ماه: جولای 2022

واجب بودن انتخاب رهبر و امام در شریعت الله

به قلم: سلیمان یعقوبی

یقین داریم که یکی از معانی دین عبارت است از قدرت حکومتی که در پناه این قدرت حکومتی قوانین شریعت الله به اجرا رد می آیند و اطاعت مردم جهت شریعت الله گرفته می شود و بر اساس این قوانین و توسط این قدرت حکومتی مردم مجرم مجازات می شوند و به کسانی که مستحق پاداش هستند پاداش داده می شود.

علاوه بر این ایمان داریم که برای این حاکمیت اسلامی و دارالاسلام باید رهبری از میان خود مومنین انتخاب شود که بتواند قوانین شریعت الله را اجرا کند و این سیستم حکومتی را در کنار شوراهای مختلفی که وجود دارند مدیریت کند.  پس یکی از بزرگترین آرمانها و فرایض اسلام  انتخاب رهبری آگاه و فقیه در شریعت است، که در نگهداری و پاسداری از اسلام و سیاست اسلامی برای زندگی دنیا جانشین پيامبر است، مسلمانان مسئولیت خود را به جا نمی‏آورند تا هنگامي كه بر امامی که با کتاب خدا بر آنها سیاست می‏راند اتفاق و اجماع نکنند.

آيه‏ي زير به طور ضمني به اين اصل اشاره دارد: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ يَأۡمُرُكُمۡ أَن تُؤَدُّواْ ٱلۡأَمَٰنَٰتِ إِلَىٰٓ أَهۡلِهَا﴾ [النساء: ۵۸]. «بي‌گمان خداوند به شما (مؤمنان) دستور مي‌دهد كه امانتها را (اعم از آنچه خدا شما را در آن امين شمرده، و چه چيزهايي كه مردم آنها را به دست شما سپرده و شما را در آنها امين دانسته‌اند) به صاحبان امانت برسانيد».

مفهوم آیه این است که همه‏ي امانتها را به افراد شایسته واگذار کنید یکی از این امانتها، امانت دولت‏داری و رهبری است، پس باید این امانت را به افراد شایسته‏اي واگذار نمود که از عهده‏ي آن برآیند.

پیامبر نيز می‏فرماید: «لاَ يَحِلُّ لِثَلاَثَةِ نَفَرٍ يَكُونُونَ بِأَرْضِ فَلاَةٍ إِلاَّ أَمَّرُوا عَلَيْهِمْ أَحَدَهُمْ».  [رواه احمد]. «جائز نیست براي سه نفر كه در صحرایی با هم باشند مگر اینکه یکی از آنها امیر باشد». وقتي در چنین جمع کوچکی امیر لازم باشد در جامعه چگونه نیازي به آن نيست؟ و چگونه شریعت آن را واجب نمی‏گرداند؟ اگر برای سه نفر چنين تشريعي باشد برای جامعه به طريق أولي لازم مي‏گردد تا از ظلم و تجاوز در امان باشند.

و از قوی‌ترین برهانها در این مورد اجماع امت است، صحابه بعد از فوت حضرت رسول بر وجوب امامت اجماع کردند و قبل از هر چیز به تعیین امام پرداختند، حتی آن را بر تجهیز و تدفین رسول خدا مقدم دانستند.

قرطبی در این مورد می‏فرماید: نه در میان امت و نه در ميان ائمه در وجوب نصب امام اختلافی وجود ندارد، مگر دیدگاه ضعیفی که از اصم روایت شده و اشتباه است!!.

یکی دیگر ازدلايل نصب امام این است که بسیاری از واجبات شرعی بدون امام (يا حكومت) اجرا نمی‏شوند، مثلاً اقامه‏ي حدود، اجرای احکام، مرزبانی، تجهیز سپاه، برقراری امنیت، تعیین قاضی و غیره تنها از عهده‏ي امام برمی‏آیند، و بنا بر قاعده‏ي اصولی «هر چیزی که واجب بدون آن ممکن نباشد خودش هم واجب است» این احکام واجب بدون امام قابل اجرا نیستند پس امام باید باشد تا آنها اجرا شوند.

