از موانع وحدت پرهیز از گفتگو و گرایش به جاهلیت (۲)
به قلم: کارزان شکاک
اما امروزه عده ای از تنگ نظران کوتاه بین با عصبیت جاهلی خاص، همچون گذشتگان جاهل خود از خیرالقرون به بعد، به خودشان زحمت نمی‌دهند تا با مخالفین خود در فرقه ای دیگر وارد گفتگوی سالمی شوند، در حالی که دیده ایم قرآن به آنها روشهای گفتگوی سالم به کفار مشرک (سکولار) و کفار اهل کتاب و شبه اهل کتاب و منافقین را یاد می دهد که به الله و رسولانش و پیروان صادق آنها توهین کرده و مورد انواع شنکنجه ها و کشتارها قرار داده اند. اما همین مسلمین حاضر به گفتگو با کسانی نیستند که ممکن است با یکی از محبوبان آنها در صحابه یا تابعین یا ائمه ی بعد از آنها ایراد گیری و یا حتی توهین نموده باشند. محبوبانی که بدون شک جایگاهی پائین تر از الله و رسولانش دارند .
تنگ نظران و در عین حال تند روان موجود در فرق معروف به اهل سنت می گویند : با کسانی که به امام حنفی توهین می کنند هرگز وارد گفتگو نمی شویم شافعی ها هم همین را می گوید پیروان سایر فرق هم همین را در مورد مخالفین گفته اند و آنهمه کشت و کشتار میان آنها ثمره ی این عدم گفتگوی سالم بوده است .
همین فِرَق در برابر دسته هائی از شیعه که به اصحاب توهین می کنند می گویند: ما هیچ گفتگوئی با اینها نداریم پس لازم هم نیست آنها را دعوت به گفتگو کنیم. گروههائی از متعصبین منسوب به شیعه هم طرف مقابل را به ناصبی بودن و توهین کننده به ائمه متهم می کنند و بر اساس همین تهمت هرگز ثابت نشده می گویند: ما هیچ گفتگوئی با توهین کننده به ائمه نداریم و…
سردرآوردید چه شد و در مغز این تنگ نظران چه می گذرد؟ اینها حاضرند با کفار غیر اهل کتاب(مشرکین = سکولاریستها) و کفار اهل کتاب و کفار شبه اهل کتاب و با کفار پنهان داخلی(منافقین) وارد گفتگو شوند در حالی که این کفار علاوه بر انکه هیچ یک از قوانین شریعت الله و معیار مورد اتفاق مسلمین را قبول ندارند، بلکه به الله و پیامبرش هم توهین و فحاشی می کنند و این غیر فحاشی انها به همسران پیامبر و سایر یاران و پیروان آنها تا کنون بوده است ؛ اما همین تنگ نظران حاضر نیستند با مسلمین مخالفشان وارد گفتگو شوند که ممکن است کسانی پائین تر از الله و رسولش را مورد توهین قرار داده باشند .
این تنگ نظران جاهل می خواهند به ما بگویند که – نعوذ بالله – اصحاب و ائمه ی مورد نظر آنها جایگاهی بالاتر از الله و رسولش دارند . در حالی که علی بن ابی طالب رضی الله عنه به عنوان بزرگترین قاضی مسلمین و امیر المومنین و رهبر مسلمین با کسانی چون خوارج وارد گفتگو شد که بدترین فحشها را نثار او کرده بودند ، فحشی چون کافر دانستن او و یارانش.
آیا درک این مقوله برای تنگ نظران محدودبین متمایل به تندروی و تخریب قابل فهم است ؟