ماه: آگوست 2025

با سابقین جهاد در چچن: امیر صلاح – زنده زنده سوزانده شد، اما تا آخرین نفسش جنگید (۲)
بقلم: واخا خاسانوف
مترجم: محمد اسامه
ماگومد دائماً در مسجد آرگون با دفترچه‌ای زیر بغل دیده می‌شد. اسماعیل در آنجا با او آشنا شد. ماگومد اغلب با دعوت (دعوت اسلامی) صحبت می‌کرد و به مناطق مختلف جمهوری سفر می‌کرد.
سخنرانی ماگومد مخاطبان را مجذوب خود می‌کرد. اما تنها استعداد او به عنوان یک خطیب و دعوت اسلامی نبود که مردم را به سمت او جذب می‌کرد.
پاکی اخلاقی شخصی او شکی باقی نمی‌گذاشت که ماگومد یکی از آن افرادی بود که زندگی خودش با آنچه می‌گفت، تفاوتی نداشت. ماگومد هیچ تمایزی بین گروه‌های اسلامی موجود در چچن قائل نمی‌شد. او گفت: «من عضو هیچ یک از این گروه‌ها نیستم، اما می‌خواهم از همه آنها نکته مثبتی داشته باشم، زیرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز چنین بود.» او همه را دوست داشت و همه او را دوست داشتند. او حقیقت را رو در رو به آنها می‌گفت، شجاعانه می‌جنگید و ایمان و انرژی‌اش بی‌حد و حصر بود… ناوگان روسیه روز دوم آرگون را ترک کرد: آنها قتل ماگومد را یک موفقیت بزرگ می‌دانستند و از مرگ اسماعیل مطمئن بودند. آنها جسد مجاهد را با خود بردند.
پدر مدت زیادی تلاش کرد تا او را تحویل گیرد، اما آنها تمام مدت از او می‌خواستند که افتراهایی علیه ماگومد امضا کند، که او در نهایت پاسخ داد: “روح پسرم به سوی خدا رفته است و من هیچ ارتباطی با جسد ندارم.” پس از مدتی، جسد بالاخره تحویل داده شد. به شدت بدشکل شده بود – با بینی، گوش‌ها و چشمان از حدقه بیرون زده. شاهدان عینی می‌گویند که کفار روسی از ظاهر زیبای شهید که اصلاً شبیه جسد خشک و بی‌روح نبود، خشمگین بودند. دشمنان از قبل مطلع شده در حمله دیگری در خانه اقوامش با خوشحالی گفتند: “چی، گلوله‌ای در سرش گیر کرده بود؟” اسماعیل از ناحیه سر زخمی جدی شد. گلوله دو سانتی‌متر در پشت سرش فرو رفت، اما او هنوز روی پاهایش بود و پس از اینکه تا حدی بینایی‌اش برگشت، به حملات شبانه خود ادامه داد. سه بار، پس از جراحات شدید، به نظر می‌رسید که او هرگز به زندگی کامل باز نخواهد گشت، اما هر بار خداوند به او رحم کرد. و او، علیرغم همه اقدامات احتیاطی، به همان مکان بازگشت – به آرگون، محاصره شده توسط اشغالگران، جایی که نبرد بی‌رحمانه با دشمن بی‌رحم حتی یک روز هم متوقف نشد.
– ما شنیدیم، و برای ششمین بار او روس‌ها را ترک کرد، – مادربزرگ‌های بازار، بستگان همدستان محلی، که از فعالیت‌های اسماعیل کاملاً آگاه بودند، خشمگین بودند. و دلیلی هم وجود داشت: در شهر آنها نه تنها دشمن را نابود می‌کردند، بلکه نظم را نیز برقرار می‌کردند و آن را از جاسوسان و الکلی‌ها، دزدان و فاحشه‌ها پاک می‌کردند، گویی جنگی وجود ندارد، گویی هیچ گروه بزرگی از اشغالگران وجود ندارد. و پیرزنانی که اتوبوس‌هایشان پر از ودکا بود، خشمگین و افسرده بودند: “چرا چنین فاجعه‌ای؟ این مردم از خدا نمی‌ترسند.”
اسماعیل در نبردهای جوخار یک دستش را از دست داد. دست دیگرش در اثر اصابت ترکش از بین رفت و بینایی‌اش فقط تا حدی برگشت. بنابراین او حق داشت که از جنگ‌ها استراحت کند. اما وقتی دوستانش پیشنهاد دادند که او را درمان کنند، قاطعانه از ترک کشور خودداری کرد.
او آنجا را ترک نکرد زیرا این خانه‌اش بود، جایی که سی سال پیش در آن متولد شده بود و همانطور که خودش معتقد بود، موظف به محافظت از آن بود.
اجداد او – نمایندگان قبیله باستانی چچنی، چرموی – از زمان‌های بسیار قدیم از روستای ماخکتی در منطقه ودنسکی به کرانه‌های آرگون نقل مکان کردند. از شش فرزند، او بزرگترین بود.
در آرگون، او از مدرسه متوسطه شماره ۱ فارغ‌التحصیل شد. مشخص نیست سرنوشت اسماعیل چه می‌شد، که به اعتراف خودش، اگر شانسی نبود، طعم زندگی دنیوی بطالت را چشیده بود.
او این روز را با کوچکترین جزئیات به یاد می‌آورد. ۲۸ دسامبر ۱۹۹۵. خانواده‌ای از آرگون که از جنگ در آرگون فرار کرده بودند، به سمت روستا می‌رفتند که در مسیر در یک بمباران گرفتار شدند و کاملاً از بین رفتند.

