ماه: آوریل 2020

یا جنگ مذهبی و خودکشی  یا اتحاد و پیروزی بر دین سکولاریسم  کدامیک؟

به قلم : ابوعبدالله جاف جوانرو

«نیوزویك» به مقامات آمریكایی توصیه كرده است، بدون گرفتن جانب یك طرف در  درگیری‌ها ی مذهبی میان مسلمین ، تلاش كند این درگیری ادامه یابد تا مسلمانان به جای حمله به غرب، مشغول اختلافات داخلی خود باشند.
در این تحلیل آمده است: این روند به همین شكل یادآور دوره اصلاحات مسیحی است.

در قرون وسطی و اوایل رنسانس در غرب ، شاخه‌های گوناگون نصرانیت برای اثبات درستی فرقه و مذهب خود  به كشتار یكدیگر پرداختند. و دامنه ی اختلاف را به حدی گسترش دادند که جناح بسیار اندک و ناچیز سکولار جامعه توانستند نظر و رای  مردمان مذهبی نیز را به خود جلب کنند .

  مردم که از جدالها و درگیریهای ویرانگر میان رهبران و جناحهای مختلف مذهبی  از یکطرف و فقر و تنگدستی و دیکتاتوری حکام  همکار با مذهبیون از دیگر سو به تنگ آمده بودند؛ فریب تبلیغات سکولارهایی را خوردند که مذهب را در خود شخص محدود کرده و دست دلالان و توطئه گران مذهبی و حکام ظالم را از سر مردم کوتاه نمایند. مردم را اختلافات و کشتار داخلی مذهبیون و فقر وظلم حاکم بر جامعه به طرف سکولاریستها کشاند، نه حقانیت عقاید و برنامه های سکولاریستها.

این پروژه و مصیبت میان مذهبیون سنی و شیعه و فرقه ها و احزاب مختلف اهل سنت در میان همدیگر و فقر و ظلم تحمیلی بر مردم از دیگر سو باعث قدرت یابی مرتدین سکولاریستی  چون جمال عبدالناصر، رضا شاه پهلوی و… گردید .

 در این تکرار تاریخی ، همچون مردمان نصرانی غرب ، در سرزمینهای مسلمان نشین نیز خود مسلمین بازو و قدرت سکولاریستها را تشکیل می داده اند . جهالت نسبت به اصول شریعت اسلام، وجود تفرقه و چند دستگی های مخرب، عدم  وجود شورائی  کاریزماتیک فراگیر  بر روند تسریع این چرخه ی نامبارک تأثیر به سزایی داشته است.  به راحتی می توان دید و به  نظر می‌رسید این روند سکولاریزاسیون موجود در غرب  با تفاوت‌هایی در سراسر جهان اسلام در حال شكل‌گیری بود .
این اختلافات فرقه ای و سلیقه ای مذهبی میان مسلمین و چند دسته کردن و به جان هم انداختن مردم  برای هر كسی معانی خاص خود را دارد، اما برای هم مسیران«۳ابزار » چطور؟  .

ادامه خواندن یا جنگ مذهبی و خودکشی یا اتحاد و پیروزی بر دین سکولاریسم کدامیک؟

اختلاف، فرهنگ اختلاف و تنها ابزار از میان برداشتن اختلاف

به قلم: خالد هورامی

اینکه در حین نماز دست بگیریم یا نه جزو مسائل فرعی و در وضع موجود غیر قابل گریز است و کاری به شیعه وسنی ندارد . مالکی ها، خوارج، شیعیان  هنگام نماز دست نمی بندند و حنفی ها، شافعی ها و حنبلی ها  در جاهای مختلفی دست را می بندند . یعنی همینهائی که دست هم می بندند هر کدام در جای مخصوصی آن را قرار می دهند . به گونه ای که احناف در زیر ناف، شافعی ها بین ناف و سینه و  حنبلی ها بر روی سینه  دست می بندند و…

اگر با دیدی شرعی به اینگونه مسائل فقهی میان مذاهب اسلامی شیعه و سنی نگریسته شود به راحتی می توان فهمید که در اصول کلی اختلافی نیست … اختلاف تنها بر سر فروع است که شبیه به اختلاف میان خود مذاهب اهل تسنن (شافعی، حنبلی و …) می باشد.

