Рой андозийи пружайи азими хуқуқдоний ва вакилсозий аз конолхойи амр ба маъруф ва нахий аз мункар ва ислохгарий ва касби қудрат дар дорул ислом.
(пиёда шуда аз суханронийи тасвирийи: шайх Абу Хамза мухожир хўромий хафизахуллох)
Бисмиллахир рохманир рохим. Аммо баъад: ассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух. Донушжуёни мухтарам хийли хуш омадид.
Хамма медонемки жавомеъи имрузий ба се дастайи комилан мушаххас тақсим шуданд:
۱-Дорул куфрхойи тахти хокимият куффори секулярки секуляристхо ё ба забони арабий мушрикин ё ахзоб онхоро идора мекунанд.
۲-Дорул куфри тахти хокимияти насронийхо дар довлати шахри подшохийи вотиконки бо жамияти хўвл ва хўши хазор нафар танхо нуқтайи дар дунёстки тавассути насронийхо (масихийхо) идора мешавад.
۳-Дорул куфрики тавассути муслимин ва бо қавонини фиқхи еки аз мазохиби исломий ё дар мавориди тавассути ижмоъи вохиди шўройи улил амри муслимин идора мешавад.
Алова бар ин хамма медонемки дар дорул куфрхойи тахти хокимияти куффори секуляр танхо қавонини секуляристий хоким хастанд онхам бо қудрати низомий ва хукуматий, ва тамоми қавонини шариати аллох таолоки мухолифи қавонини секуляристий бошанд бо диктоторийи хар чи тамомтар аз умури ижроийи жомеъа хазф шуда ва кинор зада мешаванд ва каси қодир ба анжоми қавонини аз шариати аллох нестки мухолифи қавонини секуляристий бошанд ва чунончи ба қонуни аз қавонини шариати аллох таоло амал кунадки мухолифи қавонини секуляристий бошад дар дорул куфрхойи секуляр хамчун ек мужрим бо у бархурд мешавад. Дар дорул куфри насроний довлати шахри подшохийи вотикан нез ижоза вуруди муслимин ба он вужуд надорад ва танхо насронийхо дар он сукунат доранд. Дар ин сурат танхо дар дорул исломхо муслимин метавонанд ба қавонини шариати аллох таоло амал кунанд. Ин воқеияти дунёйи кунунийи мост.
Хатто “дар вазъи мовжуд” куффори ахли китоб нез танхо дар дорул исломхо метавонанд ба қавонини шариати худ амал кунанд на дар дорул куфрхойи секуляр. Яъни агар мебинидки яхудийхойи пойбанд ба таврот мисли жараёни қалби пок ( Lewv Tahor) хатто наметавонанд дар хукумати секуляри сехюнистхойи хоким бар сарзаминхойи ишғолийи фаластин бар асоси қавонини таврот амал кунанд ва ба конодо ва гуватмоло фарорий мешаванд ва ахиран дархости расмийи панохандагий ба дорул исломи эрон доданд бояд барои кам хуштарин мусалмон талангари бошадки дорул куфри жаълийи режими сехюнистий яхудий нест балки секуляристий аст, ва ғейри аз довлати шахри вотикон, тамоми дорул куфрхойи европо ва амрико ва русия ва ғейрих нез насроний нестанд балки секуляри ( мушрик) хастанд ва тавассути ахзоб – мушрикин – секуляристхо идора мешаванд ва дорул ислом танхо макони астки метавонад дар кинори муслимин аз хувияти динийи тамоми куффори ахли китоб ва шибхи ахли китоб химоят кунад ва онхо танхо дар дорул ислом астки метавонанд ба зиндагийи бар асоси “амал” ба ақоиди худ идома диханд ва дар диктоторийи секуляристхо жойи барои “амал” кардан ба қавонини шариатишон нест.
