۱۷ رمضان سالگرد غزوه بدر بر علیه کفار سکولار قریش
به قلم : اسامه
پس از آنکه رسول الله، دعوت به توحید و یکتا پرستی را اعلان کرد؛ مشركين کارشکنی و اذیت و آزار رسول الله و مسلمانان را آغاز کردند؛ آزار و اذیت ها آنقدر شدت گرفت که رسول الله وادار به هجرت از مکه به سوی مدینه شد.
رسول الله و مسلمانان، در حالی از مکه مهاجرت می کردند که نه مالی به همراه داشتند و نه خانه و اموالشان را در مکه به فروش رسانده بودند؛ بعدها مشرکین، اجازه انتقال اموال مهاجرین به مدینه را نداده و آنها را تصاحب کردند.
در زمانی که مسلمانان در مدینه استقرار یافته بودند، پیامبر از حرکت قافله تجاری مکه (به رهبری ابوسفیان) از مبدا شام به سوی مکه باخبر شدند. مسلمانان تصمیم گرفتند قافله مشرکین مکه را تصاحب کنند؛ با همین نیت از شهر مدینه با خارج شدند؛ ابوسفیان از حرکت مسلمانان با خبر شد؛ مسیر قافله را تغییر داد و پیکی به سوی مکه فرستاد؛ مشرکین مکه سپاهی را تجهیز کردند و برای قتال با مسلمانان فرستادند.
سپاه اسلام و شرک در محلی ما بین مکه و مدینه در کنار چاهی که بدر نامیده می شد با هم روبرو شدند. از همین رو این جنگ به جنگ بدر شهرت یافت.
این جنگ در روزه ۱۷ رمضان الکریم سال دوم هجری رخ داد؛ فرمانده لشگر اسلام، رسول الله بود و فرمانده لشگر شرک، ابوجهل بود. تعداد سپاهیان اسلام، ۳۱۶ نفر بود؛ ۳۱۴ نفرشان پیاده و دو نفرشان دارای مرکب بودند؛ در حالیکه لشکر شرک و مشرکین ۱۰۰۰ نفر بود و بیش از ۱۰۰ مرکب (اسب و شتر) داشتند.
خداوند در این جنگ، مسلمانان را با ۱۰۰۰ ملک از ملائکه یاری کرد، مسلمانان با تعداد کم و امکانات بسیار محدودی که داشتند بر لشکر مجهز و بسیار زیاد مشرکین غلبه کردند. ۷۰ مشرک کشته شدند، ۷۰ مشرک به اسارت گرفته شدند. اغلب این ۷۰ اسیر، از برگان و صنادید مشرکین بودند: ابوجهل، شیبة بن ربیعة، حارث بن عامر بن نوفل از جمله مشرکینی بودند که به دست مسلمانان اسیر شدند، از مسلمانان فقط ۱۴ نفر به شهادت رسید، ۶ نفر از شهداء؛ از مهاجرین بودند و ۸ نفر از شهداء از انصار بودند.
خداوند متعال در قرآن کریم درباره غزوه بدر فرموده است: ﴿وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرَىٰ لَكُمْ وَلِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُكُم بِهِ ۗ وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِندِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ﴾ و خداوند (یاری با فرشتگان) را جز مژده ای برای (پیروزی) شما قرار نداد، تا (بدین وسیله) دلهای شما بدان آرامش گیرد، و گرنه نصرو پیروزی جز از جانب خداوند توانمند حکیم نیست.
جنگ که خاتمه یافت، اجساد مشرکین را در چاه بدر انداختند، پیامبر صلی الله علیه وسلم بر چاه بدر ایستاد؛ مشرکین را با اسم هایشان صدا زد ای فلان پسر فلان و ای فلان پسر فلان!!! و فرمود: «هَلْ وَجَدْتُمْ مَا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا» آیا حقاینت و درستی وعده الله تعالی را فهمیدید؟ عمر رضی الله عنه به او گفت: ای رسول الله با چه کسی صحبت می کنی در حالی که اینها اجسادشان پوسیده شده است؟ پس فرمود: «وَالَّذِي بعثنى بِالْحَقِّ مَا أَنْتُم بأسمع لما أَقُول مِنْهُم وَلَكنهُمْ لَا يَسْتَطِيعُونَ جَوَابا»؛ «سوگند به کسی که مرا به حق مبعوث کرده است شماها نسبت به آنچه می گویم از آنان شنواتر نیستید؛ منتها نمی توانند که جواب دهند» [صحیح مسلم (۲۸۷۳)]