گذشته از این دلايل، نبود امام باعث مشکلات فراوانی مانند هرج و مرج و سرگرداني مي‏شود، به وجود آمدن چنین مشکلاتی، بودن امام را واجب می‏گردانند به گونه‏ای که هیچ شک و شبهه‏اي باقی نمی‏گذارند و راه فراری از آن وجود ندارد.

امیر المومنین علی می‏فرماید: لازم است مردم حاکمی داشته باشند چه صالح باشد چه فاسد، گفتند: ای امیرالمؤمنین ما حاکم عادل و صالح را دیده‏ایم و ضروري بودنش را احساس می‏کنیم، اما حاکم ظالم و فاجر چرا ضروری است؟ فرمود: موجب اقامه‏ي حدود و ایجاد امنیت می‏شود و جهاد با دشمنان را به راه می‏اندازد و غنايم را تقسیم می‏کند.

جایگاه تبلیغ و جنگ در راه ناسیونالیسم و قومیت گرائی در شریعت اسلام

ملی گرائی و ناسیونالیسم شعاری است که کفار سکولار می خواهند به عنوان ابزار تفرق و عامل هویت بخش به مسلمین تحمیل کنند، و در برابر، اتحاد و هویت اسلامی مسلمین را نابود کنند.

رسول الله صلی الله علیه وسلم  می فرماید: يَا آيها النَّاسُ أَلَا إِنَّ رَبَّكُمْ وَاحِدٌ وَإِنَّ أَبَاكُمْ وَاحِدٌ أَلَا لَا فَضْلَ لِعَرَبِيٍّ عَلَى أَعْجَمِيٍّ وَلَا لِعَجَمِيٍّ عَلَى عَرَبِيٍّ وَلَا لِأَحْمَرَ عَلَى أَسْوَدَ وَلَا أَسْوَدَ عَلَى أَحْمَرَ إِلَّا بِالتَّقْوَى». [امام احمد و بزار آن را روايت كرده‏اند].ای مردم، پروردگار شما یکی است، پدر شما یکی است، هيچ عربي هیچ فضل و برتري بر غیرعرب ندارد، و غیرعرب نيز هیچ فضلی بر عرب ندارد، سفید فضلی بر سیاه و سیاه فضلی بر سفید ندارد مگر به واسطه‏ي تقوا».  

باز رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید که دعوت به چیزی غیر از این و دعوت به جاهلیت با دعوت به اسلام هيچ گونه همخواني‏اي با هم ندارند و می فرماید:مَنْ ادَّعَى دَعْوَى الْجَاهِلِيَّةِ فَإِنَّهُ مِنْ جُثَا جَهَنَّمَ فَقَالَ رَجُلٌ يَا رسول‏الله وَإِنْ صَلَّى وَصَامَ قَالَ وَإِنْ صَلَّى وَصَامَ» [احمد و ترمذی و ابن حبان].هر کس مردم را به جاهلیت فراخواند در آتش جهنم زانو خواهد زد. مردی گفت: ای رسول خدا اگر چه نماز هم بخواند و روزه هم بگیرد؟ فرمود: بله اگر چه نماز بخواند وروزه هم بگیرد.

رسول الله صلی الله علیه وسلم دعوت به قومیت و قوم گرائی را پليد و گنديده معرفي می کند و جابر روایت می کند: غَزَوْنَا مَعَ النَّبِيِّ وَقَدْ ثَابَ مَعَهُ نَاسٌ مِنْ الْمُهَاجِرِينَ حَتَّى كَثُرُوا وَكَانَ مِنْ الْمُهَاجِرِينَ رَجُلٌ لَعَّابٌ فَكَسَعَ أَنْصَارِيًّا فَغَضِبَ الْأَنْصَارِيُّ غَضَبًا شَدِيدًا حَتَّى تَدَاعَوْا وَقَالَ الْأَنْصَارِيُّ يَا لَلْأَنْصَارِ وَقَالَ الْمُهَاجِرِيُّ يَا لَلْمُهَاجِرِينَ فَخَرَجَ النَّبِيُّ فَقَالَ مَا بَالُ دَعْوَى أَهْلِ الْجَاهِلِيَّةِ ثُمَّ قَالَ مَا شَأْنُهُمْ فَأُخْبِرَ بِكَسْعَةِ الْمُهَاجِرِيِّ لِلْأَنْصَارِيَّ قَالَ: فَقَالَ النَّبِيُّ دَعُوهَا فَإِنَّهَا خَبِيثَةٌ.

