تکفیر غیر شرعی ابزاری جهت تفرق  و فرسودگی  مسلمین(۲۵۴)

بر گرفته از کتاب روابط متقابل اسلام و دین سکولاریسم

مؤلف: ابوحمزه المهاجر هورامی

مسئله تکفیر از جمله مسائل و قضایای عظیم و بزرگی است که آثار بزرگ و عظیمی را نیز به دنبال دارد و بر هیچ مسلمانی حلال نیست که در آن وارد شود مگر اینکه دلیلی روشنتر و واضحتر از خورشید در وسط آسمان صاف از جانب الله جل جلاله یا حدیث صحیحی از رسول الله صلی الله علیه و سلم داشته باشد.

شیخ الاسلام ابن تیمیه می گوید: بدان نسبت کفر یا فسق دادن به کسی از جمله مسائل اسماء و احکامی است که در آخرت وعده و وعید به آن تعلق می گیرد و در دنیا هم دوستی و دشمنی. قتل و سلامتی و … . و الله – سبحانه و تعالی – بهشت را بر مؤمنین واجب و آنرا بر کافرین حرام گردانیده است. این قاعده احکام کلی در هر زمان و مکانی می باشد.

همچنین می گویند: ” بدین دلیل اهل علم و سنت مخالفانشان را تکفیر نمی کنند هر چند مخالفین ایشان را تکفیر کنند، چون مسئله کفر حکم شرعی است و برای انسان صحیح نیست که در این گونه موارد مقابله به مثل کند. همچون کسی که به شما دروغی می بندد شما حق ندارید که در مقابل به وی دروغ ببندید، چون دروغ حرامی است در حق الله تعالی. به همین شیوه مسئله تکفیر هم حق الله تعالی است. پس هیچ کس کافر شمرده نمی شود مگر اینکه خدا و رسولش صلی الله علیه و سلم آنرا کافر شمرده باشند.

و خوارجی که رسول الله صلی الله علیه و سلم امر به کشتنشان داد و با اینکه با نص و اجماع گمراهیشان اثبات گردید و علی رضی الله عنه و امامان دین از صحابه و تابعین با آنان جنگیدند، اما هیچ یک از ائمه آنها را کافر نشمرد ، بلکه با آنها به خاطر بغی شان جنگیدند… ”

نباید به اشتباه رفت ، هنگامی که صحبت از خطرات تکفیر وعواقب وخیم و سنگینی سخنی که در این مقوله گفته می شود به میان می آید این به معنی سهل انگاری، سازش، ماست مالیزه کردن و – پناه بر خدا – بستن درهای رده و ارتداد و حکم به ایمان کسی نیست که کفرش با دلیل و برهان آشکار و قلبش را به سوی کفر و طغیان باز کرده است. بلکه هدف، بیان خطر مسئله و پرهیز از جرأت پیدا کردن در باز کردن ووارد شدن به درهای آن است. تا آنجا که گروهی از اهل علم گفته اند: اگر شما بمیری و در مورد فرعون چیزی نگویی خداوند به واسطه چنین عملی تو را باز خواست نمی کند.

بسیار دیده شده که اهل علم در مورد امری حکم به کفر بودن آن می دهند اما اگر کسی مرتکب آن شد را خارج از ملت و کافر نمی شمارند. چون از شروط تکفیر چنین شخصی آن است که عذر قابل قبولی در شریعت نداشته باشد.

ابن کثیر رحمه الله از سفیان بن حسین نقل می کند که گفت: نزد قاضی إیاس بن معاویه از شخصی به بدی یاد کردم، قاضی به صورتم نگا ه انداخت و گفت: آیا با روم جنگیده ای؟! گفتم: نه، گفت: با سند و هند و ترک چطور؟ گفتم: نه، گفت: آیا روم و سند و هند و ترک از دست تو در آسایشند و برادر مسلمانت از تو در آسایش نیست؟! گفت: تا ابد چنین اشتباهی را تکرار نکردم.

مسلمان حق ندارد شیطان و هم پیمانانش را علیه برادر مسلمانش یاری رساند .برای یک مسلمان مایه حماقت و عار است که خودش را به غلط مشغول و سرگرم برادر و خواهر مسلمانش نموده و دشمنان در اطرافشان آزادانه به تاخت و تاز و حمله به دین، آبرو، ناموس، خاک و هستی شان مشغول باشند.