ابن مفلح حنبلی ۷ قرن قبل از زمانه‌ی ما و تکرار تاریخ می گوید
به قلم: محمد اسامه
شمس‌الدین ابوعبدالله محمد بن مفلح که از شاگردان او امام ذهبی و مزی بودند در مورد مردم عصر خودش سخنانی می گوید که انگار در مورد مردم زمانه ی ماست . چنانچه می گوید:
“از عجیب‌ترین چیزهایی که از احوال مردمان دیدم و بررسی کردم این بود که آنان
برای خراب شدن خانه و دیارشان نوحه‌ها سرمی‌دادند و بسیار گریه می‌کردند
و برای کم‌شدن رزقشان بسیار حسرت می‌خوردند
و بسیار زمان و دوره‌ی خود را ملامت می‌کردند
و از سختی های آن می‌گفتند
و بیشتر سخنانشان از گرانی کالاهای مورد نیازشان بود
درحالی که منهدم شدن و از بین رفتن اسلام را با چشمان خود می‌دیدند
و می‌بینند که مردم از مساجد دور شده‌اند
و سُنّتهای رسول الله صلی الله علیه و سلم دفن شده‌اند
و بدعتها منتشر شده و گناهان در میان مردم عادی شده‌اند…
اما کسی از آنها را ندیدم که برای دینش گریه کند
و برای کم‌کاری و تقصیر خودش گریه کند
و یا برای از بین رفتن زمانش ناراحت شود
و برای این حالات سببی ندیدم مگر
کم‌شدن توجه و اهتمام مردم به دین اسلام
و بزرگ شدن دنیا در نظرشان…. .”
اللهم لاتجعل مصیبتنا فی دیننا و لاتجعل الدنیا اکبر همنا
پس از این دوران، مومنین در گوشه ای دیگر از دارالاسلام باز دارای قدرت و حاکمیتهای قدرتمندی شدند و باز به همین بیماری مبتلا شدند و باز از این بیماری نجات یافته و قدرت گرفتند و باز….
پس خیال نکن فقط مسلمین اطراف تو مریض عقیدتی و فکری شده اند، و به جای غم خوردن و از مردم اطرافت همیشه شاکی شدن، قدمی جهت بیداری و قدرت گیری جماعت و دارالاسلام بردار و اهل جماعت شو.