دسته: الجهاد: الفريضة الغائبة

توشه مشتاق از سیرت شهدای اهل سنت عراق که پوزه آمریکا را به خاک مالیده و افتخارات امت را زنده کرده و روح جهاد و شهادت را در کالبد خفته امت دمیدند (۲۰)

به قلم: نورالدین بیرم(ابو عبدالرحمن)

ارائه: سایت بنیان جهاد علیه دین سکولاریسم و احزاب مختلف آن

ابو علی مدنی رحمه الله

ابو علی رحمه الله از مجاهدین قدیمی بود که در نبرد دوم فلوجه شرکت کرده بود و یکی از قهرمانانی بود که شهادت در فلوجه نصیب او نشده بود و یکی از سربازان کمیته رسانه ای بود، الله تعالی به من توفیق دیدار او را بارها در شهر العبیدی داده بود و یکی از این دیدارها چنان بود که تا به حال فراموش نکرده ام چون تأثیر زیادی از جهت حقیقت ارزش مجاهدین فی سبیل الله در من گذاشت.

در یکی از روزها ابوفتحی رحمه الله به دیدار ما آمد و از من خواست همراه او به مهمانخانه اش بروم و برای برادران آنجا درباره صبر و شکیبایی صحبت کنم چون برخی از برادران هنوز در مجموعه های جنگی تقسیم  نشده بودند و او احساس می کرد که برخی از آنها برای پیوستن به صفوف جنگی عجله می کنند و می ترسید که این عجله آنها منجر به برخی امور منفی شود که هم منجر به ضرر رساندن به خودشان شود و هم به برادران همراه خود ضرر برسانند. من با خود فکر کردم که کسی که با آنها در این مورد حرف می زند خود باید آدمی باشد که صبر را در اموری مهمتر از مسائلی که برادرانمان را ناراحت کرده، تجربه کرده باشد و به ذهنم خطور کرد که ابوعلی برای اینکار مناسب است چون  برادرانی که از فلوجه خارج شده بودند با خود قصه های خیلی زیادی را درباره صبر و ثبات و استقامت و مردانگی و فداکاری و شجاعت با خود به همراه داشتند. من نزد او رفتم و وضعیت برادران جدید را به او گفتم و از او خواستم که با من بیاید و با آنها سخن بگوید و از الله تعالی برایشان سخن بگوید و آنها را به صبر تشویق کرده و امور پسندیده ای که در تجارب شخصی اش به یاد دارد را برایشان تعریف کند، او هم قبول کرد چون عادتش و بلکه سعی و تلاشش این بود که هر چیزی را که می تواند از خلال آن به دین یا به برادرانش خدمت کند قبول کند و به دوش بگیرد.

وقتی به مهمانخانه رسیدیم وبعد از سلام و احوال پرسی با برادران، به آنها گفتم: «من امروز نیامده ام که خود برایتان صحبت کنم بلکه آمده ام تا همراه شما به سخنان یکی از قهرمانان فلوجه و قصه های برادرانتان که بینی صلیب پرستان  را به خاک مالیدند، گوش فرا دهم».

بعد از اینکه او را به آنها معرفی کردم شروع کرد به صحبت درباره قهرمانی های برادرانش در آخرین نبردهای فلوجه تا اینکه رسید به آخرین روزهایی که آمریکاییها آنها را محاصره کرده و حلقه محاصره را شدیدا بر آنها تنگ کرده بودند، او گفت:

