توصیه‌های عالیقدر مولوی هبه الله آخوند زاده رهبر دارالاسلام افغانستان به قاضیان
به قاضیان می‌گویم: برپایی عدالت آنگاه لذت‌بخش است که عدالت آنگونه اجراء شود که قاضی شریح عدالت را بین حضرت علی رضی‌الله‌عنه و شخص یهودی اجراء کرد؛ چنان‌که یهودی با جرأت کامل با امیرالمؤمنین اقامۀ دعوا نمود و فیصلۀ قاضی نیز علیه حضرت علی صورت گرفت و [این فیصله یهودی را آن‌قدر شگفت زده کرد که] گفت: قاضی امیرالمؤمنین است و به نفع من فیصله می‌کند!
من از الله نمی‌خواهم که بنده را به محکمه بکشاند، اما اگر روزی چنین امتحانی بر من یا بر مسئولین من آمد، باید در محکمه حاضر شویم و من چنین عدالتی می‌خواهم و این هدف من است، الله جل‌جلاله چنین عدالتی را بیاورد.
عدالت سبب بقای حکومت است و حکومت ظالم پایدار نمی‌ماند.
[اگر چنین حالتی رخ دهد که] یک مظلوم بدون جرم در زندان شکنجه، لت‌وکوب و اذیت شود، حتماً بددعایی می‌کند و [حال آن که] بین دعای مظلوم و ذات الله جل‌جلاله هیچ حجاب و پرده‌ای نیست و رب جل‌جلاله نیز بددعایی او را قبول می‌کند و در یک ساعت نه، بلکه در یک ثانیه همۀ [تشکیلات] امارت برباد می‌گردد و نزد الله جل‌جلاله هیچ ارزشی نخواهد داشت و الله متعال ذات بی‌نیازی است.
اگر عدالت وجود داشته باشد، [این نظام اسلامی] پایدار و باقی خواهد ماند ولی اگر عدالت نباشد و ظلم و خودخواهی به‌وجود آید، قتل و انتقام شروع شود و بدون محکمه افراد کشته شوند، این سرزمین تباه خواهد شد و این [نظام] با ظلم بقا نخواهد یافت.
جلوگیری از این ظلم با فیصله‌های برحق و خدایی علما و اجرای صحیح حکومت صورت خواهد گرفت.
این‌گونه [بی‌عدالتی نباید دیده شود] که اگر در مقابل فردی دعوای پنج افغانی اقامه گردد، در قضیۀ او بسیار سختگیرانه برخورد و فیصله شود، اما در برابر کسی که با او دعوای ۱۰۰ جریب زمین اقامه شده است کسی صدایی بلند نکند؛ چون در مورد او سفارشی شده است یا واسطه و دوستانی دارد.
مانند نظام‌های گذشته که زورمندانی داشت و به قدرت چنگ زده بودند.