سهل انگاری حاکمیت ایران در مناطق سنی نشین در برابر ضرار سازها
به قلم: مسعود سنه ای
این روزها برای ما جای سوال است که چرا حاکمیت بر ایران که فلان شخصی که ادعای پیامبر بودن در گرگان دارد یا فلان شخص که ادعای مهدی موعود بودن در جمکران و… دارد را فورا دستگیر کرده و اجازه ی ادامه ی فعالیت به این منحرفین نمی دهد؟
یا چرا حاکمیت بر ایران فعالیت منحرفینی چون دروایش و صوفی های منحرف میان شیعه مثل دروایش گنابادی و علی اللهی ها و… را محدود و حتی در مواردی از بین برده اما با آنکه می داند فلان فکر برای ایمان و سلامت عقیدتی و فکری جامعه ی اهل سنت ضرر دارد و در حال تبدیل اهل سنت ایران به سربازان آمریکا و ناتو و احزاب سکولار و خائن محلی هستند، با این وجود ما شاهد واکنش اسلامی خواسته شده در شریعت از سوی حاکمیت بر خود نیسیتم؟
مکتب سعدی قریشی از پس مانده ها و انشعابات مکتب احمد مفتی زاده و دارودسته ی بنگاه تجاری دعوت و اصلاح اردوغانیسم و صوفی های منحرف سکولار زده و دارودسته ی عبدالحمید زاهدان پریشان گو و امثالهم آفتهائی هستند که امتحان خود را به کرات در میزان مضر بودنشان برای ایمان و اتحاد و جامعه ی اهل سنت نشان داده اند.
جواب اين است كه بياييد حساب كنيم آيا چيزى به عنوان آزادى بيان مطلق در بين عقلاء پسنديده است يا نه؟ به طور مثال، اگر گوشت مسموم قاچاقى وارد كشور شود، مردم مى گويند: چرا گوشتى كه داراى برفك و جنون گاوى است، وارد كشور شده؟ آيا معقول است دولت بگويد: آزادى است و تاجر در واردات، آزاد است؛ شما نخوريد؟ اين را از هيچ حاكمى نمى پذيرند و مى گويند: تو ضامن سلامت مردم هستى و بايد واردات را كنترل كنى.
در مسائل فكرى و فرهنگى نيز نظريه پردازى ها و اظهار نظرها و تنوع سليقه ها در جامعه مجاز است و حتى حضور و فعاليت پيروان اديان ديگر در جامعه اسلامى، پذيرفته شده است؛ تا وقتى كه آن فعاليت ها به حد توطئه نرسد و تبليغ بر ضد ضروريات و مقدسات دين صورت نگيرد و اگر به اين مرحله رسيد، علاوه بر حساسيت همه مردم، دولت و حاكم اسلامى نيز بايد وارد عمل شوند (چنان كه درباره سلمان رشدى چنين اتفاقى افتاد).
در حقيقت بحث آزادى انديشه و تحقيق نيست؛ بلكه بحث نيروسازى و تضعيف جامعه مسلمانان و تهیه سرباز مجانی برای دشمنان اسلام و مسلمین و دارالاسلام ایران است. اسلام، اجازه عوام فريبى در هيچ زمينه اى را به كسى نمى دهد. در مجامع عمومى، آزادى بيان، مقيّد به مصلحت و سلامت عموم مردم و عدم عبور از خط قرمزهای جامعه است.
مسئولین حکومتی دارالاسلام ایران باید به تکالیف شرعی خود عمل کنند و گرنه روزی باید پاسخگوی سهل انگاری های خود در برابر این آفتها و ضرار سازها باشند، هر چند آن روز قیامت باشد، اما در هر صورت باید حساب پس بدهند که چرا جهت سلامت عقیدتی و درونی مسلمین و محافظت از اتحاد دارالاسلام و جلوگیری از فعالیت فرقه سازان مثل رسول الله صلی الله علیه وسلم با ضرار سازها و فرقه بازها برخورد نکردند؟