بهای قدس، یک عمر جهاد است
در تاریخ مسجد اقصی نشیب و فرازهایی بوده است، گاهی در دست مسلمانان و گاهی زیر سلطهٔ غاصبان. مسجد اقصی توسط دو نفر از ابرمردان تاریخ اسلام، دوبار فتح شده است؛ اولین دفعه توسط عمر فاروق، خلیفهٔ عادل و شجاع اسلام. در وهلهٔ دوم هنگامی‌که سلطان صلاح الدین ایوبی پا در رکاب اسب گذاشت، شمشیر را برهنه کرده و با عزمی راستین قسم خورد: “قسم‌به‌خدا، خنده بر لب نمی‌‌آورم، تا زمانی‌که قدس در دست صلیبی‌ها باشد”.
در حال حاضر نیز تمامی کنفرانس‌ها و جلسه‌هایِ مبنی بر گفتگوها با یهود، جز شکستِ مسلمانان و پیشروی بیشتر و برتری یهودیان بر مسجد اقصی، دیگر دستاوردی نداشته است و بنابر درس‌های تاریخی، لازم است تا با روش و اسلوب فاروقی و صلاح الدینی – رحمهما الله- فتح بیت المقدس را رقم بزنیم. غیر از این‌صورت هیچ امکانی را برای این امر بزرگ در پیش دیده نمی‌شود.
فلسطینیان بیش از چندین بار انتفاضه‌های مختلفی را راه‌اندازی کرده‌اند؛ اما همهٔ این جست‌و‌خیزها غیر از باخت چیز دیگری برای‌شان در بر نداشته است. اگرچه یهودیان از هیچ نوع ستم و ظلمی دریغ نکرده‌اند؛ اما ما مسلمانان نیز غیر از نگاه کردن و محکوم کردن و نهایتا برپایی راه‌پیمايي‌ها، روش دومی نداشته‌ایم. در این عصر بمب و اتم، عصر زور و تفنگ، عصر جنگ‌های مستقیم و نیابتی، روشی برای مقابله با اشغالگران، جز زورِ بازو نیست.
قدس را هیچگاه نمی‌توانیم با گفتگو بدست بیاوریم؛ زیرا هر چیز، به اندازهٔ جایگاهش ارزش داشته و به‌همان اندازه بها می‌خواهد. جایگاه قدس بالاتر از هر آرمانی است. بعد از دوتا حرم مکه و مدینه -زاد هما الله شرَفا- سومین مقام را قدس دارد. او خانهٔ خدا و قبلهٔ اول مسلمانان است.
او سرزمین مقدس و معراجِ پیغمبر خدا -صلی‌الله‌علیه‌وسلم- است؛ پس بهای واپس‌گیری قدس نیز زیاد است. بهایش را گفتگو و کُرنش در برابر زور و زرِ یهود و هم‌رکابان‌شان از سکولارها، پوره نمی‌کند.
بهای قدس، دادن هزاران شهید و قربانیِ یک عمر جهاد و قتال با یهود و هم‌پیمانانش است.