ماه: جولای 2019

روابط متقابل مدارس دینی با حکومت اسلامی

به قلم : عبدالباسط / مدرسه علوم دینی شیخ ضیائی بندر عباس

با آنکه علمای موجود در مدارس دینی نقش به سزائی در بر افراشته نگه داشتن علوم شرعی و پرورش نسلی تابع قانون شریعت الله در برابر کفار سکولار و منافقین محلی بر عهده دارند، با این وجود نقش اساسی آنها بعد از تربیت این نسل فعال، به تدوین اصول اساسی و پایه‌های مقررات اسلامی جامعه و تعاون آنها در تمام ابعاد با حکومت اسلامی بر می گردد .

در این صورت مدارس دینی پشتوانه های غیر قابل انکار حکومت اسلامی هستند و حکومت اسلامی هم فضای مناسبی برای رشد و تکامل مدارس دینی را فراهم می کند . و به این شکل، هر یک، کمک و پشتیبان آن دیگری است، که لازم است درک گردد؛ و میزان اهمیت این رابطه توسط طلبه های مدارس دینی و حکومت اسلامی روز بروز قویتر و واقعیتر گردد.

در این صورت کفار سکولار جهانی و بخصوص دارودسته ی منافقین که با ادبیاتی شبه اسلامی با جنگ روانی و تبلیغات وسیع ماهواره ای و حتی فضای مجازی خود سعی در بی تفاوت یا حتی بدبین کردن طلبه ها به حکومت اسلامی هستند بدون شک در همان قدم اول دشمن تمامی مدارس دینی و محتوای کتبی هستند که در این مدارس تدریس می شوند . چون دین سکولاریسم به هیچ یک از قوانین شریعت الله ایمان ندارد .

البته در میان حکومت اسلامی هم انگیزه هائی وجود دارد که نظام اسلامی را نسبت به مدارس دینی بی اعتنا یا بیگانه بدارد، اینهم ظلم آشکاری در حق حکومت اسلامی و مدارس دینی است که هر دو صدمه می بینند. بلکه لازم است دلسوزان اسلام و مسلمین در «تکمیل» و «تصحیح» و «تقویت» حکومت اسلامی نهایت جهد و تلاش خود را مبذول دارند.  

وابستگی حکومت اسلامی به علمای دینی

به قلم : عبدالباسط / مدرسه علوم دینی شیخ ضیائی بندر عباس

حکومت اسلامی به عنوان سپری برای مسلمین در برابر تهاجمات کفار سکولار خارجی و مرتدین محلی همچون موجودی زنده است که نیاز به حمایت و پرورش دارد. مهمترین کسانی که می توانند در جنگ روانی دشمنان در دفاع از نظام اسلامی نقش ایفا کنند و همچنین نقایص حکومت اسلامی را تشخیص و درمان نمایند علمای دینی هستند .

 در این صورت می توان گفت نظام اسلامی به طبیعت خود، نظامی وابسته‌ به علمای دین است؛ و علمای دین، هم از این حیث که در پدید آوردن این نظام سهم وافر را داشته‌اند و هم از این جهت که مردم درباره‌ نظام به آنها مراجعه می‌کنند و هم از این جهت که خود از جهات مختلف و در مشاغل مختلف، در نظام مسئولند … .باید از وضعیت و موجودیت نظام، آن‌چنان که هست، مطلع باشند؛ نقایص را بشناسند و پیشرفت‌ها را بدانند؛ آن‌جا که کمک لازم است، آنرا تشخیص بدهند؛ آنجا که دشمن به آن توجه پیدا کرده و هدف گرفته است، آنرا شناسایی کنند تا بتوانند نقش صحیح خود را در تداوم این نظام ایفا کنند.

در این صورت مدارس دینی و علمای دین نمی‌توانند از وضع نظام بی ‌خبر باشند و بی ‌خبر بمانند و این بی ‌خبری را تحمل کنند. وابستگی این نظامها به علمای دینی به گونه ای است که حتی کل نظام به نام علمایان آن مذهب معرفی می گردد . مثلا به جای اینکه بگویند امارت اسلامی افغانستان می گویند حکومت طالبان، یا به جای اینکه بگویند جمهوری اسلامی ایران می گویند حکومت آخوندها.