Холо тасаввур кунид, иддайи аз миёни муслимин ба мейл ва ихтиёри худишон ва ба далоили дунёвийи дорул исломро рахо карда ва ба дорул куфрхойи секуляр мераванд ва чанин сарневиштиро барои худ мехарандки аллох таоло дар мовридишон мефармояд:
إِنَّ الَّذِینَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلآئِکَةُ ظَالِمِی أَنْفُسِهِمْ قَالُواْ فِیمَ کُنتُمْ قَالُواْ کُنَّا مُسْتَضْعَفِینَ فِی الأَرْضِ قَالْوَاْ أَلَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُواْ فِیهَا فَأُوْلَئِکَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءتْ مَصِیراً (نساء/۹۷)
Бегумон касоники фариштагон ( барои қабзи рух дар вопасани лахзоти зиндагий) ба суроғишон мераванд ва жони онхоро мегиранд ( мебинандки ба сабаби мондан дар дорул куфр) бар худ ситам карданд, ба инхо мегуянд: кужо будаид( ки даст холий мурдаид ва бадбахт шудаид? Узр хохон) гуянд: мо бечорагони дар сарзамини ( куфр) будем ( ва чанонки лозим буд натавонистем ба қавонини шариати аллох амал кунем, ( чун воқеан каси наметавонад бар бар халофи қавонини куффор ва бахусус куффори секуляр амал кунад) фариштагон бадишон) гуянд: магар замини худо васиъ набуд то дар он куч кунид? Жойгохи онон жаханнат аст,ва чи бад жойгохи ва чи бад саранжоми!
Имруза ин даста:
إِلَّا ٱلْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ ٱلرِّجَالِ وَٱلنِّسَآءِ وَٱلْوِلْدَٰنِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا (نساء/۹۸)
Маъзурин тахти хокимияти куффори секуляр нестандки тавони хижрат надошта бошанд ва рохи барои хижрат ба дорул ислом надошта бошанд, бо мейл ва ихтиёри худ қиёмати худро ба дунё мефрушанд ба дорул куфрхойи секуляр фарорий мешаванд ва бо мейл ихтиёри худ дар жавомеъи секуляр зиндагий хоханд кардки ижборан бояд тамоми қавонини шариати аллох дар умури зиндагийи ижроийи жомеъа ва қавонини куфрий ва маданий ва хонуводагий ва ғейрихро кинор зананд. Ин мужримин огохий ва яқин дорандки агар вориди кишвархойи секуляр шаванд наметавонанд ба қавонини шариати аллох амал кунанд аммо бо ин вужуд ба хотири дунё мераванд.
Аллох таоло дар мовриди яхудийхойики танхо бахши аз қавонини шариати аллохро нодида мегирифтанд мефармояд:
أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ ۚ فَمَا جَزَاءُ مَن يَفْعَلُ ذَٰلِكَ مِنكُمْ إِلَّا خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَىٰ أَشَدِّ الْعَذَابِ ۗ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ (بقره/۸۵) أُولَٰئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ ۖ فَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ (بقره/۸۶)
Оё ба бахши аз (қавонини) китоби (осмоний) иймон меоварид ва ба бахши дигар ( қавонини он) куфр меварзид? Барои касики аз шумо чанин кунад, жуз хўрий ва расвоий дар ин жахон нест, ва дар рузи қиёмат ( чанин касони) ба сахттарин шиканжахо баргашт дода мешаванд, ва худованд аз ончи мекунид бехабар нест. Инон хамон касонияндки охиратро ба зиндагийи дунё фрухтанд. Лизо шиканжайи онон тахфиф дода намешавад ва ишон ёрий нахоханд шуд ( ва ёварон ва кўмак кунандагони нахоханд ёфт то барои нажотишон бикушанд).
Холо ин мужриминики қиёматишонро ба дунё фрухтанд ба мейли худ ё ижборан бояд тамоми қавонини шариати аллохроки мухолифи қавонини куффори секуляр астро кинор бизананд ва нодида бигиранд ва ба ин шикл худро оқибат ба шар кунанд.
