سوء استفاده ی دارودسته ی جولانی از دیدگاه ابن تیمیه در باره ی مسلمانی که در دارالکفر در حالت اضطرار قرار می گیرد
ارائه دهنده: ابوفاطمه ارومیه ای
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﻗﺮﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺶ ﻣﮑﻠّﻒ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ : ﻻَ ﻳُﻜَﻠِّﻒُ ﺍﻟﻠّﻪُ ﻧَﻔْﺴًﺎ ﺇِﻻَّ ﻭُﺳْﻌَﻬَﺎ (ﺑﻘﺮﻩ : ۲۸۶) « ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﮤ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﯿﺶ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ . ﻻَ ﺗُﻜَﻠَّﻒُ ﻧَﻔْﺲٌ ﺇِﻻَّ ﻭُﺳْﻌَﻬَﺎ (ﺑﻘﺮﻩ : ۲۳۳)« ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺆﻇﻒ ﺑﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﯽ ﺧﻮﺩﻧﯿﺴﺖ . » ﻟَﺎ ﻳُﻜَﻠِّﻒُ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻧَﻔْﺴًﺎ ﺇِﻟَّﺎ ﻭﺳﻌﻬﺎ(ﻃﻼﻕ : ۷) « ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﮑﻠّﻒ ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺯﺩ . »ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ : ﻓﺎﺗّﻘﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪَ ﻣﺎ ﺍﺳﺘَﻄﻌﺘُﻢ (ﺗﻐﺎﺑﻦ : ۱۶) « ﭘﺲ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻬﺮﺍﺳﯿﺪ ﻭ ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺎﺭﯼ ﮐﻨﯿﺪ . » ﻭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ: ﺭَﺑَّﻨَﺎ ﻭَﻻَ ﺗَﺤْﻤِﻞْ ﻋَﻠَﻴْﻨَﺎ ﺇِﺻْﺮًﺍ ﻛَﻤَﺎ ﺣَﻤَﻠْﺘَﻪُ ﻋَﻠَﻰ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﻣِﻦ ﻗَﺒْﻠِﻨَﺎ ﺭَﺑَّﻨَﺎ ﻭَﻻَ ﺗُﺤَﻤِّﻠْﻨَﺎ ﻣَﺎ ﻻَ ﻃَﺎﻗَﺔَ ﻟَﻨَﺎ ﺑِﻪِ ( ﺑﻘﺮﻩ : ۲۸۶) « ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ ! ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ . ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ ! ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺭ ﻣﮑﻦ . » ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ : ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺍﯾﻦ ﻧﺼﻮﺹ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻋﻘﯿﺪﮤ ﺟﻬﻤﯿﻪ ﺟﺒﺮﮔﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺩﻻﻟﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﮑﻠّﻒ ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻋﻘﯿﺪﮤ « ﻗﺪﺭﯾﻪ » ﻭ « ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ » ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻄﺎﮐﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺆﺍﺧﺬﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ .
ﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﮐﻢ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﻭ ﻣﻔﺘﯽ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺭﺃﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺵ ﺗﻘﻮﺍﯼ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ ﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺵ ﺗﻘﻮﺍﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺛﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﻼﻑ « ﺟﻬﻤﯿﮥ ﺟﺒﺮﮔﺮﺍ » ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩﺵ ﻣﺼﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻟﯿﮑﻦ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺍﻣﺮ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﯾﺎ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺧﻼﻑ « ﻗﺪﺭﯾﻪ » ﻭ « ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ » ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺣﻖ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺑﯿﺎﻥ ﺷﺪ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺻﺤﯿﺢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺛﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ .
ﮐﺎﻓﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻧﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﮐﻔﺮ ﺩﻋﻮﺕ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻞّ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻞّ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻞّ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻭﯼ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺵ ﺗﻘﻮﺍﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺷﯽ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺩﺍﺭﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﻟﺘﺰﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺩﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﺍﻧﺪ، ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺮﮤ ﺑﻬﺸﺘﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺆﻣﻦ ﺁﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺯﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ.
