د پرون سیافونه په افغانستان کې، د نن فضلالرحمن نانو په پاکستان کې
تاریخ یوځل کارېدونکی توکی نه دی؛ څېرې بدلېږي، خو رولونه هماغه پاتې کېږي. پرون همدا سیافنما کسان په افغانستان کې د کورنیو مزدورانو، امریکا او ناټو په خدمت کې ولاړ وو؛ نن هماغه فکري جریان د نوې څېرې او بل نوم تر سیوري لاندې په پاکستان کې د «دینينما» ګوندونو لکه جمعیت علمای اسلام او ورته نورو په بڼه راڅرګند شوی دی.
دوی جغرافیه نه پېژني؛ هر چېرې چې وي، یو خوی لري: دین د قدرت زینې ګرځوي او شریعت د وابسته نظامونو د بقا لپاره مصرفوي.
یو فکر، څو بیرغونه دا کسان نه د اسلام استازي دي او نه د امت غږ؛ دا د سیاست درباریان دي چې: پرون یې اشغال «ضرورت» باله، نن وابستګي «مصلحت» بولي، او سبا به هر غالب ځواک د تیارې فتوا په وسیله سپینوي.
افغانستان په خپلو سترګو ولیدل چې همدا څېرې څنګه د جهاد تر شعار لاندې، خو په عمل کې د لوېدیځ د پروژې تر چتر لاندې ودرېدې؛ او نن پاکستان هماغه صحنه بیا تجربه کوي.
خیانت قوم او تابعیت نه لري، خیانت تذکره نه لري؛ که په کابل کې وي که په اسلاماباد کې، که د جهاد تر نوم وي که د دیني سیاست تر عنوان. هر چېرې چې: امریکا د نجات ورکوونکي په توګه معرفي شي، شریعت څنډې ته وتمبول شي، او اسلامي مقاومت افراط ونومول شي—هلته پوه شئ چې د پرون سیاف بیا راژوندی شوی دی.
دا جریانونه: پرون د اشغال وسیلې وې، نن د امت د مهار آلې دي، او سبا به پخپله د هماغو قدرتونو قرباني شي چې خدمت یې ورته کاوه.
خو د امت تجربه روښانه ده: پلورل شوی دین نه پاتې کېږي، او تاریخ درباریان د رسوایۍ په څنډه کې غورځوي.
حق، که هر څومره یوازې هم شي، په پای کې هماغه پاتې کېږي. که وغواړې، کولی شم: دا متن لهجهيي قندهاري ته واړوم یا یې لا تند، لا فشرده، یا د بیان/منشور لپاره تنظیم کړم