамбар (суннат) итоат кунид, ва аз мутахассисин ва сохибони амри худ фармонбурдорий намойид ва агар дар чизи ихтилоф доштид онро ба худо ( бо арза ба қуръон) ва пайғамбари у ( ружуъ ба суннат) баргардонид агар ба худо ва рузи қиёмат иймон дорид. Ин кор барои шумо бехтар ва хуш фаржомтар аст.

Дар инжо аллох шарт гузошта, агар ба худо ва рузи ростохез иймон дорид. Ин бароитон бехтар аст. Агар ба чизхойи дигар иймон дорид мисли тоғутхойи секуляр ва яхудий ва ғейрих ин дигар хисобиш жудост. Чун аллох таоло фармуда: 

وَمَاكَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَامُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَن يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُّبِينًا (احزاب/۳۶)

-Хеч мард ва зани мўъмин, дар корики худо ва пайғамбариш доварий карда бошанд ( ва онро муқаррар намуда бошанд ва таъйин карда бошанд) ихтиёри аз худ дар он надоранд ( ва иродайи ишон бояд тобеъи иродайи аллох ва росулиш бошад). Хар каси хам аз дастури худо ва пайғамбариш сарпичий кунад, гирифтори гумрохий ва саргардоний комилан ошкори мешавад.

-Ва дар жойи дигари мефармояд:

فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَايَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا (نساء/۶۵)

-Аммо, на! Ба парвардигорит сўгандки онон мўъмин ба шумор намеоянд ва танхо замони мўъмин ба хисоб меояндки туро дар ихтилофот ва даргирийхойи худ ба доварий биталабанд ва ба дунболи ин доварий хеч малоли дар дили худ аз доварики ту кардайи надошта бошанд ва комилан таслими (қазовати ту) бошанд. Комилан таслими қазовати худо ва росулиш бояд бошид.

Барномахо ва қавонини созмони милал назди иддайи аз тоғутхойи махаллий сарзаминхойи мусалмон нишин ба чанон жойгохи расидки хозир хастанд ба нафъи он, қавонин ва барномахойи шариати аллохро нез кинор бигузоранд, хатто кутуби дарсийи худишонро ба нафъи тоғути созмони милал тағйир диханд. Агар ним нигохий ба чигунагийи татбиқи мавориди ۲۰۳۰ дар кутуби дарсийи режими фосиди оли саъуд биндозид, метавонид ба умқи нуфузи тоғути созмони милал дар еки аз аслийтарин сарзаминхойи ишғол шудайи муслимин, сарзамини вахий, сарзамини харамайни шарифайн, сарзамини росулуллох саллаллоху алайхи васалламки тахти ишғоли даст нишондахойи амрико ва режими сехюнийтий даромада пей бибарид. 

۲-Мовриди дигарики тавассути иддайи табдил ба “илох” ва худойи дуруғин шуда нажод ва равобити хешовандий аст. Назди иддайи аз мардум нажод ва қовм ва хеши хам табдил ба бути шудаки парастида мешавад ва барои худиш илохи шуда аст. Бадин маъники чун фалоний  қовм ва хеши ман аст ва аз фомил ва тоифайи ман аст, ба хамин далил ман аз у хушам меояд ва талош мекунам пийруз шавад, хар чандки кофар ва муртад хам бошад,кофар ё муртад буданиш мухим нест ва таъсири дар равобит надорад ва харгиз уро ба нафъи шахси дигари хатто агар он шахс мусалмон буда ва хақ хам бо у бошад рахо намекунанд ва агар ба ин хеши золим ё кофар ё муртад чизики мустахаққи уст гуфта шавад норохат ва дилтанг мешаванд ва вокунишхойи дигариро нишон медихандки мо дидаем. Дар холики аллох мутаол ба таъкид баён мекунад:

  إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ(حجرات/۱۰)

Ба дурусти ва ба таъкид ва дар хақиқат, танхо мўъминон бо хам хохар ва бародаранд, пас миёни бародаронишонро созиш дихид ва аз аллох пархез кунид шояд мовриди рахмат қарор гирид.

Дар рузи қиёмат хам хеч қовм ва хеши дар дарди каси намехурад ва сахнахойи қиёмат гўёйи чанин воқеияти аст ва чизи дигариро ба мо нишон намедихад, аллох мутаол мефармоянд:

  يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ * وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ * وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ * لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ *

Рузики одами аз бародариш ва аз модариш ва падариш ва хамсариш ва писариш фарор мекунад, дар он руз хар каси аз он кори астки уро ба худиш машғул карда аст. ( абаса ۳۴-۳۷)  ин вазъи астки дар қиёмат мо дар он меофтем. Оё шойиста нестки мувозиби худимон бошем?

۳-Еки дигар аз илоххо ва худоёни дуруғиники тавассути секуляристхо чанди аст дар миёни миллатхойи мухталифи исломий  ба унвони хувият жихати зарба задан ба хувияти исломий роиж шуда, ақидайи миллийгероий ва ноцианализм астки бар нажод ва ончики аз олати таносили падарон ба онхо мунтақил шуда бано шуда аст. Он хам худойи дигари астки бисёри аз мардум онро мепарастанд. Хамчун курдийгарий, арабийгарий, туркийгарий, хўромийгарий, паштугарий, тожикийгарий ва омозиғийгарий ва тавориқгарий ва банголийгарий ва моловиёийгарий ва ………

 Аввалин касики иддаойи бартарийи нажодий карда шайтон буд дар баробари одам, яъни муъассиси нажод парастий дар баробари хукми аллох шайтон буд:

 قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ ۖ قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِّنْهُ خَلَقْتَنِي مِن نَّارٍ وَخَلَقْتَهُ مِن طِينٍ (اعراف/۱۲)

(Аллох таоло ба шайтон)гуфт: чи чизи туро боздошт ва монеъ аз он шудки сужда бибари, вақтики ман ба у дастур додам? (шайтон) гуфт: ман аз у бехтарам. Чироки маро аз оташ офаридайи ва уро аз хок.

Ба ин шикл аввалин жарақахойи жойгузин кардани қонун ва хукми ба жойи қонуни шариати аллох ё хамон дини секуляризм  тавассути шайтон зада шуд онхам бо бахона кардани масоили нажодий. Дақиқан хамон корики имруза нажодгероён ва миллий герохойи миёни муслимин жихати муқобила бо қавонини шариати аллох ва бо пас заминайи еки аз ахзоби мутаъаддиди дини секуляризм анжомиш медиханд. Жихати пархез аз ин жохилият ва тоғутхойики иддайи ба жойи қонуни аллох онро табдил ба илох карданд ва онро мепарастанд, аллох мутаол мефармоянд:  

یا أیُّهَا النّاسُ إِنَّا خَلَقناکُم مَن ذَکَرٍ وَ أُنثَی وَ جَعَنَاکُم شُعُوباً وقَبَائِلَ لِتَعارَفُوا إِنَّ أَکرَمَکُم عِندَاللّهِ أَتقَاکُم إِنَّ اللهَ عَلیم خبیر(حجرات/ ۱۳)

Геромитарини шумо назди худо пархезкортарини шумост. Аммо иддайи бо пушт кардан ба ин асли мухим, тоғут ва “илох”и  қовмият ва нажодро жойгузин мекунанд, ва меъёри хамма чи мешавад қовмият ва нажод.

Барои намуна, чун шумо курд хастид бар ту вожиб кардандки бояд курдро дуст дошта боши! Чиро?Чун курд аст, хамин. Холо ин курд мусалмон аст ё кофар ва муртад, аллох параст аст ё язидийи шайтон параст, покдоман аст ё бебанду бор, золим аст ё одил; ин сифат мухим нестанд, модомики курд аст аз тамоми хуқуқ бархурдор мешавад ва бояд пуштибоний шавад  ва ту хам бояд барои пийрузиш талош куни, холо агар касики дар муқобили ин курд қарор гирифта, ситамдидайи ғейри курд ё муваххиди ектопарасти бошадки дар баробари ек муртадди секуляри курд ё куффори секуляри жахоний қарор гирифта ва хохони татбиқи қонуни шариат дар жомеъа бошад, боз бояд аз ин курди секуляр ва муртад химоят куни, чиро? Чун ба жойи қуръон ва суннати сахих ва онхамма фиқхи пуёйи мазохиби мухталифи исломий меъёр шуда аст “ олати таносули” падаронишонки нажодро ба онхо расонда аст. Воқеан барои инсон ва қовми нанг ва мояйи хижолат астки ба жойи қуръон ва суннати сахих ва онхамма фиқхи пуёйи исломий чанин чизиро жойгузин мекунад. Шумо интизор дорид аллох ба чанин инсон ё қовми мужрими иззат бидихад? Харгиз. Ва шумо руз ба руз залилийи бештари ин секуляристхойи курдро ба унвони ек ибрат ва мисол мебинид мисли секуляристхо афғон ва балуч ва турк ва араб ва ғейрих.

Паёми қуръон ин астки дустий бо дустони аллох ( мўъминин) ва душманий бо душманони аллох (кофарон) дар холики, ноцианализм мубтаний бар қовмият ва нажодпарастий мухолиф бо дастури парвардигор аст, алъон бояд ба ин тарафдорони жохилият ва “илох”тарошон бигуем:

 قُلْ أَأَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ(بقره/۱۴۰)

Бигу оё шумо донотар хастид ё аллох?

Чун аллох таоло бидуни дар назар гирифтани нажод ва қовм ва хеши мефармояд:

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَاتَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّکُمْ أَوْلِیَاءَ تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ»(ممتحنه/۱)

Эй касоники иймон овардаид! Душмани ман ва душмани худитонро сарпараст нагиридки нисбат ба онхо изхори маваддат кунид.

«وَمَنْ یَفْعَلْهُ مِنْکُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ» (ممتحنه/۱)

Ва хар каси аз шумо чанин кунад, қатъан рохи ростро гум карда аст.