«وقتی هواپیماها بمباران شدیدشان را که چند هفته به طول انجامید به پایان رساندند و تانکهای ارتش سکولاریستها و پیاده نظام و تک تیراندازانش وارد شهر شدند ما به خانه ای که داخل آن خندقهایی را حفر کرده بودیم پناه بردیم و تعداد ما شش نفر بود و همراه ما هیچ مهماتی نبود جز حدود سی گلوله کلاشینکوف که میان خود تقسیم کردیم، ما داخل خندق رفتیم و بالای سرمان صفحه ای آهنی-زینکو-گذاشتیم و بعد از چند ساعت گروهی از تک تیراندازان سکولاریستها وارد منزل شدند و روی بام خانه مستقر شدند، ما داخل آن خندق به مدت سه هفته باقی ماندیم و وضع ما طوری بود که در طول این مدت به علت تنگی و ارتفاع کم خندق جز به حالت احتباء  نمی توانستیم بنشینیم  و مجبور بودیم که در جای خود ادرار و مدفوع کنیم و سپس تیمم کرده و در همانجا نماز بخوانیم تا اینکه بعد از گذشته سه هفته تصمیم گرفتیم بیرون برویم و با آن مقدار گلوله ای که داریم با آنها بجنگیم چون جلوی ما فقط دو انتخاب بود و راه سومی نبود: یا باید خارج شده و با گلوله باقیمانده آنقدر می جنگیدیم که کشته می شدیم و یا اینکه در جای خود می ماندیم و از گرسنگی می مردیم. سبحان الله! در صبح روز بعد تک تیراندازان از آن خانه رفتند و قبل از ظهر همان روز برادران مجاهد نزد ما آمدند چون یکی از آنها ما را در هنگام ورود به خانه دیده بود، سپس ما را با سائر برادرانی که شهادت نصیبشان نشده بود از فلوجه خارج کردند.

همینکه او قصه اش را به پایان رساند، اشک از چشمان برادران باریدن گرفت تحت تأثیر این قصه ای که بدون تردید این برادران از آن درسهای زیادی درباره صبر و ثبات و توکل بر الله یاد گرفتند و البته خود را از آنها استثنا نمی کنم چون اولین باری بود که قصه برادرمان ابوعلی را می شنیدم.

او بعد از اتمام قصه، شروع به خواندن سرود کرد و الله تعالی نیز به او صدای بسیاری زیبایی داده بود و از جمله سرودهایی که خواند سرود “ ایها المسلمون “ و  “ فووق الجنان “ بود ومن هنوز هم هر گاه یکی از این سرودها را می شنوم به یاد او می افتم.

ایشان یکی از سه نفری بود که به انتظار بندگان صلیب در مهمانخانه المعاضید باقی ماندند-همانطور که در قصه برادرمان شیخ ابوحیدره ذکر کردم-  و در اثر بمباران کشته شد و به این ترتیب اجر دو شهادت را نصیب خود کرد یکی شهادت قتل فی سبیل الله و دیگری شهادت مرگ زیر آوار-والله حسبیه-. از الله سبحانه و تعالی می خواهم که ابوعلی الان همانطور که در سرودهایش می خواند در باغهای بهشت در جوار خدای مهربان باشد و از زندگی با حوران زیباروی لذت ببرد، آمین یا رب العالمین.

جایگاه پدر  ومادر،  زن و شوهر، قرضداروصاحب قرض و…درمواقعی که  جهاد فرض عین می گردد

به قلم: ابومحمود کندزی

جهاد و جنگ و پیکار با کفار در راه الله قله و بالاترین درجه اسلام است و بوسیله این فریضه دینی بود که پرچم اسلام در شرق و غرب بر افراشته شد واین امر از بالاترین و مهمترین عملهایی است که قرب و نزدیکی به الله را بدنبال دارد و از بارزترین عبادتها است .و برای بلند شدن کلمه الله مشروع شده و یک نوع راهی برای دعوت عموم مردم است و آیات و احادیث زیادی دال بر فضیلت این امر مهم وجود دارد ، در آیه ۱۱۱ سوره توبه می خوانیم { إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ فَيَقْتُلُونَ وَيُقْتَلُونَ وَعْداً عَلَيْهِ حَقّاً فِي التَّوْرَاةِ وَالإِنجِيلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ فَاسْتَبْشِرُواْ بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُم بِهِ وَذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ }

( بیگمان الله جان و مال مومنان را در برابر بهشت خریداری می کند ، اینکه در راه الله بجنگند و بکشند و کشته شوند . این وعده ای است که الله در تورات و انجیل و قرآن ، وعده راستین آنرا داده است و چه کسی از الله به عهد خود وفا کننده تر است ؟ پس به معامله ای که کرده اید شاد باشید و این پیروزی بزرگ و رستگاری سترگی است).

