دروغ دموكراسي
به قلم : شريف عبد الله/ مصر
مترجم : انجمن « اطعمهم من جوع و آمنهم من خوف » بیساران
زمانی که ايالات متحده آمريكا، تصميم گرفت به عراق حمله کند، نه به مشورت با اعضای داخلی شورای امنيت سازمان بين الملل اهمیتی داد و نه حتی به ماهیت دموکراتیک مجمع عمومی سازمان ملل متحد توجهی کرد، در حالی که هر دوی اينها – شورای امنيت و مجمع عمومی – در اصل ایدههایی آمريكايی بودند كه در سال ۱۹۵۴ نويد آن به جهان داده شد، با این وجود، بوش، رئيس جمهور آمريكا، به اين اعتبار كه مشكل بزرگ مسلمانان، عدم وجود دموكراسی در جوامع و حكومتهايشان است، می آيد تا برايمان، به زور، آن دموكراسی – دروغ- را بياورد.
بوش به این امید که مسلمانان از طریق او، در سايه ی گسترده ی دموكراسی زندگی كنند، دموکراسی خود را ، که سرانجام به کشورهای عربی نیز خواهد رسید، برگزيده و عنايت الهی بر مردم ميداند تا آنان را از تاريكی [ دين اسلام !! ] به سوی نور دموكراسی و آزادی ببرد و بنابراين دموكراسی و آزادی ، برنامهای آسمانی برای بشريت است كه بوش آن را نوید می داد.
بوش برای مسلمانان فتوا صادر می کند كه دموكراسی تناقضی با اسلام ندارد!
جالب این جاست که برخی ازروشنفكرنمايان مسلمان نيز می خواهند ما را به سمت این دموكراسی سوق دهند و تصور می کنند اين موضوع ، تنها در آزادی انتخاب حاکم از طریق صندوقهای رأی، خلاصه میشود اما حقيقت اين است كه انديشهی دموكراسی ناشی از تصورات كلی درباره ی زندگی و هستی ست و برگرفته از تمدنیست كه با اسلام اختلافی ريشهای و عميق دارد:
- تمدن غربی براساس جدايی دين از زندگی بنا شده است و وقتی دين از زندگی جدا شد، چه كسی جامعه و حكومت را با مقررات و احكام و قوانين ، سازماندهی میكند؟! طبق مبادی تمدن غرب، اين كار توسط مردم انجام میشود.
- هنگامی که در اسلام حاكم و قانونگذار خداوند سبحان و تعالی است و مردم فقط زمامدار حکومت هستند که خداوند حق انتخاب حاكم را به آن ها داده است، بنابراین پيمان خلافت، پيمانی از سر رضايتمندی و اختيار است و خليفه نماينده ی مردم در اجرای اسلام است. پس نه امت ونه حاكم و نه شوراها هیچ قدرتی در قانونگذاری ندارند.
برای روشن شدن اين مطلب ناگزيريم چند نكته را بيان كنيم:
- پيش از ورود شرع، حكمی وجود نداشت:
شرع حنیف مقرر کرده كه حاكم خداوند سبحان و متعال است و درنتيجه مصدر احكام، وحیای ست كه بر رسول الله –صلی الله علیه و سلم- نازل می شد. خداوند ميفرمايد: «إِنْ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلَّهِ أَمَرَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ» «فرمانروائی از آن خدا است و بس. خدا دستور داده است که جز او را نپرستید»(یوسف/۴۰) و نيز ميفرمايد: «وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُوْلَئِكَ هُمْ الْكَافِرُونَ» «و کسی که بدانچه خداوند نازل کرده است حکم نکند، او و امثال او متمرّد (از شریعت خدا) هستند»(مائده/۴۷) و نيز می فرمايد: «وَأَنْ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ« « و (به تو ای پیغمبر فرمان می‌دهیم به این که) در میان آنان طبق چیزی حکم کن که خدا بر تو نازل کرده است»(مائده/۴۹)