بر این اساس است که کسانی چون شیخ محمد غزالی می گویند: «در عرصه فقه تطبیقی (مقایسه ای) وقتی إشکال و اختلاف فقهی را که بین این یا آن نظر وجود دارد  بررسی می‌کنیم، می بینیم که فاصله میان شیعه و سنی به همان مقدار است که بین مذهب فقهی ابوحنیفه با مذهب فقهی مالکی یا شافعی وجود دارد.

 در مسائل اعتقادی نیز که گاه تابع وضع سیاسی حکومتها بوده دسته هائی از مسلمین چیزهائی را وارد مسائل عقیدتی کردند که از اعتقادات نیست و اختلافاتی را به اصول عقیده ربط دادند که بی ربط بودند.

بر این اساس بود که کسانی چون حسن البنا -تقبله الله – و سید قطب تقبله الله به همراه دسته هائی از علمای تشیع توافق کردند که همه مسلمانان اعم از سنی و شیعه بر پایه اصول مشترک گرد هم آیند و در امور جزئی که از اصول دین نیست و انکار آنها به معنای انکار دین نیست، یکدیگر را معذور بدارند و تأیید کردند که مسلمان، کسی است که به «اللَّه» پروردگار جهان، به محمد(صلی الله علیه وسلم) آخرین پیامبر و به قرآن کریم، کتاب آسمانی، به کعبه به عنوان قبله و خانه خدا و به روز رستاخیز و انجام آنچه در دین ضروری است ایمان و اعتقاد دارد.

واقعیت هم این است که مذاهب مختلف اسلامی هرگز اختلافشان هرگز بر سر اصل قرآن و سنت نبوده، بلکه اختلاف تنها بر سر فهم از قرآن و سنت بوده است که تنها با اجماع واحد تمام فرق اسلامی این اختلافات از بین می روند.

در این صورت تا زمانی که شورای اولی الامر واحد مسلمین و امت واحده و اجماع واحد به وجود نیاید این اختلافات اجتناب ناپذیر است و کسانی که تلاش دارند این اختلافات از بین برود بهترین کار این است که در مسیر شورای اولی الامر و تشکیل امت واحده و اجماع واحده که تنها از طریق حکومت اسلامی و تقویت و تصفیه ی نهادهای آن حاصل می گردد حرکت کنند و انرژی خود را بر این امر مهم متمرکز گردانند که با محقق شدن این مهم هزاران اختلاف دیگر  خود به خود از بین می روند .

  جایگاه قدرت نظامی در دفع باطل و حمایت از حق

ارائه دهنده: ابوبکر الخراسانی

الله تعالی می فرماید:{ وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ الأَرْضُ وَلَكِنَّ اللّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ: و اگر خداوند برخي از مردم را به وسيله برخي ديگر دفع نكند ، فساد زمين را فرا مي‌گيرد ، ولي خداوند نسبت به جهانيان لطف و احسان دارد .}(بقره:۲۵۱)

و می فرماید:{ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيراً وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ*‏ الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ‏: اصلاً اگر خداوند بعضي از مردم را به وسيله بعضي دفع نكند ( و با دست مصلحان از مفسدان جلوگيري ننمايد ، باطل همه‌جاگير مي‌گردد و صداي حق را در گلو خفه مي‌كند ، و آن وقت ) ديرهاي ( راهبان و تاركان دنيا ) و كليساهاي ( مسيحيان ) و كنشتهاي ( يهوديان ) ، و مسجدهاي ( مسلمانان ) كه در آنها خدا بسيار ياد مي‌شود ، تخريب و ويران مي‌گردد .  ( امّا خداوند بندگان مصلح و مراكز پرستش خود را فراموش نمي‌كند ) و به طور مسلم خدا ياري مي‌دهد كساني را كه ( با دفاع از آئين و معابد ) او را ياري دهند . خداوند نيرومند و چيره است ( و با قدرت نامحدودي كه دارد ياران خود را پيروز مي‌گرداند ، و چيزي نمي‌تواند او را درمانده كند و از تحقّق وعده‌هايش جلوگيري نمايد ) . ‏‏ ( آن مؤمناني كه خدا بديشان وعده ياري و پيروزي داده است ) كساني هستند كه هرگاه در زمين ايشان را قدرت بخشيم ، نماز را برپا مي‌دارند و زكات را مي‌پردازند ، و امر به معروف ، و نهي از منكر مي‌نمايند ، و سرانجام همه كارها به خدا برمي‌گردد ( و بدانها رسيدگي و درباره آنها داوري خواهد كرد ، همان گونه كه آغاز همه كارها از ناحيه خدا است ) . ‏}(حج:۴۰-۴۱)