Чун аллох мутаол ба сирохат фармуда:

لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ(مجادله/۲۲)

Хеч қовмиро намеёбики ба аллох ва рузи қиёмат иймон оварда бошанд дар холики бо касоники бо аллох ва росулиш мухолифат карданд дустий кунанд, хар чанд онхо падарон ё писарон ё бародарон ё хувишонишон бошанд.

Валоъ бо куффори секуляр дар нихоят боиси пейравий кардан ва итоат кардан аз ахзоб ва хукуматхойи секуляр ва кофар ва тоғути махаллий шуда, ва инхамма мусибатики ақвоми мухталиф чун курдхо ва балучхо ва аъроб ва туркхо ва ғейрих онро мушохада намуданд натижайи хамин валоъ ва дар нихоят итоат аст. Аллох мутаол мефармояд:

 یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تُطِیعُوا الَّذِینَ کَفَرُوا یَرُدُّوکُمْ عَلَی أَعْقَابِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِینَ (آل عمران/۱۴۹)

Эй мўъминон! Агар аз кофарон пейравий кунид, шуморо  ба ақаб бармегардонанд ва онгох хисоратзада бозмегардид.

«بَلِ اللَّهُ مَوْلَاکُمْ وَهُوَ خَیْرُ النَّاصِرِینَ» (آل عمران/۱۵۰)

Балки, фақат аллох мавло ва сарпарасти шумост ва хам у бехтарин ёрий кунандагон аст.

Дар сунани Довуд омадаки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

لَیسَ مِنّا مَن دَعا إلی عَصَبِیةٍ، و لَیسَ مِنّا مَن قاتَلَ (عَلی) عَصَبِیةٍ، و لَیسَ مِنّا مَن ماتَ عَلی عَصَبِیةٍ[۲]،

Аз мо нест касики ба қовмгероий даъват кунад, ва ё дар ин рох бижангад ва ё бо чанин тафаккури бимирад ва аз дунё биравад. Ин каломи рохматул лилаъламин аст барои чанин касоники “илохи” ба номи нажодгероийро барои худ тарошиданд.

Замоники бейни ду нафар аз мусалмонон, ек мухожир ва ек ансор мушожарайи дар гирифт ва хар кудом қовми худишро ба кўмак талабид, росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуд:

«أَبِدَعْوَی الجَاهِلیةِ وأنا بَیْنَ أَظْهُرِکُمْ[۳]»

Оё дар холики ман бейни шумо хастам фарёди жохилона сар медихид?

Мо аз қовми худ дифоъ мекунем то замоники дар масири шариати аллох бошанд ва гунохкор набошанд ва худимон бо ин дифоъ гунохкор нашавем. Дар хамин сунани Абу Довуд омадаки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

«خَیرُکمُ المُدافِعُ عَن عَشیرَتِهِ ما لَم یأثَمْ»^[۴]،

Бехтарини шумо каси астки аз аширайи худ дифоъ кунад, ба шарти онки бо ин кор муртакиби гунохи нашавад.

Оё шумоки аз куффор ва муртаддини секуляри чун туркия (узви ното) ба бахонайи турк буданиш химоят мекуни  муртакиби гунохи нашуди? Оё шумоки аз ахзоби кофар ва муртадди секуляри чун кумалахо, демократхо, пас мондахойи толибоний ва гурухи борзоний ва коммунистхойи хизби коргарони ужалон ва соири ахзоби хоин химоят мекуни, дучори бузургтарин гунох дар шариат нашуди? Оё медоники хеч гунохи дар шариат ба пойи ин гунохи химоят аз куффори секуляр ва муртаддини махаллий намерасад?

Бечора,агар дуст дори гунох бикуни буру гунохи бикунки дар дунё суди бароят дошта бошад ва бо он кофар нашави, тамоми гунохони кабира мисли: нушидани шароб, дуздий ва моли мардум хурдан, рибо хурий, инхирофоти жинсий ва …….ро анжом бидихи модомики онхоро халол надони кофар намешави ва дар нихояти амр, иншааллох, ахли бехишт хохи буд; аммо агар ۱- огохона, ۲- амдан,۳- ба мейли худит ва ихтиёрий муртакиби ин гунох ва журми химоят аз куффори жахоний ва муртаддини секуляри махаллий шавики хаммагий бар алайхи қонуни шариати аллох ва мўъминин межанганд, аз доирайи ислом хориж мешави. Ками фикр кун ,бибин арзиши онро дорад? Арзиши онро дорадки дунё ва қиёмати худро ба хотири иймон ба “илохи” миллийгероий ва ноцианализм бибози? Арзиши онро дорадки дар кинори касони қарор бигирики олати таносулийи падаронишонро жойгузини қуръон ва суннати сахих ва соири манобеъи исломий карданд?

Ёдам меояд дар ин дидори охари бо еки аз аз наздиконамки худро тарафдори еки аз ахзоби секуляр медонад, ишон ба сирохат мегуфтки барои ман миллият ва нажод матрах аст ва фалон баччайи курдро аз фалон сахобийи пайғамбар бештар дуст дорам, онхам фақат ба хотири нажоди курдияш. Сухбатхойиш дар мовриди мўъминин бисёр хушнав бисёр дур аз воқеиятхо, ва танхо мубтани бар дуруғхойи конолхойи мохворайи секуляристхо ва тоғутхойи махаллий ва жахоний буд, бо шинохтики аз ин банда худо доштам, таржих медодам вориди жадл нашавам, чун тамоми маълумоти амсоли инхо бар асоси дуруғи расонахо ва “нажод” бано шуда ба хамин далил замоники ин банда худо аз сукути банда жихати хамла ба мўъминин ва татхири курдхойи секуляр ба хотири нажодишон суъистефода мекард ва куллан ба терори шахсиятийи мўъминини мужохид ва хамла ба қонуни шариати аллох мепардохт ёди сухани имоми Молик рохимахуллох офтодамки мегуяд: “агар шахси бо ту жидол кард, суннатро барояш  баён кун ва бо у жидал накун,чироки замоники суннатро барояш баён намуди, хужжатро бар алайхи у қарор додайи, пас агар боз жидол кард дигар бо ту жидол намекунад балки бо аллох жидол мекунад; пас суннатро баён кун ва ба василайи суннат жидол накун чироки касики суннат барояш баён шуд бояд  бе жидол  қабул кунад.”

Бар ин асос бар ин лахза ва мутаносиб ба суханони ин қовм ва хеши наздикам лозим буд ривоятхойи Убай ибни Каъаб аз росулуллох саллаллоху алайхи васалламроки имоми Ахмад ва Насоий ва дигарон ривоят карданд, барояш бихонамки амри аст аз росулуллох саллаллоху алайхи васалламки бояд дар марохили хосси ба хар касики чанин ба суйи жохилият даъват мекунад, бидуни киноя ва сарих гуфта шавад:

  « فَأَعْضُوهُ بِهِنَّ أَبِيهِ وَلَا تُكَنُّوا»[۵]

“буру олати падаритро гоз бигир,ва ин каломро сарих бигуйид.”

Пайғамбарики аллох мутаол дар мовриди ахлоқи пасандидаш мефармояд:

  وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ (قلم/۴)

Ва қабли аз баъсат хам куффор ба ахлоқи никуйи ин пайғамбар гувохий доданд, чигуна мумкин аст чанин каламайиро бар забон биёварад?

Замоники зулми шахс ба худиш ва шумо ва дигар муслимин ба хадди мерасадки намешавад бо мудоро ва нармиш ва қовли лаййин бо у муомала ва бархурд кард, дар марохили лозим мешавадки жихати бедорийи шахс ба у шўки ворид кард ва бадихойишро барояш ба забон биёвари то бифахмадки чи хаст? Ва дар чи жойгохи қарор гирифта аст? Инхам дар воқеъ барои ин ашхоси гуфтамонийи

 «بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ»

аст. Аллох мутаол мефармоянд:

لَّا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَن ظُلِمَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا(نساء/۱۴۸)

Худованд дуст надорад( ки афроди башар) забони ба бадгуйи ва гуфтори зишт гушоянд, магар он касики мовриди ситам қарор гирифта бошад ва худо шинавойи огох аст.

Ин қовм ва хеши наздики бандаки- аз аллох мутаол хосторам бо ин ақидаш уро накушад ва ба у фурсати тўвба бидихад, ва хидоятиш кунад- дар жавоб гуфт: ман чанин пайғамбариро қабул надорам. Ба хамин рохатий. Росулуллох саллаллоху алайхи васалламро рад кард, онхам ба нафъи олати таносули падаришки ин нажодро ба у расонда аст.

Чунонки гуфта шуд, шайтон муассиси нажодпарастий буд ва ин пешниход ва сифориши росулуллох саллаллоху алайхи васаллам паёми ба тамоми нажодпарастон ва пейравони шайтон астки бо зинда намудан ва ёрий расондан ба фарханги жохилият,”илох”и нажодро дар баробари хукми аллох мепарастанд ва олати таносули падаришонро меъёр қарор медиханд, на аллох ва росулуллох ва қонуни шариати аллохро.

Бале, табдил кардани нажод ва қовмият ба жибт ва илох, инсони намозхўн ва хажруро ба чаноно даражайи мерасонадки Мухаммад росулуллох саллаллоху алайхи васалламро рад кунад. Аммо, ин тамоми ончи нестки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар мовриди касони гуфтаки нажод ва насабро бартар аз хамма чиз медонанд ва ба он ифтихор хам мекунанд:

Термизий аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар мовриди ононки насабро мояйи ифтихор медонанд ривоят мекунадки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

   «لَیَنْتَهِیَنَّ أَقْوَامٌ یَفْتَخِرُونَ بِآبَائِهِمْ الَّذِینَ مَاتُوا… أَوْ لَیَکُونُنَّ أَهْوَنَ عَلَی اللَّهِ مِنْ الْجُعَلِ الَّذِی یُدَهّدِهُ الْخِرَاءَ بِأَنْفِهِ»[۶]

Касоники ба падарон ва ниёкони мурдайи худ ифтихор мекунанд, ба қовмият ва нажоди худишон ифтихор мекунанд, бояд аз ин кор даст бикашанд ва тамомиш кунанд, ва дар суратики даст бардор набошанд, назди аллох таоло аз сускхойики саргин ва касофатро бо бинийи худ меғалтонад, пасттар хоханд буд. Ин харфи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам аст.

