با سابقین جهاد در چچن: امیر صلاح – زنده زنده سوزانده شد، اما تا آخرین نفسش جنگید (۴)

بقلم: واخا خاسانوف
مترجم: محمد اسامه

در شب ۳۱ ژانویه ۲۰۰۰، آنها پایگاه را ترک کردند. پس از خروج، به دستور مولودی ادوگوف، که قبلاً به رئیس سرویس امنیتی خود، امیر آپتی، داده بود، خانه سوزانده و سپس منفجر شد. وسایل نقلیه باقی مانده نیز نابود شدند.
آنها به سمت چرنورچیه حرکت کردند. آنها شب را در محدوده کارخانه آنیسیموف گذراندند. هر کسی که آن روز زنده بماند، خواهد گفت که جهنم روی زمین را تجربه کرده است. چندین هزار نفر برای یک پرتاب نجات‌بخش از طریق میدان مین آماده شدند. شمیل و نگهبانانش ابتدا رفتند و سیم‌های تله را جدا کردند. سپس بقیه به صورت گروهی حرکت می‌کردند، اما یک یا دو دقیقه بعد تاریکی و سکوت با تیراندازی شدید در هم شکست. شراره‌ها مانند گردنبندی خونین در آسمان بالای میدان آویزان بودند…
فریادها، ناله‌ها… مسلسل‌ها از دو طرف شروع به غرش کردند، سپس خمپاره‌ها، “آگاها” شروع به صدا کردند، تانک‌ها شروع به کار کردند.
در کنار او، مریم، همسرش، که در سختی‌های او در شهر محاصره شده شریک بود، در امتداد میدان مین قدم می‌زد. مریم حتی قبل از ملاقات با اسماعیل، خود را وقف جهاد کرده بود و داوطلبانه در شهر مانده بود. هر روز تا ۳۰ تا ۴۰ نفر در پایگاه تیپ در خانه ادوگف اقامت داشتند، از جمله زخمی‌ها که او مانند یک پرستار از آنها پرستاری می‌کرد.
او موفق شد برای همه غذا بپزد، لباس‌های مجاهدین را بشوید و بعد از آنها را تمیز کند. همیشه با لباس‌های مناسب – حجاب با صورت پوشیده و رفتاری مناسب برای یک مسلمان. غیرممکن بود که به او احترام نگذاریم یا دوستش نداشته باشیم، که این همان اتفاقی بود که برای اسماعیل افتاد.
.او اصلاً نمی‌دانست که امیر جماعت، ماگومد، چه زمانی به سراغش آمد و بدون نام بردن از او، شروع به صحبت در مورد داماد احتمالی کرد. اما اگر ماگومد او را ضمانت می‌کرد، شکی نبود – او یک مجاهد شایسته بود. او چند روز فرصت خواست تا در مورد آن فکر کند و سپس، به خاطر خدا، موافقت کرد. آنها در احترام و هماهنگی زندگی می‌کردند.
اسماعیل و مریم در انتهای ستون راه می‌رفتند و سعی می‌کردند همیشه در کنار هم بمانند. در مقطعی از مسیر، چندین مجاهد را دیدند که از ترس در گودالی از گلوله‌های توپ که جلوی آنها بود، یخ زده بودند. اسماعیل فوراً همه چیز را فهمید و با تمام توان فریاد زد: “فقط از خدا بترسید، نه از گلوله‌های توپ. به جلو بروید.” او این را گفت و تمام قد ایستاد. کسانی که در گودال نشسته بودند، او را دنبال کردند.
پس از مدتی، آنها برای استراحت توقف کردند و مریم برای پانسمان زخمی‌ها دوید و آنها را به سمت خود کشید و به مکانی امن برد. اسماعیل نیز شروع به بیرون کشیدن زخمی‌ها از مخازن باتلاقی کرد.
خودش گفت که آنقدر خسته بوده که چندین بار بی‌اختیار روی اجساد افتاده است. آن روز، مریم دوباره با شجاعت بی‌حد و حصرش او را غافلگیر کرد.
به زودی به آلخان-قلعه رسیدند، جایی که قرار بود زخمی‌ها را رها کنند. مریم مدت زیادی شکایت کرد که مجبورند این کار را انجام دهند، چون می‌دانستند روس‌ها می‌توانند به اینجا بیایند.
زخمی‌های زیادی آنجا بودند. بارها و بارها، مجاهدین به میدان مین برگشتند و زخمی‌ها را بیرون کشیدند. حملات بی‌پایان دشمن – از هوا، از زمین – وجود داشت.

