وحدت اسلامی یک نعمت استراتژیک
به قلم : ابوعبدالله موکریانی
خداوند می فرماید: وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعاً وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْکُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَاناً وَکُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ (آل عمران/ ۱۰۳)
و همگی به رشته (ناگسستنی قرآن) خدا چنگ زنید و پراکنده نشوید و نعمت خدا را بر خود به یاد آورید که بدان گاه که ( برای همدیگر) دشمنانی بودید و خدا میان دلهایتان ( انس و الفت برقرار و آنها را به هم ) پیوند داد ، پس ( در پرتو نعمت او برای هم) برادرانی شدید ، و بر لبه گودالی از آتش ( دوزخ ) بودید ( و هر آن با فرا رسیدن مرگتان بیم فرو افتادنتان در آن می‌رفت ) ولی شما را از آن رهانید، خداوند این چنین برایتان آیات خود را آشکار میسازد، شاید که هدایت شوید.
مسلمین با داشتن هزاران مساله ی وحدت بخش عقیدتی و دنیوی با هم لازم است همچون یک مسأله ی اجتماعی و ایمانی به پروژه ی استراتژیک وحدت نگاه کنند که خالق انسانها به عنوان یک نعمت از آن یاد می کند. وحدت در مسائل عقیدتی محکم ترین نوع اتحاد است.
در کنار این، الله متعال از تفرقه، اختلاف و دو دستگی به کرانه گودال آتش یاد کرده که وحدت، اتحاد و یک دستگی خطر فرو افتادن در چنین گودالی را برطرف میسازد: وَکُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا .
مسلمین تا زمانی که متحد و یکپارچه بودند در همان دوران ۳ خلیفه ی نخست عزت و شکوه مسلمین و آزاد سازی سرزمینهای تحت کنترل کفار را نشان دادند و بر بخشهای وسیعی از زمین حکمرانی کردند، اما زمانی که خوارج فتنه های خود را بر علیه خلیفه ی سوم شروع کردند و جنگهای داخلی معاویه ودیگران بر علیه خلیفه ی چهارم و پنجم مسلمین در گرفت، مسلمین به تدریج از هم پراکنده شدند و کار به جائی رسیده که هم اکنون خواری و ذلت به آنان روی آورده و از هر سوی تاراج می شوند و حیثیت و حاکمیت خود را در اکثریت مطلق سرزمینها از دست داده اند.
بله، وحدت و خلافت اسلامی نعمتی بود که با جنگهای داخلی و تولید ملوکیت و شاهیگری از دست رفت که باید همواره تا زمانی که به این نعمت برنگشته ایم از آن یاد کنیم: وَاذْکُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ.
ما هم اکنون هم ثمرات تلخ تفرق را مشاهده می کنیم که به عنوان عذاب از آن یاد شده است و عده ای تا لبه های آتش عذاب در دنیا و قیامت پیش رفته اند : «عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ» و هم ثمرات شیرین وحدت و محبت و الفت و برادری و قدرت و شکوه و عزت را در بعضی از سرزمینهای اسلامی می بینیم.
در این صورت وحدت اسلامی کالائی ویترینی و تجملاتی نیست که تنها در تبلیغات و شعارها مصرف داخلی داشته باشد بلکه مساله ای حساس، سرنوشت ساز و کاملاً استراتژیک است که هر گونه غفلتی از آن منجر به تولید عذاب مسلمین توسط مسلمین یا توسط دشمنان خارجی خواهد گردید و خسارت‌های جبران‌ناپذیری در پی خواهد داشت که همه دیده ایم .
در اینجاست که باید از خود بپرسیم در حفظ و نگهداری این نعمت تا چه اندازه کوشا بوده ایم؟
آیا به خاطر تعصبات کور فرقه ای و مذهبی و رها کردن هزاران مساله ی وحدت آفرین در مسیر کسب نعمت الله در حرکت هستیم یا با تأکید بر چند مساله ی فقهی جزئی مورد اختلاف در مسیر عذاب و آتش سیر می کنیم ؟