Бале нажодпарастий ва қовмгероий аз вижагихойи жавомеъи ақабмонда ва аз сифоти инсонхойи жохил ва нодони махсуб мешавадки жойгох ва арзишишон бештар аз ин набудаки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба онхо сифориш мекунад ва он корро бо олати таносули падаришон анжом бидиханд, ва онхоро ба суски ташбех мекунадки саргин ва касофатро бо бинийи худ меғалтонанд балки, аз ин суск хам назди аллох пасттар медонад.

Абу Довуд аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ривоят мекунадки аллох мутаол муслиминро аз таъассуб ба нажод ва қовмгероий ва ифтихор ба ниёкони мужрим, дур карда ва инсонхо ё мўъмин ба қонуни шариати аллох хастанд ё фожири бадбахтики ба чизхойи дигари дил хуш карданд. Мефармоянд:

  «إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَذْهَبَ عَنْکُمْ عُبِّیَّهَ الْجَاهِلِیَّهِ وَفَخْرَهَا بِالْآبَاءِ، إِنَّمَا هُوَ مُؤْمِنٌ تَقِیٌّ وَفَاجِرٌ شَقِیٌّ، النَّاسُ کُلُّهُمْ بَنُو آدَمَ وَآدَمُ خُلِقَ مِنْ تُرَابٍ»

Аллох таоло таъассуби жохилият ва ифтихор ба падаронро аз шумо дур карда аст;фард ё мўъмин пархезкор аст ; ё фосиқи бадбахт, мардуми хамма аз фарзандони одам хастанд ва одам аз хок офарида шуда аст.

Инсонхо ё мўъмин ба қонуни шариати аллох хастанд ва кофар ба тоғут, ё мўъмин ба тоғут хастанд ва кофар ба қонун ва шариати аллохки садхо “илох” барои худ тўвлид карданд мисли нажодгероийки насаб ва нажоди уро ба жойи намерасонад. Чунончи Муслим аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ривоят кардаки мефармояд:

«مَنْ بَطَّأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ یُسْرِعْ بِهِ نَسَبُهُ»

Касики амалиш уро ба ақаб биндозад, насабиш уро ба жойи намерасонад. Қовмиятгероий шуморо ба жойи намерасонад.

Намунайи айнийи ин қонун ва суннати аллохро дар ду аммуйи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мебинем; Хамза саййидиш шухадо ва Абу Лахаби нафрин шуда дар қуръон ва манфур назди тамоми мўъминин ва бандагони аллох дар хамин дунё то рузи қиёматки, дар хамин дунё ваъдайи оташи жаханнам хам ба у дода мешавад.

Насаби хар ду аммуйи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам еки аст, аммо Хамза куфр ба тоғут мекунад ва ба қонуни шариати аллох иймон меоварад аммо, Абу Лахаб ба тоғут иймон меоварад ва ба қонуни шариати аллох кофар мешавад. Насаби Абу Лахаб аммуйи пайғамбар саллаллоху алайхи васаллам уро ба жойи нарасонд ва нажотиш надод балки хўр ва залилиш намуд аммо, куфр ба тоғут ва иймон ба аллох ба касони чун Салмон форсий розиаллоху анху ва Жобон курдий розиаллоху анху ва Абу Басир курдий розиаллоху анху иззат ва шарофат дод; хатто Салмон форсийро жузъи ахли байти пайғамбар саллаллоху алайхи васаллам қарор дод.

Секуляристхойи қовмиятгеро ва нажодпарасти атрофи мо ба ниёкони хуби худ, чун Салмон форсий ё Жобон курдий ё Салохиддин Айюбий ё солихони қовми худ ифтихор накарда ва намекунанд. Хатто исми аз аз падар ё падарбузурги солихи худ хам намеоваранд. Оё дидаид исми аз падарбузурги худ биёваранд хатто агар инсони солихи буда аст? На, балки, ниёкони инхо куффори мажхули дар торихи бостон ва осори ба жой мондайи пур аз шак ва гумон ва ғейри яқиний жустажу мешавад ва қовмиятийи хиёлий тасаввур мешавадки дар шайтонпарастони язидий ва ғуллоти алиюллохий ва ахзоби муртадди секуляри маъосир хулоса шуда аст. Ин мухтавойи хамон қовмгероий ва нажодпарастий астки тоғутхойи секуляри муртади махаллий ба хамрохи дорудастайи мунофиқин (секулярзадахо) аз тариқи расонахойи мохвораий ва конолхойи ижтимоий вориди халқуми муслимин карданд ва муслиминро вориди доирайи иймон ба чанин жибти, бут ва илохи карданд.

۲-Мовриди дигари ватан парастий ва шоунизм астки ин хам табдил ба “жибт” ва илохи шуда аст.

Сарзамин аз нигохи шаръий ё дорул ислом аст : яъни сарзаминики бар асоси қонуни шариати аллох идора мешавад холо, ин шариати аллох ё бар асоси шўро аст ва тамоми фирақи исломий дар он дахолат доранд ва ижмоъи вохиди муслимин аст ё бар асоси еки аз мазохиби исломий, ва рахбари чанин сарзамини хам бояд мусалмон бошад; ё дорул куфр аст: яъни сарзаминики бар асоси қонуни куфрийи еки аз куффори панжгонайи ۱- аллазина хаду, ۲- вассоибин,۳-ваннасоро,۴- валмажус ,۵- валлазина ашроку (хаж/ ۱۷) идора мешавад.

Меъёри дорул ислом ва дорул куфр, қонун аст. Дар инжо мухим нестки сокинони дорул ислом хамма мусалмон бошанд ё на. Дорул куфр хам хаминтури аст. Мухим қонуни асосийи хоким бар он жомеъа аст, на афроди он жомеъа, ва хукм шомили сарзамин мешавад на афроди жомеъа. Замоники мегуем дорул куфри туркия, манзур ин нестки мардуми хамма кофар хастанд, дарул куфри курдистони ироқ манзур ин нестки мардуми он кофар хастанд балки, қонуни асосийи он бар асоси дини секуляризм ( мушрикин- ахзоб) ва куфр бано шуда аст.

Холо шумо ватанитро бо тамаркуз бар нажодики аз олати таносули падарит бехит расида ба унвони ек ниқоб бар чехра мезани ва ахзоби секуляр ва дин фурушоники бо секуляристзхо хастанд ва дини секуляризмки дар пушти ин ниқоби худ махфий намуданд нодида бигири, ва валоъйи худро багунайи ба ин ватан олуда мебахшики хозир мешави жон ва мол ва номуси худро қурбониш куни, хатто дини исломи ва қуръон ва суннати сахихро дар рохиш медихи, онро муқаддас медони то онжоки иддайи аз хамин ифротихо ба номи ватан қасам мехуранд. Масалан мегуянд ба курдистон қасам , ё ба хоки фалонжо қасам. Бидуни таважжух ба хақ ва ботил, ислом ва куфр, қонуни шариат ва қонуни дини секуляризм ва ….., аз душманониш бадит биёяд ва аз дустони чанин ватани хушит биёяд; бидуни дар назар гирифтани ислом ва куфр. Қонуни шариати аллох ва қонуни куфр ва секуляризмро дар назар нагирид аз дустони ин ватан хушит биёяд ва аз душманониш бадит биёяд хар чандки дустони ин ватан,мулки товус (шайтон), язидийхо, амрико ва ё еки аз хукуматхойи кофар ва жинояткори мантақаий ё жахоний бошад.

Ба назари шумо ин  мусалмон магар намедонадки секуляристхо душмани шумора еки онхо хастанд. Аллох мутаол ба сирохат дар ин замина мефармояд:

 «لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِینَ آمَنُوا الْیَهُودَ وَالَّذِینَ أَشْرَکُوا وَلَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ قَالُوا إِنَّا نَصَارَی» (مائده/۸۲)

Бидуни шак ва ба таъкид, яхудиён ва секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) ро аз хаммайи мардум дар душманий бо мўъминон сахттар хохи ёфт. Ва хамин секуляристхо ба сурати мусаллахона то рузи қиёмат бо мо межанганд то мо аз “маъоний ва мафохими чохоргона” динимон даст бардорем. Аллох мутаол мефармоянд:

«وَلَا یَزَالُونَ یُقَاتِلُونَکُمْ حَتَّی یَرُدُّوکُمْ عَنْ دِینِکُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا» (بقره/۲۱۷)

Ва онхо( секуляристхо) пейваста бо шумо межанганд то агар битавонанд, шуморо аз динитон бозгардонанд.

Диққат кунид, аллох мутаол дар инжо нагуфта яхуд ва насоро пейваста бо шумо межанганд. Магар надидаем дар тули торих баъди аз ислом ва аз замоники ислом омада то кунун секуляристхо бо мо жангиданд? Дар атрофи чин ва хинд ё дар хар жойики буда ва ле, дар марохили дидемки насоро бо мо нажангиданд ва яхуд хам дар марохили нажангида,яъни қитол накарданд на инки дар забони бо мо нажангида бошанд. Аммо, секуляристхо тахти унвонхойи мухталиф,пейваста бо мо жангиданд ва то рузи қиёмат хам бо мо хоханд жангид то мо аз динимон ( хамон мафохими чохоргонайи дин ё кулли ислом) даст бикашем.

