Дини шумо чист? Ислом ё секуляризм? [۱]
Бисмиллахир рохманир рохим.
«إنِ الْحَمْدَ لِلَّهِ، نَحْمَدُهُ، وَنَسْتَعِينُهُ، وَنَسْتَغْفِرُهُ، وَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شُرُورِ أَنْفُسِنَا، وَمِنْ سَيِّئَاتِ أَعْمَالِنَا، مَنْ يَهْدِهِ اللَّهُ فَلَا مُضِلَّ لَهُ ، وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ»
Ба рости хамд ва сипос танхо лойиқи худо аст, уро шукр мегуем ва аз у дархости кўмак ва бахшиш мекунем ва панох мебарем ба худо аз бадийхойи нафсхойимон ва аз бадийхойи аъмолимон, хар касики худо уро хидоят кунад хеч каси наметавонад уро гумрох кунад ва хар касики худованд уро гумрох намоянд хеч каси наметавонад уро хидоят дихад ва шаходат медихамки хеч илохи бар хаққи бар жуз аллох нестки танхо ва бешарик аст, ва шаходат медихамки Мухаммад банда ва фристодайи у аст.
– یأْ أیهَاْ الَّذِینَ آمَنُوْاْ اتَّقُوا اللهَ حَقَّ تُقَاْتِهِ وَلاَتَمُوْتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُون” (آل عمران /۱۰۲)
“эй касоники иймон овардаид он чунонки шойиста аст, тақвойи аллохро дошта бошид ва намирид магар онки мусалмон бошид”.
– یأْ أیهَا النَّاْسُ، اتَّقُوْاْ رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُم مِنْ نَّفْسٍ وَّاحِدَةٍ وَّ خَلَقَ مِنْهَاْ زَوْجَهَاْ وَ بَثَّ مِنْهُمَاْ رِجَالاً کَثِیراً وَّ نِسَاءً وَّاتَّقُوْاْ اللهَ الَّذِی تَسَاءَلُوْنَ بِهِ وَالأرْحَاْمَ إِنّ اللهَ کَاْنَ عَلَیکُمْ رَقِیبَاً (نساء /۱)
“эй мардумон аз парвардигоритон бипархезид, парвардигорики шуморо аз ек инсон биёфарид ва ( сипас) хамсаришро аз новъи у офарид ва аз он ду нафар мардон ва занони фаровони пахш кард. Ва аз худойи бипархезидки хамдигарро баду сўганд медихид, ва дурий кунид аз инки пейванди хешовандиро гусихта дорид зеро бегумон худованд муроқиби шумо аст”.
یأْ أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوْاْ اتَّقُوا اللهَ وَ قُوْلُوْاْ قَوْلاً سَدِیداً * يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمَالَكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَمَن يُطِعْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِيمًا (احزاب / ۷۰)
“эй мўъминон аз худо бипархезид ва сухани хақ ва дуруст бигуйид. Дар натижа худо ( тўвфиқи хейритон медихад ва) аъмолитонро ник мегардонад ва гунохонитонро мебахшояд. Аслан хар каси аз худо ва пайғамбариш фармонбурдорий кунад, қатъан ба пийрузийи бузурги даст меёбад.”
Аммо баъад:
إِنَّ أَصْدَقَ الْحَدِيثِ كِتَابُ اللَّهِ وَ خَيْرَ الْهَدْىِ هَدْىُ مُحَمَّدٍ وَشَرَّ الأُمُورِ مُحْدَثَاتُهَا وَكُلَّ مُحْدَثَةٍ بِدْعَةٌ وَكُلَّ بِدْعَةٍ ضَلاَلَةٌ وَكُلَّ ضَلاَلَةٍ فِي النَّارِ ”
росттарин сухан китоби худо, ва бехтарин равиш, равиши Мухаммад саллаллоху алайхи васаллам аст, ва бадтарин умур навоварий дар дин аст, ва хар тоза пейдо шудайи дар дин, бидъат; ва хар бидъати гумрохий ва хар гумрохий дар оташ аст.
Ассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух
Аллох таоло мефармояд:
قَاتِلُواْ الَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَلاَ بِالْیَوْمِ الآخِرِ وَلاَ یُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَلاَ یَدِینُونَ دِینَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُواْ الْکِتَابَ حَتَّى یُعْطُواْ الْجِزْیَةَ عَن یَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ (توبه/۲۹)
Бо касони аз ахли китобки на ба худо, ва на ба рузи қиёмат иймон доранд, ва на чизироки худо ва фристодаш тахрим карданд харом медонанд, ва на ойини хақро мепазиранд, бижангид то замоники хозиъона ба андозайи тавоноий, жизъяро бипардозанд.
