«اهل بغی» در شریعت اسلام چه کسانی هستند؟
به قلم: عبدالرحمن براهوئی
امر به معروف و نهی از منکر در سطح حکومتی مثل سایر سطوح در سه بخش انجام می شود که رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید:
- مَن رَأَى مِنكُم مُنْكَرًا فَلْيُغَيِّرْهُ بيَدِهِ، هر کس از شما منکری را دید آن را با دست تغییر بدهد،
- ۲- فإنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِلِسانِهِ، اگر با دست نتوانست با زبان آن را تغییر بدهد،
- ۳- فإنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِقَلْبِهِ، وذلكَ أضْعَفُ الإيمانِ[۱]. اگر با زبان نتوانست با قلبش آنرا تغییر دهد، این ضعیفترین مرحلهی ایمان است.
این امر به معروف و نهی از منکر به عنوان یکی از محافظت کننده های ایمان، بر مسلمین جهت حمایت از شریعت اسلام واجب شده است، که هم در قالب فردی انجام می شود و هم به صورت گروهی و در قالب «امت»ی واحد که باز قالب فردی به نحوی از سوی قالب «امت» تغذیه و مدیرت وهدایت می شود.
اگر دقت کنیم اصل در تغییر منکر با «دست» است ، بعد به مرحله ی زبان و قلب می رسد . در تغییر منکر در سطح حکومتی ما شاهد قواعدی نزد اهل سنت و جماعت هستیم و اگر شخص بر خلاف این منهج حرکت کند کار او منجر به «قتال الفتنه» می شود و خودش تبدیل می شود به «اهل بغی».
پس اهل بغی یعنی کسانی که بر خلاف قوانین شریعت الله به صورت مسلحانه در برابر دیگران و بخصوص در برابر دارالاسلام و جماعت مسلمین قرار می گیرند.
در این صورت آنهایی که در غیر مسیر شرعی آن به خاطر بدست آوردن قدرت برای خود، یا برای شخص دیگری به غیر از حاکم شرعی دست به اسلحه می برند و می خواهند از این طریق رهبر را مجبور به قبول خواسته های خود کنند… به این ها متجاوزین(البغاة) گفته می شود، قرآن به وجود و مشکل و چگونگی متوقف کردن آنها اشاره نموده .خداوند متعال می فرماید: وَإِن طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِی تَبْغِی حَتَّى تَفِیءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِن فَاءتْ فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ(حجرات/۹)
و اگر دو طایفه از مؤمنان با هم بجنگند میان آن دو را اصلاح دهید و اگر [باز] یکى از آن دو بر دیگرى تعدى کرد با آن [طایفهاى] که تعدى مىکند بجنگید تا به فرمان خدا بازگردد پس اگر باز گشت میان آنها را دادگرانه سازش دهید و عدالت کنید که خدا دادگران را دوست مىدارد.
فرقه های مختلف همیشه پیام آور «قتال الفتنه» بوده اند و هرگز موفق به تغییر منکر حاکمیت بر دارالاسلام نشده اند بلکه باعث گسترش انواع نا امنی ها و کشته شدن جوانان و بیوه شدن زنان و یتیم شدن کودکان و حتی باعث تحمیل انحرافات مختلفی بر این بیوه ها و یتیمان شده اند.
پس ما بر اساس منهج اهل سنت و جماعت هرگز قتال و جنگ مسلحانه ی گروهها و فرقه های مختلف و متضاد سکولار و اسلامگرای بلوچ و کورد و عرب و غیره در برابر دارالاسلام ایران را شرعی نمی دانیم و اهل سنت با این فرقه بازها همراه و هم مسیر نخواهد بود هر چند جوانانی مومن نیز همچون فتنه زمان امام احمد بن حنبل یا فتنه «قیام حرّه» در این شورشها مشارکت کنند.
[۱] مسلم 49