Ватан барои секуляристхо табдил ба “жибт” ва илохи шуда, то дар пушти ин “илох”и  оммапасанд, қавонин ва ахдофи еки аз ахзоби дини секуляризмро ба пеш бибаранд. Ин воқеияти астки мо солхост дар куфристони ироқ тавассути дорудастайи муздур ва секуляри борзоний ва хам акнун дар куфристони сурия тавассути муздурони секуляри хизби коргарони ужалон бо он даст ва панжа нарм мекунем. Ек чашм банди ва сахарики иддайи зиёдийро ба коми жохилият ва иймон ба тоғутхо ва жибт ва ибодати “илох” нажод ва пойбандий ба қавонини дини секуляризм кашонда аст ва ин комилан бо ватан дустий тафовути жовхарий дорад.

Ватан дустий ек ихсос аст, аммо мухтавойи ватанпарастийи коммунистхо ек қонун ва барномайи аст дар баробари қонун ва хукми аллох мутаол. Бо инки хар шахси нисбат ба махалли таваллуд ва рушди худ ихсоси хосси дорад аммо, ин ихсос боис намешавадки аз куффори хоким бар он сарзамин химоят кунад. Замоники ин куффор бо диктоторийи секуляристийи худ монеъи зиндагийи исломийи ту мешаванд, ва замоники дастури хижрат содир мешавад, ин хок монеъ намешавадки натавонид онро тарк кунид, балки бо вужуди ихсосики нисбат ба  он дорид, ватани шумо жойи астки қонуни шариати аллох дар он пиёда ва татбиқ мешавад. Ва фарқи намекунад ин қонуни шариат тавассути еки аз фирақ ва мазохиби исломий татбиқ ва ижро мешавад ё тавассути шўройи тамоми фирақ ва мазохиби исломий ва ижмоъи вохиди муслимин. Медонемки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам чи ихсоси нисбат ба ватаниш, макка дошт бо инки мардуми макка ва мадина араб буданд,аммо, ин боис нашудки аз куффори хоким бар ватани худиш дифоъ кунад. Балки, зиндагий дар дорул исломро дар он шароит пазирофт ва ватанишро рахо кард. Инсонхо ду даста бештар нестанд ё дустони аллох ё душманони аллох; ва ватан ва нажод наметавонад мохияти онхо ва равиши бархурди мо бо онхоро тағйир дихад.

۲-Мовриди дигарики дар миёни муслимин тавассути ахзоби секуляри дохилий ва дорудастайи мунофиқини бумий ё секулярзадахо табдил ба жибт ва “илох” шуданд марзхойи астки тавассути сойкис ва пику таррохий шуданд ва парчамхойики бар ин сарзаминхо тахмил шудандки; бониёни жиноят ва тақсими сарзаминхойи муслимин ва хатто ақвоми ек мантақайи мушаххас шуданд. Ақвоми чун курдхо, тожикхо, балучхо ва ……жолиб аст бидонидки  намоди аксари парчамхойи ин кишвархо хам нишон аз новъи тутампарастийи жохилият аст. Еки буз ва еки иқоб гузоштанд  хамон чизхойики ба унвони тутам мепарастидандки дар жохилияти худишон ба он эхтиром мегузоштанд. Мисли намодики курдхойи секуляри эрон ва ироқ ва ……аломат ва намоди шайтонпарастхойи язидийки бар сардари лолиш истефода мекунандро расман намоди парчами худишон карданд ва ин расман намоди шайтонпарастий аст. Хамон шиклироки ба шикли хуршид дароварданд дақиқан бар сардари лолиш қарор дорадки қиблайи шайтонпарастхойи язидий аст ва хам акнун, муслимини бечора хамонро дар хонаш нигах медорад ва гохи ба он таъзим мекунад ва эхтиром мегузорад ва онро ба унвони намоди хамнажодхо ва ватани худиш ба жойи аллох пазирофта аст.

Мовриди дигар табдил намудани авлиёйи аллох ва солихин ба жибт ва “илох” мебошад. Дар холики инхо аз чанин “илох”созий бехабар буда ва рози ба он нестанд. Мисли Ийсо ибни Марям ва соири пайғамбарон алайхимуссалом ва бисёри аз обидин ва авлиёйи  солихи аллох. Инхо ба чанин “илох”созий рози нестанд ва дар рузи қиёмат хам аз чанин касони бароат мекунанд. Аммо касони дар хамин дунё онхоро табдил ба худо ва илох карданд.

۲-Хизб ва маромномайи хизбики тавассути иддайи табдил ба илох ва худойи дуруғин шуда аст инхам еки аз “илох”хойи навзухури сарзаминхойи исломий аст, хизбики ба жойи аллох, шариат ва қонун ва барномайи вижа, онхам бар халофи қонуни шариати аллох, барои худиш невишта ва мардумро ба суйи хизб ва маромномайи худ даъват мекунанд. Мардумони хамки ин бахш аз қавонинишро ба жойи қавонини аллох пазирофтанд, ба хамин андоза аз қавонини аллох худишонро дур карданд, ва бидуни таважжух ба қонуни шариати аллох банда ва абди хизб ва маромномайи хизбий шуданд ва дар рохи хизб ва қавонини куфрий ва секуляристийи он хозир хастанд мушкилоти зиёдийро тахаммул кунанд ва хатто худишонро дар рохи хизб хам бидиханд.    

  Барои мо оддий шудаки хийли аз атрофиёни мо ба хотири фалон хизби секуляр аз мо, аз хохар ва бародаришон ва қовм ва хеши худишон хам мегузоранд, фард аз аллох ва қуръон ва суннати сахих ва росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва онхамма аимма ва бузургони солих ва ахли фиқх ба нафъи еки аз ахзоби дини секуляризм мегузорад пас гузашт аз мо оддист.

Хамчунонки ошкор аст, шаб ва руз хам хизбишонро зикр мекунанд ва бо мухолифини хизбишон хам мухолифат ва душманий мекунанд. Магар мо жангхойи бейни секуляристхойи кофар ва муртадди кумала ва демократ дар хамон авоили инқилоби исломийи ۵۷ эрон дар хўромонот ва соири манотиқро надидем? Ва жангхойи секуляристхойи хизби коргарони ужалон, екити, борзоний ва ……ро магар надидем? Магар хамин алъон тарафдорони жохил ва гумрохи онхоро намебинем?

Валоъ ва бароъи онхо хўвли михвари хизбишон мечархад, агар имруз хизбишон аз хизб ё хукумати хушиш омад, онхо хам хушишон меояд ва агар рузи баъад равобити хизб бо хамон хизб ва хукумат бад шуд, онхо хам эъломи бароат ва безорий мекунанд, ва чунончи бо дигар хам забонон ё хам мазхабхойишон иддаойи бародарий ва баробарий кунанд, танхо дар қолиби шуъор боқий мемонад. Барои инхо дуст ва душман, хуб ва бад, ахдоф ва орзухо ва ……ро хизб ва маромномайи хизбий таъйин мекунад, на аллох ва қонуни аллох. Хизб барои мушти инсони гумрохи жохил, ба “илох” табдил шудаки амалан парастида мешавад ва ба теъдоди ахзоби секуляр “илох” вужуд дорад ва ибодат мешаванд.

۲-Мовриди мухимми дигарики табдил ба жибт ва “илох” шуданд, босаводхойи диний хастандки ба унвони ахбор, рохбон, кохон, шайх, мовлавий, мулло, момусто ва …….дар миёни мардум шинохта шуданд. Бадин маъники чун фалон шайх ё мулло гуфта пас комил ва тамом аст. Дар холики, мусалмон тобеъи далили ашхос аст, онхам бо далоили аз қонуни шариати аллох, на тобеъи худи ашхос. Инки фалоний гуфтаки ман тобеъи қуръон ва суннатам ва риш дирозий дорад, ё почайи шалвориш кутох аст ва сивок истефода мекунад, ё назди фалон шайх дарс хонда ва суханронийхойи зиёдий дорад, ё дар мохворахо барнома дорад, ва хамма уро мешносанд, ё осори мутаъаддиди дорад ва ………, танхо  бо дар назар гирифтани ин маворид , ашхосро муфтий ва хамма чизи худ бидонад ва ба бахонайи инки ман ховсалайи гаштан дунболи далил надорам ва худишро дар ақоид муқаллиди ин ашхос кунад, дар холики босавод аст ва тавони гаштан ба дунболи далилро хам дорад; хеч ек аз инхо наметавонанд жойгузини далил ва бурхон намешавандки ин босаводи диний бояд дар куфр ба тоғут ва иймон ба аллох ироя дихад.

Қарор нест харчи инхо бидуни далил гуфтанд халол аст, ту хам онро халол бидони; ё хар чиро харом карданд ту хам харомиш бидони. Ин ашхос маъсум нестандки хар чи гуфтанд хамони бошадки аллох дастури онро дода аст. Хеч ек аз инхо пайғамбар нестанд ва аллох ва росулиш саллаллоху алайхи васаллам ба мо дастур надодандки тобеъи бидуни далил фалон шахс шавем, агар дучори ин иштибох шудем дар ин сурат онхоро худо кардем чи бихохем чи нахохем.

Имоми Шофеъий рохимахуллох дар дужо дар китоби “аррисалах”и худ гуфтанд:

    «لیس لأحد دون رسول الله صلی الله علیه وسلم أن یقول إلا بالإستدلال»

Ғейри аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хеч шахси дигари хақ надорад бидуни ирояйи далил назар бидихад. Яъни эътибори шаръийи ороъ ва фатово мубтаний бар далил аз аллох ва росулиш мебошад на ашхос; ва баъди аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хеч шахси чанон жойгохи нахохад доштки шахсиятиш пуштивонайи сихати назаротиш бошад. Мо метавонем бигуем чун росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуда пас хақ аст, хақ хам хамин аст ва ниёзи ба далил надорем аммо хеч шахси дигари ингуна нест ва бояд хатман далил ироя дихад.