خائنان فراری افغانستان؛ پارس از دور، جرأت حضور ندارند!

بقلم: فضل احمد هراتی

بسم الله الرحمن الرحیم

در روزگاری که ملت مجاهد افغانستان پس از سال‌ها قربانی و جهاد، سرانجام زیر پرچم امارت اسلامی افغانستان به استقلال، عزت و شریعت دست یافته، عده‌ای فراری، مزدور و فراموش‌شده از هزاران کیلومتر دورتر، از اروپا و آمریکا و اقامتگاه‌های امن‌شان، شروع به پارس‌کردن و زهر پاشی علیه نظام اسلامی کرده‌اند.

این جماعت، همان‌هایی‌اند که روزی در سایه‌ی اشغال آمریکا و ناتو، در کاخ‌های کابل خوش‌خدمتی می‌کردند، از آخور اشغالگران می‌خوردند و خاک و ملت را به بیگانگان فروخته بودند.

اما امروز، چون سفرهٔ خیانت جمع شده، چون مردم دیگر فریب نمی‌خورند، و چون امارت اسلامی بر دل‌های مؤمنین جای گرفته، صدایشان تنها از هزاران کیلومتر آن‌سوتر بلند است، آن هم نه از روی غیرت، بلکه از سوز و حسادت.

“وإذا خلوا إلى شياطينهم قالوا إنا معكم إنما نحن مستهزئون”
«و هنگامی‌که با شیاطین خود خلوت می‌کنند، می‌گویند: ما با شما هستیم، ما فقط (مؤمنان را) مسخره می‌کردیم!»
(سوره بقره، آیه ۱۴)

اگر این‌ها ذره‌ای غیرت، مردانگی و صداقت داشتند، به‌جای فرار و پناه‌بردن به دامان کفار، به وطن برمی‌گشتند، و اگر سخنی داشتند، در میدان حق می‌گفتند نه در تلویزیون‌های استخباراتی غرب.

آنان که با کفار نشستند، با اشغالگران ساختند، با ملت و دین جنگیدند، و امروز به جای توبه، باز هم علیه اسلام و نظام اسلامی زبان دراز کرده‌اند، باید بدانند که:

“إن الذين يحبون أن تشيع الفاحشة في الذين آمنوا لهم عذاب أليم في الدنيا والآخرة”
«کسانی‌که دوست دارند در میان اهل ایمان فحشا و فساد شایع شود، برای آنان در دنیا و آخرت عذابی دردناک خواهد بود.»
(سوره نور، آیه ۱۹)

---

پیام ما به این خائنان دورنشین این است:

زوزه‌های شما هرگز کوه‌پایه‌های عزت امارت اسلامی را نمی‌لرزاند.
این سرزمین با خون شهدا آزاد شده، نه با دموکراسی آمریکایی و خیانت لیبرال‌ها.
اگر جرأت دارید، به کشور برگردید و مستقیم با مردم و مجاهدان سخن بگویید.
و اگر نه، در همان کنج غربت و ذلت، با دلارهای پنهانی و گذرنامه‌های خارجی، به پارس‌کردن ادامه دهید؛ صدایتان به جایی نمی‌رسد.

چرا امرالله صالح، این خائن مرتد، دروغ می‌گوید؟

بقلم: ابومحمود کندزی

بسم الله الرحمن الرحیم

در روزهایی که امارت اسلامی با عزت و اقتدار در افغانستان حاکم شده و ملت پس از دهه‌ها اشغال و فساد، طعم حاکمیت اسلامی را چشیده است، چهره‌های فراری و شکست‌خورده‌ای چون امرالله صالح، از گوشه‌های امن اروپا، شروع به دروغ‌پراکنی، جعل و تحریف واقعیت‌ها کرده‌اند.

