- قبل از جهاد مسلحانه تربیت اسلامی لازم است(۲۹۶)جنگ روانی و شبهات سلفیون آمریکائی – سعودی و وعاظ السلاطین درباری
بر گرفته از کتاب روابط متقابل اسلام و دین سکولاریسم
مؤلف: ابوحمزه المهاجر هورامی
یکی از شبهاتی که در راستای معطل ساختن جهاد مسلحانه بر علیه کفار اشغالگر خارجی در سرزمینهایی که حکام دست نشانده بر آن تسلط یافته واز نعمت دولت اسلامی محروم هستند مطرح می گردد این است که مجاهدین باید قبل از داخل شدن به سنگر های جهاد تربیت شوند؛ وبدون تربیت، جهاد ثمره نیکی نمی دهد وجهاد گذشته افغانان با شوروی و اکثر سرزمینهای مسلمان نشین نشان داد که به خاطر نبود تربیت سالم مجاهدین، نتایج جهاد هدر رفته ومنجر به خونریزی در میان مسلمانان شد.
با توجه به نزول تدریجی احکام تربیتی قرآن و زندگی صحابه در می یابیم که اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم هرگز در یک سطح تربیت قرار نگرفته بودند . کسانی وجود داشتند که به محض گفتن شهادتین و داخل شدن در دایره ی اسلام وارد میدانهای جنگ مسلحانه گشته و به شهادت می رسیدند بدون ان دوره ای تربیتی را گذرانده باشند . به همین دلیل اکثر اصحاب همچون خالد بن ولید دچار اشتباه می گشتند و اصلاح می گردیدند . در شریعت الله و زندگی بشری اولویتهایی وجود دارند که نمی توان آنها را نا دیده گرفت .
با اینکه تربیت یک رکن اساسی جهاد است اما جهاد مسلحانه در مقابل دشمن فرض عین بوده و تربیت مجاهدین از امور مستحب به شمار می رود، وبه خاطر مستحب نمی توان فرض عین را ترک کرد. علاوه بر آن تربیت با جهاد مسلحانه تضادی ندارد، بدین معنی که اگر جهاد مسلحانه آغاز گردد این امر مانع تربیت مجاهدین است، بدین لحاظ می توان هر دو وظیفه را چنانچه در سیرت رسول اکرم صلی الله علیه وسلم واضح وعیان است هماهنگ به پیش برد.
اگر این قضیه را به عقل سلیم نیز محول کنیم در می یابیم که بخاطر جزء نمیتوان کُل را ترک کرد، بطور مثال: اگر مریضی در کنار مصرف دارو پرهیز هم کند، بیماریش طول نمی کشد وبه زود ترین فرصت علاج می شود، اما اگر وی پرهیز نکند آیا دکتر آنرا از خوردن دارو نیز منع می کند. به همین شکل اگر جهاد مسلحانه بدون تربیت تا حدی نتایج مثبت به بار می آورد پس نباید بخاطر اینکه نتایج کامل بدست آید آنرا نیز ترک کرد تا باشد اسباب نتایج کامل همه یک جا فراهم شوند . و نمی شوند چون انسانها هرگز در یک سطح تربیتی قرار نمی گیرند .
در جهاد مهم منهج روشن و اسکله ی رهبری آن مهم است، چون ممکن است در میان سربازان کسانی بی تربیت منافق، ملی گرا، مال دوست و … وجود داشته باشند که هرگزاصلاح پذیر نیستند، یا مانند ارتش علی بن ابی طالب افرادی خوارج صفت و قاتل وجود داشته باشند و…. تمام این موارد نمی تواند مانع انجام جهاد گردند . بخصوص زمانی که این جهاد فرض عین جهاد دفع باشد .
رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: «إنما بعثت معلما» من معلم فرستاده شده ام، پس وظیفه معلم قبل از تعلیم، تربیت متعلمان می باشد، وهمین است که در مواقع مختلف رسول الله صلی الله علیه وسلم صحابه کرام رضوان الله علیهم اجمعین را تربیت می نمایند.
رسول الله صلی الله علیه وسلم قبل از خروج مجاهدین برای غزوه ها آنان را نصیحت کرده وآداب جنگ را می آموختند، وبه همین شکل ابو بکر صدیق لشکر مجاهدین را قبل از خارج شدن هدایات می دهد تا از ارتکاب جرایم اجتناب کنند. امروزه نیز قاعده در میان فرقه ی ناجیه همین است .
جهاد با تعلیم وتربیت هیچ تعارضی ندارد، در آنِ واحد می توان هم جهاد کرد وهم تربیت شد؛ بلکه تربیت هر فن در میدان واقعی به نحو بهتر وپر ثمر تری انجام می گیرد، به همین شکل تربیت وآموزش اخلاق جهادی در میدانهای جهاد حاصل می گردد، صحابه به همین شکل تربیت می شدند، رسول الله صلی الله علیه وسلم در جریان جنگ صحابه را از بعضی کار ها منع میکردند وبه بعضی کارهای دیگر امر می فرمودند. بله اگر ما روانه جهاد هجومی و طلب هستیم باید مجاهدین را قبل از رفتن تربیت کنیم اما فعلا ما مشغول جهاد دفع هستیم واگر تربیت را از جهاد مقدم تر بدانیم بزرگترین فریضه را ترک می کنیم وبه دشمن مجال می دهیم تا سنگر خودرا مستحکم تر سازد وآنگاه اگر مجاهدین با تربیت هم داخل میدان شوند کاری از دست شان ساخته نباشد. در این صورت باید به تربیت در حین جهاد و در داخل جبهات وسنگر های مجاهدین پرداخت نه در خارج از آن .
مسلمانان فعلا در مقابل دو فریضه ی مهم قرار دارند که یکی اخراج تجاوز گر سکولار خارجی از سرزمینهای اشغال شده ی مسلمین، ودیگری تربیت وتعلیم مجاهدین . اما اخراج تجاوز گر فریضه ی بزرگتری است، بدون تربیت کامل مجاهدین نیز می توان دشمن را شکست داد اما با ترک جهاد وفقط با مشغول شدن در تربیت مجاهدین نمی توان به دشمن آسیبی رساند.