Бидуни шак ахли китоб нез барои худ тасаввуроти аз худо ва қиёмат ва халол ва харом бар пояйи ақоиди худ доранд аммо аллох таоло чанин тасаввуротиро қабул надорад ва танхо ақоидиро мепазирадки аз забони охарин фристодаш баён шуданд.
Дар ин сурат дар таърифи истелохоти мутаъаллиқ ба шариатхойи осмоний чун аллох, шахид, “дин”, зиндагийи баъдий ва соири маворид нез бояд дидки аллох таоло чи таърифи аз он дорад ва соири таваххумот, таъориф ва тасаввуроти зидди шаръийро дур рехт.
-Хар каси тасаввур ва таърифи аз худо дорад аммо ек мусалмон хамон “аллох” иро қабул дорадки худиш дар қуръон ва аз тариқи пайғамбариш худишро маърифий карда.
-Хар каси тасаввур ва таърифи аз “қиёмат” дорад аммо ек мусалмон хамон қиёматиро қабул дорадки аллох таоло аз забони охарин фристодаш тўвсиф карда аст.
-Хар каси тасаввури аз “озод” ва “мамнуъ” дорад аммо ек мусалмон хамон “озодий” ро “озод” медонадки аллох “озод” дониста ва хамон “мамнуъ”иро мепазирадки аллох “мамнуъ” карда аст.
Дар таърифи “дин” хам боз миёни инсонхо ихтилофи зиёдий вужуд дорад ва мо бояд бидонемки дар забони арабийки қуръон бар ин забон нозил шуда ва оёти қуръоний “дин” ба чи маъност?
Замоники барои ек араб, каламайи дин зикр мешуд чохор маъниро барои худиш тажассум мекард:
۱-Ба маънийи чийрагий, қудрат, хукмроний, фармонравоий, мутиъ сохтан. Дар ек калама, “қудрати хокимият”.
Замоники мегуянд: данан наса: яъни мардумро мажбур ба итоат аз худиш кард. Хамчунин дар панди омузанда омада аст:
الْكَيِّسُ مَنْ دَانَ نَفْسَهُ وَعَمِلَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ.
яъни одами заранг, каси астки бар нафси худ мусаллат шавад ва онро роми худиш кунад ва барои баъди аз марг бикушад.
۲-Шаръ, қонун, барнома, одоб ва русум. Дар ек калама ба маънойи “қонун ва барнома”.
Омада астки:
أنه علیه السلام کان علی دین قومه.
яъни: пайғамбари хотам саллаллоху алайхи ва олихи васаллам аз баъсат ( дар умури монанди издивож, талоқ, ирс ва соири умури маданий ва ижтимоъий) тобеъи худуд , муқаррарот ва қавонини қовми худиш буд.
۳-Итоат, бандагий, хидмат кардан. Дар ек калом яъни “итоат кардан ва фармонбурдорий кардан.”
Дар хадиси хавориж омада астки пайғамбар хотам саллаллоху ва олихи васаллам фармуданд:
«یَمْرُقُونَ مِنْ الدِّینِ کَمَا یَمْرُقُ السَّهْمُ مِنْ الرَّمِیَّةِ»
яъни: хавориж аз дин хориж мешаванд он чунонки тир аз камон хориж мешавад. Маънойи хадис ба ин шикл нестки хавориж ба тури куллий аз дин ба маънойи миллати ( ислом) хориж хоханд шуд ва кофар мешаванд; чун хенгомики аз Али ибни Аби Толиб розиаллоху анху пурсидандки: оё хавориж кофар буданд? дар посух гуфт: онон аз куфр фарор карданд, ва боз хам пурсидандки оё хавориж мунофиқ буданд? Гуфт: мунофиқон худоро бисёр кам ёд мекунанд дар холики онон субх ва шаб ба зикри худо машғуланд. Аз ин фармудахойи Али ибни Аби Толиб розиаллоху анху ба хубий маълум мешавадки дар инжо, мурод аз каламайи “дин”, итоат бар имоми бар хақ аст, итоат ва фармонбурдорий кардан.
