گذری کوتاه بر سخنان مولوی عبدالحمید مسجد مکی زاهدان در مورد صدور حکم محاربه و اعدام یک رَپِر (۱)
به قلم: براهندک بلوچ
مولوی عبدالحمید در خطبه‌های نماز جمعه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ باز مثل همیشه به عنوان نماینده ی خودخوانده ملت ایران و با کلی گوئی هایی در مورد تاریخ اسلام و ادیان اللهی به نکات رسانه پسندی اشاره کرد که مخالف صریح منابع شریعت اسلام است، به عنوان مثال در مورد یک رپر محکوم به اعدام گفت:
«توماج صالحی شاعر و هنرمندی است که سخنی گفته و نباید بخاطر آن محارب قلمداد شود. وی نه راهزن بوده و نه مرتکب قتل شده است که مستحق اعدام باشد. مسئولان باید تحمل داشته باشند. بخاطر حرف، مردم را نکشید. قضات و دستگاه قضایی باید شرایط و خواسته‌های ملت را در نظر داشته باشند… اعدام‌‌هایی که به نام موادمخدر انجام می‌شود نیز نه در قرآن و نه در سنت جایی ندارد. محارب قرار دادن افراد و اعدام‌ها مگر در در مورد قصاص و جایی که نص صریح آمده است، درست نیست.»
- در صدر اسلام، رسول الله صلی الله علیه وسلم حکم قتل افرادی را صادر کرد که فقط با شعر یا با آواز خوانی بر علیه اسلام فعالیت داشتند:
به عنوان مثال: دو کنیز عبدالله بن خطل که فقط بر علیه اسلام آواز می خواندند، یکی از کنیزها نیز کشته شد و دیگری فرار کرد، ابوعفک هم پیر مرد سالخوره ای بود که با اشعار خود مردم را بر ضدّ رسول الله می شوراند. این جا بود که «سالم بن عمیر» نذر کرد که او را به قتل رسانده یا خودش بر سر این کار بمیرد، لذا رفت و او را به قتل رسانید.( واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ص۱۲۶)
عصماء دختر مروان هم که به خاطر اشعارش در تحریک و شوراندن مردم کشته شد یکی از اشعارش این بود: « آیا هیچ مرد شریفی نیست که به او (پیامبر) حمله ناگهانی کند و امید امیدواران به او را از بین ببرد.» (ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲ ص ۶۳۷)
توماج صالحی هم به عنوان مثال غیر شعرهایی که خوانده می نویسد: لطفا استخوان بشکونید که فردا نیاد تیر بزنه …. یکی از لباس شخصی ها شل شد …. نیروی انتظامی حکم سگ نظام رو داره (حیفِ سگ) نباید به این اوباش رحم کرد.
آیا سخنان توماج در تحریک مردم به اغتشاش و مشارکت در اغتشاش و محاربه و بر هم زدن امنیت عمومی تندتر هستند یا سخنان ابوعفک و عصماء دختر مروان و…؟
- جرم محاربه و افساد در زمین نزد مذهب اما ابوحنیفه و هم مشارکین در آن:
محاربه و تلاش جهت ایجاد فساد در زمین یعنی اینکه شخص یا گروهی بخواهند امنیت مردم را بر هم بزنند و در دارالاسلام در پی ایجاد فساد ( مثل کشتن مردم و رواج بی بندوباری و…) باشند. امام ابوحنیفه گفته است: الرِّدْءُ الْمُكْثِرُ فِيهَا، وَالْمُهِيبُ كَالْمُبَاشِرِ فِي إِقَامَةِ الْحَدِّ عَلَيْهِ، کسی که باعث ازدیاد ترس و هیبت محاربین شده نیز همانند کسی است که مباشرتا جنایت کرده است و حد بر هر دو اقامه می شود. پس اگر یکی از آن محاربین آدم کشته باشد، همگی کشته می شوند و اگر یکی از آنان مال گرفته باشد، دست و پای همگی قطع می شود. استدلال امام ابوحنیفه به آیه {إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ في الأرض فساداً}(المائدة: ۳۳) می باشد؛ چرا که آیه عام است و کسی را تخصیص نزده است [که مثلا کسی که مباشرتا جنایت کرده کشته شود و کسی که مباشرتا جنایت نکرده ولی با محاربین همراه بوده، حد بر او جاری نمی شود]. امام ابوحنیفه همچنین به روایتی از رسول الله صلی الله علیه وسلم استدلال کرده که می فرماید: لا يحل قتل امرئ مسلم إلا في ثلاث خصال : زان محصن فيرجم ، ورجل قتل متعمدا فيقتل به ، ورجل خرج على الإمام فحارب الله ورسوله ، فيقتل أو يصلب أو ينفى من الأرض. کشتن هیچ مسلمانی حلال نیست مگر در سه مورد: در زنای محصنه و قتل عمدی و کسی که بر امام [حاکم] خروج کرده و با الله و رسولش محاربه کرده است؛ که چنین شخصی، کشته می شود، یا به صلیب کشیده می شود، یا تبعید می شود. فعم في المحارب ولم يفرق بين مباشر ومكثر پس در این روایت، محارب به صورت عام به کار برده شده و فرقی بین مباشر و غیر مباشر [سیاهی لشکر] گذاشته نشده است. (ماوردی، الحاوی الکبیر، ج۱۳، ص۳۶۳)
ادامه دارد … ان شاء الله