Ек рувийдоди торихийро дар суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам бароитон баён мекунам. Диққат кунид: муфассири бузург имоми Фахриддин Розий рохимахуллох дар тафсири худиш меоварадки Адий ибни Хотам розиаллоху анху мегуяд: назди росулуллох саллаллоху алайхи васаллам омадам дар холики дар гарданам салиби буд; пайғамбар ба ман фармуд: эй Адий ин чист? Ин бутро дур биндоз, сипас шанидамки ин ояро мехонад

 «اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ»

(онхо) донишмандон ва рохибони худишро маъбудхойи ба жойи худо қарор доданд, ва (хамчунин) масих фарзанди Марямро гуфтам мо ахбор ва рохбонро ибодат намекунем, росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуд: бале (ибодат мекунид) харгох онон халолиро харом мекарданд ва ё харомиро халол мекарданд, ишон ба гуфтахойи онон эътимод ва яқин мекарданд; ин ибодат кардани онхост.

Ширк дар тоат яъни қарор додани қонунгузорий баробар бо аллох таоло ё қарор додани ширки дар ташриъ ва қонунгузорий барои аллох таоло ( мисли тавоғити секуляри асри моки порламони секуляр  ба рох андохтанд ва дин фурушоники ба нафъи инхо фатво тўлид мекунанд), ширк дар тоат яъни рози шудан ба хукми чанин тавоғити ва бо мейли худи ахкоми инхо дар мовриди озод ва мамнуъ ,халол ва харом, хал намудани мушкилоти қазоий ва ……..пазирофта шаванд ва огохона ва амдан ва бидуни ижборий тан ба ин қавонини зидди шаръий дода шавад ва аз онхо эъломи ризоят шавад. Дар ин сурат, боз дар итоат аз аллох ширк тўлид шуда ва илохи тарошида шуда аст дар баробари аллох мутаол.

Инхо ба изофайи хавойи нафс( ки шахс худишро ба воситайи ончики дорад бениёз аз аллох медонад) бахши аз жибтхо, “илох” хо ва худоёни хастандки дар фарханги жохилийи мардум роиж шуданд, ва аллох мутаол хам ба хамрохи ин худоёни дуруғин ва мутаъаддид, тавассути иддайи касири аз мардум ибодат мешавад!

Аллох мутаол дар мовриди секуляристхойи дахрий ( ё ба қовли имруз мо коммунист, мотериялист, отеист ва амсоли он) ки хавойи нафси худишонро “илох” ва маъбуди худ қарор доданд мефармояд:    

أفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَى سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَى بَصَرِهِ غِشَاوَةً فَمَن يَهْدِيهِ مِن بَعْدِ اللَّهِ ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ(جاثیه/۲۳)

Хеч дидайи касироки хаво ва хаваси худро ба худойи худ гирифта аст, ва бо вужуди огохий( аз хақ ва ботил,хавопарастий мекунад ва ба хамин далил) худо уро гумрох сохта аст, ва бар гуш ва дили у мухр гузошта аст ва бар чишмиш пардайи андохта аст?! Пас чи каси жуз худо метавонад уро рохнамоий кунад? ( ва худо хам аз вай ругардон аст) оё панд намегирид?

Баъзи вақтхо инсонхойи вужуд дорандки, чанд худоро ба сурати хамзамон мепарастанд, чанд “илох”ро ба сурати пейваста барои худ тарошиданд, худойи миллат ва нажод ба хамрохи худойи ватан, ба хамрохи худойи хизб ва маромномайи хизбий, ба хамрохи худойи созмони милал, ба хамрохи худойики аз авлиёйи худо ва малоика ва ……..барои худ тарошиданд. Инхо чандин худоро ба хамрохи аллох таоло мепарастанд. “ла илаха иллаллох” хаммайи ин илоххоро рад мекунад хамчунонки бештар аз ۳۶۰ “илохи” қурайш ва соири “илох”хойи ақвоми дигарро рад кард.

Инсон то замоники пей набурд ибтидо чигуна аз тамоми ин худоёни дуруғин бароат кунад ва куфр ба онхо дошта бошад ва онхоро рад кунад хунуз натавониста худишро ба муфоди “ла илаха” пойбанд кунадки, аввалин қисмати “ла илаха иллаллох” аст. Барои хамин астки наметавонад мисли ек муваххид дар зиндагийи шахсий ва ижтимоий, сиёсий, иқтисодий, фархангий, омузиший, тарбиятий ва соири умури зиндагийи моддий ва маънавияш, аллох ва қонуни шариати аллохро ба танхоий ба кор бибарад, наметавонад ва тавоноийи анжоми онро надорад чун куфр ба тоғут накарда аст ва табъан “илох”хойи мухталифи тоғутхоро рад накарда аст ба хамин далил наметавонад ба муфоди таъаххудики дар намозиш тахти унвони

  «‏إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ‏»

ба аллох тало дода пойбанд бошад.

Шарт астки ибтидо шахс бояд баъди аз шайтон тамоми тоғутхо ва “куффори аслийи шиш гона”: ۱-аллазина хаду , ۲- вассобеин,۳-ваннасоро,۴-валмажус, ۵-валлазина ашроку (хаж/۱۷) ва ۶- дастайи муртаддин:

مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ (مائده/۵۴)

Ва тамоми худоён ва қавонини башарийи тўлид шуда тавассути ин тоғутхоро нафий ва рад кунад, бо тей кардани ин мархала астки новбат ба исботи аллох ва иймон ба аллох ва қонун ва шариати аллох мерасад; ва то замоники шахс ин шартро анжом надода наметавонад иддао кунадки исломи комилро пазирофта аст.

Танхо дар сурати куфр ба тоғут ва рад кардани тамоми илоххойи тўлид шуда тавассути ин тоғутхо ва сипас иймон ба аллох астки “ла илаха” ва “иллаллох” сурат воқеий ва айний ба худиш мегирад. Дар оёти қуръон, каламоти

 «لَا تُطِعْ» (احزاب/۱)، «لاتُطیعُوا»(شعراء/۱۵۱)، «لاتَتَّبِع»‏ (مائده/۴۹)‏ و «لاتَتَّبِعُوا» (بقره/۱۶۸)

бисёр ба чашм мехурадки дастур ба адами пейравий аз тоғутхост. Хамчунонки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармоянд:

«مَنْ قال لا إِلهَ إِلاَّ اللَّهُ محمدا رسولُ اللَّه، وَكَفَرَ بِما يُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللَّهِ، حَرُمَ مالُهُ وَدَمُهُ، وَحِسابُهُ على اللَّه تعالى»[۷]

Хар каси бигуяд ла илаха иллаллох ва Мухаммадур росулуллох ва кофар ва бебовар гардад нисбат ба тамоми ончи ғейри аз аллох ибодат мегардад, дар ин сурат астки хун ва молиш бар муслимин харом мешавад ва даруни қалбиш хам амри аст марбат ба аллохки мо чизи аз он намедонем.

Диққат кунид дар мовриди ек кофар сухбат мекунемки мехохад вориди ислом шавад на мусалмоники олуда шуда аст. Кофарики бигуяд ла илаха иллаллох ва Мухамммадур росулуллох аммо нисбат ба тамоми ончи ғейри аз аллох ибодат мешавад яъни куфр ба тоғут надошта бошад дар ин сурат, хун ва молиш бар муслимин харом намешавад; чун чанин шахси аслан вориди ислом нашуда аст. Аммо агар вориди ислом шавад ва бебовар ба тоғут хам набошад ва ле мо надонем дар қалбиш чи мегузорад мисли мунофиқин ё куффори пинхони дохилий адойи муслиминро дар ибодатхойи зохирий дар биёварад; дар ин сурат, росулуллох саллаллоху алайхи васаллам гуфта дар қалбиш амри марбут ба худост ва мо чизи аз он намедонем ва кори ба қалбиш надорем. Аммо, агар зохиран ва ошкоран куфр ба тоғут надошта бошад наметавонем чанин шахсиро вориди доирайи ислом кунем. Мо наметавонем касиро мусалмон бидонемки бигуяд яхудийхо ё зардўштийхо ё секуляристхо ё насроний ва собеинро қабул дорем ва ба онхо куфр накарда бошад.

Куфр ва бебовар шудан ба тоғут, нисф, муқаддима ва аввалин пилла ва склети аввалин табақайи ақида ва ислом буда аст; бар ин асос чун аъроб ба алфоз ва мафохим ва истелохоти қуръоний комилан ошно буданд хамма медонистандки гуфтани “ла илаха иллаллох” танхо ба забон овардани ек жумла ба теъдоди каламоти бекорбурд нест, ин каламот корбурд доранд. Чун қуръон ба забони онхо нозил шуда буд ва медонистандки “ла илаха” ва дунболи он”иллаллох” аз онхо чи мехохад?

 Пас, агар кофари қасд дорад мусалмон шавад, ибтидо бояд “ла илаха”ро бар забон биёварад ва тамоми тоғутхо ва худоёни дуруғин ва ботили онхоро инкор кунад ва ба онхо кофар ва бебовар шавад, ва ба дунболи он “иллаллох” ро бар забон биёварад ва ахли тўвхид шавад. Замоники таслими чанин қонун нашуд ва аз тоғут дурий кард, он вақт астки мархалайи баъдий пеш меояд; яъни иймон. Ва худованд ба чанин бандагони башорот додаки:

  وَالَّذينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوها وَأَنابُوا إِلَي اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْري‏ فَبَشِّرْعِبادِ(زمر/۱۷)

Касоники аз ибодоти тоғут дурий мекунанд, ва ба суйи худо боз мегарданд, ишонро башорот бод, пас мужда биде ба бандагонам.