۴-Мужозот кардан, подош додан, қазоват кардан, хисоб кардан.
Дар зарбул масалхойи арабий омада астки: кама тудину тудану. Яъни харгунаки бо мардум рафтор куни ба хамон шикл нез бо ту рафтор хоханд кард.
Дар ин сурат донистани маънийи дин барои арабхо оддий ва рузмара буд ва мисли бисёри аз истелохоти дигар росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ниёз набудки мисли мо ин истелохотро барои қовмиш тўвзих дихад ва инхамма вақт сарф кунад балки худи мардум бар ин истелохот огох буданд ва қуръон бар забони модарийи онхо нозил шуда буд ва танхо кофий буд сухан ба онхо бирасад то дар мовриди ин чизики бароишон возих ва қобили дарк ва фахм аст таъаққул кунанд
«إِنَّا أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَّعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ» (یوسف/۲).
ба ин шикл ек араб бо шанидани каламайи “дин” ба содагий чохор маънойи пояий ва асосий дар зехниш шикл мегирифт:
۱-Қудрат ва хокимият.
۲-Қавонин, худуд ва рох ва равиш ва барномайики мардумони тахти нуфузи ин хокимият аз он пейравий мекунанд.
۳-Итоат ва фармонбурдорий аз қудрати хокимият ва қонуники ижро мекунад.
۴-Ва дар нихоят мухосиба, қазоват, подош додан ё мужозот кардан. Дар мажмуъ, “дин” яъни мажмуъайи қудрати хукуматийки, бо қавонин ва муқарраротики тасвиб намуда мардумро ба итоат ва фармонбурдорий аз ин мажмуъа қавонин водор месозад, ва бар асоси мезони итоат ё сарпичий аз ин қавонин ва худуд, онхоро мухосиба мекунад ва ба онхо подош медихад ё онхоро мужозот мекунад.
Ин хамон чизи будки ек араб ба махзи шанидани “дин”, барояш тудоъий мешуд ва замоники мегуфтанд: тобеъи фалон “дин” шу, мефахмидки чи чизиро мепазирад; ба хамин далил ё огохона онро мепазирофт ё рад мекард.
Алъон биравем суроғи маънийи “дин” дар қуръон: каламайи “дин” дар қуръони карим бо онки аз хамон чохор рукн ва мафхум аслий ташкил шуда, аммо бисёр комилтар аз маънойи луғавийи он истефода ва тўвзих дода шуда аст:
1-Хокимият ва султайи бартар
۲-Қавонин ва ахкомики ба воситайи қудрати он хокимият ба вужуд омаданд
۳-Итоат кардан ва пазирофтани султайики ба воситайи қудрати он хокимият ба вужуд омада аст.
۴-Подошики қудрати хокимият ва султайи бартар ба афрод, барои пейравий аз он низом ва доштани ихлос нисбат ба у медихад ва ё мужозотики дар мовриди харгуна тамарруд ва исён эъмол мекунад.
Қуръони карим, гохи каламайи “дин” ро бар ду маънойи хокимият ва итоат кардан; гохи нез онро фақат дар еки аз ду маънойи қавонин ва ахком ва подош додан ва мужозот кардан истефода мекунад, ва дар баъзи маворид хам каламайи “дин” ро истеъмол карда ва хамзамон хар чохор маънойи онро ирода мекунад.
Дин бо маънойи( хокимият ва итоат кардан) аллох таоло мефармояд:
: وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاء وَیُقِیمُوا الصَّلَاهَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاهَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَهِ (بینه/۵)
Дар холики жуз ин бадишон дастур дода нашуда астки мухлисона ва хақ героёна худойиро ибодат кунанд ва танхо шариат уро дини ( худ) бидонанд, ва намозро чанонки бояд бихонанд, ва закотро ( ба тамом ва комол) бипардозанд. Дини ростин ва арзишманд ин аст ва бас.
Дар ин оя ва оёти мушобех, каламайи дин ба маънойи қудрати бартар, фармонбурдорий аз султайи аллох ва дар нихоят пазириши итоат ва бандагий дар муқобили он ба кор рафта аст; ва мурод аз холис кардани дин барои худовандки дар оёт ба он ишора шуда ин астки инсон таслими хокимият , фармонравоий ва дастури ғейри худо нашавад, ва итоат ва бандагийи худро он чанон барои худо холис намоядки жуз у каси ибодат накунад ва харгиз аз ғейри худо пейравий накунад.