تحجر و عقب ماندگی در عدم درک وضع موجود و نیاز روز مسلمین

به قلم:  ابوعبدالله جاف جوانرو

الله تعالی می فرماید: فَلَوْلا إِذْ جَاءهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ وَلَـكِن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ (انعام/۴۳)آنان چرا نباید هنگامی که به عذاب ما گرفتار می‌آیند، خشوع و خضوع کنند ؟ ولی دلهایشان سخت شده است و شیطان (هم) اعمالی را که انجام می‌دهند برایشان آراسته و پیراسته است .‏

سید قطب رحمه الله در تفسیر این آیه در مورد این اشخاص از کلمه ی تحجر استفاده نموده و می گوید:  والقلب الذي لا ترده الشدة إلى الله قلب تحجر فلم تعد فيه نداوة تعصرها الشدة….^[۱]

تَحَجُّریعنی واپسگرائیمنفی، سنگ شدن که از نوعی سنگ دلی، تنگ نظری و کوته بینی سرچشمه می گیرد و نقطه ی مقابل آن شرح صدر است. متحجرین در میان مسلمین مقدس نمایانی هستند که با تنگ نظری و کوتاه فکری خود جلو، بالندگی و رشد اسلام و اصلاحگری در میان مسلمین را گرفته و به نام اسلام به اسلام و مسلمین صدمه می زنند.

تَحَجُّر در مسائل اداری و حکومتی که نیاز اساسی مسلمین است یعنی اینکه : شخصی که ادعای چنین کار بزرگی را دارد نتواند نیازهای زمان و لوازم هر لحظه لحظه زندگی یک ملت را از قرآن بشناسد و بخواهد در یک وضعیت ایستا و بدون انعطاف، حکم نماید و کار کند و پیش برد که اصلا امکان پذیر نیست.

تَحَجُّر در مسائل حکومتی یعنی اینکه: شخصی که می خواهد از مبانی اسلام و فقه اسلام، برای بنای جامعه استفاده کند در قرون گذشته گیر کرده، و الان مسلمین و نیازهای روز و وضع موجود مسلمین را درک نکند، و برای نیاز یک ملت و یک نظام و یک کشور که نیاز لحظه به لحظه است، نتواند علاج و دستور روز را نسخه کند و ارائه دهد.

چنین روحیه ای همچون یک بلای بزرگ علاوه بر بدنام شدن خود، همچون یک سد در برابر حرکت مسلمین عمل خواهد کرد.

[۱] فی ظلال القرآن، ج‏۲، ص: ۱۰۹۰

 وظیفه مشترک علمای فقه و دانشجویان دانشگاهها در مورد مسائل روز حکومتی

به قلم: ابوعبدالله جاف جوانرو

تشکیل حکومت بر اساس هر مذهب و عقیده ای که باشد وظایف سنگین و بی سابقه ای را بر دوش علمایان همان عقیده و مذهب می گذارد. استثنائی و بی سابقه از این بابت که شرایط بین المللی و جامعه ی کنونی نیازهای خاص خودش را دارد که ممکن است در مواردی با تمام آنچه که در گذشته رخ داده متفاوت باشد.

هم اکنون که ما در سرزمینهائی دارای حکومتهای بدیل اضطراری اسلامی هستیم که داعیه دار تحقق مقررات اسلامی در همه صحنه های زندگی است، وظیفه ای استثنائی و بی سابقه بر دوش متخصصین امور فقهی نهاده است و آن تحقیق تنقیح همه مباحث فقهی ای است که تدوین مقررات اسلامی برای اداره هر یک از بدنه های نظام اسلامی بدان نیازمند است.

زمانی که فقه اسلامی اداره زندگی فرد و جامعه با آن گستردگی و پیچیدگی و تنوع را از وظایف اصلی خود می داند نیازمند مباحثی تازه و کیفیتی ویژه  متناسب با نیازهای روز مسلمین است؛ و این همان طور که نظام اسلامی را از نظر مقررات و جهتگیری های مورد نیازش، غنی می سازد حوزه فقاهت را نیز جامعیت و غنا می بخشد.

روی آوردن به فقه حکومتی و استخراج احکام الهی در همه شئون یک حکومت، و نظر به همه احکام فقهی با نگرش حکومتی یعنی ملاحظه تأثیر هر حکمی از احکام در تشکیل جامعه نمونه و زندگی سالم اسلامی امروز یکی از واجبات اساسی در حوزه فقه اسلامی است که نظام علمی متخصصین فقه اسلامی، امید برآمدن آنرا زنده می دارد.