Барои мўъминин саранжом ва оқибат ба хейри дар қиёмат, хадафи ин зиндагийи дунёвий аст; ва сахоба баъди аз ёдгирийи иймон, бештарин шинохт ва огохийроо дар мовриди охират доштанд; ба хамин далил дар дорул ислом нез агар дучори журм ва фохишайи мешудандки ниёз дошт дар дунё шахс бо ижройи худуд пок шавад довталабона барои ижройи шариати аллох назди росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба унвони хокими дорул ислом меомаданд ва мегуфтанд:
يَا رَسُولَ اللهِ ، طَهِّرْنِي،
То бори гунохи ин журмро бо худишон ба қиёмат набаранд; ва ё бо тахдидотики барои қиёмати мужримин вужуд дорад харгиз саъй намекарданд монеъи ижройи худуди аллох дар мовриди дигарон хам шаванд ва ё мужримиро жихати фарор аз ижройи худуди аллох панох диханд ва аз татбиқи қонуни шариати аллох бар у жиловгирий кунанд хар чанд ба муддати кутохи хам бошад; ё аз вуқуъи журми огох бошанд ва барои инки қонуни шариати аллох бар мужрим татбиқ дода нашавад дар додан шаходат сукут кунанд ва адиллайи мужримро махфий кунанд ва ё худойи нокарда жихати табраъайи мужрим адиллайи жаълий ироя бидиханд; ба хамин далил бо пархез аз ин беморийхо худишон довталабона жихати ижройи хукми шаръий пешқадам мешуданд, хар чанд ижройи ин хукм бар худишон бошад. Мисли ражми Моъиз ибни Молик, Ғомидия ва Жухания розиаллоху анхум ажмаъин ва он ду зан ва марди яхудий; чун дар таврот хам хукм хамин аст, инхо тамоман худишон барои пок шуданд аз ин гунох ва набурдани бори сангини ин гунох ба қиёмат, омаданд ва иқрор карданд ва дархост мекарданд
[۱][۲] يَا رَسُولَ اللهِ ، طَهِّرْنِي.
ё мисли Абу Махжан розиаллоху анху он мужохиди бузург ва дилирики борхо шароб мехурд ва меомад то хукми шаръ бар у татбиқ шавад.
Замоники бидуни хеч шак ва шубхайи ва ба яқин ашхоси мустахақ ижройи худуд мешаванд ва рохи барои барий кардани у бар асоси
«ادْرَءُوا الْحُدُودَ عَنْ الْمُسْلِمِينَ مَا اسْتَطَعْتُمْ »
вужуд надорад ва хатто наметавон бо чанг ۰ задан ба шубхайи ва бар асоси асли
«ادْرَءُوا الْحُدُودَ بالشبهات»
уро аз чанин журми табраъа кард, аллох таоло мефармояд:
وَلَا تَأْخُذْكُمْ بِهِمَا رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ(نور/۲)
ва харгиз дарборайи онон дар дини аллох ( нисбат ба татбиқи худуди аллох) раъфат ва тараххум надошта бошид агар ба аллох ва рузи қиёмат иймон дорид. Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам нез мефармояд:
أَقِيمُوا حُدُودَ اللَّهِ فِي الْقَرِيبِ وَالْبَعِيدِ وَلاَ تَأْخُذْكُمْ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لاَئِمٍ.[۳]
худуди илохийро дар мовриди наздикон ва дурдастон бапо дорид ва дар (ижройи) хукм ва қонуни аллох сарзаниши маломатгар ва сарзаниш кунандайи шуморо аз он бознадорад. Ва боз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
أَقِيلُوا ذَوِي الْهَيْئات عَثَرَاتِهم إلا الْحدودَ.[۴]
аз лағзишхойи ахли диёнат гузашт кунид магар дар худуд; ба хамин далил дар фиқхи шофеъий, таъзир вожиб нест ва жоиз астки имом ва амир онро тарк кунад замоники ба хаққи каси осиби нарасида бошад.
Алъон иддайи хастандки дар дорул ислом аз татбиқи қонуни шариати аллох жиловгирий мекунанд чун шахси мужрим еки аз ошнохо ё наздикониш дар холики росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
لو أنَّ فَاطِمَةَ بنْتَ مُحَمَّدٍ سَرَقَتْ لَقَطَعْتُ يَدَهَا [۵]
Агар Фотима духтари Мухаммад дуздий кунад дастишро қатъ мекунам.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
«إقَامَةُ حَدٍّ فِي الْأَرْضِ خَيْرٌ لِأَهْلِهَا مِنْ مَطَرِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً »
яъни жорий кардани ек хад дар замин барои ахли замин бехтар аст аз чихл шаб бориши борон. Қатъан жудо кардан ва дармони шахсики дучори беморийи сил ё вабо ё тоъун шуда аз бориши борон барои ин жомеъа бехтар аст чун жомеъа бидуни ин борон хам метавонад ба сахти ва ё бо куч кардан ба хаёти худ идома дихад аммо замоники ба ин беморийхо дучор шуд зиндагийи дунёвийи у аз бейн меравад.