و در آیه ۲۰-۲۱-۲۲ سوره توبه می فرمایند : {الَّذِينَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِندَ اللّهِ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ٭ يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُم بِرَحْمَةٍ مِّنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَّهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُّقِيمٌ ٭خَالِدِينَ فِيهَا أَبَداً إِنَّ اللّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ }

( کسانیکه ایمان آورده اند و مهاجرت کرده اند و درراه الله با جان و مال جهاد نموده اند دارای منزلت والاتر و بزرگتری در پیشگاه الله هستند و آنان رستگاران و به مقصود رسندگان می باشند . ) (پروردگارشان آنان را به رحمت خود و خوشنودی و بهشتی مژده می دهد که در آن نعمتهای جاودانه دارند .) ( همواره در بهشت جاودانه می مانند بیگمان در پیشگاه الله پاداش بزرگی موجود است .)

و همچنین در آیه ۱۶۹ تا ۱۷۱ سوره آل عمران می فرمایند : {وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ أَمْوَاتاً بَلْ أَحْيَاء عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ٭ فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُواْ بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ٭ يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللّهَ لاَ يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ } ( و کسانی که در راه الله کشته می شوند مرده مشمار ، بلکه آنان زنده اند و به ایشان نزد پروردگارشان روزی داده می شود ) ( آنان شادمانند از آنچه که الله به فضل و کرم خود به ایشان داده است و خوشحالند بخاطر کسانی که بعد از آنان مانده اند و به ایشان نپیوسته اند همانا ترس و هراسی بر ایشان نیست و آنان اندوهگین نخواهند شد .) ( شاد و خوشحالند بخاطر نعمتهایی که الله به آنان داده است و فضل و کرمی که به ایشان روا دیده است و همانا الله اجر و پاداش مومنان را ضایع نمی کند .)

امام بخاری مسلم و از ابو هریره رضی الله عنه روایت می کنند از پیامبرسوال شد چه کاری برتر و بهتر است ؟ فرمودند ( ایمان به الله و رسولش) گفته شد سپس چه چیزی ؟ فرمودند ( جهاد در راه الله ).

همچنین این دو بزرگوار از انس رضی الله عنه روایت می کنند (یک صبحگاه و یک شامگاه جهاد کردن بهتر است از دنیا وآنچه در آن است

توشه مشتاق از سیرت شهدای اهل سنت عراق که پوزه آمریکا را به خاک مالیده و افتخارات امت را زنده کرده و روح جهاد و شهادت را در کالبد خفته امت دمیدند (۱۹)

به قلم: نورالدین بیرم(ابو عبدالرحمن)

ارائه: سایت بنیان جهاد علیه دین سکولاریسم و احزاب مختلف آن

شیخ ابوحیدره رحمه الله

سوگند به الله، اگر در این کتاب جز سیرت این برادر مجاهد چیزی دیگر نمی نوشتم همین برای توصیف اخلاق رفیع مجاهدین کافی و وافی و شافی می بود. من افتخار می کنم که الله سبحانه و تعالی مرا به ملاقات با شیخ ابوحیدره مشرّف نمود، اگر من میان دیدار دوباره او و زندگی میان خانواده و اموالم مخیّر شوم دیدار او را بر خانواده و اموالم ترجیح می دهم بلکه حتی دیدار او را بر همه آنچه که آفتاب بر آنها می تابد ترجیح می دهم.

ابوحیدره از مهاجرین جزیرة العرب بود، پوست او شدیدا سیاه بود اما وقتی به چهره اش می نگریستی گمان می کردی که نظاره گر ماه شب چهارده هستی و این به خاطر نوری بود که روی چهره اش می بارید. ایشان عادت داشت که پیشانی برادرانش را هنگام دیدار با آنها ببوسد و به خاطر اصرار شدید او به این کار هیچ کس نمی توانست جلوی این کار او را بگیرد.

ابوحیدره امیر کمیته رسانه ای در استان انبار بود اما کسی که او را می دید از شدت تواضع و فروتنی او و نرمی اش با برادرانش نمی توانست پی ببرد که او امیر مجموعه ای است. او نسبت به برادرانش بسیار اهل بذل و بخشش و انفاق بود.

اولین دیدار ما در روستایی به اسم  “ المعاضید “ بود و علت آمدن او به آنجا این بود که امرای جهاد تصمیم گرفته بودند که کمیته شرعی و کمیته رسانه ای را در انبار در مکان امنی گرد آورند تا هر دو کمیته بتوانند وظایفی که به آنها محول می شود را به نحو احسن ادا کنند و همچنین در این مکان میتوانستند پروژه هایی را که قبلا به سبب کثرت نقل و انتقالات در شرایط سختی جنگی نتوانسته بودند به انجام رسانند اینجا تکمیل کنند.