Дин ба маънойи ( ек низоми фикрий ва амалий, яъни қавонин ва ахком) аллох таоло мефармояд:
إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ لِلّهِ أَمَرَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِیَّاهُ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ (یوسف/۴۰)
фармонравоий аз он худо аст ва бас. Худо дастур дода астки жуз уро ибодат накунид. Ин аст дини рост ва собит ва ле бештари мардум намедонанд.
– کَذَلِکَ کِدْنَا لِیُوسُفَ مَا کَانَ لِیَأْخُذَ أَخَاهُ فِی دِینِ الْمَلِکِ (یوسف/۷۶)
мо дар ингуна барои Юсуф чорасозий кардем. Чироки Юсуф тибқи қонуни шохи миср наметавонист бародаришро бигирад.
Ё дар жойи дигари мефармояд:
أَمْ لَهُمْ شُرَکَاء شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَن بِهِ اللَّهُ (شوری/۲۱)،
Шояд онон шуракойи дорандки барои ишон қавонини аз диниро падид овордандки худо бидон ижоза надода аст( ва аз он бехабар аст?)
Каламайи “дин” дар ин оёт яъни қонун, худуд , шариат, тариқат ва ек низоми фикрий ва амалийки инсон худро нисбат ба ижройи он муқайяд ва мулзам медонад.
Дин бо маънойи чохорум: ( подош додан ва мужозот кардан) аллох мутаол мефармояд:
إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ* وَإِنَّ الدِّینَ لَوَاقِعٌ (ذاریات/۶-۵)
Мусалмон чизики бидон ваъда дода мешавад, рост ва қатъий аст ва рузи жазо ( подош додан ва мужозот кардан) хатман вуқуъ пейдо мекунад ва меояд.
Ё дар жойи дигари мефармояд:
: أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ* فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ* وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ (ماعون/۳-۱)
касоники ба дин ва ойин, ва сазо ва жазо ( дар пешгохи худо) иймон надоранд, мефахмики чигуна касонианд? Онон касонияндки ятимро аз пеши худ меронанд. ( ва дигаронро ба сир кардан ) ва ба хўрок додани мустамандон ташвиқ ва тарғиб наменамоянд.
Ё дар жойи дигари мефармояд:
وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ* ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ*یوْمَ لَا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ (انفطار/۱۹-۱۷)
(эй инсон!) ту чи медоники рузи сазо ва жазо чигуна аст? Рузи астки хеч каси барои хеч каси кори наметавонад бикунад ва аз дасти каси барои каси кори сохта нест, ва дар он руз фармон, фармони худост ва бас, ва кор ва бор куллан баду вогузор мегардад.
Каламайи дин дар ин оёт ба маънойи қазоват кардан дар мовриди аъмоли инсон, мужозот кардан ва подош додан аст.
Дин ба унвони истелохи жомеъа ва фарогирки хар чохор маъни ва мафхуми динро екжо мерасонад:
Аллох таоло мефармояд:
- إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ (آل عمران/۱۹)
бегумон дин дар пешгохи худо ислом аст.
وَمَن یَبْتَغِ غَیْرَ الإِسْلاَمِ دِینًا فَلَن یُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِی الآخِرَهِ مِنَ الْخَاسِرِینَ (آل عمران/۸۵(،
ва касики ғейри аз ислом, дини дигариро интихоб кунад, аз у пазирофта намешавад ва у дар охират аз замрайи зиён корон хохад буд.
Дар ин сурат аллох таоло мефармояд “дин” бо он чохор маъни ва мафхумиш ба сурати комил ( на ноқис) танхо мутаъаллиқ ба “дин”и ислом аст ва аллох таоло ғейри аз “дини” ислом “дини дигариро қабул надорад.
Аллох таоло дар жойи дигари мефармояд:
: هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ ( توبه/۳۳)
Аллох астки пайғамбари худ (Мухаммад) ро хамрох бо хидоят ва дини ростин ( ба миёни мардум) фристода аст то ин дини комилро бар хаммайи динхо пийруз кунад хар чандки секулярхо ( ё ба забони арабий мушрикин) хушишон наёяд ва бадишон биёяд.
Дар жойи дигар аллох мутаол мефармояд:
وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ (انفال/۳۹)
ва бо онон пейкор кунид то фитнайи боқий намонад ва дин, тамомиш ва ба сурати комил ( на бахши аз он) аз он худо гардад.