اما سؤال این است: چرا این خائن دروغ می‌گوید؟

جواب ساده است:
چون حقیقت برای او تلخ و غیرقابل تحمل است.

امرالله صالح، کسی بود که سال‌ها در کنار اشرف غنی، در خدمت آمریکا و انگلیس، به‌عنوان ابزار استخباراتی آن‌ها، بر ضد دین، مجاهدین، علما و ملت افغانستان توطئه کرد. او دستش به خون هزاران انسان بی‌گناه آلوده است. او در زمان قدرت، زبانش پر از تهدید و تکبر بود، اما امروز که سقوط کرده، زبانش فقط برای جعل، تحریف و عقده‌گشایی باز است.

“وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا”
«و دنبال چیزی نرو که از آن آگاهی نداری، همانا گوش، چشم و دل، همه مورد سؤال قرار خواهند گرفت.»
(سوره اسراء، آیه ۳۶)

او می‌داند که دیگر جایی در میان ملت ندارد، پس تنها کاری که از او ساخته است، دروغ‌گفتن و ساختن داستان‌های خیالی علیه امارت اسلامی، مجاهدین و ملت مسلمان افغانستان است، بلکه شاید اربابان غربی‌اش بار دیگر بر او رحم کنند!

---

امرالله صالح!

تو نه نمایندهٔ مردم افغانستانی، نه زبان اهل‌سنتی، نه خادم این ملت. تو فقط مزدوری هستی که تاریخ مصرفت تمام شده.

“إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ”
«همانا خدا کسی را که دروغ‌گو و ناسپاس است، هدایت نمی‌کند.»
(سوره زمر، آیه ۳)

امروز، نه تنها مجاهدین، بلکه مردم عادی افغانستان نیز می‌دانند که صالح، تنها زنده‌است تا دروغ بسازد، بخورد، و گوش به دستور دستگاه‌های جاسوسی غربی بدهد.

---

پیام ما به او و امثال او:

ما تو را می‌شناسیم. دروغ‌هایت نه دل مردم را می‌لرزاند و نه پایه‌های امارت اسلامی را.
تو فرار کردی، چون نه با مجاهد روبه‌رو شدن در تو جرأت بود، نه در میدان، مردانه ایستادن.
پس حالا در پناه سفارت‌ها، با پاسپورت‌های غربی‌ات، هرچه می‌خواهی بگو؛ ملت تو را دیگر نمی‌پذیرد.

با سابقین جهاد در چچن: امیر صلاح – زنده زنده سوزانده شد، اما تا آخرین نفسش جنگید (۳)