سپس دو مجموعه بعد از چند ساعت از هم جدا شدند و یکی از برادران ما را به مکان دیگری در همان روستا برد تا آنجا مستقرشویم و در روز بعد برادران رسانه ای به ما ملحق شدند و وقتی ابوحیدره وارد مهمانخانه شد یکی یکی سر برادرانش را می بوسید به طوریکه انگار ماه هاست که آنها را ندیده است تا اینکه به من رسید و به خاطر عدم شناخت من ازعادت او سعی کردم نگذارم سرم را ببوسد اما او مرا به خدا قسم داد تا قبول کنم و من هم نمی توانستم قسمش را محقق نکنم  و بالأخره سرم را بوسید و سپس به من گفت: «من کفش تازه ای برایت خریده ام چون در ملاقات قبلی مان دیدم که کفشی که پوشیده ای اندازه پای تو نیست و همچنین مقداری لباس هم برایت خریده ام چون من شنیدم که به برادرانت می گفتی که کیف لباست را برایت بیاورند و ترسیدم که مبادا در آوردن آن تأخیر کنند و تو لباس برای پوشیدن نداشته باشی…»…من از شدت شوکی که به من وارد شده بود نمی دانستم چه بگویم!!

توشه مشتاق از سیرت شهدای اهل سنت عراق که پوزه آمریکا را به خاک مالیده و افتخارات امت را زنده کرده و روح جهاد و شهادت را در کالبد خفته امت دمیدند (۱۸)

به قلم: نورالدین بیرم(ابو عبدالرحمن)

ارائه: سایت بنیان جهاد علیه دین سکولاریسم و احزاب مختلف آن

ابو عثمان فلوجی رحمه الله

ابوعثمان رحمه الله امام و خطیب یکی از مساجد شهرک العبیدی  و یکی از اعضای کمیته خطیبانی بود که کمیته شرعی سازمان القاعده در شهر تأسیس نموده بود. ایشان از میان برادران انصاری که در عراق ملاقات کردم بیشترین شجاعت را دارا بود و البته این شجاعت او فقط در جنگ با سکولاریستها بعد از اشغال عراق بروز نکرده بود بلکه مردم شجاعت و حق گویی او را -بی آنکه از سرزنش کسی بترسد- از زمانی که در شرکت فسفات در دوره حکومت بعثی کمونیستی استخدام شده بود، بارها تجریه کرده بودند.

برخی از برادرانی که همراه او در آن شرکت کار کرده بودند برایم تعریف کردند که رژیم کافر بعثی با تمام مظاهر پایبندی به دین مانند التزام به نماز جماعت و طلب علم شرعی و نگه داشتن ریش و کوتاه کردن شلوار و دیگر واجبات و مستحبات شرعی مبارزه می کرده است.

این شرکت یکی از مؤسسات تابع این رژیم طاغوتی بود و تحت امر و نهی او بود و برای همین شرکت ریش داران را به تراشیدن ریش دستور می داد و کارمندان را از ورود به کارخانه با لباس سنت منع می کرد اما ابوعثمان این دستورات را به هیچ حساب نمی کرد و به آنها می گفت: «الله تعالی مرا به رها کردن ریشم دستور داده و همچنین به پیروی از پیامبرش صلی الله علیه وسلم امر کرده است، آیا من از شما به خاطر بدست آوردن منافع دنیوی اطاعت کرده و از خدایم نافرمانی کنم، نه هرگز، قسم به الله تا زمانی که زنده ام چنین نخواهم کرد». برادران برایم تعریف کردند که مدیریت شرکت به خاطر این موضع او بسیار عرصه را بر او تنگ کرده بود تا اینکه وادار شد شغلش را رها کند.