در میان درسهای اصلی مورد تدریس در مدارس دینی باید درسهای استدلالی قوی ای مخصوص فقه حکومتی وجود داشته باشد تا مسائل جدید حکومتی و چالشهایی را که بر سر راه حکومت قرار می گیرد و مسائل نو به نو را که برای ما دارد پیش می آید، از لحاظ فقهی مشخص و روشن کنند، و پس از انجام بحثهای مختلف فقهی در این زمینه ثمره ی این بحثها در اختیار روشنفکران و نخبگان گوناگون دانشگاهی و غیر دانشگاهی قرار می گیرد و اینها را به فرآورده هایی تبدیل می کنند که برای افکار عمومی، دانشجویان و ملتهای دیگر قابل استفاده است.

این کار بایستی انجام گیرد، ما این را لازم داریم. محصول این کاوشهای عالمانه علاوه بر انکه نیاز روز خودمان است می تواند در معرض استفاده ملتها و نخبگان دیگر کشورها هم قرار بگیرد

واکنش مسلمین در برابر تهاجمات کفار سکولار و اشغالگر جهانی به یکی از «۳ابزار»

به قلم: ابوعبدالله جاف جوانرو

مسلمین برای مقابله با تهاجمات متحدانه ی کفار اشغالگر جهانی و مرتدین محلی نیاز به سپری دارند که در برابر این تهاجمات بتوان در پناه آن با این دشمنان مهاجم مقابله کرد .

قانون شریعت الله و سپس تاریخ مسلمین تنها قدرت نظامی ناشی از «۳ابزار» را به عنوان سپر به ما معرفی می کند که چهارمی ندارد  . این سه ابزار عبارتند از :

۱-    خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ که اولین و مهمترین ابزار و وسیله ست (مثل حکومت رسول الله صلی الله علیه وسلم و خلفای راشدین رضی الله عنهم)

۲-    حکومت بدیل اضطراری اسلامی که در زمان نبود خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ انجام وظیفه می کند (مثل حکومت امویها و عباسی ها و عثمانی ها)

۳-    شورای واحد مجاهدین که در صورت نبود خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ و حکومت بدیل اضطراری اسلامی انجام وظیفه می کند .

غیر از این «سه ابزار» که تنها  و سیله و ابزارهای ضمانت حفظ وحدت و حتی ایجاد وحدت و شورای متخصصین هستند دیگر هیچ ابزار و وسیه ی دیگری برای مسلمین وجود ندارد که بتواند به پیروزی و نصرتی که الله وعده اش را داده دست پیدا کند، و هر چه بعد از این «سه ابزار» آگاهانه، هدفمند و حرکتی وجود دارد کلا تفرق و سستی و ذلیلی و هدر رفتن انرژی مسلمین است.

حالا اگر در سرزمینی یکی از این ۳ ابزار وجود داشت تمام مسلمین باید نظام اسلامی را ـصرف نظر از مذهبش ـ از خود بداند و برای تکمیل و رفع نقص آن، همه کوشش خود را مبذول کند. هم اکنون حکومتهای بدیل اضطراری اسلامی به صورت عموم از مدارس دینی و مساجد پایه گذاری شده و براساس معارف و احکام دینی و ارزشهای دینی بر اساس یکی از مذاهب اسلامی شکل گرفته اند. مسلمین به صورت عام و علمای دینی به صورت خاص در مقابل چنین نظامی نمی توانند بی تفاوت باشند. هیچ مصلحت و هیچ انگیزه شخصی یا صنفی یا سیاسی نمی تواند و حق ندارد از حمایت حوزه نسبت به نظام اسلامی مانع شود.

بدتر از حمایت نکردن و درصدد تکمیل بر نیامدن و کمر به اصلاح ضعفهای حکومت اسلامی نبستن این است که انسان با زبان یا عمل به دشمنان این تنها سپرهای مسلمین کمک کند! متأسفانه گاهی دیده می شود که پست ترین و رذلترین و بی ارزش ترین دشمنان قانون شریعت الله و حکومتهای بدیل اضطراری اسلامی  به وسیله کسانی تأیید می شوند. چرا؟ به چه بهانه ای؟ چون در نظام، فلان نقص وجود دارد؟ وقتی نقص هست، باید در کنار کفار سکولار و اشغالگر جهانی و مرتدین محلی قرار بگیری و عملا این دشمنان حکومت اسلامی را تأیید کنی، یا باید تلاش کرد تا آن نقص برطرف شود؟