ماه: مارس 2020

 چگونه با امیر و حاکم خود برخورد کنیم در حالی که از بعضی از اعمال، افکار و فقه اسلامیش خوشمان نمی آید؟

به قلم: مسعود سنه ای

رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید : من اطاعنی فقد اطاع الله و من عصانی فقد عصی الله و من یطع الامیر فقد اطاعنی و من یعص الامیر فقد عصانی  [1] هر کس از من فرمانبرداری کند، به راستی از خداوند فرمانبرداری نموده است؛ و هر کس مرا نافرمانی کند، بی گمان خداوند را نافرمانی نموده است؛ و هر کس از امیر فرمان ببرد، به راستی از من فرمان برده است، و هر کس از امیر نافرمانی کند بی گمان مرا نافرمانی نموده است .

در اینجا واضح است که رسول الله صلی الله علیه وسلم بر چیزی غیر از قانون شریعت الله حکم نکرده است و امیری هم که باید از وی اطاعت شود باید اولاً «مسلمان» باشد و بعد بر اساس قانون شریعت الله حکم کند. این چیزی است که هیچ مسلمانی در آن اختلاف ندارد. پس برای یک کافر یا مرتد سکولار نه امارت و حاکمیتی وجود دارد و نه اطاعت کردنی.

حالا سوالی که برای عده ای از برادران و خواهران ما ممکن است به وجود آید این است که آیا این اطاعت کردن و امیر باید به مذهب خاص خود ما اختصاص داشته باشد یا شامل امرائی از سایر مذاهب اسلامی نیز می گردد؟ چون بدون شک ما از بعضی از موارد فقهی فلان مذهب اسلامی خوشمان نمی آید چون بر خلاف فقه مذهب خودمان است.

مثلاً ما در افغانستان دارای امرایی هستیم که طبق فقه حنفی و برداشت ماتریدی و دیوبندی حکم می کنند در حالی که ما دارای فقه شافعی و برداشت اشعری و یا فقه حنبلی و گاه عده ای تابع سلفیت خاص نجد بوده ایم. با آنکه در امور خصوصی خود گاه حق عمل به فقه خود داشته ایم اما در امور متعلق به امارت کلا تابع رای امیر واحدی بوده ایم که بر اساس فقه و برداشت ما عمل نکرده است. یا حکومت عثمانی نیز باز بر اساس فقه حنفی و حتی برداشت تصوف نقشبندی عمل می گرد در حالی که مالکی ها و شافعی ها و حنبلی ها و…. از آنها دستور می گرفتند و طاعت می کردند.

از این نوع حاکمیتها زیاد بوده اند که گاه دیده شده کسی چون صلاح الدین ایوبی رحمه الله با مذهب شافعی و اشعری مسلک وزیر امور داخله و جنگ یک حاکم و امیر شیعه مذهب در مصر بوده و یا در میان حکومتی سنی مذهب مثل عباسیان نیز شیعیان دارای جایگاه وزارت و… بوده اند.   

در تمام این موارد آنچه مهم است این است که این امیر «مسلمان» است نه کافر، و اختلاف مذهب باعث تکفیر یا خروج از امیر و ایجاد شرک تفرق نمی گردد؛ بلکه لازم است مسلمین بر هزاران نقاط مشترک و منافع مشترک و بخصوص دشمنان مشترکی که دارند تمرکز کنند، نه بر مواردی که در فلان مذهب به میلشان نیست و امیر نیز از فلان مذهب است و…

این دقیقاً همان کاری است که صدها عالم بزرگوار چون امام احمد بن حنبل در برابر حاکمی با مذهبی مخالف[۲] انجام داده اند و بر علیه آن نیز به این دلیل اختلاف مذهب نه خروج کرده اند و نه فتوای جنگ داده اند.

 برای چنین موقعیتهائی رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: من کره من امیره شیئا فلیصبر، فانه من خرج من السلطان شبرا مات میته جاهلیه[۳] هر کسی از امیر خویش چیزی ناخوشایند و زشت و ناپسند و بد بداند، پس بایستی در قبال آن شکیبائی و صبر و بردباری پیشه نماید؛ زیرا هر کس از فرمان حاکم به اندازه ی یک وجب خارج شود، بر مرگی جاهلانه مرده است.

اگر به دقت به حدیث نگاه کنیم متوجه می شویم که منظور رسول الله صلی الله علیه وسلم از به کار گیری کلمه ی امیر در ابتدای حدیث همان حاکم مسلمین است که در انتهای حدیث به آن اشاره کرده است.

