نمایش قدرت پوشالی ارتش پاکستان و ضرورت آمادگی راهبردی دارالاسلام امارت اسلامی افغانستان
به قلم: ابومحمود کندزی
رزمایش اخیر ارتش پاکستان با تبلیغات گسترده دربارهٔ پهپادهای FPV، بیش از آنکه نشانهٔ اقتدار واقعی باشد، نمایشی برای پنهانسازی ضعفهای ساختاری و بحران مشروعیت این نهاد نظامی است. تاریخ ارتش پاکستان نشان میدهد هرگاه در سیاست داخلی یا معادلات منطقهای به بنبست رسیده، به جنگ روانی، تهدید لفظی و نمایشهای پرهزینه پناه برده است.
این همان ارتشی است که دههها با اتکای مستقیم به حمایت آمریکا زیسته، در بزنگاهها عقب نشسته و هزینهٔ ماجراجوییهایش را مردم پاکستان پرداختهاند. امروز نیز رزمایشها و تهدیدها بیش از آنکه بیانگر آمادگی پایدار باشد، ابزار فشار و ارعاب رسانهای است؛ صدایی بلند برای پوشاندن شکنندگی درونی.
در مقابل، دارالاسلام امارت اسلامی افغانستان با دشمنی روبهروست که سابقهٔ طولانی در فتنهافروزی مقطعی، نقض تعهدات و استفادهٔ ابزاری از تنش دارد.
از اینرو، رویکرد درست امارت اسلامی نه سهلانگاری است و نه واکنش احساسی؛ بلکه آمادگی همهجانبهٔ راهبردی، حفظ انسجام داخلی و تقویت بازدارندگی مشروع است. ثبات پایدار از مسیر تصمیمسازی سنجیده، اتکای به مشروعیت اسلامی و هوشیاری در برابر فشارهای نرم و سخت به دست میآید.
به عنوان مثال امارت اسلامی افغانستان نیز باید سامانه های جمر و ضد fpv تهیه کند و درمقایسه مناسب شاتگانها را در اختیار نیروههای خط مقدم خود قرار دهد تا حملات Fpv را خنثی نماید
در این صورت می توان گفت که نمایشهای پوشالی، قدرت واقعی نمیسازند و ارتشهای وابسته با عربدهٔ رسانهای جای ضعف را پر نمیکنند و فتنهافروزی مقطعی امنیت نمیآورد.
دارالاسلام برای صیانت از استقلال و امنیت خود باید در برابر دشمن مزدوری که هر از گاه فتنه میافروزد، آمادگی لازم را داشته باشد؛ آمادگیای که بر انسجام، عقلانیت و بازدارندگی مشروع استوار است و اجازه نمیدهد فشار بیرونی به شکاف داخلی تبدیل شود.