برائت و بیزاری از اهل شرک = کفر به طاغوت = لا اله (۲۶)
بر گرفته از کتاب روابط متقابل اسلام و دین سکولاریسم
مؤلف: ابوحمزه المهاجر هورامی
برائت و بیزاری از مشرکین غیر اهل کتاب اصلی است، که مسلمین با استناد به آیه ی: وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ فَإِنْ تُبْتُمْ فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّهِ وَبَشِّرِ الَّذِينَ كَفَرُوا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ (توبه/۳) «و این اعلامى است از ناحیه ی خدا و پیامبرش به (عموم) مردم در روز حج اکبر (روز عید قربان) که خداوند و پیامبر او از مشرکان بیزارند … » انجام می دهند.
خدا و رسول در روز حج اکبر به عموم مردم این طور اعلام کردهاند که، براى همیشه از مشرکین غیر اهل کتاب برى و بیزارند و مؤمنین که پیرو خدا و رسول مىباشند بدون تردید باید براى همیشه از مشرکین غیر اهل کتاب بیزار باشند. آیات برائت و اعلان بیزاری خدا و رسول صلی الله علیه و سلم در مورد مشرکان غیر اهل کتاب [که در حقیقت سکولاریست های آن زمان بودند] و پیمان شکنی کرده بودند، نازل شد[۱]و این آیه ی شریفه یک اصل کلی را به همه ی مردم جهان تا روز قیامت می دهد، یعنی مسلمین با مشرکین غیر اهل کتاب سر ناسازگاری داشته و اعلام بیزاری می جویند.
برائت از اهل شرک و شرک کاملاً به هم مربوط بوده و از هم جداناپذیرند و به عبارتی دیگر همان کفر به طاغوت و یا همان قسمت نفی لا اله- الا الله است که شرط صحت اسلام و رکن توحید به شمار می آید. یعنی اگر برائت از اهل شرک و شرک همزمان حاصل نشود اسلام و ایمانی هم حاصل نخواهد شد؛ و اما برائت از شرک اکبر یعنی شناختن همه ی انواع شرک و ترک کلی آن و از آن متنفر بودن و از آن دوری نمودن؛ و برائت از اهل شرک یعنی برائت از تمامی کسانی که مرتکب شرک اکبر هستند یعنی آن ها را دوست نداشتن و عذرتراشی نکردن برای آن ها و حکم نمودن به خروج آن ها از دایره ی دین خداوند.
شیخ حمد بن عتيق رحمه الله می گوید: در این جا یعنی در کلام خداوند نکته ی بدیع و لطیفی وجود دارد که می فرماید: إِنّا بُرَءآؤاْ مّنْكُمْ وَمِمّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللّهِ: ما از شما و از چیز هایی که به غیر از خداوند می پرستید بری و بیزاریم (ممتحنه/۴) و آن هم این است که خداوند برائت از مشرکین یعنی عبادت کنندگان غیر خدا را بر برائت از بت ها یعنی معبودانی که به غیر از خداوند مورد پرستش قرار می گیرند مقدّم نموده است برای این که اولی یعنی برائت از عبادت کنندگان غیر خدا از دومی یعنی برائت از شرک و معبودان مشرکین مهم تر است، چون بعضی وقت ها مشاهده می شود که فرد از بت ها و معبودان مشرکین برائت می کند ولی از کسانی که این بت ها را پرستش می کنند برائت نمی کند، همچون شخصی به خاطر عدم برائت از مشرکین واجب الهی را به جای نیاورده است؛ و اما وقتی که از مشرکین برائت نماید این برائت از آن ها مستلزم برائت از معبودان مشرکین هم می باشد همانند این فرموده ی خداوند که در این مورد فرموده است: وَأَعْتَزِلُكُمْ وَمَا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ وَأَدْعُو رَبّي عَسَىَ أَلاّ أَكُونَ بِدُعَآءِ رَبّي شَقِيّاً (مريم/۴۸) و از شما (اي پدر! و اي قوم مشرک!) و از آنچه به جز خدا مي‌پرستيد كناره‌گيري و دوري مي كنم، و تنها پروردگارم را مي‌پرستم. اميد است در پرستش پروردگارم (طاعت و عبادت من پذيرفته شود و) بدبخت و نوميد نگردم. در این آیه ی مبارکه اعتزال و کناره گیری از مشرکین بر اعتزال و کناره گیری از معبودان مشرکین مقدّم شده است.[۲] ادامه خواندن برائت و بیزاری از اهل شرک = کفر به طاغوت = لا اله (۲۶)