یک پیام راهبردی به امارت اسلامی افغانستان در مورد سیاست خارجی
به قلم: ابومحمود کندزی
امارت اسلامی امروز در جایگاهی قرار دارد که باید سیاست خارجی خود را نه بر اساس احساسات و شعارهای عام، بلکه بر اساس هدایت قرآن و سیره ی رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم تنظیم کند.
اینکه گفته می‌شود: «ما با همه کشورهای جهان روابط خوب می‌خواهیم» سخنی درست نیست؛ زیرا اسلام معیار دارد. درست این است که امارت اسلامی باید جهت و سیاست خود را روشن سازد:
با هر کشوری که دشمنی و جنگ با اسلام و امت مسلمان ندارد، می‌توان روابط عادلانه و همکاری در عرصه ی اقتصادی و سیاسی داشت.
اما با قدرت‌هایی که دشمنی آشکار دارند ـ مثل آمریکا که دو دهه کشور ما را اشغال کرد و هزاران مسلمان را شهید نمود ـ هیچ‌گاه رابطه ی سازش و اطاعت پذیرفتنی نیست. به‌ویژه اگر بخواهد ما را وادار کند که به خاطر منافع او، با کشورهایی چون چین و روسیه و یا با مسلمین دشمنی کنیم.
رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم در سیاست خود چنین شیوه‌ای را در پیش گرفتند:
- پیمان مدینه با یهودیان و قبایل غیرمسلمان، برای همزیستی و دفاع مشترک در برابر دشمن اصلی که کفار قریش بودند.
- پیمان حدیبیه با قریش، که در ظاهر سخت بود اما در واقع بزرگ‌ترین فرصت برای رشد اسلام شد.
- نامه‌ها و روابط دیپلماتیک با مقوقس مصر و قیصر روم و… که نشان می‌دهد روابط سیاسی با غیرمسلمانانی که جنگ نمی‌کنند جایز و حکیمانه است.
- حتی در مواردی پیامبر به قبایل بی‌طرف کمک مالی می‌دادند تا به دشمنان اسلام نپیوندند.
امارت اسلامی باید سیاست خارجی خود را بر اساس همین سیره تنظیم کند:
با کفار محارب (مثل آمریکا و صهیونیست‌ها) هیچ‌گاه رابطهٔ سازش نداشته باشد.
با کشورهایی که در جنگ با ما نیستند، روابط متوازن و عادلانه برقرار کند.
از سیاست پیامبر بیاموزد که چگونه دشمنان را منزوی ساخت و بی‌طرف‌ها را از پیوستن به جبههٔ کفر بازداشت.