Дар ин оя нез, ба мусалмонон дастур медихадки дин бояд ба сурати комилиш мутаъаллиқ ба аллох гардад ва ……..
Дар жойи дигар аллох мутаол мефармояд:
إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ* وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا(نصر/۱- ۲)
хенгомики ёрийи худо ва пийрузий ( ва фатхи макка) фаро мерасад. Ва мардумро мебиники даста даста ва гурух гурух дохили дини худо мешаванд.
Ин оят дақиқан замони пайғамбаришро мовриди хитоб қарор медихадки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам сохиби қудрати хукуматий буд ва хар чохор мафхум ва мухтавойи динро ба сурати комил ижро мекард ва мардум бо фатхи пойтахти секуляристхойи он замон дар шибхи жазирайи арабистон вориди дини ислом мешуданд.
Пас дини вохид назди аллох ислом аст:
« إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ» (آل عمران/ ۱۹)
бегумон дин дар пешгохи худо ислом аст.
Дар баробари дини ислом бо тамоми шариатхойиш мо шохиди “дини” мушрикин ё секуляристхо бо тамоми ахзоб ва мазохибиш хастемки инхо нез мехоханд хамон чохор маъни ва мафхуми “дин”ро барои худ дошта бошанд ба хамин далил аллох таоло ба пайғамбариш дастур додаки ба кофарони мушрик ( ё секуляр) бигуяд:
لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ (کافرون/۶)
Дини худитон барои худитон, ва дини худам барои худам!
Ин “дин” собиқайи торихийи тулоний дар баробари “дини” ислом дорад. Ба унвони мисол фиръавн хам худишро мудофеъи хамин “дин”и мушрикин ё секуляристхо медонист ва мегуфт:
وَقَالَ فِرْعَوْنُ ذَرُونِی أَقْتُلْ مُوسَى وَلْیَدْعُ رَبَّهُ إِنِّی أَخَافُ أَن یُبَدِّلَ دِینَکُمْ أَوْ أَن یُظْهِرَ فِی الْأَرْضِ الْفَسَادَ (غافر/۲۶)،
Фиръавн ( ба атрофиён ва мушовирони худ) гуфт: маро рахо кунид то ман Мусоро бикушам ва у парвардигоришро ( барои нажоти худ аз дасти ман) би фарёд бихонад. Ман аз ин метарсамки дини шуморо тағйир дихад, ё инки дар замин фасодро густариш дихад.
-Холо аллох таоло мефармояд:
هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِینِ الْحَقِّ (توبه/۳۳، فتح/۲۸، صف/۹)
худостки пайғамбари худ ( Мухаммад) ро хамрох бо хидоят ва дини ростин равона карда аст.
-Ва мефармояд:
إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ (آل‌عمران/۱۹)
бугумон дин назди худо хамон ислом аст.
-Хамчунин амр мекунад:
وَأَخْلَصُوا دِينَهُمْ لِلَّهِ (نساء/۱۴۶)،
ва дини худро холисона аз он худо ва аллох кунид.
-Хамчунин мефармояд:
وَمَن یَبْتَغِ غَیْرَ الإِسْلاَمِ دِینًا فَلَن یُقْبَلَ مِنْهُ (آل عمران/۸۵)
хар каси ғейри аз ойин ва дини ислом, дини дигариро интихоб кунад, аз у қабул намешавад ва пазирофта намешавад.
-Мо нез хамин суъоли аллох таолоро аз шумо дорем:
أَفَغَیْرَ دِینِ اللّهِ یَبْغُونَ (آل‌عمران/۸۳)،
оё жуз “дини” худо чизи дигариро мехохид? Дунболи чизи дигари хастид?
Оё ин чохор маъни ва мафхуми “дин” ро ба “дини” ислом медихид ё “дини” секуляризм ва секуляристхо?
Секуляристхо ё ба забони арабий “мушрикин” дар воқеъ касони хастандки ин чохор маънийи “дин” ро аз хеч еки аз шариатхойи осмоний қабул намекунанд ва бидуни таъоруф ва ошкоро ва ровшан мегуянд мо ин қавонинро аз аллох нагирифтаем ва ин қавонинро ё худимон дар порламонхо ва дорун надвахоимон тўлид кардаем ё аз гузаштагонимон ба мо расида аст
«وَ إِذا قيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ قالُوا بَلْ نَتَّبِعُ ما أَلْفَيْنا عَلَيْهِ آباءَنا» (بقره/۱۷۰) .
