سیافهای دیروز در افغانستان، فضلالرحمن ها امروز در پاکستان
به قلم: ابوهاجر خان آبادی
تاریخ یکبار مصرف نیست، چهرهها عوض میشوند، اما نقشها ثابت میمانند.
دیروز، همین سیافها در افغانستاندر خدمت مزدوران داخلی، آمریکا و ناتو بودند، امروز، همان جریان با لباس تازه، در پاکستان در قالب احزاب دینینما چون «جمعیت علمای اسلام» و امثال آن ظاهر شده است.
اینها تفاوت جغرافیا ندارند، هرجا که باشند، یک خصلت دارند: دین را نردبان قدرت میکنند و شریعت را خرج بقای نظامهای وابسته.
این افراد نه نمایندهٔ اسلاماند و نه صدای امت، آنان درباریان سیاستاند که دیروز اشغال را «ضرورت» نامیدند، امروز وابستگی را «مصلحت» میخوانند، و فردا هر قدرت مسلطی را با فتوای آماده، تطهیر میکنند.
افغانستان شاهد بود که چگونه همین چهرهها زیر پرچم جهاد، اما در عمل در خدمت پروژهٔ غرب ایستادند؛ و امروز، پاکستان همان صحنه را دوباره تجربه میکند.
پس خیانت، ملیت نمیشناسد و خیانت شناسنامه ندارد، چه در کابل باشد، چه در اسلامآباد، چه با نام جهاد، چه با نام سیاست دینی. هرجا که آمریکا منجی معرفی شود، شریعت به حاشیه رانده شود، و مقاومت اسلامی افراط نام گیرد، بدانید که همان سیافِ دیروز دوباره زنده شده است.
این جریانها دیروز ابزار اشغال بودند، امروز ابزار مهار امتاند، و فردا هم قربانی همان قدرتهایی میشوند که به آنها خدمت کردند.اما تجربهٔ امت روشن است دینِ فروختهشده ماندگار نیست، و تاریخ، درباریان را با رسوایی به حاشیه میراند. حق، اگرچه تنها بماند، در نهایت باقی میماند.