بقلم: واخا خاسانوف
مترجم: محمد اسامه

در طول مراسم تشییع جنازه، آنها آرزوی یکی از قربانیان را که قبل از مرگش وصیت‌نامه‌ای از خود به جا گذاشته بود، خواندند. در این وصیت‌نامه از او خواسته شده بود که نگذارد افراد – مشروب‌خوار و سیگاری – به برانکاری که قرار بود او را به گورستان ببرند، نزدیک شوند. اولین افکار اسماعیل این بود: “اگر اجازه ندهند که به آنها دست بزنیم، چقدر ما را کثیف می‌دانند.”
پس از این حادثه، اسماعیل به خود قول داد که هر چیزی را که می‌تواند او را از افراد مذهبی دور کند، کنار بگذارد.
در ژانویه ۱۹۹۶، او با عالم آرگونی عبدالخلیم آشنا شد. او شروع به گوش دادن به سخنرانی‌های او کرد و در پایان جنگ اول، راه جهاد را در پیش گرفت. این در زمستان بود، زمانی که به کوهستان رفت.
در ابتدا، او به نگهبانی از زندانیان منصوب شد. و در اوت ۱۹۹۶، او در عملیات جهاد برای آزادی جوهر شرکت کرد. مواضع آنها در منطقه اکتیابرسکی بود. امیر، امیر سعد (سوپیان عبدالله‌اف)، از اقوام امیر معروف چچنی، اومالاتوف آدام (“تهران”) بود.
رهبری عمومی گردان اسلامی توسط اسلام حلیموف انجام می‌شد. او در حمله‌ای موفقیت‌آمیز به ستونی از اشغالگران روسی شرکت داشت. او به گروهی از اشغالگران روسی، ۲۵۰ نفر، که در یکی از ساختمان‌های ۱۲ طبقه پشت اداره امور داخلی منطقه اکتیابرسکی سنگر گرفته بودند، حمله کرد.
پس از جنگ اول، اسماعیل در دفتر فرمانده منطقه آوتورخانوف پایتخت کار می‌کرد – او وظایف عملیاتی را انجام می‌داد و شهر را از مجرمان پاکسازی می‌کرد. یک ماه و نیم بعد، او به نیروهای ویژه که در باشگاه ورزشی ارتش چچن در حال تشکیل بودند، پیوست.
در ژوئن ۱۹۹۷، او به بخش امنیتی معاون نخست‌وزیر جمهوری خلق چین، مولودی ادوگف، پیوست و پس از مدتی معاون رئیس سرویس امنیتی وزارت امور خارجه جمهوری خلق چین شد. بعدها، به همراه سرویس امنیتی ادوگف، به تیپ اسلامی «جندالله» پیوست که فرماندهی آن را امیر آدم (اومالاتوف آدم) بر عهده داشت.
با آغاز جنگ دوم، ستاد تیپ در منطقه اوکتیابرسکی جوخار در خانه مولادی اودوگوف واقع شده بود که در طول نبردها برای پایتخت عملاً به محل اصلی استراحت مجاهدین و تأمین آب آشامیدنی جنگجویان و غیرنظامیان چچنی تبدیل شد.
خود اسماعیل گفت که بسیاری از مجاهدین از همه جبهه‌ها و جهات برای استراحت، شستشو و پانسمان زخم‌های خود به این خانه می‌آمدند. شامل، جنگجویان و فرماندهان گارد ریاست جمهوری آمدند.
عملاً، این خانه به تنها مکانی در شهر تبدیل شد که می‌شد با آرامش و امنیت آب ذخیره کرد و استراحت کرد. تا آخرین لحظه، برق یک ژنراتور ۱۲ کیلوواتی به درستی کار می‌کرد و با کمک آن آب نیز از یک منبع زیرزمینی استخراج می‌شد.
اطلاعات مجاهدین گزارش داد که اشغالگران روسی دائماً از زندانیان و غیرنظامیان اطلاعاتی در مورد محل تأمین آب آشامیدنی مجاهدین می‌خواستند. مواضع رزمی این تیپ در روستای میچورین در جوخار و همچنین در منطقه چرولنایا در شمال چچن بود، جایی که تک تیراندازها بیشتر کار می‌کردند. نبردهای شدیدی با ستون‌های تانک پیشرفته دشمن در جریان بود. مجاهدین آنها را از فاصله نزدیک با نارنجک‌انداز هدف قرار دادند.

