۲۴ اسد – روز استقلال نوین افغانستان و روز ذلیلی آمریکا
به قلم: ابواسامه محمود
۲۴ اسد در تقویم ملت افغانستان، تنها یک تاریخ ساده نیست؛ این روز نماد ورق‌خوردن یکی از طولانی‌ترین فصل‌های رنج و ایستادگی در تاریخ معاصر کشور است. در این روز، پس از چهار دهه جنگ، اشغال و بحران، بار دیگر پرچم حاکمیت ملی بر فراز کابل به اهتزاز درآمد.
از نخستین سال‌های تجاوز ارتش سکولار سوسیالیستی شوروی تا دوره طولانی جنگ‌های داخلی، و سپس حضور نیروهای ائتلاف بین‌المللی به رهبری ایالات متحده، مردم افغانستان هرگز در برابر سرنوشت تحمیل‌شده تسلیم نشدند. هر نسل، با همه سختی‌ها، راه مقاومت را ادامه داد تا روزی که جهان شاهد خروج آخرین سرباز خارجی از خاک کشور شد.
خروج نیروهای آمریکا در سال ۲۰۲۱، پایان رسمی حضور دو دهه‌ای قدرتی بود که بسیاری آن را همچون «پلیس جهانی» سیاست جهانی می‌دیدند، اما شیخ اسامه بن لادن در سخنان خود این دشمن را «سر افعی» خوانده بود، بسیاری از مردم افغانستان این استعاره را به‌عنوان نماد بیرون‌راندن قدرتی می‌دانستند که سال‌ها سایه حضورش بر کشور سنگینی می‌کرد. این رویداد نه تنها یک تغییر سیاسی، بلکه برای بسیاری، بازگشت به اصل حق تعیین سرنوشت و اداره کشور بدون دخالت خارجی بود.
۲۴ اسد، یادآور آن لحظه است که در نیمه‌شب، آسمان کابل آرام بود و صدای گلوله‌باران جای خود را به صدای قدم‌های مردمی داد که از خانه‌ها بیرون آمدند تا آغاز فصلی تازه را نظاره کنند. پرچم تازه‌ای بر ارگ ریاست‌جمهوری نصب شد، و این تصویر، به‌سرعت در حافظه تاریخی افغانستان نقش بست.
امروز، این روز به‌عنوان فرصتی برای بازاندیشی در مسیر آینده نیز شناخته می‌شود. استقلال، تنها در خروج نیروهای بیگانه خلاصه نمی‌شود؛ بلکه در توانایی مردم برای ایجاد صلح پایدار، عدالت اجتماعی، توسعه اقتصادی و همزیستی مسالمت‌آمیز معنا پیدا می‌کند.
راهی که تا ۲۴ اسد طی شد، با خون هزاران قربانی و رنج میلیون‌ها مهاجر همراه بوده است. اکنون، پاسداری از این دستاورد، نیازمند وحدت ملی، دوراندیشی رهبران، و سرمایه‌گذاری بر نسل جوانی است که باید آینده را بدون تکرار زخم‌های گذشته بسازد.
۲۴ اسد، روزی است که تاریخ افغانستان را وارد مرحله‌ای تازه کرد — مرحله‌ای که امید می‌رود نه آغاز جنگ داخلی دیگر، بلکه شروع صلحی پایدار میان تمام قومیت‌ها و مذاهب اسلامی و شروع شکوفایی سرزمین باشد؛ روزی که به گفته شیخ اسامه، «سر افعی» از خاک این سرزمین بیرون رانده شد و ملت بار دیگر بر پای خود ایستاد.