وحدت مورد نظر رهبران دارالاسلام ایران (۱)
ارائه: شیعه علی
دارالاسلام ایران از زمان پیدایش آن در سال ۱۳۵۷ تا کنون به نام اسلام فعالیت کرده است و سعی کرده است تمام مذاهب به رسمیت شناخته شده در قانون اساسی را (جعفری، حنفی، مالکی، شافعی، زیدی) به تعامل و وحدت دعوت دهند، هر چند با گروههای مسلح منتسب به تشیع (چون گروه رجوی یا فرقان و …) یا گروههای منتسب به تسنن ( چون گروههای مسلح بلوچ یا وهابی ها و..) به دلایل کاملاً امنیتی برخورداتی داشته است که این برخوردات را همین الان هم امارت اسلامی افغانستان و هر حکومتی با مخلین امنیت عمومی دارد . پس حساب این مخلین امنیت عمومی از حساب این مذاهب اسلامی به رسمیت شناخته شده جداست.
در این مجموعه سعی بر آن است که به سخنان مستند رهبران دارالاسلام ایران در مورد مسأله ی مهم اتحاد و وحدت اسلامی میان مسلمین بپردازیم و سعی می کنم از رهبر فعلی شروع کنم.
آیت الله خامنه ای رهبر دارالاسلام ایران می گوید:
- قرآن از زبان پیامبر اکرم به مسیحیان آن زمان میگوید: «تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم الاّ نعبد الاّ اللَّه و لا نشرک به شیئا». آن وقت فرقه‌های مسلمان، با خدای واحد، پیغمبر واحد، قرآن واحد، قبله‌ی واحد، عبادت واحد، این همه مشترکات و مسلّمات، چند موضوع مورد اختلاف را وسیله قرار بدهند برای دشمنی! این، خیانت نیست؟ این، غرض‌ورزیِ غرض‌ورزان و غفلتِ غافلان نیست؟ هر کسی که در این زمینه تقصیری بکند، پیش خدای متعال مؤاخَذ است؛ چه شیعه باشد، چه سُنی. (دیدار اقشار مردم در سالروز میلاد امام علی ابن ابی طالب(ع) ۱۷/مرداد/۱۳۸۵)
- همه بدانند، اینجور نباشد که کسی از یک گوشه‌ای خیال کند دارد از شیعه دفاع می کند و تصور کند دفاع از شیعه به این است که بتواند آتش دشمنی ضد شیعه و غیر شیعه را برانگیزد. این دفاع از شیعه نیست؛ این دفاع از ولایت نیست. اگر باطنش را بخواهید، این دفاع از آمریکاست؛ این دفاع از صهیونیست‌هاست. (دیدار جمعی از مردم در روز عید غدیر ۲۷/آذر/۱۳۸۷)
- در مسأله‌ی وحدت، دو نقطه یا دو جهت‌گیری اساسی وجود دارد که هر کدام به تنهایی، حایزاهمیت هستند. وقتی ما شعار وحدت را می دهیم، این دو نکته‌ی اساسی باید مورد توجه ما باشد و همین ها برای زندگی عملی مسلمین کارساز است:
یکی از این دو نکته، عبارت از رفع اختلافات و تناقض ها و درگیری ها و تضادها و کارشکنی هاست که از قرنها پیش تا امروز، میان طوایف و فِرَق مسلمین وجود داشته است و همیشه هم این تناقض ها به ضرر مسلمین تمام شده است. اگر به تاریخ اسلام برگردیم، خواهیم دید که زمام و مبدأ همه و یا قسمت اعظم این تعارض ها و تناقض ها، به دستگاههای قدرت مادّی برمی گردد.
تاریخ اسلام را ملاحظه کنید، خواهید دید که از اختلافات اولیه – یعنی مسأله‌ی خلق قرآن و امثال آن – تا بقیه‌ی اختلاف هایی که در طول زمان، بین فِرَق اسلامی – مخصوصاً در زمان های بیشتری بین شیعه و سنی – اتفاق افتاده است، تقریباً سر نخ این اختلافات در تمام بلاد اسلامی، دست قدرتهاست. (دیدار شرکت کنندگان در کنفرانس وحدت اسلامی ۱۶/مهر/۱۳۶۹)
ادامه دارد به امید خدا…..