Ин мушрикин ба ду дастайи умда бо хазорон хизб ва зери шоха тақсим мешаванд:
-Ё касони хастандки тасаввуроти дар мовриди худо ва қиёмат ва ғейрих барои худ дорандки имруза дар қолиби секулярхойи либирал жой мегиранд.
-Ё инки худо ва қиёматро қабул надорандки дар адабиёти қуръоний тахти унвони дахрий ва дар адабиёти имрузин секуляристхо тахти унвони атеист ва материалист ва даюс ва ғейрих аз онхо ном бурда мешавад.
Пас дар кул мушрикин ё секуляристхо дар шикли калони он хамин ду даста бо хазорон хизб ва фирқа ва мазхаб хастанд.
Секуляристхо ё ба забони арабий мушрикин намепазирандки ۱- хокимият, ۲- қонун гузорий, ۳- итоат ва фармонбурдорий, ۴- жазо ва подош дар ин дунё аз инсон гирифта шуда ва тамоман дар ихтиёри аллох таоло қарор бигирад.
Дар ин сурат, “секуляризм” нез “дини” аст дар баробари “дини” ислом ва шариатхойи осмоний, ва замоники худованд мефармояд: “лакум диникум ва лия дин” яъни чи? Яъни:
-Қарор нест тамоми адён аз жониби аллох омада бошанд. Балки башар хам метавонад худиш тўлид кунандайи “дин” бошад. Иштибохики хийлихо дар он офтоданд ин астки хиёл мекунанд “дин” хатман аз тарафи худо омада. На ингуна нест.
-“Лакум диникум ва лия дин” яъни чи? Яъни барномайи худсохтайи “мушрикин” ё “ секуляристхо” нез “дин” аст “дини” дар баробари “дини” ислом, ва секуляристхо нез “дин” доранд, “дини”ки худишон тўлид кардандки; бар асоси он хар чохор маънийи “дин”ро татбиқ медиханд ва дар зиндагий ижро мекунанд. Яъни:
-Хокимият ва қудрати хукуматий хосси ( тобеъияти) худро доранд.
-Қонун, барнома, боядхо ва набоядхойи хосси ( тобеъияти) худро доранд.
-Аз шахривандони худ мехохандки дар баробари ин қавонин ва ахкоми хукуматий, итоат кунанд ва фармонбурдор бошанд.
-Системи қазоий ва жазо ва подош доранд ва мутаносиб бо ахкоми худ жазо ва подош медиханд.
Секуляристхо хар чохор маъни ва мафхуми “дин”ро доранд. Дар ин сурат, “дини секуляризм” дар баробари “дини ислом” қарор мегирад ва каси наметавонад хам “дини секуляризм” дошта бошад ва хам “дини ислом”ро.
Наметавонад хам аз қавонини шайтон пейравий кунад хам аз қавонини аллох, наметавонад хам хокимияти аллохро бипазирад хам хокимияти шайтонро.
Аллох таоло ду қалбро дар сийнайи каси қарор надода астки еки аз ин қалбхоро ба “дини” куффори секуляр бидихи ва екиро ба “дини” ислом:
مَّا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِّن قَلْبَیْنِ فِی جَوْفِهِ (احزاب/۴)
дар интихоби ин ду рох, инсон ё мусалмон аст ё секулярист; ва наметавон ба баъзи аз “дини” ислом иймон оворд ва қабулиш кард ва баъзи аз онро нез қабул надошт
« وَيَقولونَ نُؤمِنُ بِبَعضٍ وَنَكفُرُ بِبَعضٍ»
чизи таркибий аз хақ ва ботил хам вужуд надорадки шахс бахши аз исломро бо бахши аз “дини” секуляризм қабул дошта бошад; ва наметавон бо таркиби баъзи аз хақ бо баъзи аз ботил ек маъжуни жадид сохт.
Танхо касони муртакиби чанин таркиби мешавандки қасд доранд аз ин таркиб, ек рохи севум ва бейнобейни мураккаб аз аллох бо шайтон, барои худ дуруст кунанд
« وَيُريدونَ أَن يَتَّخِذوا بَينَ ذٰلِكَ سَبيلً»
ки аллох мутаол дар мовриди онхо мефармояд:
أُولَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ حَقًّا ۚ وَأَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُّهِينًا (نساء/۱۵۱).
