ماه: آوریل 2024

گذری کوتاه بر سخنان مولوی عبدالحمید مسجد مکی زاهدان در مورد صدور حکم محاربه و اعدام یک رپر (۳)

به قلم: براهندک بلوچ

تا اینجا متوجه شدیم که مفسد فی الارض و محارب ممکن است در و بخش جنگ سرد و تبلیغ یا جنگ مسلحانه و با ابزار فعال باشد، مثل کسی که با زبان یا حتی یک شعر  دیگران را تحریک به اغتشاش و بر هم زدن امنیت عمومی مسلمین در شهر یا روستا یا بیابان و بین شهری می کند و یا کسی که بر اساس تحریکات این شخص یا اشخاص وارد عمل شده و با استفاده از اسلحه یا به قول حنفی ها با استفاده از سنگ و چوب سلب امنیت می کند و ترس درست می کند.

 نکته ی بسیار مهم دیگری که در این زمینه باید در نظر گرفت این است که ماوردی در «الحاوی الکبیر» می گوید: شافعی گفته است: ” وَمَنْ عَفَا الْجِرَاحَ كَانَ لَهُ وَمَنْ عَفَا النَّفْسَ لَمْ يُحْقَنْ بِذَلِكَ دَمُهُ وَكَانَ عَلَى الْإِمَامِ قَتْلُهُ إِذَا بَلَغَتْ جِنَايَتُهُ الْقَتْلَ.” اگر کسی بخواهد جراحتی که توسط محاربین به او وارد شده را ببخشد، این حق را دارد. اما اگر کسی بخواهد از قتل بگذرد و محارب را ببخشد، این بخشیدن موجب حفظ خون محارب نمی شود و بر امام [حاکم] واجب است که محارب را ـ در صورتی که جنایتش به قتل رسیده ـ بکشد. (ماوردی، الحاوی الکبیر، ج۱۳، ص۳۶۸٫)

یعنی اگر سخن این شخص یا اقدام این شخص منجر به کشته شدن افرادی شده باشد حتی اگر اولیای دم بخواهند اینها را ببخشند، حاکم اسلامی نباید آنها را ببخشد. توماج صالحی واضح می گوید: لطفا استخوان بشکونید که فردا نیاد تیر بزنه …. یکی از لباس شخصی ها شل شد …. نیروی انتظامی حکم سگ نظام رو داره (حیفِ سگ) نباید به این اوباش رحم کرد.

بر اساس تحریکات توماج و امثال توماج که همگی یک جبهه را تشکیل داده بودند عده ای از مسلمین عادی و تعدادی از نیروهای امنیتی ایران به قتل رسیده اند، بر اساس فقه اهل سنت و جماعت حتی اگر اولیای دم هم راضی باشند و از خون فرزندانشان بگذرند حاکم اسلامی نباید از کشتن آنها گذشت کند.

عقلای اهل سنت چندین سال است که به این باور رسیده اند: مولوی عبدالحمید امام جمعه مسجد مکی زاهدان لازم است قبل از سخن در این زمینه ها ابتدا کمی فقه اسلامی بر اساس مذهب حنفی مورد پذیرش بلوچها را بخواند؛ به دنبال آن مشخص کند که به نمایندگی از سوی کدام یک از مردم ایران سخن می گوید؟ او نماینده ی کدام طیف از مردم ایران است که می گوید: مردم ایرن چنین و چنان می خواهد؟

اما به تحقیق می توان این را گفت که: مولوی عبدالحمید به این دست از مسائل فقهی شناخت دارد، زمانی که در مورد جنگ اوکراین و فلسطین و… صحبت می کند اما در برابر اعدام دسته جمعی ۸۰ عالم زندانی اهل سنت و جماعت توسط رژیم آل سعود که هیچ کسی را هم نکشته بودند سکوت می کند اما به خاطر حکم یک اغتشاشگر هرزه در دارالاسلام ایران در نماز جمعه فریاد می زند و شبهه پراکنی می کند پس مشخص است که انگیزه دیگری در کار است  و سخنان او ربطی به امر به معروف و نهی از منکر در سطح حکومتی بر اساس فقه اهل سنت و جماعت ندارد.