ﻧﺠﺎﺷﯽ ﻧﯿﺰ ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣّﺎ ﻗﻮﻣﺶ ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺮ ﻭﯼ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﯿّﺖ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ . ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻞّ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﻠّﯽ ﺑﻪ ﺻﻒ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﯿّﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻓﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻞّ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ : « ﺑﺮﺍﺩﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﯿﮑﻮﮐﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺣﺒﺸﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ » . ﻧﺠﺎﺷﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻊ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ . ﺍﻭ ﻫﺠﺮﺕ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺞ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪﺍ ﻧﺮﻓﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘّﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﯾﺘﯽ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯼ ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺯﮐﺎﺕ ﺷﺮﻋﯽ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻧﮑﺮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻊ ﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻗﻮﻣﺶ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﻭ ﯾﺎﺭی ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ با انان را نداشت به یقین ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻃﺒﻖ ﺣﮑﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺵ ﺻﻞّ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻣﮑﻠّﻒ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺍﻫﻞ ﮐﺘﺎﺏ ـ نصرانیها ﻭ ﯾﻬﻮﺩﯾﺎﻥ ـ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﻃﺒﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺳﺎﺧﺖ . ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﮑﻢ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺎﮐﺎﺭ ﻣﺤﺼﻦ ﻭ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﯾﺎﺕ ﻭ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺮﯾﻒ ﻭ ﭘﺴﺖ ﻭ ﺣﮑﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﺼﺎﺹ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻔﺲ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ .
ﻧﺠﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻃﺒﻖ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻗﺮﺁﻥ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﻗﻮﻣﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺣﮑﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻭ ﺣﺘّﯽ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺗﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺍﻣّﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻋﺪّﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﮤ ﺗﻮﺍﻧﺶ ﻣﮑﻠّﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺍﺑﻦ ﺗﯿﻤﯿﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﮥ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ﻧﺠﺎﺷﯽ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﯾﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻊ ﺍﺳﻼﻡ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ . [۱]
واضح است که این حکم ابن تیمه در مورد کسانی از مسلمین است که در دارالکفرها در حالت ضرورت و اضطرار قرار می گیرند؛ اما کسانی از دارودسته ی جولانی و گروه کوچک فتاحی قصد دارند با سوء استفاده از چنین حکمی عدم تحکیم به قانون شریعت الله در دارالاسلامهائی که تشکیل شده است را توجیه کنند .
این نوعی غدر و عوام فریبی و در واقع منحرف کردن افکار مسلمین از خیانتهایشان است . تنها سوالی که می شود از اینها پرزسید این است که سرزمینی که آنها در آن سکونت دارند دارالکفر است یا دارالاسلام ؟ اگر دارالاسلام است پس مشخصه ی اصلی دارالاسلام تحکیم به قانون شریعت الله است . همچنانکه ابن القيم رحمه الله می گوید: قال الجمهور دار الإسلام هي التي نزلها المسلمون وجرت عليها أحكام الإسلام وما لم تجر عليه أحكام الإسلام لم يكن دار إسلام وإن لاصقها .[۲]جمهور گويند: دارالاسلام آن جائی است كه در آن مسلمانان باشند و بر آنها احکام اسلام جاری باشد، و اگر چنانچه در آن احکام اسلام جاری نباشد پس به دارالإسلام محسوب نمی گردد و اگر چه در كنار دارالاسلام نيز باشد.
در این صورت آیا ریخته شدن اینهمه خون و تجاوز به نوامس مسلمین و از بین رفتن اینهمه پیرو وجوان و سرزمین و آبروی مسلمین برای جایگزین کردن یک دارالکفر به جای یک دارالکفر بود؟
فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ
……………………………
[۱] جلد ۱۹ مجموعه فتاوی صفحه ی ۲۱۶
[۲] أحكام أهل الذمة ۲/۷۲۸
این که میگید نجاشی نماز نخوانده و احکامی از قرآن و سنت که به او رسیده را اجرا نکرده، درغ بستن به نجاشی هست.
نجاشی همه ی احکام قرآن و سنت که به او رسیده بود را اجرا کرد.
نجاشی آنچه از احکام قرآن و سنت بهش رسیده بود را اجرا میکرد و نماز هم میخواند.