Бо ижро нушудани худуд ва густариши анвоъи мафосиди ақидатий ва ахлоқий ва рафторий ва ноамнийхойи мухталифи фардий ва хонуводагий ва ижтимоий на танхо зиндагийи дунёвийи инсонхо аз амал ба шариат ва амнияти ақидатий ва даруний ва хатто зохирий ва қолиби исломийи он тухий мешавад балки охирати ашхос нез гох нобуд мешавад. Оё ин еки аз мункароти нестки бояд дар баробари он истод?
Арз кардемки танхо дар дорул ислом астки шахс метавонад бар асоси қонуни шариати аллох зиндагий кунад ва бар асоси қонуни шариати аллох зиндагийи фардий ва хонуводагий ва ижтимоийи худишро мудирият кунад ва ба пеш бибарад ва дар дорул куфрхойи секуляр шахс наметавонад хеч ек аз қавонини шариати аллохроки мухолифи қавонини секуляристий хоким бар жомеъа бошад ба мархалайи ижро дар оворд; холоки дар дорул ислом ин фурсати талоий барои татбиқи қонуни шариати аллох бар асоси фиқхи хар ек аз мазохиби исломий вужуд дорад иддайи чун еки аз наздиконишон дучори зино ё қатл ё дуздий ё еки дигар аз журмхо шуда аст тамоми саъйи онхо бар ин астки бо пул ё порти ва тахмили зур бар тарафи муқобил жилови татбиқи ин хукми шариати аллохро бигиранд ва ба шахсики ба хуқуқи маънавий ё моддийи у тажовуз шуда аст зулм кунад, чиро? Чун жузви мўъминини содиқ нест, ва чанин шахси дар дилиш бемори аст ва шайтон бар у мусаллат шуда ва қасд дорад уро бо душманий бо қонуни шариати аллох ба даракоти пойинтари аз жаханнам равона кунад.
Ба ин шикл аллох таоло уро бо шайтон танхо мегузорад то ба жойи шариати аллох таоло барои худиш барнома резий ва тасмим бигирад ва ба ин шикл бар беморийи дили у изофа мекунад ва даража даража ва бидуни онки мутаважжих шавад уро ба бадтарин жохойи жаханнам мекашонад; чун ин шахс хиёл мекунад дар холи ислох аст ва дорад ислохгарий мекунад ба хамин далил бидуни онки мутаважжих шавад аллох таоло мефармояд:
وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ (اعراف/۱۸۲)
Касоники оёт ( қавонин ва шариати) моро такзиб медоранд, кам кам, охиста ва ором гирифтор ва ( ба азоби худ) дучоришон месозем, аз рохи ва ба гунайики намедонанд.
Дар хамин зиндагийи дунёвий хам, даража даража, фуру рафтани ин ашхоски аксаран жузви дорудастайи мунофиқин ва секулярзадахо хастандро дар анвоъи азобхо ва нобасомонийхойи даруний ва ахлоқий ва рафторий мебинемки кор ба жойи расида бо вужуди инхамма осойиш ва имконоти моддий аммо оромиши худишонро аз даст доданд ва зиндагийи шодий надоранд; бо ин вужуд оё набояд дар баробари чанин мункаротики ин ашхос дар дорул ислом ба вужуд меоваранд ва ошкоро хаққироки аллох хақ дониста астро поймол мекунанд истод?
