د شپږم جدی ۱۳۵۸ او پنځلسم میزان ۱۳۸۰ عبرتونه، اشغال، کورنی خیانت او د منبرو خطرناک سکوت
د ۱۳۵۸ لمریز کال د جدی شپږمه د شوروي کمونیزم د وحشي یرغل تور ورځ وه پر د مسلمان افغانستان خاوره.او د ۱۳۸۰ کال پنځلسم میزان د امریکا او ناټو تر نامه لاندې د بل اشغال پیل و.
دا دواړه نېټې د افغان مسلمان لپاره یوازې تاریخي پېښې نه وې، بلکې د ایمان، عزت او خپلواکۍ سخت ازمېښتونه وو.
- یو تریخ حقیقت
هیڅ اشغالګر—نه شوروي او نه امریکا— هیڅکله د کورنیو همکارانو، توجیهګرو او فریبخوړلو کړیو پرته بریالی شوی نه دی.
اشغال هلته ریښې وهي چې:
• وابستګي «سیاسي عقلانیت» وبلل شي،
• سازش «مصلحت» ونومول شي،
• او له پردیو قوتونو سره درېدل د دین له زاویې بېمسئلې وښودل شي.
- اساسي پوښتنه: ولې منبرونه چوپ وو؟
پوښتنه روښانه ده او باید بېپرده وشي:
ولې د شلو کلونو د جمهوریت او د امریکا–ناټو د اشغال پر مهال ډېرو دیني څېرو:
• د ولاء او براء په اصل کې خلکو ته روښانه معیار ورنه کړ؟
• د اشغالګر سره د سیاسي او امنیتي همکارۍ خطر یې څرګند نه کړ؟
• د قرآني برائت پیغامونه یې مبهم او کمرنګ کړل؟
کله چې د دین بنسټیز اصول چوپ پاتې شي، خلک د شعارونو ښکار کېږي او اشغال د «مرستې» تر نوم لاندې منل کېږي.
- مرجئهيي فکر؛ دین بېخطر د قدرت لپاره
کله چې دا وویل شي: «ایمان په زړه کې دی» خو د عملي دریځ هېڅ وزن ونه لري؛ کله چې د پردیو تر سیوري لاندې نظام یوازې «سیاسي خطا» وبلل شي— نه یو جدي عقیدوي انحراف— دا هماغه نوې مرجئهيي مفکوره ده چې دین داسې تفسیر کوي چې د اشغالګر لپاره خطرناک نه وي.
پایله یې څه وه؟
• اشغال عادي شو،
• وابسته جوړښتونه مشروع وښودل شول،
• او د حق او باطل ترمنځ کرښه ګډه شوه.
دا یوازې د ښارونو وراني نه وه؛
دا د معیارونو وراني وه.
- که پوهاوی وای، فریب به کم وای که مسلمان وپوهېږي چې:
• ولاء او براء یو ژوندى ایماني اصل دی،
• سیاسي صفبندي ډېر ځله عقیدوي بڼه لري،
• او هره بلنه باید د دین په تله وتلل شي—
نو: نه هر شعار به یې وغولوي، نه هر نظام به «اسلامي» وګڼي، او نه به هر اشغال د اصلاح تر نوم لاندې ومني.
- د دوو اشغالونو ګډ درس
شوروي ونړېد، امریکا شا ته ولاړه؛ خو عبرت پاتې شو:
• اشغال بېداخلي همکارۍ نه ټینګېږي.
• د دین سکوت د دښمن له وسلې هم خطرناک کېدای شي.
• عقیدوي ابهام، د تسلط دروازه پرانیزي.
• د امت بیداري له منبره پیلېږي، نه له ټانکه.
- لنډه پایله
• شپږم جدی او پنځلسم میزان د یوې تجربې دوه مخونه دي.
• د امت ماتې تر جګړې مخکې د پوهاوي په ډګر کې رامنځته کېږي.
• د علماوو مسوولیت روښانونه ده، نه پټونه.
• بېحده دین، د قدرت وسیله ګرځي.