پس برادر و خواهر مسلمانم هوشیار باشیم که مذهب اسلامی فلان حاکم که در مواردی از فقه خصوصی آنها خوشمان نمی آید باعث نشود که ما را دچار شرک تفرق و خدای ناکرده مرگی جاهلانه  نماید، بلکه به صدها نقطه ی مشترک و منافع مشترکی تمرکز داشته باشیم که دشمنان مشترک ما قصد ضربه زدن به آنها و حتی قصد نابودی ما را دارند و برایشان هیچ فرقی ندارد که مذهب ما مثل چچن و صومالی و یمن و فلسطین و مصر و … شافعی است یا مثل افغانستان و ترکستان شرقی و برمه و هند و… حنفی است یا مثل لیبی و مالی و الجزائر و تونس و سودان و…مالکی است یا مثل ایران و عراق و لبنان و… شیعه است یا ….

این دشمنان اصل اسلام و قانون شریعت الله و استقلال و هویت اسلامی ما را هدف گرفته اند نه مذهبی خاص را . پس هوشیار باشیم و فریب نخوریم. 

---

[۱] متفق علیه . بخاری ۷۱۳۷ و مسلم ۱۸۳۵

[۲] معتزله در زمان امام احمد حاکم گشتند که مساله ی فتنه ی خلق قرآن و آنهمه اذیت اهل سنت و… مشهور است.

[۳] متفق علیه . بخاری ۷۱۴۳ و مسلم ۱۸۴۹

شرکی که بسیاری از مسلمین ومومنین با اشتیاق از آن استقبال می کنند

به قلم: ابوابراهیم هورامی

سیدنا علی ابن اب طالب رضی الله عنه می فرماید: هر گناهی که خداوند بر آن حکم عذاب داده یا لعنت کرده یا بر آن خشم گرفته است کبیره است .[۱]

ابن حجر مکی رحمه الله در کتاب الزواجر فهرست تمام گناهان کبیره ای که طبق این تعریف هستند را برشمره که به ۴۶۷ مورد رسیده است. امام شمس الدین ذهبی رحمه الله نیز در باب کبائر کتابی نوشته و به ۷۰ گناه کبیره اشاره کرده است.

اگر به روایات و احادیث رسول الله صلی الله علیه وسلم نگاه کنیم متوجه می شویم که در بعضی از روایات به ۷ گناه کبیره و در بعضی به ۲۰ و در پاره ای از روایت نیز به ۷۰ و در روایاتی هم به بیشتر یا کمتر اشاره شده است .

نکته ای که در اینجا لازم است به آن اشاره شود این است که در تمام این موارد کبیره ای به  همچون شرک وجود ندارد که قابل بخشش نباشد و در میان امور شرک آلود هم کبیره ای چون شرک تفرق وجود ندارد که مسلمین نسبت به آن جاهل بوده و به راحتی مرتکب آن شوند و حتی با اشتیاق از آن استقبال نموده و به هر منادی تفرقی لبیک می گویند، در حالی که الله تعالی به صراحت می فرماید :

وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ (۳۱) مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا ۖ كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ (روم/۳۲) و از زمره مشرکان نگردید .‏ از آن کسانی که آئین خود را پراکنده و بخش بخش کرده‌اند و به دسته‌ها و گروههای گوناگونی تقسیم شده‌اند . هر گروهی هم از روش و آئینی که دارد خرسند و خوشحال است ( و مکتب و مذهب ساخته هوی و هوس خود را حق می‌پندارد ) .‏

حالا زمانی که دیده می شود که مسلمین وحتی مومنین میان مسلمین نیز در این دام و شرک خطرناک می افتند الله تعالی می فرماید :

إِنَّ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا لَّسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْءٍ ۚ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ يُنَبِّئُهُم بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (۱۵۹) بیگمان کسانی که آئین ( یکتاپرستی راستین ) خود را پراکنده می‌دارند ( و آن را با عقائد منحرف و معتقدات باطل به هم می‌آمیزند ) و دسته دسته و گروه گروه می‌شوند ( و هر دسته و گروهی از مکتبی و مذهبی پیروی می‌کنند ) تو به هیچ وجه از آنان نیستی و ( حساب تو از آنان جدا و ) سروکارشان با خدا است و خدا ایشان را از آنچه می‌کنند باخبر می‌سازد ( و سزای آنان را خواهد داد ) .‏