ابومحمد زاهدانه زندگی می کرد و به دنیا بی رغبت بود و هیچ توجهی به زینتهای و لذات دنیا نداشت، من وارد خانه بسیار ساده او شده بودم، در اتاق مهمان غیر از دوتا فرش کوچک قدیمی چیز دیگری نبود به طوریکه اگر تعداد مهمانان از چهار نفر بیشتر می شد یکی از ما باید روی زمین می نشست. او درد دین داشت و بخصوص بزرگترین هم و غم او تعلیم معنای کلمه توحید و بیان شروط و شرح نواقض آن به مردم بود و این کار بسیار مشکل هم بود چون دشمنان الله من جمله اهل ارجاء و تجهم سموم ضلالاتشان را میان اهل شهر منتشر می کردند و اختلاط آنها با مردم بسیار آسانتر از اختلاط برادرانمان با مردم بود به خصوص که آنها از طرف آمریکاییها و مزدوران منافقش در امان بودند بر خلاف حال برادران موحدمان که منافقین و مزودوران در کمین آنها بودند. 

قصه شهادت ایشان:

قبل از ظهر یکی از روزهای جمعه برخی برادران از مجموعه توپخانه تصمیم گرفته بودند که پایگاه آمریکا را در صحرای منطقه القائم بمباران کنند، دو نفر از آنها با کامیون کوچکی به سوی انبارهای مهمات رفتند و سه کیسه بزرگ خمپاره ۶۰ و ۵۲ میلیمتری را با خود آوردند و وقتی آنها در راه بازگشت بودند دو هلیکوپتر آمده و در فضای شهر شروع به پرواز کردند و با دیدن کامیونی که خمپاره ها را حمل می کرد آن را تعقیب کردند و وقتی برادران به مکان انتظار سائر برادران رسیدند یکی از توپ ها لو رفت و آن دو هلیکوپتر شروع کردند به موشک پرانی به سوی ماشین اما الله تعالی موشک ها را از برادران و از کامیون دور کرد و همه آنها کنار کامیون به زمین خوردند که باعث ایجاد دود غلیظی اطراف کامیون شد و سکولاریستها فکر کردند که کامیون منفجر شده است و وقتی یکی از برادران از کامیون پیاده شد شیر دومی رانندگی ماشین را به عهده گرفت تا آن را از خانه های مسکونی محله دور کند و وقتی خلبان ها تحرک دوباره کامیون را دیدند برگشتند تا دوباره آن را بمباران کنند اما آن شیرمرد توانست کامیون را در زیر ایوان یکی از خانه های متروکه در آخر محله از چشم خلبانها پنهان کند و  سپس سریعا از آنجا خارج شد و وارد خانه دیگری در نزدیکی آن شد، در زیر آن ایوان قبلی ماشین کوچک دیگری هم بود و لحظاتی نگذشت که یکی از موشکها به سوی ایوان پرتاب شد و به آن ماشین کوچک اصابت کرد و موجب انفجار آن شد و وقتی دشمنان الله دیدند که زبانه های آتش به آسمان بلند شد برگشتند و خیال کردند که کامیون مهمات را منفجر کرده اند.

جهاد مومنین در سرزمینهای اسلامی واکنش به جنایات کفار سکولار است

ارائه: فضل احمد هراتی

خداوند می فرمایند:«فَلْيُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللّهِ الَّذِینَ يَشْرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالآخِرَةِ وَمَن يُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللّهِ فَيُقْتَلْ أَو يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِیهِ أَجْراً عَظِیماً» (نساء ۷۴) «باید در راه خدا كسانی جنگ كنند كه زندگی دنیا را به آخرت می‌فروشند (و فانی را با باقی معاوضه می‌كنند). و هر كس در راه خدا بجنگد و كشته شود و یا این كه پیروز گردد، (در هر دو صورت در آخرت) پاداش بزرگی بدو می‌دهیم.‏»

امکان ندارد جهادی بدون سبب شرعی برپا شودوامکان نداشته است که در هیچ زمانی جنگ بدون خونریزی  دست وسرو پاو حتی متلاشی شدن و بکاریری انواع جنگ افزارها و حیله های جنگی و تاکتیکهای ترکیبی جنگ منظم وچریکی  و …بوده باشد. حتی پیامبران هم از قواعد ثابت جنگها مثتثنی نبوده اند.

ومن ظن ممن یلاقی الحروب — بأن لا یصاب فقد ظن عجزا

و هر که گمان برد کسی که با جنگ¬ها درگیر است، هرگز زخمی و یا کشته نمی¬شود، همانا گمانش، گمان ظن و ناتوانی است.

