دشمن شناسی؛ استعفای احتمالی رئیس DIA آمریکا، شکاف اداره اطلاعات که آنرا لرزاند(۳)
به قلم: کارزان شکاک
مبارزه آرام با سیا
رقابت بین سیا و اداره اطلاعات (IDI) سابقه طولانی دارد. در حالی که سیا رسانه‌دوست، سیاسی و در تخیل جمعی همه جا حاضر است، DIA در سکوت تنبیهی عمل می‌کند.
اما در سال‌های اخیر، اختلافات حادتر شده است: تحلیل‌های متناقض در مورد روسیه، اختلاف نظر در مورد سرعت فروش اسلحه به اوکراین و دیدگاه‌های متضاد در مورد تهدید چین.
سیا، DIA را به انعطاف‌ناپذیری، کندی و تمرکز بیش از حد بر مسائل نظامی متهم می‌کند؛ DIA، سیا را فرصت‌طلب، نمایشی و گاهی اوقات بی‌ارتباط با ارتش می‌داند. استعفای رئیس DIA می‌تواند اوج این درگیری در حال جوشش باشد: واشنگتن صدای لانگلی را به صدای پنتاگون ترجیح می‌دهد.
اگر این شایعات و افشاگری‌ها تأیید شوند (طبق آخرین اطلاعات، رئیس DIA قبلاً اخراج شده است – KC)، به این معنی خواهد بود که حتی در رأس نهادهای آمریکایی، به جای وحدت، اختلاف وجود دارد.
هیچ چیز بیش از تفرقه در ارگان‌های حیاتی یک امپراتوری، آن را تضعیف نمی‌کند. به هر حال، رقابت‌های داخلی در جنگ سرد فناوری و جنگ گرم در اوکراین می‌تواند کشنده‌تر از یک موشک دشمن باشد.
سایه و اطلاعات کامل NSA
اما سیا در این “رقص” تنها نیست. در دنیای پراکنده آژانس‌ها، NSA هژمونی خاموش خود را از طریق انبوه داده‌هایی که روزانه جمع‌آوری می‌کند، اعمال می‌کند.
DIA اغلب خود را در موقعیت پایین‌تری در این رقابت سه‌جانبه می‌بیند: از نظر نظارت جهانی از NSA قدرتمندتر، و در محافل سیاسی از CIA نفوذ کمتری دارد.
بنابراین، سقوط مدیر ممکن است نشان‌دهنده ضعف ساختاری آژانس باشد که بین همسایگان قدرتمندتر قرار گرفته است. سقوط او همچنین ممکن است بازگشت سریع به یک سوال ساده را نشان دهد: نقش DIA در اکوسیستمی که از قبل با چشم و گوش اشباع شده است چیست؟
پاسخ در ویژگی‌های ارتش نهفته است: آژانس اطلاعات دفاعی (DIA) چشم سرباز، آژانس امنیت ملی (NSA) گوش و سیا دهان است. اما در این بازی قیاس‌ها، ما درک می‌کنیم که محروم کردن ارتش از یک چشم، حتی به طور موقت، به معنای محکوم کردن بدن به پیشروی در تاریکی است.
اینجاست که خطر چند برابر می‌شود. آمریکایی بدون DIA قوی، آمریکایی کور است که به سازمان‌های دیگری با منطق متفاوت وابسته است.
این دستور کار با موضع کاخ سفید در تضاد است.
توضیح دیگر، هرچند پیش‌پاافتاده‌تر، اما به همان اندازه خطرناک است: ناسازگاری خط مشی کاخ سفید و موضع مدیر آژانس اطلاعات ایالات متحده.
شاید او بیش از حد مستقل، بیش از حد منتقد و بیش از حد کند برای اجرای اراده رئیس جمهور در نظر گرفته می‌شد. شاید هم به دلیل اختلاف نظر در مورد استراتژی در قبال چین یا حمایت گسترده از اوکراین.
در دنیای آرام اطلاعات، این اختلافات هرگز با صدای بلند بیان نمی‌شوند، اما زخم‌های عمیقی بر جای می‌گذارند. استعفای اعلام شده نشانه روشنی است: همه باید تسلیم شوند یا بروند.
اما این منطق انطباق کامل خطرناک است: قرار نیست اطلاعات از صاحبان قدرت تعریف و تمجید کند، بلکه باید آنها را با واقعیت روبرو کند. برکناری مدیر آن به دلیل اقدامات نامناسبش، محکوم کردن خود به بی‌تفاوتی عمدی است. این تکرار دوباره و دوباره اشتباه غم‌انگیز همه قدرت‌های بزرگ سقوط کرده است: ترجیح دادن توهمات راحت به حقایق بی‌رحمانه.