онон жумлагий бегумон кофаранд, ва мо барои кофарон азоби хор кунандайи фарохам овордаем.
Ин секуляр ( ё ба забони арабий ин мушрик) ки бахши ё тамоми қонуни шариати аллохро рад карда , дар воқеъ мегуяд:
-Наъузу биллах – аллох, шойистагийи онро дорадки дар мовриди одоби тахорат ва вузуъи намоз ва соири умур комилан ризи шахсий қонун таъйин кунад аммо шойистагийи онро надорадки дар умури қазоий ва иқтисодий ва низомий ва идорийи жомеъа қонун таъйин кунад.
-Наъузу биллах- аллох, шойистагийи онро надорадки ман хокимиятамро ба қавонини у биспорам,
-Наъузу биллах- аллох, шойистагийи онро надорад ва арзиши онро надорадки итоат ва фармонбурдорийи худро ба қавонини у тақдим кунам, балки хавойи нафс ва соири худоён ва ахзоби секулярики барои худ интихоб кардам доройи чанин шойистагий хастанд. Ба хамин далил аллох таоло харгиз чанин ашхоси тўвхин кунандайи секулярро нахохад бахшидки мустақиман ба худи у тўвхин карданд ва алим ва хаким ва қодири ва соири вижагийхойи уро зери суъол бурданд ва ба нахви аллох таолоро ба жахл ва заъаф ва ……..муттахам карданд. Субханаху амма юшрикун.
Аллох таоло дар дунё бо нажас хондани мушрикин ё секуляристхо
«إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ » (توبه/۲۸)
системи бароат аз секуляристхо ва сипас ақоидимонро вазъ карда аст
«إِنَّا بُرَآءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ» (ممتحنه/۴)
Ба хамин далил на аз секуляристхо зани секуляр гирифта мешавад на таъоми секуляристхо хурда мешавад ва на аз секуляристхо жизъя пазирофта мешавад, дар холики ахли китоб машмули ин бароат ва ин се хукм намегарданад ва мо танхо аз ақоиди ахли китоб бароат межуем на аз худ онхо.
Дар қиёмат хам аллох таоло харгиз шахсики бо ақоиди секуляристий мурда бошадро нахохад бахшид, чунончи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
كلُّ ذنبٍ عسَى اللهُ أنْ يَغفِرَهُ، إلَّا مَن مات مُشْرِكًا، أوْ مُؤْمِنٌ قَتَل مؤمِنًا مُتعمِّدًا [۲]
Аммо ин секуляристхо ( ё ба забони арабий ин мушрикин) ба ин басанда намекунанд ва қонеъ ба ин нестандки “дини” худишонро дошта бошанд ва муслимин хам “дини” худишонро, балки жанги мусаллахонаро нез бар пейравони росулуллох саллаллоху алайхи васаллам тахмил мекунанд то замоники мо ин чохор маъни ва чохор мухтавойи “дин” ро аз дини ислом гирифта ва ба “дини” секуляризм тақдим кунем. Чунончи аллох таоло мефармояд:
وَلا یَزَالُونَ یُقَاتِلُونَکُمْ حَتَّى یَرُدُّوکُمْ عَنْ دِینِکُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا (بقره/۲۱۷)
Ва “пейваста ва хамиша” бо шумо хоханд жангид то агар битавонанд шуморо аз динитон муртад кунанд.
Онхо аз пейравони шариатхойи осмоний ва бахусус шариати пайғамбари хотам саллаллоху алайхи васаллам мехохандки даст аз мафохими чохоргонайи “дин”и ислом ва дар воқеъ мухтавойи “дини” ислом бардоранд, хамин ва бас. Барои хамин хам, қитол ва жанги мусаллахонаро хамиша бар муслимин тахмил карданд.
Аллох таоло хамчунонки халқ карданро хаққи худиш дониста, хукм кардан ва қонунгузорийро хам хаққи худиш медонад
«أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ»،
Аммо каси ۱- огохона ۲- амдан ۳- ба мейл ва ихтиёри худиш маъхлуқи аллохро дар амри қонун гузорий ва жонишини аллох қарор медихад.
Алъон бояд мутаважжих шуда бошидки чиро аллох таоло куффори ахли китоб ва шибхи ахли китобро мушрик наномида? Чун ин даста аз куффор бар ин боваранд хар чи доранд аз суйи аллох омада ва харгиз намегуянд ончи доранд худишон дуруст карданд ё аз суйи аллох нест, аммо ин мушрик бешармона мегуяд ин қавонини ман рабти ба аллох надорад ва бояд жойгузини қавонини аллох нез бишаванд!!!