گذری کوتاه بر سخنان مولوی عبدالحمید مسجد مکی زاهدان در مورد صدور حکم محاربه و اعدام یک رپر (۲)

به قلم: براهندک بلوچ

از نگاه مذهب امام شافعی نیز همین که محاربین ایجاد ترس کنند و با غلبه بر مردم و زدن آنان با دست، مالشان را بگیرند [یا تخریب کنند و رعب و وحشت ایجاد کنند] محاربه صدق می کند.( الموسوعة الکویتیة، ج۱۷، ص۱۵۷٫) زمانی که شخص به این شکل محارب و عامل اغتشاش یا یکی از اغتشاشگران تشخیص داده شد یعنی می خواهد به میل خودش در زمین فساد ایجاد کند، و چه فسادی بالاتر از تبلیغ قوانین کفری در جامعه و تبلیغ برای برهم زدن امنیت عمومی و کشتن به ناحق مردم وجود دارد؟  

الله تعالی در مورد این اشخاص می فرماید: إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ۚ ذَٰلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا ۖ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ (مائده/۳۳)  کیفر کسانی که (بر حکومت اسلامی می‌شورند و بر احکام شریعت می‌تازند و بدین‌وسیله) با خدا و پیغمبرش می‌جنگند، و در روی زمین (با تهدید امنیّت مردم و سلب حقوق انسانها) دست به فساد می‌زنند، این است که کشته شوند، یا به دار زده شوند، یا دست و پای آنان در جهت عکس یکدیگر بریده شود، و یا این که از جائی به جائی تبعید گردند و یا زندانی شوند . این رسوائی آنان در دنیا است، و برای ایشان در آخرت مجازات بزرگی است.‏

پس حکم الله در مورد محارب واضح است و تنها بحث و اختلاف اهل فقه در مورد تخییر حکم یا تنویع حکم است؛ أبو بكر بن مسعود الكاساني الحنفي می گوید: قال أبو حنيفة – رضي الله عنه -: الإمام بالخيار إن شاء قطع يده، ورجله، ثم قتله أو صلبه، وإن شاء لم يقطه، وقتله أو صلبه، وقيل: إن تفسير الجمع بين القطع والقتل عند أبي حنيفة – رحمه الله – هو: أن يقطعه الإمام، ولا يحسم موضع القطع، بل يتركه حتى يموت، وعندهما يقتل، ولا يقطع، ومن أخاف، ولم يأخذ مالا، ولا قتل نفسا ينفى، وقال مالك – رحمه الله – في قاطع الطريق: مخير بين الأجزية المذكورة.( بدائع الصنائع  7 / 93)

ابو حنیفه رضی الله عنه می گوید: امام مختار است اگر بخواهد می تواند دست و پای او را قطع نماید و یا او را دار بزند و اگر بخواهد می تواند که از قطع دست و پای وی صرف نظر نماید سپس او را به قتل رسانده و یا او را صلب نماید. برخی چنین گفته اند که تفسیر جمع میان قطع و قتل در نزد ابو حنیفه رحمه الله عبارت است از اینکه امام آن را قطع نماید و موضع قطع را مشخص نکند بلکه شخص را رها نماید تا بمیرد و در زمان انجام آن دو کشته می شود و قطع نمی گردد. و کسانی که موجب ترس شده اند ولی مالی را نگرفته و نه کسی را به قتل رسانده است، نفی  می شوند. مالک رحمه الله درباره راهزن می گوید: امام در میان مجازات های مذکور مخیر است.

عده ای می گویند که محاربه تنها متعلق به صحرا و بیرون از شهر و آبادی است، امام ماوردی می گوید: دلیل ما [برای اینکه حکم محارب مخصوص بیابان و بیرون شهر نیست] این است که  آیه {إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الأَرْضِ فَسَادًا}(المائدة: ۳۳) عام است و [به حالت خاصی] مخصوص نشده است. چون هر سببی که باعث وجوب حدّ در خارج از شهر بشود، باعث وجوب حد در شهر هم می شود. مثل زنا و قذف و شرب خمر. [بلکه] این امور جرمشان در شهر سنگین تر است. به خاطر سه امر: یکی اینکه غالبا شهر دارای امنیت و بیابان دارای خوف است [پس نا امن کردن شهر بدتر از نا امن کردن بیابان است]. دوم اینکه: شهر تحت سلطه حاکم و سلطان است ولی بیابان نه [پس نا امن کردن شهر به خاطر معارضه با حاکمیت جرمش شدید تر است]؛ و سوم اینکه: قلمرو و سلطه انسان در شهر بیشتر از بیابان است، پس بهترین [کمترین] حالتی که در اینجا متصور است اینکه حکم محاربین در آنجا که کار سخت تر است[شهر] مثل آنجا کار راحت تر است [بیابان] باشد. (ماوردی، الحاوی الکبیر، ج۱۳، ص۳۶۱٫)

ادامه دارد …. ان شاء الله

گذری کوتاه بر سخنان مولوی عبدالحمید مسجد مکی زاهدان در مورد صدور حکم محاربه و اعدام یک رَپِر (۱)

به قلم: براهندک بلوچ

مولوی عبدالحمید در خطبه‌های نماز جمعه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ باز مثل همیشه به عنوان نماینده ی خودخوانده ملت ایران و با کلی گوئی هایی در مورد تاریخ اسلام و ادیان اللهی به نکات رسانه پسندی اشاره کرد که مخالف صریح منابع شریعت اسلام است، به عنوان مثال در مورد یک رپر محکوم به اعدام گفت:

«توماج صالحی شاعر و هنرمندی است که سخنی گفته و نباید بخاطر آن محارب قلمداد شود. وی نه راهزن بوده و نه مرتکب قتل شده است که مستحق اعدام باشد. مسئولان باید تحمل داشته باشند. بخاطر حرف، مردم را نکشید. قضات و دستگاه قضایی باید شرایط و خواسته‌های ملت را در نظر داشته باشند… اعدام‌‌هایی که به نام موادمخدر انجام می‌شود نیز نه در قرآن و نه در سنت جایی ندارد. محارب قرار دادن افراد و اعدام‌ها مگر در در مورد قصاص و جایی که نص صریح آمده است، درست نیست.»

1. در صدر اسلام، رسول الله صلی الله علیه وسلم حکم قتل افرادی را صادر کرد که فقط با شعر یا با آواز خوانی بر علیه اسلام فعالیت داشتند:

به عنوان مثال: دو کنیز عبدالله بن خطل که فقط بر علیه اسلام آواز می خواندند، یکی از کنیزها نیز کشته شد و دیگری فرار کرد، ابوعفک هم پیر مرد سالخوره ای بود که با اشعار خود مردم را بر ضدّ رسول الله می شوراند. این جا بود که «سالم بن عمیر» نذر کرد که او را به قتل رسانده یا خودش بر سر این کار بمیرد، لذا رفت و او را به قتل رسانید.( واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ص۱۲۶)

عصماء دختر مروان هم که به خاطر اشعارش در تحریک و شوراندن مردم کشته شد یکی از اشعارش این بود:  « آیا هیچ مرد شریفی نیست که به او (پیامبر) حمله ناگهانی کند و امید امیدواران به او را از بین ببرد.» (ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲ ص ۶۳۷)

توماج صالحی هم به عنوان مثال غیر شعرهایی که خوانده می نویسد: لطفا استخوان بشکونید که فردا نیاد تیر بزنه …. یکی از لباس شخصی ها شل شد …. نیروی انتظامی حکم سگ نظام رو داره (حیفِ سگ) نباید به این اوباش رحم کرد.

آیا سخنان توماج در تحریک مردم به اغتشاش و مشارکت در اغتشاش و محاربه و بر هم زدن امنیت عمومی تندتر هستند یا سخنان ابوعفک و عصماء دختر مروان و…؟

• جرم محاربه و افساد در زمین نزد مذهب اما ابوحنیفه و هم مشارکین در آن:

محاربه و تلاش جهت ایجاد فساد در زمین یعنی اینکه شخص یا گروهی بخواهند امنیت مردم را بر هم بزنند و در دارالاسلام در پی ایجاد فساد ( مثل کشتن مردم و رواج بی بندوباری و…) باشند. امام ابوحنیفه گفته است: الرِّدْءُ الْمُكْثِرُ فِيهَا، وَالْمُهِيبُ كَالْمُبَاشِرِ فِي إِقَامَةِ الْحَدِّ عَلَيْهِ، کسی که باعث ازدیاد ترس و هیبت محاربین شده نیز همانند کسی است که مباشرتا جنایت کرده است و حد بر هر دو اقامه می شود. پس اگر یکی از آن محاربین آدم کشته باشد، همگی کشته می شوند و اگر یکی از آنان مال گرفته باشد، دست و پای همگی قطع می شود. استدلال امام ابوحنیفه به آیه {إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ في الأرض فساداً}(المائدة: ۳۳) می باشد؛ چرا که آیه عام است و کسی را تخصیص نزده است [که مثلا کسی که مباشرتا جنایت کرده کشته شود و کسی که مباشرتا جنایت نکرده ولی با محاربین همراه بوده، حد بر او جاری نمی شود]. امام ابوحنیفه همچنین به روایتی از رسول الله صلی الله علیه وسلم استدلال کرده که می فرماید: لا يحل قتل امرئ مسلم إلا في ثلاث خصال : زان محصن فيرجم ، ورجل قتل متعمدا فيقتل به ، ورجل خرج على الإمام فحارب الله ورسوله ، فيقتل أو يصلب أو ينفى من الأرض.  کشتن هیچ مسلمانی حلال نیست مگر در سه مورد: در زنای محصنه و قتل عمدی و کسی که بر امام [حاکم] خروج کرده و با الله و رسولش محاربه کرده است؛ که چنین شخصی، کشته می شود، یا به صلیب کشیده می شود، یا تبعید می شود. فعم في المحارب ولم يفرق بين مباشر ومكثر پس در این روایت، محارب به صورت عام به کار برده شده و فرقی بین مباشر و غیر مباشر [سیاهی لشکر] گذاشته نشده است. (ماوردی، الحاوی الکبیر، ج۱۳، ص۳۶۳)

ادامه دارد … ان شاء الله