«السُّنة» و «أَهْلُ السُّنَّةِ» بودن و «الجَمَاعَة» و «أَهْلُ الجَمَاعَة» بودن، احکام و وظایف (پاسخ به سوالات)
س۵: دوستی نماز خوان دارم که در این اغتشاشات هرزه های سکولار در تهران مشارکت کرده بود و میگفت با آنکه می دانم اینهایی که ریخته بودند داخل خیابان و شعار می دادند هرزه هایی بودند که با اصل قوانین شریعت الله مخالف بودند و مذهب شیعی و حنفی و شافعی و غیره برایشان یکسان بود و سکولاریسم و دموکراسی را می خواستند اما نیت من خیر بوده و برای مخالفت با بعضی از مفاسد در این جمع شرکت کرده بودم، آیا همین باعث نمی شود که من گناهکار نباشم؟
ج: مسیر امر به معروف و نهی از منکر در سطح حکومتی بر اساس منهج اهل سنت و جماعت مشخص است و به قول شما با اغتشاش هرزه های مرتدین سکولار محلی که منجر به فتنه خاص و در صورت کشیده شدن به جنگ مسلحانه تبدیل به فتنه ای عمومی می شود کاملاً متمایز است، آنهم فتنه ای که همچون فتنه ی بابک خرمدین مزدکی کفر و ارتداد محض و تلاش جهت ضربه زدن به اصل اسلام و جماعت مسلمین باشد که تنها حضور در این جبهه ی مرتدین بر اساس قاعده ی «مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ فَهُوَ مِنْهُمْ»[۱] یکی از آنها می شود مگر بعد از آنالیز این جبهه خلاف آن ثابت شود.
نکته ی مهم دیگر اینکه، تنها نشستن در جمع کفار و دارودسته ی منافقین حتی زمانی که یکی از قوانین یا شعائر الله را به تمسخر می گیرند حرام است حالا چه رسد به مشارکت در شعار دادن و توهین به الله و احکام الله و شعائر اسلامی و مشارکت جنگ روانی یا فیزیکی کفار سکولار و دارودسته ی منافقین با قوانین شریعت الله و مشارکت در جبهه ی کفار سکولار جهانی و مرتدین سکولار محلی در ضربه زدن به الجماعة مسلمین.
پس حرام، حرام است و شخصی که آگانه، عمداً، به میل خودش و اختیاری حرامی را انجام می دهد اینکه ادعا کند نیتش خوب بوده، این حرام تبدیل به حلال یا مباح نمی شود؛ خود این شخص می دانسته که این اغتشاشگران هرزه در تهران برای کفر سکولاریسم و از بین بردن دارالاسلام و تشکیل دارالکفری سکولار به خیابانها ریخته اند و فتنه گری می کنند آیا جرم و فسادی بالاتر از این برای مومنین وجود دارد؟ قطعاً خیر. تغییر حکم از قانون شریعت الله چه یک حکم باشد چه احکام مختلفی، و یا تغییر سنت و منهج رسول الله صلی الله علیه وسلم و خلفای راشدین در حاکمیت، ام الفسادی است که تمام مفاسد دیگر به دنبال آن می آیند تا به ترک نماز ختم می شود یعنی تا به کافر شدن شخص و خروج او از اسلام ختم می شود. رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرمایند: لَتُنْقَضَنَّ عُرَى الإِسْلَامِ عُرْوَةً عُرْوَةً، فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا، وَأَوَّلُهُنَّ نَقْضًا:الحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ: الصَّلَاةُ،[۲]دستگیره های اسلام یک به یک شکسته می شوند،هرزمانی که دستگیره ای نابود شود مردم به آنچه نزدیک آن است چنگ می زنند، اول آنها شکستن حکم است و آخر آنها نمازاست.
پس، برای از بین بردن یک مفسده ی کوچک که منجر به مفسده ای به مراتب بزرگتر می شود نباید مشارکت کرد و چنین مشارکتی حرام است.
امام محمد غزالی در احیاء علوم الدین می گوید: گناهان با نیت تبدیل به طاعات نمی شوند، نباید شخص جاهل از عمومیت این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم که می فرماید: إِنَّما الأعمالُ بالنياتِ،[۳] چنین گمان برد که گناه تبدیل به طاعت می شود؛[۴] زمانی که شخص ظالم و متجاوز بود نیت تأثیری در بری شدن او ندارد، بلکه قصد انجام دادن خیر با شری که مخالف مقتضای شرع است خودش شر دیگری است، اگر چنین شخصی آگاهانه این کار را انجام دهد معاند با شرع است، و اگر جاهل بود در این صورت با این جهلش سرکش است، در این صورت « طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِيضَةٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ [۵]» طلب العلم (قرآن و حدیث) بر هر مسلمانی واجب است.[۶]
[۱]رواه أبو داود
[۲]– أخرجه أحمد (٢٢١٦٠) مِنْ حديثِ أبي أمامة الباهليِّ رضي الله عنه، وصحَّحه الألبانيُّ في صحيح الجامع٥٠٧٥
[۳] بخاری۱ / الألباني، صحيح ابن ماجه ۳۴۲۴ – صحيح أبي داود ۲۲۰۱/ الزرقاني، مختصر المقاصد ۱۱۷
[۴] المعاصي لا تتغير إلى طاعات بالنية، فلا ينبغي أن يفهم الجاهل ذلك من عموم قوله: إنما الأعمال بالنيات ـ فيظن أن المعصية تتقلب طاعة
[۵] السيوطي، الجامع الصغير ۵۲۴۶/ أخرجه ابن ماجه (۲۲۴) أوله في أثناء حديث، والبزار (۶۷۴۶) مختصراً، وابن عبدالبر في (جامع بيان العلم وفضله) (۱۷)
[۶] الغزالي، إحياء علوم الدين ۳۶۸/۴