 جنگ را کفار و نوکران محلی اش برمسلمین تحمیل کرده اند.تمام جبهات که درحال حاضر در جریان است وقبلا درجریان بوده است فقط برای یاری رساندن به مسلمین  در آن سرزمین بوده است. اولین بار جهاد در افغانستان برای کمک به مسلمین آنجا در مقابل هجوم  سکولاریسهای کمونیست بوده وجهاد در سرزمین بوسنی وهرزگوین برای نصرت مسلمین در برابر هجوم صلیبی وسکولاری صربی کینه توز در طول ده هاسال بوده است.

 و جهاد در صومال و چچن و ارتیریا و افغانستان (اخیرا) وسایر مناطق فقط برای دفع دشمن مهاجم کافر سکولار که به مسلمانان بدترین عذابها را چشانده اند برپا شده است و بر مسلمین نصرت برادرانشان وجنگ با دشمنانشان که تازیانه های عذاب را برسرشان کوفته اند، واجب است.

«يُرِیدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ ‏* هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِینِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ‏» صف ۸-۹

«می‌خواهند نور (آئین) خدا را با دهانهایشان خاموش گردانند، ولی خدا نور (آئین) خود را كامل می‌گرداند، هرچند كه كافران دوست نداشته باشند*خدا است كه پیغمبر خود را همراه با هدایت و رهنمود (آسمانی) و آئین راستین (اسلام) فرستاده است تا این آئین را بر همه آئینهای دیگر چیره گرداند، هرچند مشركان دوست نداشته باشند.» ‏

همانا این آیات، همچون نیزه¬هایی دقیق و مستقیم بر گردن این کران و لالان نفهم باقی خواهند ¬ماند و دین خداوند الله تعالی ـ و جهاد فی سبیل الله ـ پیوسته استوار و پابرجا خواهد ماند و آرمان و عقاید آن را قلب-هایی پاک حمل می¬کنند، و دست¬هایی پاک برای احیای آن کار خواهند کرد، و برای تمکین آن همواره گروهی صادق که از مخالفت مخالفان و خیانت فرومایگان متضرر نمی¬شوند، حرکت خواهند کرد تا آندم که وعده خداوند فرا می¬رسد.

دربرابروحشیگریها و ویرانگریها و جنایات  دیکتاتوری مهاجم سکولاریسم به رهبری ناتو وآمریکا و با حمایتهای خائنانه سکولاریستهای مرتد محلی عده ای مسلمان نمای خائن دین فروش و عده ای گمراه فریب خورده تنهاشعار می دهند که مرگ بر آمریکا اما مجاهدین عملا مرگ را به آمریکا نشان داده است.گمراهان وگمراه کننده ها با زبان می گویند و عکس عمل میکنند اما مجاهدین عمل می کنند و ده هاهزار شهید و مجروح وزندانی وبیوه ویتیم و آواره وتبعیدی ، در راه تحقق مرگ آمریکا فدا کرده اند.

گمراهان وگمراه کننده ها برای اشغال عراق و افغانستان با آمریکا همکاری می کنند اما مجاهدین چندین سال است که آمریکا را در باتلاق عراق وافغانستان فرو برده اند وتریلیونها دلار به دولت آمریکا خسارت زده و موجب بحران افتصادی در آمریکا گردیده وهزاران سرباز آمریکایی را کشته و صدها مرکزنظامی واقتصادی وامنیتی وسیاسی را منهدم کرده اند.

ماباید ایمان داشته باشیم که :

(إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ) رعد ۱۱

«خداوند حال و وضع هیچ قوم و ملّتی را تغییر نمی‌دهد مگر این كه آنان احوال خود را تغییر دهند.»

آقا آرش حالا شما باید بدانید در برابر کسی که به دین ،جان ، ناموس ،مال و سرزمین مسلمین تهاجم کرده است چکار باید کرد؟ چگونه باید شر ظالمین را دفع کرد ؟ به کی باید رحم ومحبت و خدمت  نمود ؟ و باکی باید شدت و خشونت  نشان داد؟

 آیه {اشداء علی الکفار  رحماء بینهم } و {اذلة علی المؤمنین ، اعزة علی الکافرین  } را چگونه باید عملی کرد ؟

اگر ما خودمان وضع را طبق نسخه ی اسلامیش تغیر ندهیم چه کسی این کار را برای ما خواهد کرد؟