آیا به خودت مراجعه کرده ای که ببینی افکار و اعمالت در مسیر وحدت اسلامی است یا در مسیر شرک تفرق؟

به نظر شما به خاطر جهالت و هوای نفس و تکبر از شرک تفرق استقبال کردن ارزش اینهمه تهدید و از دست دادن رسول الله صلی الله علیه وسلم را دارد؟

---

[۱] شرح عقاید تفتازانی ص ۱۴۱

  نصرت یا رها کردن مومنین نشانه ای در منهج

به قلم: کارزان شکاک

الله تعالی می فرماید: وَإِن یُرِیدُواْ أَن یَخْدَعُوکَ فَإِنَّ حَسْبَکَ اللّهُ هُوَ الَّذِیَ أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِینَ ‏(انفال/۶۲) و اگر بخواهند تو را فریب دهند (و منظورشان از گرایش به صلح ، مکر و کید باشد ، باکی نداشته باش، چرا که) خدا برای تو کافی است. او همان کسی است که تو را با یاری خود و توسّط مؤمنان تقویت و پشتیبانی کرد.‏

در این صورت تا زمانی که مومنین در پناه الله تعالی در برابر دشمنان از همدیگر حمایت و پشتیبانی کنند عامل قدرت بخشی همدیگر و مانع پیاده شدن نقشه های دشمنان اسلام و مسلمین می گردند.

این واقعیتی است که هانونو مستشرق فرانسوی رسما اعلام  می کند که: «مسلمانان در سرتاسر جهان از شرق تا غرب عالم دارای یک رابطه مشترک و برادری دینی هستند که دل یک مسلمان شرقی برای یک مسلمان در فرانسه می­تپد، همین ارتباط عامل آن شده که امت واحدی را تشکیل دهند، از این رو لازم است از هر راه شده این رابطه را قطع کنیم تا غرب بتواند اهداف خویش را در مشرق زمین پیاده نماید»[۱]

در اینجا دشمنان سعی می کنند با ایجاد تفرق و مشغول کردن مسلمین به مسلمین و پیاده کردن سیاست همیشگی خود یعنی «جدایی بینداز و حکومت کن» به این اتحاد و عامل قدرت بخشی مسلمین صدمه بزنند. زمانی که مسلمین از عامل قدرت بخشی خود غافل شده و فریب دشمنان را خوردند دیگر از همدیگر در برابر دشمنان دفاع نخواهند کرد و هر گروه، گروه دیگر را به دلیل خصومت و دشمنی در مقابل دشمن حقیقی اسلام، تنها خواهد گذارد.

در این مرحله ای که تماماً به سود دشمنان و به ضرر مسلمین تمام می شود هنگامی که یک فلسطینی و یمنی شافعی مذهب تحت انواع جنایات ظالمانه است به شیعیان می فهمانند که اینها سنی هستند و شما شیعه اید و این ربطی به شما ندارد و مانع کمک شیعیان به این اهل سنت تحت ظلم می گردند.

در برابر، زمانی که شیعیان لبنان توسط رژیم صهیونیستی مورد تهاجم قرار می گیرند یا شیعیان ایران توسط آمریکا و متحدینش مورد انواع تجاوزات اقتصادی و نظامی و روانی قرار می گیرند  به اهل سنت می فهمانند که شما سنی هستید و این ربطی به شما ندارد و مانع کمک اهل سنت به این شیعیان تحت ستم می گردند.

اینجاست که دشمنان به اهداف خود رسیده اند و زمینه های تحقق مصیبتی را فراهم کرده اند که الله تعالی قرنها پیش در موردش فرموده است: وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ ۖ وَاصْبِرُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ (انفال/۴۶) و از خدا و پیغمبرش اطاعت نمائید و (در میان خود اختلاف و) کشمکش مکنید،  (که اگر کشمکش کنید) درمانده و ناتوان می‌شوید و شکوه و هیبت شما از میان می‌رود (و ترس و هراسی از شما نمی‌شود) . شکیبائی کنید که خدا با شکیبایان است.‏

 هم اکنون لازم است از خودت بپرسی منهج شما در این زمینه کدام است؟ شما تابع منهج شریعت الله هستید یا تابع دستورات و نقشه های دشمنان الله تعالی ؟!!

---

[۱] زمانی، محمد حسن، آشنایی با استشراق و اسلام شناسی غربیان، ص ۸۲٫