الله تبارک و تعالی در این آیات محکمات بیان می فرماید که فساد مترتّب بر مدافعه و ضرر دینوی مورد انتظار از جهاد -هر اندازه هم که مردم آن را بزرگ پنداشته و جهاد را به خاطر آن ناپسند دارند-در مقابل فسادی که ترک جهاد موجب آن می شود،چیزی نیست و به همین خاطر الله سبحانه و تعالی،مفاسدی که به دنبال مدافعه و جهاد حاصل می شود و بسیاری از ساده لوحان سطحی نگر آن را بزرگ نمایی می کنند،اهمال نموده و ذکر نکرده است چرا که این مفاسد در مقایسه با مفاسد عظیمی که لزوماً از ترک جهاد حاصل می شود،چیزی به حساب نمی آید.

ادامه خواندن جایگاه قدرت نظامی در دفع باطل و حمایت از حق

شریعت گرایان چه می خواهند؟

به قلم: کیوان مریوانی

در این دهه ی گذشته ما شاهد گروههای متعدد مسلحی که به نام اهل سنت در خاک سوریه و بسیاری از سرزمینهای اسلامی بوده ایم که در مسیر تفرق و جنگ داخلی و تنازلات پی درپی در برابر کفار سکولار جهانی و طاغوتهای منطقه ای در حرکتند، تا اینکه در نهایت به نوعی از حاکمیت سکولاریستها تن می دهند . اینها نه تنها در دشمن شناسی شرعی و درجه بندی شرعی دشمنان آگاهی های لازم شرعی را ندارند بلکه حتی، غیر از مشتی کلی گوئی های شعار گونه، حرکت در مسیر وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی را نیز بلد نیستند به همین دلیل همیشه به نام اسلام و اهل سنت اما به کام کفار سکولار جهانی و منطقه ای فعالیت می کنند.

البته در میان تمام دسته بندی ناهمگونی که از سکولار و سکولار زده و جماعتهای مختلف و متفرق اهل سنت مشاهده می شود جماعتهای شریعت گرای مستقل مردمی نیز وجود دارند که با پرهیز از تفرق سعی دارند با اتحاد با تمام فرق و مذاهب اسلامی قدرت واحدی را بر علیه دشمنان اصلی و اشغالگر سکولار جهانی خود تشکیل دهند و نمی خواهند مثل برده ها ارباب داشته باشند.

 به دیگر سخن این جریانات شریعت گرا قصد ندارند با صرف اینهمه خون، کشته شدن هزاران زن و مرد و کودک بی گناه ، پایمال شدن ناموسهای بی شمار و ویرانی سرزمین و منازلشان، تنها اربابی چون روسیه و چین را با اربابی دیگر چون آمریکا و ناتو (اتحادیه ی اروپا ) عوض کنند  و از شاخه ای از سکولاریسم (سکولاریسم سوسیالیستی) به شاخه ای دیگر از سکولاریسم (سکولاریسم لیبرالی)  بپرند.

 اینها براین باورند که تغییر ارباب و یا کمک به تغییر نوع قانون سکولاریسم به سکولاریست دیگری ارزش اینهمه کشته و ویرانی را ندارد. ما قیام نکرده ایم که اربابمان را عوض کنیم، ما قیام کرده ایم که دیگر ارباب نداشته باشیم  و مثل یک انسان آزاد و بر اساس شریعت الله زندگی کنیم، نه مثل یک برده.