کُردها و دروغی بزرگ در کوچ اجباری آنها به خراسان
به قلم: ابوسلیمان هورامی
خراسان بزرگ در واقع شامل خراسان کنونی ایران و تمام افغانستان و بخشهایی از پاکستان و تاجیکستان و ازبکستان و ترکمنستان و آسیای میانه تا مرزهای چین می شود.
در خراسان قدیم کُردها مثل سایر اقوام زندگی کرده اند و هم اکنون نیز در بخشهایی از ازبکستان و قزاقستان و پاکستان و ترکمنستان و بلوچستان ایران و شمال خراسان رضوی ساکن هستند.
کُردها که برای خود و مکان سکوت خودشان عنوان «کُردخانه» را انتخاب کرده اند، خود را نه به عنوان مهاجر بلکه به عنوان صاحبان اصلی مکان سکونت خود دانسته و مکان سکونت خودشان را خانه ی اصلی کُردها می دانند.
با کسانی چون دکتر کلیم الله توحدی در کتاب خودش تحت عنوان «حرکت تاریخی کُرد به خراسان» مطالبی را گرداوری کرده و حتی از سوی دسته ای از کُردهای سکولار اسم پدر تاریخ کردهای خراسان شناسانده شده است اما در کنار عقاید خود کُردهای خراسان واقعیتهای تاریخی نیز بر خلاف سخنان این شخص و امثال این شخص است که قصد دارند برای کُردهای تاریخی، دست به تاریخ سازی جعلی برای کُردها بزنند و نشان دهند که کُردها در زمان شاه عباس صفوی به این مناطق کوچانده شده اند تا مثلا جلو حملات ازبکها را بگیرند، در حالی که کُردها از گذشته های دور تا همین الان هم در میان ترکمنها و ازبکها ساکن هستند! و عده یا از سکولارها باز می خواهند وجود این کُردها را به استالین ربط بدهند و…
یکی از این اسناد به تیمور لنگ حاکم بزرگ ازبکها برمی گردد که در کتاب خودش آورده است:
” در بهار سال ۷۷۹ ق از قوچان رد شد است، مردهای قد بلند و چشم آبی را دیدیم که از ما نمی ترسیدند، بعد از تحقیق برایمان روشن شد که اینها نه فارس هستند نه عرب، بلکه خودشان کُرد معرفی می کردند”
البته تیمور لنگ به این هم اشاره می کند که ۹ سال بعد برای بار دوم مسیرش به قوچان افتاده و می گوید: “بار دیگر که به قوچان رفتیم همان افراد را دیدیم و از آنها خواتسیم که سرباز ما شوند چون خیلی شجاع و نترس بودند، اما قبول نکردند”
این نوشته ی تیمور تمام داستان سرائی های سکولاریستهای خارجی و مریدان محلی آنها و سکولار زده های بومی را پوچ و باطل می کند که مثلاً کوردها در زمان شاه عباس صفوی و در سالهای ١٥٩٨م یا ١٦٠٢م بالاجبار به این مناطق نقل مکان شده اند در حالی که شاه عباس صفوی و اجداد او نیز توان مقابله و نقل مکان کوردهای چون کوردهای اردلان و غیره را نداشتند، چون تمام این کُردها برای خود دارای امیرنشین های محلی خاص خود بودند.
کُردها بخشی از ایران بزرگ بودند و طبیعی است که در سراسر ایران بزرگ ساکن بوده باشند، هر چند در زمان ایوبیان و عثمانی ها به مناطی در غرب ایران کوچ کردند و به سمت غرب ایران تحرکات بیشتری داشتند.
البته ابن اثیر نیز که خودش اصالتا از کُردهای جزیر (منطقه‌ای بین کردستان ترکیه و سوریه امروز) است و در سال ۶۳۰ق در موصل وفات کرده در کتاب تاریخ مشهور خودش «الکامل فی التاریخ» به کُردهای خراسان بزرگ اشاره می کند.
بیائید اجازه ندهیم سکولاریستهای جهانی و ریزه خوران سکولار بومی با تحریف حقایق برای ملت ما تاریخ بسازند.