Дар ин сурат, нисбат ба кофари мушрик ё секулярики махлуқиро то мартабайи холиқи осмонхо ва замин боло мебарад, ва хатто қавонини махлуқиро болотар аз қавонини аллох медонад чи бояд кард? Хатто барои касоники секуляр ё ба забони арабий мушрик мурданд наметавон дуойи мағфират ва бахшиш хам кард ва хеч суди бароишон надорад, чун аллох таоло харгиз онхоро намебахшад хатто агар ин мушрик ё секуляр падари саййидина Иброхим алайхиссалом бошад
.«إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ» (ممتحنه/۴)
Замоники шумо аз ۱- қудрати хукуматий, ۲- қонун ва барномайи шариати аллох , ۳- итоат ва пейравий аз ин қонун ва барнома ва ۴- мужозот кардан ва подош додан бар асоси ин барнома даст бикашид, он вақт даст аз мухтавойи “дини” худ накашидаид? Хуб, секулярхо хаминро аз шумо мехоханд, ва барои хамин хамиша бо шумо қитол мекунанд ва межанганд. Диққат кунид, то расидан ба ин хадаф бо шумо фақат гуфтагу намекунанд, қитол мекунанд ва жанги мусаллахона.
Замоники шахс ба чанин даражайи мерасад ва аз маъонийи чохоргонайи “дин” ва мухтавойи асосийи “дин” даст мекашад секуляристхо нез даст аз жанг ва қитол бо онхо бармедоранд, ва дар чорчуби қавонини секуляристийи худ, хамчун коммунистхо ва хамжинсбозхо, гуруххойи шайтон параст ва соири табақоти ижтимоъийи жомеъайи секуляристий, дар қолиби озодийхойи шахсий ба онхо имтиёзоти шубха баробар медиханд чун ба инхо имтиёзоти баробар бо секуляристхо намедиханд, ин афродики даст аз мухтавойи чохоргонайи дини худ кашиданд дар сояйи ин хаддиақал озодийхо метавонанд барои худишон масжид бисозанд, риш бигузоранд, хаж бираванд, руза бигиранд, эътикоф кунанд ва соири умури шахсийшонро дар дили худ нигах доранд ва анжом диханд, хамчунонки ек шайтон параст ва насроний хам метавонад барои худиш маконхойи дошта бошад ва маросимхойи худишро дар марокизи худиш анжом бидиханд.
Дар инжо, ошкоро “дини секуляризм” ек диктоторийи низомий ва мусаллахонайи аст дар баробари хар қонун ва барномайи ғейри аз қавонин ва барномахойи секуляристий ва то замони бо шумо хоханд жангидки шумо чохор мухтаво ва чохор мафхуми “дин” даст бикашид; ва то замоники муслиминро ба ин даража нарасонданд бо онхо хоханд жангид он хам жанги мусаллахона бо пуштибонийи жанги нарм ва равоний ва таблиғийки хамиша доштанд.
Холо шумо ин чохор маъни ва мафхуми “дин” яъни: ۱- қудрати хукуматий ۲- қонун ва барнома ۳- итоат кардан ۴- мужозот ва подошро ба кудом “дин” медихи? Ба “дини” аллох ё ба “дини” секуляризм?
Посух ба ин суъол “дини” шуморо мушаххас мекунад.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الجَنَّة وَمَا قَرَّبَ إِلَيْهَا مِنْ قَوْلٍ وَعَمَلٍ، وَأَعُوذُ بِكَ مَنَ النَّارِ وَمَا قَرَّبَ إِلَيْهَا مِنْ قَوْلٍ وَعَمَلٍ.
رَبَّنَا أَعِزَّنَا بِالإِسْلامِ، وَأَعِزَّ بِنَا الإسْلامَ، اللَّهُمَّ أَعْلِ بِنَا كَلِمَةَ الإسْلاَمِ، وَارْفَعْ بِنَا رَايَةَ القُرْآنِ.
سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ، أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتُوبُ إِلَيْكَ
Вассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух.
[۱] پیاده شده از سخنرانی تصویری شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله تحت عنوان : «دین» شما چیست؟ اسلام یا سکولاریسم؟
[۲] صحيح أبي داود 4270