نشست خود فروختگان مرتد و شخصیت های مطرود افغانی در وین
به قلم: ابوعمر کندزی
بعد از روی کار آمدن امارت اسلامی افغانستان و متعاقبا انحلال جزیره های قدرت و خلع سلاح شدن دزدان نیکتایی دار و رهبران پوشالی و خودخوانده جهادی، افغانستان به سرزمینی آزاده و مستقل بدل گشت و نه تنها این کشور از شر اشغالگران بلکه از فساد خودفروختگان داخلی و مرتدین محلی نیز نجات یافت.
مرتدینی که ضررشان کم تر از اشغالگران بیگانه نبود.
افراد بد طینتی که با ریختادن خون دیگران به چوکی و منصب رسیدند و برای دوام کار شان از خلق هیچ ظلم و جنایتی دریغ نورزیدند.
خودفروختگان وجدان باخته انسان نما، برای بقای شان در مناصب دولتی و پهن ماندن سفره های چند میلیونی و اختلاس های سر به فلک کشیده شان دست به هر کاری می زدند و به دامان هر کس و ناکسی می افتادند.
بخاطر طمع اشباع ناپذیر شان، وطن را فروختند، دین و آخرت شان را لیلام کردند و ملت و مردم مظلوم شان را نیز در راستای تامین منافع شخصی شان قربانی نمودند.
بعد از سالها مقاومت و نبردهای آتشین سربازان اسلام با آمریکا و متحدان اش سرانجام لشکر اشغال از هم پاشید و در پی آن بساط چور و چپاول و غارتگری نیز به انتهی رسید.
واقعه ای که منجر به فرار چهره های منفور و پناه بردن شان به آغوش باداران خارجی شان گردید.
در آنجا بخاطر مبارزه با نظام اسلامی افغانستان و جلب نمودن رضایت دنیای کفر دست به ایجاد جبهات و احزاب میان تهی و خیالی زدند.
از آن روز به بعد هرزگاهی، گویا وهم و خیال باطل برشان میدارد و به یاد گذشته ها مجالس و محافلی برگذار میکنند و تجمعاتی راه اندازی می نمایند، گردهمایی هاییکه جزء دید و بازدید چهره های منفور فراری، فایده‌ی دیگری نه به حال خودشان دارد و نه هم ضرری به حال ملت و نظام افغانستان، به عنوان مثال در آخرین مورد چهره های سیاه زمان جمهوریت در تجمعی برای بار چهارم تحت نام نشست ویانا گرد هم آمدند و قرار است این تجمع تا سه روز دوام پیدا کند و در آن پیرامون آینده افغانستان بحث و گفتگو کنند!
به راستی گویا تا هنوز هم ذهن ناقص شان شکست ذلت بار و ننگین شانرا نپذیرفته و تا حال نمیخواهند با واقعیت جاری در افغانستان رو برو شوند.
واقعیتی که حکایت از افغانستانی آزاد، مستقل و به دور از دخالت بیگانگان دارد.
بلی! هر چقدر میخواهند گردهم آیند، برنامه ریزی کنند و مکر و حیله به کار ببرند، اما یاد شان باشد که باری دیگر این ملت فریب حرف های شیرین شان را نمیخورد و فرصتی دوباره برای شان داده نخواهد شد، چه بسا از قدیم گفته اند؛ آزموده را آزمودن خطاست.