با سابقین جهاد در چچن: امیر صلاح – زنده زنده سوزانده شد، اما تا آخرین نفسش جنگید (۱)

بقلم: واخا خاسانوف

مترجم: محمد اسامه

در سمت چپ امیر صلاح (اسماعیل اسکیف) و در سمت راست امیر آدم (آدام اومالاتوف، با علامت “تهران”) قرار دارند. هر دو شهید هستند، ان شاء الله

برای اسماعیل حتی تصور زندگی بدون ماگومد (گولویف) – نزدیکترین فرد به او – سخت بود. بهترین دوستی که سرنوشت او را با او همراه کرده بود.

در طول چند سال گذشته، آنها به معنای واقعی کلمه با هم بزرگ شده بودند و در کنار هم زندگی را پشت سر گذاشته بودند. و همیشه، جایی در اعماق روحشان، هر یک از آنها می‌خواست قبل از دیگری شهید شود. و سپس ناگهان صدای او: “من زخمی شده‌ام… انگار دارم می‌روم.” به نحوی، غیرمنتظره و سریع، همه چیز از راه رسید.

ششمین روز نبرد در آرگون بود، پر از اشغالگران روسی، که خود را در یکی از خانه‌های بیرونی شهر یافتند. در ۷ ژانویه ۲۰۰۲، روس‌ها ارتش عظیمی را به شهر آورده بودند – ده‌ها هزار سرباز و صدها خودروی زرهی.

در آن روزها به ازای هر ساکن آرگون، شامل زنان، سالمندان و نوزادان، دو اشغالگر مسلح وجود داشت. با این حال، مجاهدین شهر را ترک نمی‌کردند و هر جا که ممکن بود به دشمن حمله می‌کردند.

به مدت پنج روز، اسماعیل و دوستانش بدون خواب در شهر پرسه می‌زدند، در طول روز پنهان می‌شدند و با تاریک شدن هوا به متجاوزان حمله می‌کردند. آن شب، پس از حمله‌ای دیگر، گروهی چهار نفره از مجاهدین به یکی از خانه‌ها کوبیدند. زنی مسن با فرزندانش در خانه بود.

آنها تازه نماز صبح خود را تمام کرده بودند و برای استراحت دراز کشیده بودند که صدایی شنیدند.

معلوم شد که اشغالگران خانه را محاصره کرده‌اند. واحدهای منتخب FSB و GRU سعی کردند به مجاهدین حمله کنند. گلوله‌ها باریدن گرفت. اسماعیل به سختی توانست دو سرباز نیروهای ویژه را که با انفجار به داخل خانه هجوم آورده بودند، بکشد و بقیه با فریاد به عقب برگشتند.

این نبرد نابرابر و دشوار بیش از دو ساعت طول کشید. ماگومد به شدت زخمی شد و خونریزی داشت.

نه سرباز نیروهای ویژه که توسط مجاهدین کشته شده بودند، در آستانه در و اطراف خانه دراز کشیده بودند که ناگهان اسماعیل ضربه شدیدی به پشت سرش احساس کرد و تقریباً فوراً از هوش رفت.

به هوش آمدن برایش بسیار دشوار و کند بود. گویی در خواب بود که صدای ماگومد دوباره به گوشش رسید: “نارنجک را برای من بگذار و برو. هیچ‌کدام از ما از اینجا بیرون نخواهیم رفت.” هیچ فایده‌ای برای بحث کردن وجود نداشت و تقریباً هیچ امیدی نبود.

اسماعیل که از ناحیه سر زخمی و نابینا شده بود، باید به نحوی بیرون کشیده می‌شد. و هیچ کس نمی‌دانست چه چیزی در انتظار آنهاست. آنها در سکوت موافقت کردند و از هم جدا شدند و نارنجکی را در دست گره کرده ماگومد گذاشتند.

پس از لحظه‌ای انتظار، سه جنگجوی باقی مانده از پنجره بیرون پریدند و با شلیک متقابل، شروع به رفتن کردند. اسماعیل تمام مدت تلو تلو می‌خورد، به چیزی برخورد می‌کرد، اما تلاش‌های باورنکردنی برای نیفتادن انجام می‌داد.

تمام پشتش پوشیده از خون خشک شده بود. آنها مسافت مناسبی را طی کرده بودند که صدای انفجار نارنجکی در خانه‌ای که در فاصله زیادی از آنها قرار داشت، شنیده شد. هیچ کس شکی نداشت که این ماگومد بوده است.

بعدها معلوم شد که ماگومد در حال مرگ، نارنجکی را به سمت کفار پرتاب کرده است. صاحب خانه سعی کرد جسد ماگومد را پنهان کند و آن را به مکانی خلوت بکشاند، اما اشغالگرانی که قبلاً خانه را اشغال کرده بودند، او را از طریق رد خون پیدا کردند. ماگومد گولویف ۲۵ ساله بود، فرزند والدینی متدین از تسا-ودنو. او که کوچکترین فرزند خانواده بود، از کودکی به مطالعات اسلامی علاقه نشان داد. او از نه سالگی قرآن را می‌دانست. او نزد عالم آگون عبدالخلیم سعدالله‌اف، یکی از معدود عالمان چچن که راه جهاد را با مجاهدین در پیش گرفت، درس خواند.