تاریخ جنایات کفار سکولار در حق امت اسلامی را بشناسید. قتل عام مسلمین اینگوش (۱)
از خاطرات ساکن اینگوشتیا، آ.-م. گاتیف
ترجمه: کارزان شکاک
در اواخر اکتبر ۱۹۹۲، روس‌ها و اوستیایی‌ها قتل عام مردم اینگوش را که در روستاهای تاریخی خود زندگی می‌کردند، اما به دستور مسکو، بخشی از اوستیای شمالی بودند، ترتیب دادند.
همه چیز از ۲۰ اکتبر ۱۹۹۲ آغاز شد، زمانی که پلیس اوستیایی عمداً با یک نفربر زرهی یک دختر ۱۳ ساله اینگوشی را زیر گرفت. هنوز کسی به خاطر این جنایت مجازات نشده است.
در ۲۲ اکتبر، اجساد دو نفر از مردم اینگوش در منطقه پریگورودنی کشف شد. یک افسر پلیس راهنمایی و رانندگی اوستیای شمالی به اتهام قتل بازداشت شد و… توسط دادستان جمهوری تحت فشار جمعی از اوستیایی‌ها آزاد شد.
نام قاتلان مشخص بود، شاهدان جنایت وجود داشتند و تا به امروز، هیچ کس به خاطر این قتل‌ها که در زمان صلح انجام شده بود، مجازات نشده است.
این امر منجر به اولین درگیری‌های مسلحانه بین افسران پلیس اوستیایی و گروهی از جوانان اینگوش شد. اوستیایی‌ها از قبل توسط ارتش روسیه، از جمله نفربرهای زرهی و سلاح‌های کالیبر بزرگ، مسلح شده بودند. آنها با حمایت روسیه، شروع به گلوله باران محله‌های اینگوش در ناحیه پریگورودنی اوستیای شمالی کردند.
در ۲۹ و ۳۰ اکتبر، ده‌ها کودک، زن و سالمند اینگوشی توسط اوستیایی‌ها گروگان گرفته شده و به طرز وحشیانه‌ای به قتل رسیدند. شواهدی از عیاشی‌های خونین اوستیایی‌ها و روس‌ها و انداختن کودکان اینگوشی برای خوردن توسط خوک‌های گرسنه در مقابل مادرانشان، به دست آمده است. این داستان نیست؛ اینها حقایق واقعی هستند که جوهر دودایف زمانی در یک کنفرانس مطبوعاتی ویژه فاش کرد.
گریگوری خیزا، معاون نخست وزیر وقت فدراسیون روسیه، که به اوستیا رسید، دستور اختصاص ۶۴۲ قبضه سلاح سبک اضافی (تفنگ تهاجمی، مسلسل، نارنجک‌انداز) و ۱۸ خودروی جنگی پیاده نظام به شبه‌نظامیان اوستیایی را صادر کرد.
در عوض، سرگئی شویگو، وزیر وقت موقعیت‌های اضطراری، ۵۷ تانک T-۷۲ به همراه خدمه ارتش به اوستیایی‌ها اهدا کرد. این تانک‌ها به وزارت امور داخلی اوستیا که افسرانش حتی قبل از درگیری مسلحانه با مصونیت از مجازات، اینگوش‌ها را می‌کشتند، اختصاص داده نشده بودند، بلکه به باندهای آشکار قاتلان خونخوار اختصاص داده شده بودند.
در ۱ نوامبر ۱۹۹۲، حملات توپخانه‌ای گسترده به روستاهای پرجمعیت اینگوش در منطقه پریگورودنی آغاز شد.
در همان روز، ساعت ۴ بعد از ظهر، نمایندگان طرفین در مقر لشکر نوزدهم تفنگداران موتوری ملاقات کردند و به توافق آتش‌بس رسیدند. طرف اینگوشی موافقت کرد که سلاح‌ها و تجهیزات نظامی به غنیمت گرفته شده از سربازان روسی را تحویل دهد.
با این حال، علیرغم توافق…
در ۲ نوامبر، واحدهای هوابرد روسیه وارد منطقه پریگورودنی شدند. پس از آنها، روستاهای ساکن اینگوش نه توسط واحدهای وزارت کشور روسیه، بلکه توسط واحدهای موسوم به “گارد جمهوری” اوستیای شمالی، باندهای اوستیایی و شبه‌نظامیان اوستیای جنوبی اشغال شدند.
طبق آمار به وضوح کم اعلام شده تحقیقات رسمی روسیه، ۵۴۶ نفر در جریان درگیری مسلحانه کشته شدند. از این تعداد، ۴۰۷ نفر اینگوشی و ۱۰۵ نفر اوستیایی بودند. در میان کشته‌شدگان ۴۱ زن (۳۳ اینگوشی، ۵ اوستیایی)، ۱۲ کودک زیر ۱۵ سال (همه در سمت اینگوشی) و ۴۹ نفر بالای ۶۰ سال (۴۲ اینگوشی، ۷ اوستیایی) بودند. سرنوشت تقریباً ۳۰۰ اینگوشی دیگر تا به امروز ناشناخته مانده است. در واقع، اوستیایی‌ها حداقل ۵۰ کودک اینگوشی را کشتند و این کار را به طرز بسیار وحشیانه‌ای انجام دادند.
در واقع، کفار روس، پس از تصرف روستاهای اینگوش، آنها را به اوستیایی‌ها که منتظر همین بودند، واگذار کردند. روس‌ها کشتند، اوستیایی‌ها گروگان گرفتند، وحشیانه شکنجه کردند، اعضای بدن افراد زنده را بریدند، به زنان تجاوز کردند و سپس آنها را کشتند.