وحدتی که منافاتی با بیان حقایق ندارد
به قلم: اسعد پیرانشهری
عده یا خیال می کنند زمانی که ما می گوئیم بین فرقه های مختلف اسلامی شیعی و سنی بر علیه کفار سکولار جهانی و احزاب سکولار و مرتد محلی اتحاد و وحدت داشته باشیم به این معنی است که مثل دموکراسی غربی ها عده ای اقلیت به نفع اکثریت دست از عقاید و مذهب خود بکشند. اما واقعیت اتحاد و وحدت اسلامی چیز دیگری است.
شیخ عاشور می گوید: “مقصود ما یکى کردن همه مذاهب و روى گردانى از مذهبى و روى آوردن به مذهب دیگر نیست، که این به بیراهه کشاندن اندیشه نزدیک کردن مذاهب است. هم سویی، باید بر پایه بحث و پذیرش علمى باشد تا بتوان با این اسلحه علمى به نبرد با خرافات رفت. و باید اندیشمندان هر مذهبى در گفت و گوى علمى خود، دانش خود را مبادله کنند تا در یک محیط آرام، بدانند، بشناسند، بگویند و نتیجه بگیرند.”
در این صورت اتحاد مسلمین، به معناى انصراف مسلمین و فِرَق گوناگون از عقاید خاص کلامى و فقهى خودشان نیست؛ بلکه اتحاد مسلمین به دو معناى دیگر است که هر دوى آن باید تأمین بشود: اول اینکه فِرَق گوناگون اسلامى حقیقتاً در مقابله با دشمنان اسلام، همدلى و همدستى و همکارى و همفکرى کنند. دوم اینکه فرق گوناگون مسلمین سعى کنند خودشان را به یکدیگر نزدیک کنند و تفاهم ایجاد نمایند و مذاهب فقهى را با هم مقایسه و منطبق کنند. بسیارى از فتاواى فقها و علما هست که اگر مورد بحث فقهى عالمانه قرار بگیرد، ممکن است با مختصر تغییرى، فتاواى دو مذهب به هم نزدیک شود.
حرف ما به عنوان پیام وحدت این است که مسلمانان بیایند با هم متحد بشوند و با یکدیگر دشمنی نکنند محور هم کتاب خدا و سنت نبی‌اکرم (صلی الله علیه وسلم) و شریعت اسلامی باشد.
در مرحله ی دوم هم همه ی مسلمین با هم جبهه ی واحدی بر علیه این دشمنان مشترک تشکیل دهند.