جابر می‏گوید: همراه رسول الله صلی الله علیه وسلم به جنگی رفتیم، بسیاری از مهاجرين همراه ایشان بودند، یکی از مردان مهاجر آب دهانش را روي مردي انصاري انداخت، كه مرد انصاری را خیلی عصباني كرد، و با فریاد کردن و داد زدن از انصار کمک خواست، و مرد مهاجر هم از مهاجرین مدد طلبید، تا اینکه خبر به رسول الله صلی الله علیه وسلم رسید و ایشان هم تشریف آوردند و فرمودند: چرا به جاهلیت دعوت می‏کنید؟ سپس فرمود: چه شده است؟ جریان را تعریف کردند، رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: اين گونه دعوا را رها کنید چون پليد و خبیث است.

در جای دیگری پیامبر می فرماید: إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَذْهَبَ عَنْكُمْ عُبِّيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ وَفَخْرَهَا بِالْآبَاءِ مُؤْمِنٌ تَقِيٌّ وَفَاجِرٌ شَقِيٌّ أَنْتُمْ بَنُو آدَمَ وَآدَمُ مِنْ تُرَابٍ. [ابو داود و ترمذی].همانا خداوند کبر جاهلیت و افتخار به پدران را از شما دور گردانیده است، انسانها مؤمن متقي باشند يا فاجر زيانكار، همه فرزندان آدم هستند و آدم نيز از خاک به وجود آمده است».

و به کسانی که در راه قومیت و ملی گرائی می جنگند می‏فرماید: وَمَنْ قَاتَلَ تَحْتَ رَايَةٍ عِمِّيَّةٍ يَغْضَبُ لِعَصَبَةٍ أَوْ يَدْعُو إِلَى عَصَبَةٍ أَوْ يَنْصُرُ عَصَبَةً فَقُتِلَ فَقِتْلَةٌ جَاهِلِيَّةٌ[رواه مسلم].هر کس زیر پرچم گمراهي قومیت بجنگد و برای آن به خشم بیاید و بدان دعوت کند و آنرا یاری دهد و در این راه کشته شود، مرگش مرگی جاهلی است».

این پیامی برای تمام کوردها و بلوچها و عربها و فارسها و غیره است که مواظب باشند عده ای با نام قومیت و قوم گرائی آنها را در راه اهداف سکولاریستی و کفری دشمنان اسلام و مسلمین خرج نکنند.

قوم گرائی در واقع نقابی برای جا انداختن سکولاریسم و مخالفت با قوانین شریعت الله و دارالاسلام است. پس فریب شعارهای قوم گراها را نخوریم. 

«ایمان» مسلمین را در سخنان و اعمالشان در برادری و وحدت اسلامی و نپذیرفتن سرپرستی کفار ببین

«ایمان» یعنی اینکه شخص قلبش بر چیزی آرام گرفته باشد و بر آن مستقر شده باشد که ثمرات این ایمان هم در سخنان و اعمالش خودش را نشان می دهد مگر اینکه شخص مومن دارای جهل باشد و در سخنان و اعمالش دچار خطاها و اشتباهاتی شود یا دچار فراموشی شود و گرنه شخص مومن آگاهی که دچار فراموشی یا خطا نشده باشد سخنان و اعمالش نشانگر ایمان او به الله و تصدیق و حی و قوانین الله است.

حالا الله تعالی در جاهای مختلفی به مسلمین امر می کند که وحدت داشته باشند و از تفرق دوری کنند و بیان می کند که تمام مومنین با هم برادر هستند . در اینجا شخصی که به این دستورات و احکام ایمان داشته باشد با سخنان و اعمالش ثابت می‏کند که همه‏ی مومنی برادر هستند هر چند ميان برخی از آنها مشکلات و اختلافاتی هم وجود داشته باشد چون الله تعالی فرموده است: إِنَّمَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ إِخۡوَةٞ فَأَصۡلِحُواْ بَيۡنَ أَخَوَيۡكُمۡۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ لَعَلَّكُمۡ تُرۡحَمُونَ [الحجرات: ۱۰].فقط مؤمنان برادران همديگرند، پس ميان برادران خود صلح و صفا برقرار كنيد، و از خدا ترس و پروا داشته باشيد، تا به شما رحم شود. ‏

این شخص مسلمان اگر مومن باشد به این شکل تمام مومنین را برادر خود می داند و اگر مومن باشد از تفرق هم دوری می کند چون می داند که الله تعالی به چنگ ‏زدن به يك ريسمان واحد و وحدت امر مي‏كندو می فرماید:وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ جَمِيعٗا وَلَا تَفَرَّقُواْۚ [آل عمران: ۱۰۳].و همگي به رشته‏ي (ناگسستني قرآن) خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد.

تا اینجا اگر شخص مومن باشد تمام مومنین را برادران خود می داند و از هر گونه تفرقی هم دوری می کند و می رسد به مرحله سوم که باز اگر مومن باشد دوستی و ولايت و سرپرستی خودش را در خدا و پيامبر او و مؤمنین حصر می‏کند و سرپرستی هیچ کافری را نمی پذیرد چون الله تعالی می فرماید:

•  إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱلَّذِينَ يُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَهُمۡ رَٰكِعُونَ ٥٥﴾ [المائدة: ۵۵].تنها خدا و پيغمبر او و مؤمناني ياور و دوست شمايند كه خاشعانه و خاضعانه نماز را به جاي مي‌آورند و زكات مال به در مي‌كنند. ‏
• يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَتَّخِذُواْ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَۚ أَتُرِيدُونَ أَن تَجۡعَلُواْ لِلَّهِ عَلَيۡكُمۡ سُلۡطَٰنٗا مُّبِينًا ١٤٤﴾ [النساء: ۱۴۴].اي كساني كه ايمان آورده‌ايد! كافران را به جاي مؤمنان به دوستي نگيريد. مگر مي‌خواهيد حجّت و برهان آشكاري عليه خود به دست خدا دهيد (بر اين كه شما هم جزو منافقانيد؟)». ‏
• لَّا يَتَّخِذِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَۖ وَمَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ فَلَيۡسَ مِنَ ٱللَّهِ فِي شَيۡءٍ إِلَّآ أَن تَتَّقُواْ مِنۡهُمۡ تُقَىٰةٗۗ وَيُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ وَإِلَى ٱللَّهِ ٱلۡمَصِيرُ٢٨﴾ [آل عمران: ۲۸].مؤمنان نبايد مؤمنان را رها كنند و كافران را به جاي ايشان به دوستي گيرند، و هر كه چنين كند (رابطه‏ي او با خدا گسسته است و بهره‌اي) وي را در چيزي از (رحمت) خدا نيست-مگر آن كه (ناچار شويد و) خويشتن را از (اذيّت و آزار) ايشان مصون داريد و (به خاطر حفظ جان خود تقيه كنيد)- و خداوند شما را از (نافرماني) خود برحذر مي‌دارد و بازگشت (همگان) به سوي او است». ‏

پس : اظهار برادری با تمام مومنین و پرهیز از تفرق و گرایش به اتحاد و به سرپرستی نگرفتن کفار و عدم پذیرش حاکمیت کفار از نشانه های «ایمان» است و این موارد یکی از علامات «ایمان» شخص به الله و آیات الله و قوانین وشریعت الله محسوب می شود که ما در سخنان و اعمال شخص می توانیم این «ایمان» و مومن بودن شخص مسلمان آگاه را تشخیص دهیم.