Дар ин дарёйи куфр ва иртидодики куффори секуляр жахоний ва мантақаий бар башарият тахмил карданд, бар асари мужохидоти хазорон шахид ва рехта шудани онхамма хун ва аз бейн рафтани онхамма навомис ва моли муслимин саранжом дорул ислом ташкил шуда астки барои мўъминини содиқ неъмати бисёр бузург ва фурсати талоий аст аммо иддайи ба ин шикл дар баробари татбиқи қавонини шариати аллох дар ин дорул ислом истоданд; яъни худишон намехоханд шариати аллох татбиқ шавад, хатто кор ба жойи расида астки агар дорул ислом бихохад бо қудрати ижроийки дорад хукмиро татбиқ дихад худи хамин фариб хурдахо ва муфсидин ва бемор дилон бо хазорон шубха ва макр дар сафи жанги равонийи куффори секуляр жахоний ва ахзоби секуляр ва муртадди махаллий ва дорудастайи мунофиқин ё секулярзадахойи бумий қарор мегиранд ва дар баробари хокимияти дорул ислом жибхагирий мекунанд ва агар мажбур нашаванд итоати худро бо қудрати хукуматий ва қавонини дорул ислом намедиханд ва бар алайхи бародарони худ хомий ва тарафдори шайтон ва ёрониш мешаванд, бар халофи дорул куфрхойи секуляри кунунийки ин дорул куфрхо худишон ижозайи татбиқи шариати аллохро намедиханд хатто агар мўъминин хам бихоханд.
Баъзи аз худуд мисли хукми қотил вужуд дорадки агар валийи дам боши метавони хукми қисосро ижро куни ё дия бигири ё куллан бибахши. Дар инжо агар қотил аз наздикони шумо бошад ва шумо талош куни ва ба хар шевайи шаръийки хаст жилови қисосро бигири ва ба жойи қисос валийи дамро рози ба гирифтани дия ё бахшиш куни, тамоми талоши шумо шаръий аст; чун хам қисос хукми аллох аст ва хам гирифтан ё бахшидани дия. Дар инжо тамоми талоши шумо жихати тахкими еки аз қавонини шариати аллох дар масалайи қатли амд аст; ё мисли зарба задани фалоний ба чашм ё биний ё гуш ё дандон ё соири жарохатхойи баданийи худи шумо ё еки аз зер дастон ва атрофиёнитки тавони аваз кардани қисос бо дия ё бахшишро дори. Ё фалонийки амволитро оташ зада ё тахриб карда шумо ба жойи жуброни хисорат метавони уро бибахши ё тахфифи барояш қоил шави. Чун дар ингуна маворид қисоси вужуд надорад балки ё жуброни хисорат аст ё тахфиф ё бахшиш. Дар инжо ин хуқуқ барои авлиёйи дам ё ашхоси зарар дида собит аст, аммо ин хақ, қобили тахфиф ё бахшиш хам хаст; аммо мўъминин бояд бидонандки баъзи аз худуд хастандки хар каси тавони бахшидани онхоро надорад. Масалан; хукми зинокор ё машруб хўр ё дузд ё тўвхин кунандайи ба аллох ва росулиш саллаллоху алайхи васаллам чизи нестандки шумо ё хар инсони тавони бахшиши онхоро дошта бошад.
Холо фалоний дучори зино шуда ва шумо бо пул ё порти мехохи жилови ижроий шудани ин хукми аллохро бигири. Ба назари шумо ин кор чи чизиро мерасонад жуз муқобила бо қонуни шариати аллох? Ва чи чизиро мерасонад ғейри аз адами иймон ба аллох ва қиёматики дар охарин шариат маърифий шуда?
Холо фалоний дучори зино шуда ва шумо бо пул ё порти мехохи жилови ижроий шудани ин хукми аллохро бигири. Ба назари шумо ин кор чи чизиро мерасонад жуз муқобила бо қонуни шариати аллох? Ва чи чизиро мерасонад ғейри аз адами иймон ба аллох ва қиёматики дар охарин шариат маърифий шуда? Агар воқеан ва содиқона мўъмин хастид бояд ёргири ижройи қонуни аллох бошид на сад кунанда ва монеъ. Дар ин моврид шахс заминасози қонунгуризий шуда аст, ижроий шудани қонуни шариати аллохро мухтал карда ва монеъ шуда аст.