فقول الحق للطاغی — هو العز هو البشرى

گفتن سخن حق در مقابل طاغوت، عزت است و بشارت

هو الدربُ إلى الدنیا — هو الدربُ إلى الأخرى

و این راه (سعادت) دنیاست، و این راه (سعادت) آخرت است

فإن شئتَ فمتْ عبداً — وإن شئتَ فمت حرّا

حال اگر خواستی با اسارت و بردگی بمیر، و اگر خواستی با آزادی و آزادگی جان سپر

توشه مشتاق از سیرت شهدای اهل سنت عراق که پوزه آمریکا را به خاک مالیده و افتخارات امت را زنده کرده و روح جهاد و شهادت را در کالبد خفته امت دمیدند (۱۷)

به قلم: نورالدین بیرم(ابو عبدالرحمن)

ارائه: سایت بنیان جهاد علیه دین سکولاریسم و احزاب مختلف آن

نمونه هایی از نصرت های معنوی در این نبرد

به این ترتیب برای خواننده محترم روشن می شود که نصرت الله سبحانه و تعالی در این نبرد از دو بعد مادی و معنوی شامل حال مجاهدین شده بود؛ از بعد نصرت مادی برخی از اشکالش را ذکر نمودیم و سوگند به الله اگر مجاهدین در این نبرد به هیچ کاری موفق نشده بودند جز کشتن آن ژنرال سکولاریستها که گفته بود:  “ آنها را شکست خواهیم داد حتی اگر محمد و خدای محمد هم با آنها باشد “ همین پیروزی کافی بود.

نصرت و پیروزی معنوی  ای بسا مجاهدین را خیلی بیشتر از نصرت مادی خوشحال کرد اما من فکر نمی کنم که شما بتوانید کسی را پیدا کنید که این پیروزی را در سایت های خبری یا گزارشات نظامی برایتان وصف کند چون این شبه رازی است در قلوب مجاهدینی که در این نبرد مشارکت کرده بودند به طوریکه رد و بدل آن در دایره بسیار کوچکی صورت می گیرد.

برخی از اشکال این نصرت معنوی که تأثیر زیادی در به هم پیوستگی مجاهدین با سکان عوام منطقه بعد از نبرد داشت عبارتند از:

اولا:

وقتی ما در ساعات اولیه روز نبرد  به سوی ردیفهای اول خانه های شهر پیش رفتیم تقریبا از کنار هر خانه ای که می گذشتیم صاحبانش بقچه ای از غذای صبحانه –که برادران عراقی آن را  “ ریوق “ می نامند- که در کنارش فلاکسی چای هم بود  برایمان می آوردند و مجاهدین را قسم می دادند که از غذایشان حتی اگر لقمه کوچکی باشد بخورند و برخی از آنها همراه فرزندان کوچکش جلوی خانه شان می ایستادند و وقتی ما از جلویش رد می شدیم  پدر به فرزندانش می گفت:  “ بچه ها نگاه کنید، اینها مجاهد هستند، اینها افتخار امت هستند “ .

ثانیاً:

وقتی برخی برادران به بیمارستان شهر العبیدی رفتند تا احوال بیماران را بپرسند با مردی روبرو شدند که دختر شش ساله ای را که دشمان الله کشته بودند روی دستش گرفته بود، این مرد وقتی برادران مجاهد را دید به آنان گفت:  “ من افتخار می کنم که امروز این دخترم را فدای مجاهدین کرده ام “ ، برادران وقتی این را شنیدند هیچ جوابی نداشتند جز اینکه با  اشک قدردانی از او تشکر کنند.

ثالثاً:

بعد از انتهای ساعات اولیه نبرد و بعد از اینکه برادران در داخل شهر در موقعیت هایشان جای گرفتند هلیکوپترها وارد فضای شهر شدند و در خلال تحرک برادران از مکانی به مکان دیگر و هنگام ووردشان به حیات یکی از خانه های شهر ناگهان شش زن عوام از ساکنان شهر که هیچ ارتباطی با مجاهدین نداشتند را  مشاهده کردند که خود را به دو قسمت تقسیم کرده اند: دسته ای از آنها حرکت هلیکوپترها را زیر نظر گرفته و دسته دیگر به سوی هلیکوپترها تیراندازی می کنند!!! و این از آثار سخنرانی برادری بود که در مسجد در جواب خطیب آن سخنان را درباره جهاد گفته بود-که قبلا گذشت-.