Ровшан шудки,

“илох”созий яъни хар махлуқ ё барномайиро жойгузини аллох ва қонун ва барномаш куни холо ин жойгузини дар баъзи аз маворид ва вижагихо бошад ё дар тамоми вижагихоки, баъзихо дар рубубият ва зоти аллох жойгузинхойи қарор медиханд ё қавонинро жойгузин мекунанд. Дар хар сурат, аввалин қадам дар вуруд ба доирайи ислом ва муслимин, куфр ва бебовар шудан ба тоғут аст. Аммо, куфр ба тоғут хам ба хамин содагийхо нест ва касони хастандки саъй мекунанд нагузоранд мардум ба даражайи куфр ба тоғут бирасанд ва ё агар ба ин даража расиданд аз тоғутхо химоят кунандки уламойи бузургвор, баржастатарин пуштибонони тоғутхоро дар мусалласи “зар ва зур ва тазвир” ном бурданд. Аз “зар ва зур ва тазвир” ба унвони бузургтарин хомиён ва пуштибонони тоғутхо ном бурда шуданд.

Зар: дар қуръон яъни мулло ва сармоядорон, сирватмандони хастандки шуракойи воқеъийи тоғутхо дар чаповули сирватхойи мардуманд. Имруза ба унвони кортелхо, тирастхо ва …….дар буржувази,

Копитализми навин ва хатто сармоядороийи довлатий мисли: чин, кубо, кўра шимолий ва амсоли он мушохада кардаид.

Зур: аз тариқи низомиён, пуштибонони тоғутхо, низомиён хам мудофеъини тоғутанд ва дар рохи онхо межанганд. Ба хамин далил, дар қуръон ба унвони кофар маърифий шуданд ва худованд мефармоянд:

  الَّذينَ آمَنُوا يُقاتِلُونَ في‏سَبيلِ اللَّهِ وَالَّذينَ کَفَرُوا يُقاتِلُونَ في‏سَبيلِ الطَّاغُوتِ فَقاتِلُوا أَوْلِياءَ الشَّيْطانِ إِنَّ کَيْدَ الشَّيْطانِ کانَ ضَعيفاً(نساء/۷۶)

Касоники иймон оварданд, дар рохи аллох межанганд ва касоники куфр пешаанд, дар рохи шайтон межанганд. Пас, бо ёрони шайтон бижангид, бегумон нейранги шайтон хамиша заъиф буда аст.

Ба хамин далил астки уламойи қадим ва жадид ба дор ва даста ва сарбоз ва пейравони тоғут гуфтанд: ансори тавоғит ё аъванут тавоғит; барои мисол: фиръавн ва сарбозонишро овардандки аллох дар мовридишон мефармояд:

 وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ (فجر/۱۰)

Ва фиръавники доройи миххо буд. Яъни фиръавники сохиби сарбозони будки мисли мих, хукм ва қудратишро дар хамма жо мохкам карда буданд.

Табақайи севум ё золъи севумро тазвир ташкил медихадки гох аз зар ва зур хам хидматиш барои тоғутхо ва зарариш барои мўъминин бештар буда аст.

Тазвиргарон, босаводхойи шариатхойи осмоний ва секуляристхоки ба унвони ахбор, рохбон, хохом, кохон, мовлавий, шайх, мулло, момуста, устод, диплом, лисонс, фовқи лисонс, доктор ва қарнхост дар миёни мардум шинохта шуда хастанд. Қуръон ба ровшаний ва ба тафсил дар мовриди ин дин фурушон ва авомфарибони секуляр сухбат карда аммо достон ва хотироти торихийи еки аз пизишкони миср хам хастки ин рузхо миёни иддайи шойеъ шуда аст ва метавонад дар шинохти еки аз ин офатхойики дар ихтиёри секуляристий мисли фиръавн буданд дар шинохти ин мовжудот ба мо кўмак кунад. Достони тахти унвони синуха ё синухики гуфта мешавад дар қарни дахум қабли аз торихи насроний, яъни хўвл ва хўши се хазор соли пеш зиндагий карда аст.

Дар бахши аз ин хотироти синуха, мо ба тоғути секуляр ба номи “умфисис” ва тирожди зиндагийи еки аз бузургон ва ашрофи миср ба номи “ихнотун” бар мехурем:

“синухи” дар қисмати аз хотироти худ чанин менависад: рузи машғули қадам задан дар хиёбонхойи миср будамки дар ин замон “ихнотун” роки марди ник сурат, шариф ва сирватманд буд дар холики дар хуни худ меғалтид ва даст ва пойишро қатъ карда  ва бинийи вайро бурида буданд, нақш бар замин дидам. Дар бадани вай хеч жойи солимики аз захми тиғ ва ё зарбахойи шаллоқ дар амон монда бошад ёфт намешуд. Ва бо марг хам фосилайи чандоний надошт. Чун “ихнотун”ро бадин холат мушохада намудам, уро ба маризхонайи худ бурдам то уро аз марг нажот дихам ва мегуяд наздик ба ду мох у ба хуш наёмад. Вақтики ба хуш омад достони худро ингуна бароям баён намуд:

“фиръавн (умфисис) аз ман хоста будки аз куллияйи заминхо ва хар чи дорад хаммаро ба у бидихад ва хамчунин занон, ғуломон, канизон ва хаммаро ба у бибахшад. У хам аз умфисис мехохадки ек дахум аз сирватишро ба бибахшад то битавонад гузарони зиндагий кунад аммо, ин фиръавни секулярки худишро худо медонист рози намешавад. Ва дастхо ва похояшро мебурад ва уро шаллоқ зада ва лахт дар хиёбон рахо мекунад. Рузхо мегузашт ва ихнотун дар холики бо фақр ва бенавоий даст ва панжа нарм мекард ба интиқом аз фиръавни золим ва лав ба дасти каси дигари умид баста буд. Умидвор будки интиқомишро аз у бигирад ё ба дасти худиш ё каси дигари аз у интиқом бигирад. Билахара, фиръавн мурд. Синуха мегуяд ва ман хам ба унвони бузург ва раиси синфи пизишкон дар маросими вафоти у ширкат кардам. Кохинхо дар сўгворийи фиръавн, ин рохиби бузург, хитобахойи видоъ ва худохофизий мехонданд. Хануз сухононишонро дар дил дорамки мегуфтанд: “эй мардуми миср, осмонхо ва заминхо бо фиқдони қалби бузург рубару шуд. Қалбики ба миср ва сокинони он аом аз инсон ва хайвон ва набот ва жимод ишқ меварзид у барои ятимон падар, барои фуқаро дасти кўмак, барои мардум бародар, ва барои миср мажд ва азамат буд. У одилтарин ва мехрабонтарин худоён буд, ва пеш аз дигарон мардуми мисрро дуст медошт. Умфисис моро тарк гуфт то ба худоёни дигар бипейвандад, ва мардумро дар торикий рахо кард.

Ва боз синухи ё синуха интур изофа мекунадки: дар он замоники ба суханони кохинон ва  дуруғхойишон гуш медодам, ва барои миср ва мардумики дар зери шаллоқхойи фароъана ва кохинон камар хам карда буданд хушхол будам, ва дар замоники фуж-фуж мардум, хамон мардумики хар кудом аз онон ба сурати дард тозиёнайи фиръавнро чашида буданд, гиря сар дода буданд, садойи зорийи мардумро шанидамки монанди занони фарзанди мурда нола сар дода буданд, ва садойи гиря ва нолайи шанидамки аз садойи зорийи дигарон бартарий гирифта буд ва суханони номафхумиро зимзима мекард, хисси кунжковийи худро бо дақиқ шудан ба чехраш сироб намудам ва дар камоли нобоварий уро шинохтам. У хамон ихнотуни ожиз ва алил будки уро бар пушти улоғ баста буданд то ба замин наёфтад. Ба суйи у шитофтам то шояд уро ками ором созам, чун фикр мекардам  дар натижайи марги фиръавн гиряйи хушхолий сар дода аст аммо …….ихнотун ришта хиёламро панба кард, чун то чишмиш ба ман офтод бо садойи боланд фарёд зад: “эй синухи! Харгиз фикр намекардамки умфисис ба ин андоза одил ва бузург, ва дар хаққи мардум мехрабон бошад, то инки суханони кохинонро дар мовриди вай шанидам. Ва акнун ин манамки мегирям. Чун дар тули ин солхо кинайи ин худойи бузургро ба жойи ишқ ва ижлоли вай дар қалбам анбор карда будам. Эй синухи! Ман чиқадар гумрох будам”.

Синухи мегуяд: “хенгомики ихнотун ин суханонро бо иймони росих бар забон меронад ман хайрон ба даст ва пойи бурида ва сурати дар хам рехтайи у нигох мекардам, ва гуё у хайрати нигоххойи манро дарёфта ва фикр манро хонда буд, чун боз фарёд сар додки: умфисис хақ доштки манро ба ин руз биндозад, чун сазойи касики авомири худовандро ижобат накунад жуз ин нест. Ори, ин аст сазойи касики худованди холиқи худро нофармоний кунад. Ва чи саодати болотар аз инки шахс сазойи аъмолишро мустақиман ва ба дасти худи худованд бибинад, ва ман аз ин амр хушхолам.”