Туйики ба ин шикл монеъ, фарқит бо фалон кофари секуляри нажас чие дар ин мовриди хос? Дар ин мовриди хос худитро шабихи ин кофар кардайи, хамчунонки иддайи дар тўлиди тафарруқ ва пейвастан ба ахли тафарруқ ва хизбсозон худишонро шабихи секуляристхо – мушрикин –ахзоб карданд дар холики аллох таоло мефармояд:
وَلا تَكُونُوا مِنَ المُشْرِكِينَ* مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا ۖ كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ (روم/۳۱-۳۲)
Дар ин миён, иддайи жихати шариатгуризий ва ижроий нашудани қавонини аллох бар замин, фариби секуляристхо ва ахзоби секуляри бумийро хурданд. Хамин секуляристхо дар дорул куфрхойи секуляр агар каси бароишон мушкили дуруст кунад ё амнияти даруний ё рафторийи онхоро мухтал кунад хатман ба марожеъи қазоий ва интизомий ва амниятий мурожаъа мекунанд ва шикоят мекунанд ва ин рафторро ифтихори барои худ медонандки шахриванди қонунмадор ва мутамаддини хастанд, дорудастайи мунофиқин ё секулярзадахо нез дар қонунмадор будан дар дорул куфрхойи секуляр машхур шуданд; аммо замоники мўъминин хамин корро дар дорул ислом анжом медиханд ва итоати худишонро ба қудрати хукуматий ва қавонини исломий хоким бар дорул ислом медиханд фовран муттахамишон мекунанд ба жосусий ва хабарчиний ва …….ин еки аз воқеиятхойи ин секуляристхойи нажас ва секулярзадахойи рижс ва палид аст.
Дар кишвархойи секуляр барои иддайи ниқоб мешавад тажовуз ба хуқуқи фардийи онхо ва …..ба хамин далил рохпиймоий мекунанд ва шикоят мекунанд ва баъад қонун тасвиб мекунанд то ин зани мухажжабаро ба хотири ниқоб жарима ва зиндоний ва махдуд кунанд, чиро? Чун хамин ниқоб намоди ошкори шариатхойи осмоний аст. Яъни дар хар жо секуляристхо қудратишон бирасад хатто ек намод аз шариатхойи осмонийро нез тахаммул намекунанд.
Мезони пешравийи секуляристхо дар ижоди махдудият барои пейравони шариатхойи осмоний ба мезони қудрати онхо ва вокуниши пейравони ин шариатхойи осмоний бастагий дорад ва гарна хадафи тамоми ахзоб – мушрикин – секуляристхо еки аст: нобудийи комили шариати аллох ва намодхойи исломий ва тахмили қавонини секуляристийи худ бо қудрати низомий ва аслаха бар соирин.
Пас ек тараф мушкилоти кунунийи мо ин астки иддайи мусалмон намо, жохилона ё огохона монеъи татбиқи қонуни шариати аллох дар дорул ислом ва ривожи мункарот мешаванд; тарафи дигар қазия ин астки агар бихохем ек қонунийро ижро кунем мумкин аст бо мушкилоти аз суйи нуфузийхо ва масъулини фосид ва бахусус дорудастайи мунофиқин мувожих шавемки ба далили кинорагирий ва назорагар будани мўъминини содиқ, дар низоми ижроий ва қазоий ва интизомий нуфуз карданд ва худи хаминхо нез монеъ хастанд.
Ва хатто мумкин аст ба далили набуди мутахассисин дар амри қонун ва ваколат, мо шохиди марги касони чун коко Афшор Миноий поваий бошемки дар жарубахси, ек фаххош ба росулуллох саллаллоху алайхи васалламро ба қатл мерасонад ва дар бехабарий ё сукути хаммагоний эъдом мешавад ва ба ин шикл бузургтарин хаққун наси мўъминин поймол мешавад, дар холики бар асоси хамин қавонини хоким бар дорул ислом имкони дифоъ аз ин бузургвор ва жиловгирий аз ин мункари бузург вужуд дошт ва ё исорати кунунийи дигар бузургворони мўъмин ба хамин журм дар саққиз ва маривон ва санандаж ва ………
Омили дигар ба бархи аз қавонини махдуди мазхабий дар дорул ислом бармегардадки мумкин аст бар асоси мазхаби хосси аз жаъфарий ё ханафий ё моликий ва ғейрих бошад ва ба назари мо ин қавонин ноодилона ва мункар бошанд ва бояд тағйир кунанд.
