آمریکا از ایجاد هرج و مرج در میان مجاهیدن سابق و مزدوران فعلی افغان چه می خواهد؟
ارائه دهنده: ابوعمر کندزی
افغانستان آخرین سرزمین اسلامی است که مورد اشغال و استعمار مستقیم امریکا قرارگرفت. سرزمین های اسلامی پس از متلاشی شدن دولت خلافت به شکل رسمی آغاز به تکه و پارچه شدن گرفت. استعمارگران با تقسیم و گماشتن دست پرورده گان شان جغرافیایی امروزی را شکل دادند. بیشتر از ۵۰ قطعه سرزمین اسلامی که امروزه به عنوان دولت ها عرض اندام نموده اند در اصل دست ساخته ی استعمارگران اند و یک مشت مسلمان نماها را به عنون حاکم درین سرزمین ها نقش داده اند.
و اما اختلافات و رقابت های سیاسی درون مرزی این سرزمین ها ظاهراً با شعارهای آزادسازی، مستقل بودن و عدم وابستگی به کفار می باشد، درحالی که واقعیت امر چیزی دیگریست. این مسئله در ناآرامی های اخیر ترکیه به خوبی دیده شد که جمعی برای دل خوشی امریکا صحنه سازی کردند و عده ی برای نفوذ بیشتر انگلیس تن به ذلت دادند! هم چنین کشورهای مصر، یمن، تونس، لیبیا و… شاهد دیگری بر این مدعاست که چگونه برای بدست آوردن دلِ استعمارگران، مردم مظلوم و بیچاره را به قتل رسانده و یا هم راهی زندان می نمایند. درین میان افغانستان به عنوان آخرین سرزمین اشغال شده از چی وضعیتی برخوردار است؟
امریکا در سال ۲۰۰۱ افغانستان را اشغال نمود. در آن زمان به شکل گسترده رهبران مجاهدین سابق و مزدوران فعلی را به مقام گماشت. این رهبران هم تاکه توانستند رقص و پایکوبی را با ساز امریکایی انجام دادند، اما این خوش اقبالی تا ابد باقی نماند؛ چون امریکا مستعمره یی که در آن احساسات و انگیزه اسلامی باشد را نمی خواهد. به همین سبب با فشار دادن رهبران مجاهدین با قضایایی ضد حقوق بشری و با راه انداختن قتل های زنجیره وی برای برچیدن و به انزوا کشانیدن آن ها پرداخت تا راه را هرچه بیشتر برای سکولارسازی دولت هموار کند.
در سال های پسین با رویکرد تازه، امریکا در قلع وقم و به انزوا کشانیدن مجاهدین و چهره های تأثیرگذار دست یازید و آن این که اولاً با سپردن وعده قدرت و مقام به طالبان از طریق راه اندازی شورای عالی صلح و ایجاد دفتر سیاسی برای آن ها در قطر و نیز کشیدن پای طالبان از لیست سیاه، برخی از آن ها را روی صحنه آورد و در مقابل مجاهدین سابق و مزدوران فعلی قرارشان داد. ثانیاً مجاهدین سابق و مزدوران فعلی را برعلیه هم انداخت تا آن ها با متهم ساختن همدیگر راه رسیدن امریکا را برای تحکیم دولتِ سکولار هموار سازد. در حالی که امریکا بگونه ای غیر مستقیم هردو جناح درگیر را تحت حمایت خود قرارداده و به آن ها وعده قدرت و مقام می داد.
در شمال شرق، درگیری و مخاصمت میان جناح ها و گروه های مجاهدین سابق و مزدوران فعلی جریان دارد و هردو جناح با چراغ سبز امریکا به جان همدیگر می تازند. چنان که درگیری و مخالفت میان طرف داران جمعیت و جنبش جریان دارد. این درحالیست که به هردو طرف مقام و موقف از سوی امریکا در نظام موجود، داده شده است. درین میان اما طالبان هم آرام نه نشسته و در میان خود بر یکدیگر می تازند.
درگیری ها میان این گروه ها برای رسیدن به قدرت است که همه ی این طرفندها از جانب امریکا ریخته می شود. جالب این که تاهنوز پی نمی برند که سرزمین های شان مورد استعمار قرارگرفته و قدرت اصلی آن نزد امریکاست. برعکس امریکا هم نه خواهان امارت طالبانیست و نه هم خواهان جمهوری مجاهدین سابق و مزدوران فعلی ، بل خواهان تطبیق نظام سکولار می باشد. برعلاوه امریکا افغانستان را به عنوان پایگاه نفوذ خود بر کشورهای آسیایی میانه برگزیده است، نه این که بیآید تا برای ما دولتِ رویایی مان را درست نماید؟!