Магар мо хам акнун дар мохворахо ва аз конолхойи муллохойи дин фуруш ва хоин чанин сенориойиро дар мовриди секуляристхойи муртадди чун жамон абдунносир, қози мухаммад, мустафо борзоний, қосимлу ва ахиран жалол толибоний мушохада накардем? Магар хамин секуляристхо бо ниқоби ровшанфикрий хамин кори кохинхоро анжом надоданд? Қози мухаммад аз хамон ибтидо ба дастури хунхўртарин коммунисти қарни гузашта, яъни сталин, иқдом ба ташкили аввалин хизби секуляри иртидодий дар миёни курдхойи мусалмон намуд. Тамоми хизбхойики баъди аз у то алъон хастанд хамма пас мондахо ва иншиъоботи аз хамон хизби секуляр ва муртадди демократи курдистони эроний хастандки хамин қози мухаммад муртад ба дастури сталин бунёнгузорий карда аст. Ба дастури сталин бо рохкорхойи боқиров иқдом ба ташкили жумхурий ба сабки жумхурийхойи секуляристий ва социалистийи шўравийи собиқ намуд ва дар нихоят, пас аз итмоми торих масрафиш тавассути секуляри социалистхойи шўравий дур андохта шуд ва чун ба далили ровшангарийхойи уламойи он замон ва судури фатвойи иртидоди у тавассути касони чун мулло халил рохимахуллох аз пуштивонайи мардумий хам бархурдор набуд дар интихойи бечорагий ва ноумидий ва зиллат дастгир шуда ва тавассути ек секуляристи эронийи дигарики аз жониби амрико химоят мешуд эъдом шуд. У каси будки вақти шўравий ба у пушт кард хийли талош намудки мардуми курд аз у химоят карда ва ба нафъи у бижанганд. Аммо, мардум уро рахо карданд. Чун мардум  мусалмон буданд ва аз наздик инхоро мешнохтанд. Мулло халил рохимахуллох алайхи инхо фатвойи жиход дода буд ва хукми иртидоди инхоро содир карда буд. Мулло халилики хеч кудом аз секуляристхо қасд надоранд уро ба мардум бишносонанд то мардум надонанд иллати инки қози мухаммадро муртад дониста чи буд? Қози мухаммад ингуна дар камоли нанг ва хўри ва зиллат тавассути ризохони секуляр эъдом шуд.

Холо, кохонхо ва сохирон, ин мусайламайи каззобики аввалин хизби иртидодийро дар миёни курдхойи мусалмон дуруст кард ва бунёнгузори ин бидъати бузург ва суннати сиъа дар миёни ин муслимин шуда астро ба кужо расонданд? Борзонийи хоин ва муздури режими сехюнистийро то кужо боло бурданд? Қосимлуйи коммунист ва муздури режими баъсийи саддам хусайнро ба кужо расонданд? Шумо магар жалол толибонийи хоин ба дин ва миллати курдро намешносид? Дар мовриди ин жинояткорики тамоми умришро дар хиёнат ва куштори муслимин ва ривожи анвоъи фасодхо сипарий карда, магар намебинид пас аз маргиш, кохинхо ва сохиронишон дар расонахойи мохвораий чикор мекунанд? Дар мовриди тоғути миср, абдунносир чи? Дар мовриди тоғути туркия, мустафо камол пошо отатурк чи? Дар мовриди шохон фосиди оли саъуд чи? Дар мовриди тоғути коммунист ва фосиди усбакистон каримов чи? Ва садхо намунайи дигарки хамма ва хамма тавассути кохинхо ғусли таъмид дода мешаванд ва хар чанд вақт ек бор ин сенориохойи такрорийро мушохида мекунем.

Боризтарин намунайи зиндайи такрори сенориойи умфисис ва кохинхойи мовжуд дар курдистони сурия, туркия ва ироқро мо солхост дар тоғути секуляр ва коммунисти отеисти муздур ба номи абдуллох ужалон ва нақши расонахойи вобаста ба ин жинояткор мушихада мекунем. Фақат кофий астки шумо шинохти аз бовархо ва ақоиди ин жинояткори муздур ва таносуби он бо ақоиди муслимини курд дошта бошид то ба умқи хиёнати кохинхо ва сохирони мовжуд дар расонахойики аз ин жони химоят мекунанд пей бибарид. Бале,мусибати бузургики хам акнун муслиминро гирифтор карда, пейвастани уламо ва муллохойи дин фуруш (балъамхойи баъуро) ва дарсхондахойи хоин ва секуляр тахти унвони ровшанфикр, доктор, лисонс, фовқи лисонс ва …….. ба тоғутхойи чун фиръавн, ахзоби секуляр, хуккоми тоғути махаллий тобеъи куффори секуляри жахоний ва мантақаий, ва масалайи фитна дар дин ва истефодайи абзорийи ахзоби секуляри бумий ва жахоний, аз ихсосоти исломийи мардум ва шубхоти уламойи суъ аст. Уламойи суъики аксаран расонахойи мохвораий ва манобири масожидро хам дар ихтиёр доранд ва ба мейл ва орзуёри арбобони тоғути худ бо оёт, аходис ва ихсосоти диний ва ватан дустийи мардум дар растойи ахдофи арбобонишон бозий мекунанд!

Бо мутолаъайи достони синуха, ва қабли аз он ва мухимтар аз он, бо мутолаъайи қуръон ва суханони росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мутаважжих мешавемки пейдойиши ин мовжудият чизи жадиди нестки моро дастпоча кунад ё натавонем офатишонро бартараф кунем, хоинини секуляр хамиша дар тули торих вужуд доштанд ва хам акнун хам хастанд. Аммо, дар мовриди хоинини мовжуд дар шариатхойи осмоний ва бахусус охарин шариати аллохки тавассути росулуллох саллаллоху алайхи васаллам омада пайғамбар аз ин хоинин ва уламойи суъ бо ановини чун рувайбиза ,аимматул музиллин, дуъату ала абваби жаханнам ёд карда, ва шариат роххойи дафъи ин офатхоро хам нишон дода аст.         [8][9][10]

Ин муллохойи дин фуруш ва уламойи суъ дар жанги нарм ва равоний боиси мохкам кардан хукм ва қудрати тоғутхо шуданд,ва бахусус имруза еки аз сарбозони жанги равонийи тоғутхойи секуляри жахоний ва махаллий ба хисоб меояндки, муқаддамайи жанги низомий ва тасаллути зохирийи ин куффор бар мардумро фарохам мекунанд.

Дар ин сурат, тафовути миёни нийрухойи мусаллах, пиёда низом, халабонхойи амрикоий, исроилий, урдуний, арабистоний, туркияий ва ……ки бо гулула ва бомб алайхи муслимин жангиданд, бо касики бо фатво ва таблиғ дар бахши равоний аз тоғут пуштибоний мекунад вужуд надорад, балки бояд гуфт жанги равоний бисёр хатарноктар ва мухаррибтар аз жанги низомий аст. Чун макони жанги равоний қалб, иймон ва даруни инсонхост, ва замоники ин марказ фосид ва нобуд шуд, хамма чизи ек инсон нобуд мешавад ва тоғутхо ба рохатий ба ахдофи худ мерасанд.

Холо

 Аз шумо бародарон ва хахарони геромий мепурсам: оё аз худ пурсидаидки чиро аллох мутаол дар қуръон аз каламайи зулумат яъни торикийхо, ба сурати жамъ истефода мекунад, дар холики каламайи нурро ба сурати муфрад оварда? Аллох мутаол мефармояд:

 «الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَجَعَل الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَ» (أنعام/ ۱)یا می فرمایند:«هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَى وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّور» (رعد/۱۶)

Бале, дар жохилият ва тавассути ин тоғутхойи мушаххас ва махдуд “илох”хойи фаровоний тўлид мешаванд ва роххойи ботили бисёр зиёд ва рангоранг хастандки, ба бахши аз ин “илох”хо ишора шуд; аммо рохи хақ танхо еки аст. Танхо бо куфр ба тамоми ин тоғутхо ва тамоми “илох”хойи тўлид шуда тавассути ин тоғутхо – чи мешноси ва чи намешноси, чи онхойики дидайи ё надидайи –ва бебовар шудан ба ин тоғутхо ва жохилият ва тамоми “илох”хойи тўлид шуда тавассути ин куффор,ва дар мархалайи дувум иймон ба аллох астки шумо ба хақ расидаид. Иймон ба аллох нур аст ва еки аст.

Аз аллох мутаол хосторем мо ва шуморо хамчун асхоби росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар куфр ба тоғут яъни куфр ба шайтон ва куффори панжгонайи 

1. الَّذِينَ هَادُوا ۲-  وَالصَّابِئِينَ ۳-  وَالنَّصَارَىٰ ۴-  وَالْمَجُوسَ ۵-  وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا (حج/۱۷)

ва дур рехтани тамоми “илох”хойи мухталиф ва рангоранг ва мутаъаддиди тўлид шуда тавассути ин тоғутхо ва сипас иймон ба аллох муваффақ ва собит қадам нигах дорад ва оқибатимонро ба хейр кунад.

سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ، لاَإِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ، أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتُوبُ إِلَيْكَ

Вассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух.[۱۱]

---

[۱] ماوردی، تفسیر النکت والعیون ، ج ۶ ص ۳۷۰٫/  لنا ثلاثمائة وستون صنماً لا تقوم بحوائجنا , فكيف يقوم إله واحِد بحوائج الخلق كلهم.