Дар дорул исломи эрон мо шохиди тағйир дар масалайи ирси занон будемки боис шуд баъди аз хазор ва анди сол дар фиқхи жаъфарийхо, ин қонун тағйир кунад. Ин яъни агар дорул ислом дар масири сахих ва такомули худ ба суйи хукумати исломий бар манхажи набавий қарор гирифта бошад аз коноли сахихи он имкони тағйир ва ислох хатто дар бандхойи қонуни асосийи он хам вужуд дорад чи расид ба соири мавориди пойинтар аз онки ба теъдоди тамоми шўрохо ва сендико ва анжуманхо ва энжиухо ва соири находхойи довлатий ва мардум наход имкони ислох ва тағйир вужуд дорад ва бахонайи барои хеч мўъмини содиқи боқий намемонад, хар чанд дорудастайи мунофиқин ва секулярзадахоро хеч далили наметавонад қонеъ кунад хатто агар тавассути росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ироя шавад ва инхо хамиша барои худ бахонахойи метарошанд.
Холо суъоли нахоий астки: дар баробари ин ашхосики дучори мункарот шуданд ва қасд доранд хаққиро дар дорул ислом зойеъ ва поймол кунанд ва ё дар баробари қавониники ба назари мо мункар хастанд ва ба мункарот доман мезананд чи бояд кард? Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
مَن رَأى مِنكُم مُنكَرا فَلْيُغَيِّرْهُ بِيَدِهِ، فإن لَم يَستَطِعْ فبِلِسانِهِ ، فإن لَم يَستَطِعْ فبِقَلبِهِ و ذلكَ أضعَفُ الإيمانِ[۶]
Хар каси аз шумо мункари дид бояд бо дастиш жилови онро бигирад ва онро тағйир дихад, агар натавонист, бо забони худ онхоро нахий намояд ва онро тағйир дихад, агар боз натавонист дар қалбиш он мункарро инкор кунад ва аз он мункар безор бошадки, ин мартаба нишонайи заъфи иймон ва заъифтарин мархалайи иймон аст.
Холо мункароти вужуд дорандки барои ислохи онхо ниёз ба тахассуси вужуд дорад ва ғейри аз мутахассисин амр афроди оддий тавони аваз кардан ин мункаротро надоранд; мисли мункаротики дар шўрохо ва анжуманхо ва сендикохойи мухталиф ва ё мункаротики дар қавонини роиж дар дорул ислом мисли қонуни асосий ва қавонини мутаъаллиқ ба ахкоми маданий ва мужозотхойи исломий ва химояти хонувода ва жароими роёнаий ва қавонини оддий ( дар қолиби тарх ё лойихахо) ва ойинномахо ва бахшномахо ва соири умури тахассусий вужуд дорад.
Дар ин сурат, барои тамоми ин маворид, ва жиловгирий аз мункарот, ва жиловгирий аз зойеъ шудани хаққики аллох таоло дар қонуниш таъйин карда аст мўъминини содиқ дар дорул ислом ниёз ба мутахассисини амр дорандки еки аз ин умури тахассусийки анбухи аз дорудастайи мунофиқин ва секулярзадахо курсихойи онро ишғол карданд синфи мутаъаллиқ ба фориғут тахсилони риштайи хуқуқ аст; ба хамин далил рох андозийи пружайи азими хуқуқдоний ва вакилсозий бар асоси шариати аллох таоло дар миёни мазохиби мухталифи исломий еки аз мухимтарин “ниёзхойи руз”и дорул ислом аст; ин еки аз конолхойи асосийи амр ба маъруф ва нахий аз мункар ва ислохгарий ва касби қудрат дар дорул ислом астки мўъминини огох ва содиқ набояд тахти хеч шароити аз он чашм пуший кунанд.
سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ، أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتُوبُ إِلَيْكَ
Вассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух [۷]
[۱]مسلم ۱۶۹۵
[۲] پیامبر صلى الله علیه و سلم فرمودند: خذوا عنی، خذوا عنی، قد جعل الله لهن سبیلا البکر بالبکر جلد مائه ونفی سنه والثیب بالثیب جلد مائه والرجم . روایت مسلم (۱۶۹۰) یعنى: “از من بگیرید، از من بگیرید، خداوند راهى را براى آنها (زناکاران) گشوده است، براى زناکار بکر با بکر (کسى که ازدواج نکرده باشد) یکصد ضربه شلاق و تبعید یک سال، و براى زناکار ثیب با ثیب (کسى که ازدواج کرده باشد) صد ضربه شلاق و سنگسار” نیز : ويدل على هذا حديث: «عن عبادة بن الصامت قال: قال رسول الله ﷺ: خذوا عني، خذوا عني، قد جعل الله لهن سبيلا: البكر بالبكر جلد مائة ونفي سنة، والثيب بالثيب جلد مائة والرجم.» (شرح النووي على مسلم، يحيي بن شرف أبو زكريا النووي، دار الخير، سنة النشر: ۱۴۱۶هـ / ۱۹۹۶م، كتاب الحدود، (باب حد الزنى)، صفحة: ۳۳۷) ومن الأدلة على الرجم حديث: «عن عبد الله قال: قال رسول الله ﷺ: لا يحل دم امرئ مسلم يشهد أن لا إله إلا الله وأني رسول الله إلا بإحدى ثلاث: الثيب الزاني، والنفس بالنفس، والتارك لدينه المفارق للجماعة.» وفي رواية لمسلم: «عن عبد الله قال قام فينا رسول الله صلى الله عليه وسلم فقال: والذي لا إله غيره لا يحل دم رجل مسلم يشهد أن لا إله إلا الله وأني رسول الله إلا ثلاثة نفر التارك الإسلام المفارق للجماعة. أو الجماعة -شك فيه أحمد- والثيب الزاني والنفس بالنفس.» قال النووي: وفي هذا الحديث: إثبات قتل الزاني المحصن، والمراد: رجمه بالحجارة حتى يموت، وهذا بإجماع المسلمين. (شرح النووي على مسلم، يحيي بن شرف أبو زكريا النووي، دار الخير، سنة النشر: ۱۴۱۶هـ / ۱۹۹۶م.(صحيح مسلم) كتاب القسامة والمحاربين والقصاص والديات (باب ما يباح به دم المسلم) رقم: (۱۶۷۶)، ص: ۳۱۸)
[۳] ابن ماجه۲۶۳۷- ۲۵۴۰/، والحاكم ۲۴۰۴
[۴] الجامع الصغير، اثر سيوطي، ص ۵۳
[۵] بخاری۳۷۳۳- ۴۳۰۴- ۳۴۷۵ مسلم ۱۶۸۹- ۱۶۸۸ صحيح النسائي 4916/ أنَّ قُرَيْشًا أهَمَّهُمْ شَأْنُ المَرْأَةِ المَخْزُومِيَّةِ الَّتي سَرَقَتْ، فَقالوا: ومَن يُكَلِّمُ فِيهَا رَسولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ؟ فَقالوا: ومَن يَجْتَرِئُ عليه إلَّا أُسَامَةُ بنُ زَيْدٍ، حِبُّ رَسولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ فَكَلَّمَهُ أُسَامَةُ، فَقالَ رَسولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ: أتَشْفَعُ في حَدٍّ مِن حُدُودِ اللَّهِ، ثُمَّ قَامَ فَاخْتَطَبَ، ثُمَّ قالَ: إنَّما أهْلَكَ الَّذِينَ قَبْلَكُمْ، أنَّهُمْ كَانُوا إذَا سَرَقَ فِيهِمُ الشَّرِيفُ تَرَكُوهُ، وإذَا سَرَقَ فِيهِمُ الضَّعِيفُ أقَامُوا عليه الحَدَّ، وايْمُ اللَّهِ لو أنَّ فَاطِمَةَ بنْتَ مُحَمَّدٍ سَرَقَتْ لَقَطَعْتُ يَدَهَا.
[۶] مسلم۴۹
[۷] پیاده شده از سخنرانی تصویری شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله در دیدار با چند دانشجوی رشته ی فقه و حقوق اسلامی