با سابقین جهاد در چچن: امیر صلاح – زنده زنده سوزانده شد، اما تا آخرین نفسش جنگید (۲)
بقلم: واخا خاسانوف
مترجم: محمد اسامه
ماگومد دائماً در مسجد آرگون با دفترچه‌ای زیر بغل دیده می‌شد. اسماعیل در آنجا با او آشنا شد. ماگومد اغلب با دعوت (دعوت اسلامی) صحبت می‌کرد و به مناطق مختلف جمهوری سفر می‌کرد.
سخنرانی ماگومد مخاطبان را مجذوب خود می‌کرد. اما تنها استعداد او به عنوان یک خطیب و دعوت اسلامی نبود که مردم را به سمت او جذب می‌کرد.
پاکی اخلاقی شخصی او شکی باقی نمی‌گذاشت که ماگومد یکی از آن افرادی بود که زندگی خودش با آنچه می‌گفت، تفاوتی نداشت. ماگومد هیچ تمایزی بین گروه‌های اسلامی موجود در چچن قائل نمی‌شد. او گفت: «من عضو هیچ یک از این گروه‌ها نیستم، اما می‌خواهم از همه آنها نکته مثبتی داشته باشم، زیرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز چنین بود.» او همه را دوست داشت و همه او را دوست داشتند. او حقیقت را رو در رو به آنها می‌گفت، شجاعانه می‌جنگید و ایمان و انرژی‌اش بی‌حد و حصر بود… ناوگان روسیه روز دوم آرگون را ترک کرد: آنها قتل ماگومد را یک موفقیت بزرگ می‌دانستند و از مرگ اسماعیل مطمئن بودند. آنها جسد مجاهد را با خود بردند.
پدر مدت زیادی تلاش کرد تا او را تحویل گیرد، اما آنها تمام مدت از او می‌خواستند که افتراهایی علیه ماگومد امضا کند، که او در نهایت پاسخ داد: “روح پسرم به سوی خدا رفته است و من هیچ ارتباطی با جسد ندارم.” پس از مدتی، جسد بالاخره تحویل داده شد. به شدت بدشکل شده بود – با بینی، گوش‌ها و چشمان از حدقه بیرون زده. شاهدان عینی می‌گویند که کفار روسی از ظاهر زیبای شهید که اصلاً شبیه جسد خشک و بی‌روح نبود، خشمگین بودند. دشمنان از قبل مطلع شده در حمله دیگری در خانه اقوامش با خوشحالی گفتند: “چی، گلوله‌ای در سرش گیر کرده بود؟” اسماعیل از ناحیه سر زخمی جدی شد. گلوله دو سانتی‌متر در پشت سرش فرو رفت، اما او هنوز روی پاهایش بود و پس از اینکه تا حدی بینایی‌اش برگشت، به حملات شبانه خود ادامه داد. سه بار، پس از جراحات شدید، به نظر می‌رسید که او هرگز به زندگی کامل باز نخواهد گشت، اما هر بار خداوند به او رحم کرد. و او، علیرغم همه اقدامات احتیاطی، به همان مکان بازگشت – به آرگون، محاصره شده توسط اشغالگران، جایی که نبرد بی‌رحمانه با دشمن بی‌رحم حتی یک روز هم متوقف نشد.
– ما شنیدیم، و برای ششمین بار او روس‌ها را ترک کرد، – مادربزرگ‌های بازار، بستگان همدستان محلی، که از فعالیت‌های اسماعیل کاملاً آگاه بودند، خشمگین بودند. و دلیلی هم وجود داشت: در شهر آنها نه تنها دشمن را نابود می‌کردند، بلکه نظم را نیز برقرار می‌کردند و آن را از جاسوسان و الکلی‌ها، دزدان و فاحشه‌ها پاک می‌کردند، گویی جنگی وجود ندارد، گویی هیچ گروه بزرگی از اشغالگران وجود ندارد. و پیرزنانی که اتوبوس‌هایشان پر از ودکا بود، خشمگین و افسرده بودند: “چرا چنین فاجعه‌ای؟ این مردم از خدا نمی‌ترسند.”
اسماعیل در نبردهای جوخار یک دستش را از دست داد. دست دیگرش در اثر اصابت ترکش از بین رفت و بینایی‌اش فقط تا حدی برگشت. بنابراین او حق داشت که از جنگ‌ها استراحت کند. اما وقتی دوستانش پیشنهاد دادند که او را درمان کنند، قاطعانه از ترک کشور خودداری کرد.
او آنجا را ترک نکرد زیرا این خانه‌اش بود، جایی که سی سال پیش در آن متولد شده بود و همانطور که خودش معتقد بود، موظف به محافظت از آن بود.
اجداد او – نمایندگان قبیله باستانی چچنی، چرموی – از زمان‌های بسیار قدیم از روستای ماخکتی در منطقه ودنسکی به کرانه‌های آرگون نقل مکان کردند. از شش فرزند، او بزرگترین بود.
در آرگون، او از مدرسه متوسطه شماره ۱ فارغ‌التحصیل شد. مشخص نیست سرنوشت اسماعیل چه می‌شد، که به اعتراف خودش، اگر شانسی نبود، طعم زندگی دنیوی بطالت را چشیده بود.
او این روز را با کوچکترین جزئیات به یاد می‌آورد. ۲۸ دسامبر ۱۹۹۵. خانواده‌ای از آرگون که از جنگ در آرگون فرار کرده بودند، به سمت روستا می‌رفتند که در مسیر در یک بمباران گرفتار شدند و کاملاً از بین رفتند.