[۲]– سنن أبی داوود، ج ۴، ص ۳۳۲، ح ۵۱۲۱

[۳]– تفسیر ابن کثیر، ۱/۳۹۰ / نیز: مجموع الفتاوی، ۲۸/۳۲۸ ، ۳۲۹

[۴]سنن أبی داوود، ج ۴، ص ۳۳۲، ح ۵۱۲۰ – ۴۴۵۸ / امام السیوطی، جامع الأحاديث – الجامع الصغير وزوائده والجامع الكبير – قسم الأقوال الجزء الرابع/  شماره ۱۱۹۱۰-۱۱۹۱۱ / الروض الداني إلى المعجم الصغير للطبراني – ج ۲ – شماره ۱۰۲۰/ المعجم الأوسط للطبراني ۷۱۷۶/ فوائد أبي العباس الأصم ۱۵ / شعب الإيمان للبيهقي ۷۴۸۷ / شرح السنة امام بغوی ۳۴۴۷ / معرفة الصحابة لأبي نعيم الأصبهانی ۳۲۸۴/ والمتقي الهندي في كنز العمال حديث رقم ۶۹۳۲، ۶۹۶۱ /

[۵]قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَنْ تَعَزَّى بِعَزَاءِ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَعْضُوهُ بِهِنَّ أَبِيهِ وَلَا تُكَنُّوا»رواه البخاري في (الأدب المفرد) [۹۶۳/۱ بتحقيقي ] ، والنسائي في (السنن الكبرى) (۵/۲۷۲) [۸۸۶۴] و (۶/۲۴۲) [۱۰۸۱۲] وفي (عمل اليوم والليلة) [۹۷۶] ، وأحمد في (المسند) (۵/۱۳۶) وابنه في (زوائد المسند) (۵/۱۳۶) ، وابن أبي شيبة في (المصنف) (۱۵/۳۳) [۱۹۰۳۰] أو (۷/۴۵۶) [۳۷۱۸۳] ، وأبو عبيد القاسم بن سلام في (غريب الحديث) (۳/۱۶۳) [۴۲۲] و (۳/۲۸۸) [۴۶۷] (ط مجمع اللغة العربية) ، والحربي في (الغريب) (۳/۹۱۹) ، والطحاوي في (شرح مشكل الآثار) [۳۲۰۴] و [۳۲۰۷] ، والهيثم بن كليب الشاشي في (مسنده) (۳/۳۷۴) [۱۴۹۹] ، وابن حبان في [۳۱۵۳الإحسان] أو [۷۳۶ موارد] ، والطبراني في (المعجم الكبير) (۱/۱۹۸-۱۹۹) [۵۳۲] ، والقطيعي في (جزء الألف دينار) [۲۰۹] ، وأبو نعيم في (معرفة الصحابة) [۷۵۶] ، والبغوي في (شرح السنة) (۱۳/۱۲۰-۱۲۱) [۳۵۴۱] ، والضياء المقدسي في (المختارة) [۱۲۴۲] و [۱۲۴۴] ، والمزي في (تهذيب الكمال) (۱۹/۳۳۹-۳۳۰) و (۱۹/۳۳۰) النسائي في ((السنن الكبرى)) (۸۸۶۴) واللفظ له، وأحمد (۲۱۲۳۴) / آلبانی ، تخريج مشكاة المصابيح ۴۸۲۸/شعيب الأرناؤوط: تخريج المسند ۲۱۲۳۶ / الألباني ، السلسلة الصحيحة۲۶۹ / تخريج صحيح ابن حبان ۳۱۵۳ / ابن حجر العسقلاني: تخريج مشكاة المصابيح ۴/۴۰۴  / الألباني : السلسلة الصحيحة۱/۵۳۸ / محمد الأمين الشنقيطي: أضواء البيان۳/۵۲۷ / السخاوي: الأجوبة المرضية۲/۶۲۳ / شعيب الأرناؤوط: تخريج المسند۲۱۲۳۳ / السيوطي: الجامع الصغير۶۲۹ / الألباني: صحيح الجامع۵۶۷ / أخرجه أحمد (۲۱۲۷۱)، والنسائي في ((السنن الكبرى)) (۱۰۸۱۰)، والطبراني (۱/۱۹۸) (۵۳۴) باختلاف يسير.ابن تيمية في منهاج السنة:قال أهل العلم: يجوز التصريح باسم العورة للحاجة والمصلحة… كما في حديث أبي بن كعب عن النبي صلى الله عليه وسلم قال: من تعزى بعزاء الجاهلية فأعضوه بهن أبيه ولا تكنوا.انتهى،

[۶]رواه ابو داود۴۵۱۷ و ترمذی۳۹۵۵ و بیهقی/ آلبانی، صحيح الترغيب ۲۹۶۵/ در سنن ترمذی به این شکل روایت شده. رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: فرمود : لَيَنْتَهِيَنَّ أَقْوَامٌ يَفْتَخِرُونَ بِآبَائِهِمُ الَّذِينَ مَاتُوا إِنَّمَا هُمْ فَحْمُ جَهَنَّمَ أَوْ لَيَكُونَنَّ أَهْوَنَ عَلَى اللَّهِ مِنَ الْجُعَلِ الَّذِى يُدَهْدِهُ الْخِرَاءَ بِأَنْفِهِ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَذْهَبَ عَنْكُمْ عُبِّيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ وَفَخْرَهَا بِالآبَاءِ ، إِنَّمَا هُوَ مُؤْمِنٌ تَقِيٌّ وَفَاجِرٌ شَقِيٌّ ، النَّاسُ كُلُّهُمْ بَنُو آدَمَ وَآدَمُ خُلِقَ مِنْ تُرَابٍ .

ترجمه : جماعتی که به پدران خود بر دیگران فخر مینمایند و پدرانشان اکنون مرده و به صورت زغال جهنم در آمده اند باید از این کار دست بردارند و الا آنان ازسوسکی که کثافت را به روی پوزه اش بلند می کند کمتر خواهند بود. خداوند رنگ و اخلاق زمان جاهلیت و افتخار به آباء و اجداد را ازشما دورساخته است هرکسییکی از این دو حالت را دارد یا مسلمان است و پرهیزگار و یا گناه کار است و نادرست. همه مردم اولاد آدم هستند و آدم هم از خاک خلق شده است.

ابو داود هم به این گونه آورده : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ قَدْ أَذْهَبَ عَنْكُمْ عُبِّيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ ، وَفَخْرَهَا بِالْآبَاءِ مُؤْمِنٌ تَقِيٌّ ، وَفَاجِرٌ شَقِيٌّ ، أَنْتُمْ بَنُو آدَمَ وَآدَمُ مِنْ تُرَابٍ ، لَيَدَعَنَّ رِجَالٌ فَخْرَهُمْ بِأَقْوَامٍ ، إِنَّمَا هُمْ فَحْمٌ مِنْ فَحْمِ جَهَنَّمَ ، أَوْ لَيَكُونُنَّ أَهْوَنَ عَلَى اللَّهِ مِنَ الْجِعْلَانِ الَّتِي تَدْفَعُ بِأَنْفِهَا النَّتِنَ

آلبانی هم به این شکل روایت رو آورده : إنَّ اللهَ عزَّ وجلَّ أذهبَ عنكم عُبَّيَّةِ الجاهليةِ وفخرَها بالآباءِ ، الناسُ بنو آدمَ ، وآدمُ من ترابٍ ، مؤمنٌ تقيٌّ ، وفاجرٌ شقيٌّ ، لَيَنتهينَّ أقوامٌ يفتخرون برجالٍ إنما هم فحمُ جهنَّمَ ، أو ليكوننَّ أهونَ على اللهِ من الجُعلانِ ؛ التي تدفعُ النَّتنَ بأنفِها

[۷]مسلم۲۳/ الألباني، صحيح الجامع ۶۴۳۸

[۸]شعيب الأرناؤوط ، تخريج المسند۱۳۲۹۸ / إنَّ أمامَ الدَّجَّالِ سِنينَ خَدَّاعةً، يُكَذَّبُ فيها الصادِقُ، ويُصَدَّقُ فيها الكاذِبُ، ويُخَوَّنُ فيها الأمينُ، ويؤْتَمَنُ فيها الخائنُ، ويَتكلَّمُ فيها الرُّوَيْبِضةُ. قيل: وما الرُّوَيْبِضةُ؟ قال: الفُوَيْسِقُ يَتكلَّمُ في أمرِ العامَّةِ.

[۹]تزمذی۲۲۲۹/  إنَّما أخافُ علَى أمَّتي الأئمَّةَ المضلِّينَ قالَ وقالَ رسولُ اللهِ صلَّى اللَّهُ عليهِ وسلَّمَ لا تزالُ طائفةٌ من أمَّتي علَى الحقِّ ظاهرينَ لا يضرُّهم من خذلُهم حتَّى يأتيَ أمرُ اللَّهِ

[۱۰]مسلم۱۸۴۷/ بخاری۳۶۰۶/ كانَ النَّاسُ يَسْأَلُونَ رَسولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ عَنِ الخَيْرِ، وكُنْتُ أَسْأَلُهُ عَنِ الشَّرِّ مَخَافَةَ أَنْ يُدْرِكَنِي، فَقُلتُ: يا رَسولَ اللَّهِ، إنَّا كُنَّا في جَاهِلِيَّةٍ وشَرٍّ، فَجَاءَنَا اللَّهُ بهذا الخَيْرِ، فَهلْ بَعْدَ هذا الخَيْرِ مِن شَرٍّ؟ قالَ: نَعَمْ، قُلتُ: وهلْ بَعْدَ ذلكَ الشَّرِّ مِن خَيْرٍ؟ قالَ: نَعَمْ، وفيهِ دَخَنٌ، قُلتُ: وما دَخَنُهُ؟ قالَ: قَوْمٌ يَهْدُونَ بغيرِ هَدْيِي، تَعْرِفُ منهمْ وتُنْكِرُ، قُلتُ: فَهلْ بَعْدَ ذلكَ الخَيْرِ مِن شَرٍّ؟ قالَ: نَعَمْ، دُعَاةٌ إلى أَبْوَابِ جَهَنَّمَ، مَن أَجَابَهُمْ إلَيْهَا قَذَفُوهُ فِيهَا، قُلتُ: يا رَسولَ اللَّهِ، صِفْهُمْ لَنَا؟ فَقالَ: هُمْ مِن جِلْدَتِنَا، ويَتَكَلَّمُونَ بأَلْسِنَتِنَا، قُلتُ: فَما تَأْمُرُنِي إنْ أَدْرَكَنِي ذلكَ؟ قالَ: تَلْزَمُ جَمَاعَةَ المُسْلِمِينَ وإمَامَهُمْ، قُلتُ: فإنْ لَمْ يَكُنْ لهمْ جَمَاعَةٌ ولَا إمَامٌ؟ قالَ: فَاعْتَزِلْ تِلكَ الفِرَقَ كُلَّهَا، ولو أَنْ تَعَضَّ بأَصْلِ شَجَرَةٍ، حتَّى يُدْرِكَكَ المَوْتُ وأَنْتَ علَى ذلكَ.

[۱۱]پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله