حکمتهایی در عقب نشینی امارت اسلامی عمر سوم در افغانستان در برابر کفار سکولار و اشغالگر خارجی و مرتدین محلی به رهبری آمریکا (۲)
به قلم: م.د.مهاجر
تهاجمات سهمگین و انسحاب مجاهدین؛
مجاهدین امارت اسلامی عمر سوم رحمه الله درخواست آمریکا را مبنی بر تحویل‌دادن شیخ اسامه -تقبله الله- و مجاهدین همراهش رد کردند؛ زیرا به گفتهٔ پیغمبر خدا -صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم-: «المسلم اخو المسلم لایظلمه ولایسلمه} [البخاری/۲۳۱۰]، مسلمان برادرمسلمان است نه به او ظلم می‌کند و نه او را به دشمنانش وامی‌گذارد. ائتلاف ناتو به سرکردگی آمریکا، تهاجمات سهمگین و بدون وقفه‌ای را آغاز کردند؛ انواع بم‌ها و بم افکن‌ها را به‌کار بردند؛ انواع مواد کیمیاوی را با بم‌های خوشه‌ای بر سر برادران و ملت بی‌گناه ما ریختند؛ با تکنالوژی روز از هوا و زمین حمله کردند؛ با همکاری مزدوران داخلی و خائنان ملی تا یک‌ماه مسلسل خط‌های مقدم مجاهدین امارت اسلامی را در تخار و شمال کابل و به صورت عمومی در همهٔ ولایات، تحت بمباران‌های شدیدی قرار دادند؛ هزاران را شهید و بی‌خانمان ساختند؛ هزاران را مجروح کرده و صدها را بیوه و یتیم گذاشتند؛ خانه‌ها را ویران کرده و صدها جنایات دیگر را مرتکب شدند.
مجاهدین موجود در جبهه‌ها، خیلی خسته شده بودند؛ یک‌ماه بود که خواب را به چشمان خود راه نداده بودند؛ از داخل با خائنان و از خارج با تهاجمات سنگین دشمن رو در رو بودند؛ کمک‌رسانی به خطوط سنگرها مشکل شده بود و از همه گذشته، غیر از تلفات زیاد ملت مسلمان ما دیگر گزینه‌ای نبود؛ بر همین اساس بود که مجاهدان امارت اسلامی «ادارهٔ حکومت» را رها کرده و «ادارهٔ جنگ» در تاکتیک «انسحاب و جنگ چریکی» را برگزیدند و راهیِ کوه‌ها و دره‌ها شدند. در این عقب‌نشینی گرچه تعداد زیادی شهید و بسی هم اسیر و زخمی شدند؛ اما گزینه‌ای بهتر از آن نبود.